«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

1 Δεκ 2021

Παράταιροι; Όχι μωρέ!

          Στην καθημερινότητα, στη ζωή γενικά, είναι οι σχέσεις αυτές που μας κρατάνε μέσα σ’ αυτήν. Διαπιστώνω –παρότι μελαγχολικό– ότι έχουμε ξεμείνει από ανταμώματα, από σχέσεις. Από τις όποιες σχέσεις. Φιλικές, κοινωνικές, τυπικές. Εκείνες ήταν το αόρατο νήμα που ένωνε διάθεση, χαρές και απογοητεύσεις. Έτσι, χαμένοι, φοβισμένοι, αδύναμοι, σαστισμένοι αφήνουμε το χρόνο να περνάει. Τις στιγμές να φεύγουν –γιατί φεύγουν-τις αφήνουμε να φύγουν– και τελικά… πάνε, χάνονται. Ποιος να εγγυηθεί ότι θα τις ξαναβρούμε;       
 

Ακολουθούμε κι αναπαράγουμε, ίσως και δίχως να το θέλουμε, μια κοινωνία στην απόλυτη μοναξιά. Στο μυαλό μένει μια μετέωρη στάχτη από στιγμές που κάηκαν στο τίποτα. Ώρες, ημέρες που φαίνεται να κρύφτηκαν απ’ το χρόνο. Έφυγαν, έγιναν σκόνη κι ούτε που το καταλάβαμε θαρρώ.       
Όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά που βιώνουμε τώρα, με την αγωνία και το φόβο, πιστεύω ότι ίσως κάποτε τις βρούμε ξανά. Αν σταματήσουμε να προσπαθούμε, η όποια σχέση θα χαθεί, θα ξεχασθεί, θα τελειώσει. Τίποτα όμως δεν τελειώνει, αν δεν το ξεχάσεις. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ν’ αφήσουμε την πλήξη να μεταλλαχθεί σε μοναξιά και σε μελαγχολία.
Τελικά εκείνο που μένει από τους ανθρώπους είναι το πώς σε έκαναν να νιώσεις και φυσικά τι έκανες κι εσύ να νιώσουν εκείνοι.

8 σχόλια:

  1. Οπως τα λες ειναι Στρατο μου. Εχουμε περιχαρακωθεί σ ενα αδιαπέραστο τείχος μοναξιάς και φόβου και αφήνουμε το χρόνο να κυλά ερήμην μας. Το νοιωθω κάθε μέρα και πιο πολύ και ομολογώ οτι φοβάμαι. Φοβάμαι περισσότερο μήπως ακόμα κι αν βγουμε απ αυτό τον εφιάλτη θάμαστε απομονωμένοι και φοβισμένοι ακόμα. Μου εχει λείψει η ανθρωπινη συντροφιά, η αγκαλιά ,το άγγιγμα. Μακάρι σύντομα να τα ξαναβρούμε και να γινουμε ξανά όπως ήμασταν πριν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όντως προβληματικό αυτό που συμβαίνει, Χαρά. Κάθεσαι και μετράς κι όλο πιο λίγους τους βρίσκεις, πιο μακριά, πιο απομονωμένους, πιο ξεχασμένους. Το νιώθω κι όσο το νιώθω, τόσο μετράω και δεν βρίσκω λόγο. Πολλές φορές νιώθω ντροπή που αφήνουμε να περνάει ο καιρός δίχως αιτία κλεισμένοι στο καβούκι μας.
      Μακάρι όλο αυτό να είναι περαστικό.

      Διαγραφή
  2. 🌸🌸Πέρασα να σου ευχηθώ καλές γιορτές με υγεία και όλα τα καλά στο σπίτι σου🌸🌸

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά φίλε JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS, σ' ευχαριστώ και ανταποδίδω!

      Διαγραφή
  3. Ο ακήρυχτος ετούτος πόλεμος απαιτεί επαγρύπνηση και επιστράτευση των προσωπικών μας αντιστάσεων. Ο καθένας ας κάνει τα κουμάντα του, Στρατή μου. Ο ιός θα καταπολεμηθεί στο τέλος, αυτό που δεν έχει επιστροφή και κανένα εμβόλιο δεν το περιορίζει, είναι να γίνουμε ξαφνικά "θηρία", ο ένας αντίκρυ στον άλλο. Τότε, τελειώσαμε ως είδος.
    Πολύ φοβάμαι ότι προς τα εκεί οδεύουμε, παρασυρμένοι και παραπλανημένοι απ' τις διχαστικές πολιτικές των "τσοπαναραίων" μας...
    Τους χαιρετισμούς μου και τις ευχές μου για όσο γίνεται καλές και ήρεμες γιορτινές μέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή είναι και η δική μου ανησυχία, καλή μου Μαρία. Αν μπορέσουμε και (ξανά)βάλουμε τη ζωή μας σε τάξη ύστερα απ' όλο αυτό και κρύψουμε στο μικρό συρτάρι, που βρίσκεται μεταξύ αγάπης και μίσους, όλα αυτά τα παράξενα που συμβαίνουν στην κοινωνία μας.
      Να είμαστε όλοι καλά, φίλη μου, υγιείς για να συνεχίζουμε να το παλεύουμε και… να μεθάμε απ’ το ίδιο κρασί!
      Καλές Γιορτές!

      Διαγραφή
  4. Θερμές ευχές για τη γιορτή σου Στρατή! Αν και θυμάμαι πως γιορτάζεις άλλη μέρα, εν τούτοις κράτα την ευχή και την αγάπη μου. Να είστε όλοι σας καλά, υγεία και γαλήνη στην οικογένειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς να μην δεχτώ τις ευχές σου. Αν και γιορτάζω στις 8 Νοεμβρίου, είναι δεκτές και με αγάπη που με θυμήθηκες. Ευχαριστώ Μαρία!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!