Όσο περνάν τα χρόνια, όσο σκληραίνει το παρόν, τόσο ο νους θα παραβιάζει τη σιωπή,
θ’ ανοίγει τις σημειώσεις του και θα σαρώνει
θύμησες, παλιά και φυλαχτά από κείνα τα γνωστά που μπάζουν νοσταλγία. Σπασμένα κομμάτια της καρδιάς –παραγκωνισμένα και
εν πολλοίς καταδικασμένα στη λήθη–
επανέρχονται με το παραμικρό εξωτερικό ερέθισμα. Ενεργοποιούν
αυτόματα μνήμη και αισθήσεις και… μαντέψτε: ξαναρχίζει της ζωής το μέτρημα.
Κι όσο διαρκεί αυτό το μέτρημα με αποσπά τελείως από ό,τι
άλλο μπορεί να με απασχολεί και με βυθίζει στη νοσταλγία. Αυτό το έντονο συναίσθημα –ήπιας θλίψης και μελαγχολίας– που προκαλείται κατά καιρούς από την αναπόληση
–ευχάριστων ή μη– περιστατικών του
παρελθόντος.
Μαζεύω χαρές και λύπες,
αόρατα σχοινιά που δένουν τις στιγμές μου. Κι αυτό το
επίμονο στριφογύρισμα στα περασμένα πολύ με βασανίζει, με συγκινεί απίστευτα και με
αναστατώνει. Έχω την αίσθηση ότι ολούθε μέσα μου, υπάρχουν ακόμη σκόρπια
θραύσματα πανάκριβα
και ανεκτίμητα από τη «σπασμένη» ζωή μου.
Τις προάλλες κάτι τραγούδια πυροδότησαν το νου και μ’
έκαναν ν’ ανοίξω και πάλι λογαριασμούς με μνήμες. Μ’ έκαναν να αναλογίζομαι μια
θαυμάσια παρέα εκείνων των χρόνων και κάτι αξέχαστες νύχτες. Το ελάχιστο που μου
άφησαν οι φίλοι εκείνοι καταγράφτηκε πριν κάποια χρόνια ΕΔΩ.
Κρίμα, πολύ κρίμα, που δεν έφτασα μαζί τους λίγο πιο
μακριά… Αγαπημένοι μου κάντε με
να σας ανταμώσω και πάλι...
