Δεν είναι τα γεγονότα, είναι
οι ερμηνείες, οι περιγραφές, οι αναλύσεις και φυσικά η αλήθεια –αυτό που
αποκαλούμε, τέλος πάντων αλήθεια– μια ερμηνεία που υπερισχύει έναντι κάποιας
άλλης.
Διχασμένος, ανάμεσα στην
έμμονη αναζήτηση της λυτρωτικής ψευδαίσθησης και στη χυδαιότητα της
πραγματικότητας, παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα. Έτσι ελίσσεται καθημερινά η
διάθεση ανάμεσα στην αμφιβολία και τη βεβαιότητα, δίχως να ξέρεις τι να πιστέψεις.
Έτσι ελίσσεται και η ζωή. Η αβεβαιότητα του παρακάτω της
ζωής.
Σ’ έναν κόσμο, σ’ ένα λαό
όπου το λίγο δεν ήταν αρκετό, γιατί, τελικά, αυτό το λίγο περίμεναν ν’ ανάψει
τη φλόγα, δεν… Και πάλι «δεν»!
Είναι μια αποτυχία (και πάλι), είναι μια απογοήτευση (και
πάλι), είναι μια ήττα (και πάλι)… Πόση ελπίδα πια… Πόση ελπίδα για κάτι που
πίστεψες, που τόσο ήθελες και
επιθυμούσες, τελικά (και πάλι) να μη γίνεται. Σάμπως μπορούμε να βρούμε
άκρη;
«Ένα χρέος αναγνωρίζω σε κάθε άνθρωπο: να έχει μια ιστορία να αφηγηθεί
στη ζωή του». Το διάβασα κάπου και το σημείωσα, νομίζω το έγραψε ο Γιώργος
Χειμωνάς. Το κράτησα γιατί θα το χρειαζόμουν όταν θα γινόταν. Και ήθελα να ήταν
αυτή η δανεική φράση το «χρέος» και η ιστορία που θα ’θελα κάποτε να αφηγηθώ.
Ατενίζοντας τον ορίζοντα, ας πάμε παρακάτω και παραπέρα
με την καρδιά και το μυαλό όλο ελπίδα! Και πού ξέρεις, κάτι μπορεί να γίνει. Θα δείξει. Δεν ξέρω πού
θα είμαι και τι θα κάνω. Σημασία έχει να έχουμε την υγεία μας, δεν είναι
δεδομένο φυσικά, αλλά το ευχόμαστε.
Στράτο, η υγεία είναι η ουσία. Χωρίς αυτήν τίποτα. Μηδέν, κενό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι απογοητεύσεις πολλές, ποιόν να πιστέψεις και τί έγινε σπουδαίο ως τώρα για να χαρείς.
Ωστόσο δεν μπορείς να πεις, πέραν των όσων μας στεναχώρησαν πως η κατάσταση είναι η ίδια με πέντε χρόνια πριν πχ. Απλά χρειάζεται χρόνος ο οποίος χάνεται όμως με τα ακατάλληλα άτομα.
Πιστεύω πως είσαι από τους ανθρώπους που έχουν να διηγηθούν μια πολύ σπουδαία ιστορία ζωής, το χρέος σου το εκπλήρωσες.
Ας πάμε παρακάτω όπως πολύ ωραία λες κι ότι γίνει να είναι για το καλό όλων μας, ελπίζω όχι των λίγων.
Πόσο μα πόσο με χαροποίησε τούτη η ανάρτηση :-)))
καλό βράδυ σου εύχομαι
Καλημέρα Στέλλα! Στο κείμενό μου αναφέρομαι στην κατάσταση που επικρατεί εκεί στην άλλη πατρίδα που ένας εξαπατημένος λαός μάχεται καθημερινά για μια καλύτερη μέρα που δυστυχώς, όλο και αναβάλλεται, όλο και αργεί κι όλο δεν έρχεται. Με τη σημαία της στην πλάτη το παιδί ατενίζει τον ορίζοντα ψάχνοντας ίχνη ΕΛΠΙΔΑΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα συμφωνώ...
Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου Στρατή μου, συμπάσχω έχοντας κοινές ανησυχίες και φόβους και χαίρομαι που αφήνεις ένα παράθυρο ανοιχτό στην ελπίδα. Το χρέος μας είναι κυρίως ν' αφήσουμε πίσω μας ένα "καθαρό" πεδίο δράσης για τους επόμενους. Να φυτέψουμε τους σπόρους μας και να γράψουμε τις παρακαταθήκες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι απ' τους ανθρώπους που σκέφτονται και αφήνουν το αποτύπωμά τους.
Καλή δύναμη και με την ψυχή να βαστάει γερά!
Όπως γράφω, Μαρία, «παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα», όσα συμβαίνουν στην άλλη μου πατρίδα και η δική μου απογοήτευση κι όλου αυτού του κόσμου που το ζει εκεί έχει φτάσει στο «Αμήν». Σκέφτομαι αγαπημένα πρόσωπα και νιώθω υφάδι γύρω τους την έγνοια μου και τις ευχές μου (παρ’ ότι οι ευχές είναι οι άδοξες λιτανείες του «θέλω»), που έγραφε κάποτε ένα φίλος αρθρογράφος.
ΔιαγραφήΤούτες οι λίγες γραμμές με νόημα που έγραψα, επανερχόμενος εδώ, είναι μια ελάχιστη συμπαράσταση για όλο το λαό της χώρας εκείνης.
Σ’ ευχαριστώ!
Ας ξεκινήσουμε απ την ατομική μας υγεία, αυτή είναι που πάει μπροστά και γίνεται οδηγός μας σε κάθε μας βήμα.. Οι καταστάσεις αλλάζουν μέχρι εκεί που ποτέ δεν είχαμε σκεφθεί ότι θα έφταναν...Και το χειρότερο απ όλα είναι ότι είμεθα απλοί θεατές παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, Μα πως είναι δυνατόν να φτάσουμε ως εκεί και η ελπίδα κι αυτη κοιμάτε και περιμενει να ρθει η ευλογμένη στιγμη που θα γίνουμε σαν πρώτα... En la tierra de Bolibar.... saludos amigo Strato
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό είναι το θέμα, Γάβο μου, εμείς είμαστε <>»απλοί θεατές» και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να τους δώσουμε ψήγματα ελπίδας.
ΔιαγραφήDesgraciadamente me parece que la tierra de Bolívar muy difícil va a regresar en glorias pasadas.
Un abrazo amigo y te espero!