Σα να ’ταν χτες...
Ήταν 19 Νοέμβρη του 2006. Σα
να ’ταν χτες. Ωστόσο, πέρασαν 11 χρόνια κιόλας… Ελευθερώθηκε η επικαρπία έκανα την
κατάληψη χώρου που μου αναλογούσε στο διαδίκτυο και «θρονιάστηκα» στη γωνιά της
προσωπικής μου δημοσιότητας.
Ύστερα… Ύστερα άνοιξα
πόρτα και τόλμησα το πρώτο δειλό βήμα προς τα έξω κι έκτοτε απλώθηκε στράτα ολάκερη μπροστά
κι έγινε, δίχως να το καταλάβω, διαδρομή ρουτίνας.
Άρχισα,
που λέτε, με αχνές πινελιές να χαράζω και να χρωματίζω εικόνες, λέξεις, μνήμες,
κάθε λογής αφηγήσεις και σκέψεις σε πολύ προσωπικό (κατά τη γνώμη μου) τρόπο και ύφος. Είχε ανάγκες, βλέπετε, η ψυχή να καθρεφτίζεται. Κι εγώ,
πως θα μπορούσα αλλιώς, της έκανα τη χάρη. Βοηθούσε, βέβαια τότε, και η εποχή
που είχε τα δικά της χαρακτηριστικά, τη δική της συμπεριφορά, το δικό της
ρομαντισμό όπου, εύκολα ο καθένας μας, αφουγκραζόταν
«την ανάσα μιας λέξης και το λυγμό μιας συλλαβής» που λέει κι ο ποιητής. Έφτανε ν’ απλώσεις το χέρι κι ένα σωρό
γνωστοί-άγνωστοι έρχονταν κοντά σου. Ήταν δε, τόσο μεγάλη η ανάγκη και η
παρηγοριά της αγκαλιάς που τη μοιραζόμασταν απλόχερα. Απίθανα χρόνια τότε. Και…
πολλά υποσχόμενα.
Εδώ μέσα χώρεσαν οι
μικρές ή οι μεγάλες ιστορίες, οι αλήθειες, οι έσω φωνές, ξεσπάσματα, στοχασμοί
και σκέψεις. Εδώ ενώθηκαν ψυχές και κορμιά με
άλλα κομματιασμένα κι άρχισαν τα πάρε-δώσε: οι αγκαλιές, οι χαρές, τα χαϊδέματα,
τα παινέματα, οι φιλίες αλλά… και οι έχθρες. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν κι
αυτές. Παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι…
Πέρασαν 11 χρόνια
κιόλας! Μια δρασκελιά το χθες από το σήμερα. Τι να πρωτολογαριάσεις… Στο
αχνόφεγγο πλαίσιο διακρίνεις πλέον μια χαμένη αίσθηση από
παρελθόν. Απόσταξη μνήμης, νοσταλγίας, ξεδίπλωμα σκέψεων, φευγαλέες εικόνες κι απόμακροι ήχοι σαν ψίθυροι μιας τσακισμένης
ευαισθησίας. Πέρασαν 11 χρόνια… Ποιος το
περίμενε… Κουράγιο, λοιπόν,
ευχή κι ελπίδα να έρθουν κι άλλα τόσα.
Τέλος, έχω την
υποχρέωση και οφείλω να εκφράσω την αμέριστη εκτίμηση, την απέραντη αγάπη, την ειλικρινή
ευγνωμοσύνη και σεβασμό –αντίδωρο ταπεινό και εγκάρδιο– σε όλες τις φίλες κι
όλους τους φίλους –τους τότε και τους τώρα– για την παρέα, τις όμορφες στιγμές
κι όσα κοινά μας έδεσαν.
Κι ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
όσο δε πάει!
Στράτο, σου τσουγκρίζω διαδικτυακά το ποτήρι και εύχομαι να χαρείς πολλές ακόμη επετείους. Και μόνο το ότι κάνεις τόσους ανθρώπους να απολαμβάνουν τις ευαίσθητες αναρτήσεις σου είναι μεγάλη υπόθεση. Όπως λένε οι άγγλοι, keep up the good work. Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνταποδίδω το γιορτινό τσούγκρισμα, φίλε μου, που θα ‘θελα να ήταν από κοντά κι αντικριστά. Το ποτήρι με τ’ αριστερό χέρι και κοιτάζοντας τα μάτια, έτσι για να επαναληφθεί… έλεγαν οι άνθρωποι εκεί που έζησα.
ΔιαγραφήΚάθε φορά αυτό επιδιώκω να κάνω, όσο μπορώ κι όσο γίνεται, καλά τη δουλειά μου.
Ευχαριστώ σε για τον λόγο τον καλό!
φιλε μου, να εισαι καλα, η φαντασια σου να ξεχειλιζει παντα και να μας δινει κειμενα και βιβλια, να μην βαρεθεις ποτε αυτο το μπλογκ σου και να σφιζεις απο υγεια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώρα καρδιάς οι ευχές που απλόχερα μου έδωσες, αγαπημένη μου Στέλλα. Ελπίζω να μη με προδώσουν οι αντοχές μου και το βαρεθώ. Είναι ο καθρέφτης μου.
ΔιαγραφήΑγκαλιά, φιλί κι αγάπη μεγάλη!
Τέτοιες καταλήψεις, πάντα ευπρόσδεκτες Στράτο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια τώρα, υπήρξαν και έχθρες; Απίστευτο μου φαίνεται. Όχι πως δεν συνηθίζεται, αλλά τι να αντιπαραβάλλεις στο διακριτικό ύφος και στα καθρεφτίσματα ψυχής που καταθέτεις;
Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε διαδικτυακά και συγχαρητήρια που αντέχεις να τολμάς και να μοιράζεσαι το απόσταγμα της γνώσης και της τέχνης σου! Γιατί κάθε προσπάθεια, παίρνει μεγαλύτερη αξία όταν έχει διάρκεια και συνέπεια.
Δεν μετάνιωσα ποτέ στο ότι έκανα την «κατάληψη» τότε, εκείνα τα χρόνια που άλλη αύρα κυκλοφορούσε αναμεταξύ μας.
ΔιαγραφήΕυτυχώς, Μαρία μου, οι φιλίες και οι αγκαλιές ήταν και είναι υπερδιπλάσιες από τις έχθρες, που ναι υπήρξαν και μάλιστα από ευεργετημένους που δεν είχαν τίποτα πια να επωφεληθούν… Άστα ξεχασμένες ιστορίες. Μου πήρε, βέβαια καιρό να το καταλάβω, όμως έμαθα πια να ξεχωρίζω...
Εύχομαι κι εγώ οι ευχές σου να βγουν αληθινές και να μου χαρίσουν δύναμη, κουράγιο και αντοχές να συνεχίσω εδώ σε τούτη την προσωπική μου γωνιά που αγαπώ.
Σ’ ευχαριστώ ολόψυχα, Μαρία και να ‘σαι καλά!
Χρόνια πολλά αγαπητέ μας Στράτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!Βαρβάρα
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Βαρβάρα!
ΔιαγραφήΝα ‘σαι καλά!
Πολλά μοιράσματα αγκαλιές και απέραντη αγάπη είναι αυτά τα 11 χρόνια σου Στράτο !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι από εκείνους που οι καθρεφτισμένες πλευρές του εαυτού σου γράφονται και μοιράζονται απλόχερα σε όλους μας !! Την αγάπη και την απέραντη εκτίμηση μου
Σε μια εποχή που είναι είδος «εν ανεπαρκεία» η αγάπη, αγαπητή μου Νικόλ, τα λόγια σου έχουν –πιστεύω– ιδιαίτερη αξία. Και είναι για μένα ό,τι πιο συγκινητικό έχω δεχτεί. Άλλωστε γι’ αυτό είναι οι άνθρωποι, για να σμίγουν, να αφουγκράζονται o ένας τον άλλον. Να αναγνωρίζονται και να πορεύονται μαζί. Κι αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που υπάρχουμε εδώ μέσα.
ΔιαγραφήΕυχαριστίες από καρδιάς!
Στράτο θα σε μαλώσω...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχασες τις "συγγένειες" που προέκυψαν εδώ, έστω και μακρινές :)
Να είσαι καλά και να αντέχεις για τα επόμενα 89 χρόνια!!!!!!!!!!!!!!! Τόσα δε μένουν μέχρι τα 100;;
Χρόνια πολλά !!!!!!!!!!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα
Οποία παράληψη, μακρινέ μου ξάδερφε Γιώργη! Ευχαριστώ για τη διόρθωση κι απολογούμαι... Πώς μπόρεσα, αλήθεια. Δέχομαι το μάλωμα, ακόμη και τιμωρία. Τέλος πάντων κι αυτό έγινε μες από δω, για φαντάσου…
ΔιαγραφήΕυχαριστώ φίλε, δεν το υπόσχομαι αλλά θα προσπαθήσω ω’ αντέξω τα επόμενα 89 χρόνια!!!
Εύχομαι σε περισσότερα, να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γράφεις, όπως επιθυμείς! :)
Με τιμάς και σ’ ευχαριστώ, Gennaki!
ΔιαγραφήΆργησα να σε συναπαντήσω διαδικτυακά Στράτο, μα νιώθω ότι πήρα -κι έχω πολλά ακόμα να πάρω, σίγουρα- από τη ζεστή γωνιά σου όταν έρχομαι. Είναι ο τρόπος που δίνεις τις σκέψεις σου, σαν αεράκι δροσερό, σαν άρωμα βανίλιας, σαν χάδι τρυφερό! Κι εγώ με τις αισθήσεις τα πάω πολύ καλά!! ☺
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι πρέπει να έχει ο Νοέμβριος... Είναι πολλές οι γνωστές μου μπλογκοφίλες που βγήκαν στον διαδικτυακό αέρα Νοέμβριο - ακόμα και η αφεντιά μου! Την άλλη βδομάδα, αισίως κλείνω τα 7χρονα εγώ! Και παρά τη μισο-εγκατάλειψη την τελευταία χρονιά, δεν έχω μετανιώσει στιγμή!
Χτίσαμε και δυνατές φιλίες μέσα από το χώρο, και νιώθω τόσο όμορφα για αυτό!
Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσουμε να συμπλέουμε στο διαδικτυακό πέλαγος Στράτο, για πολλά χρόνια ακόμα! :)
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου !
Αριστέα μου, όσο θα βλέπω να ξεπηδούν εδώ στα σχόλια της ψυχής σου τ’ ανταμώματα, θα παραβλέπω της απουσίας τη δικαιολογία… Αν τούτη η γωνιά σου βγάζει μια ζεστασιά θα ‘σαι πάντα καλοδεχούμενη όποτε μπορείς.
ΔιαγραφήΆρα ο Νοέμβρης είναι ο μήνας μας… το σημειώνω.
Δεν αντιλέγω, υπάρχει μια ατονία γενικά στη γειτονιά κι αυτό οφείλεται στις άλλες μόδες που προέκυψαν. Όπως και να ‘ναι πάντα θα είναι κοντά ό,τι φωτίζει την ψυχή...
Αγάπες να 'χεις να μοιράζεις κι όσες σπρώχνεις κατά δω –να το ξέρεις– θα 'ναι φροντισμένες και καλά φυλαγμένες.
Σ’ ευχαριστώ θερμά και σου εύχομαι ένα καλό κι όμορφο βράδυ με πολλές όμορφες στιγμές και χαμόγελα, όπως επιθυμεί η ψυχή σου.
Φίλε μου Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και κάπως αργά πέρασαν 5 μέρες από την δημοσίευση του παρόντως εν τουτοις το θέμα επικαιρον και όχι μόνο αλλά και διαχρονικό. Εορτάζεις την επέτειο 11 χρονών από τότε που εσύ σαν πρωτοπόρος άνοιξες σε όλους εμάς τους υπόλοιπους την πόρτα της δημοσιοποίησης των σκέψεών μας με το να μας βοηθήσεις να ανοίξουμε Μπλογκς...
Και όχι μόνο γνώρισες και γνωρίσαμε ψυχικές απολαύσεις φιλίες μα και όπως λες κι εσύ και έχθρες,
καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, αλλά ημιτελές ον που όμως στο τέλος όλα ισοπεδόνοντε στον οδοστροτήρα της αιωνιότητας.
Ευχομαι σε εσένα και σε όλους μας να εξακολουθήσουμε την ωράια συνεργασία μας, τη αναταλλαγή σκέψεων και προσδοκειών που άντεξε για τόσα χρόνια και θα συνεχίζει να υπάρχει όσο εμείς υγειαίνουμε!!!
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Καλημέρα Γάβο, δεν πειράζει, δεν παρεξηγώ πλέον. Φτάνει που από τους παλιούς υπάρχουν ακόμη δυο-τρεις που θυμούνται... Είσαι ένας απ' αυτούς και σ' ευχαριστώ! Εγώ παραμένω πιστός στα κλασικά μέσα που γνωρίσαμε και μας γνώρισαν.
ΔιαγραφήΚι ό,τι έγινε τότε ήταν πάνω στην έξαρση κι έτσι αρπαχτήκαμε κι εμείς για να έχουμε τόπο και χώρο στις εξωτερικεύσεις μας...
Εύχομαι κι εγώ φίλε σε σένα υγεία, δύναμη και κουράγιο ώστε να συνεχίσεις να μας πλουταίνεις με όλα όσα σου χάρισε η ζωή.
Να 'σαι καλά!
Ας κρατήσουμε τα καλά που μας προσφέρθηκαν κι ας προσπεράσουμε αρνητικά,αλλωστε όλα μέσα στο ίδιο παιχνίδι που λέγεται ΖΩΗ ειναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλες Στράτο χαίρομαι που τουτο το εργαλείο έγινε η ευκαιρία να γνωριστουμε .Το ευγνωμονώ κι εγω για τους ανθρώπους που έφερε και πήρε απο κοντά μου.Ολοι και ολα μου έδωσαν ένα μάθημα και μ αυτό συνεχίζω,γεμάτη ,χωρίς τύψεις και πάντα με ευγνωμοσύνη.Ευχομαι να τα λέμε για πολύ ακόμα
Καλώς σε βρίσκω, ύστερα από τόσο καιρό, και πάλι εδώ, Χαρά μου. Το ξέρω πως η καθημερινότητα και οι συνήθειες του καθενός μας έχουν αλλάξει, αλλά όχι ο δρόμος μας. Το διευκρινίζω κι εγώ, άλλωστε, πως τα «καλά που μας προσφέρθηκαν» (αγκαλιές, χαρές, χαϊδέματα, παινέματα, φιλίες…) αυτά κράτησα τελικά με τον καιρό κι εγώ. Έμαθα! Τα «αρνητικά» (οι έχθρες… ας πούμε) τα προσπέρασα ή με προσπέρασαν. Ευτυχώς! Δεν θέλει και μεγάλη ανάλυση άλλωστε. Αν κοιτάξει κανείς τις επιλογές του παρελθόντος και του παρόντος θα πάρει και τις απαντήσεις που χρειάζεται.
ΔιαγραφήΑναμφισβήτητα, μας χάρισε πολλά τούτο το εργαλείο… εξάλλου πώς θα γνωριζόμασταν; Σε όλους μας, Χαρά μου, (αφού ξεπεράσαμε το ψυχολογικό όριο των όσων λεπτών δημοσιότητας χρειάστηκαν) «εισέβαλαν» άνθρωποι που μας «δυσκόλεψαν» (σίγουρα, πολλοί με τη συγκατάθεσή μας) και βεβαίως –είτε έμμεσα είτε άμεσα– μας έδωσαν μαθήματα. Δεν ξέρω αν συμβαίνουν τα ίδια στα νέα μέσα που καταγίνεσαι τώρα… ωστόσο, αν διδάσκουν, έχει καλώς!
Κι εγώ θέλω να ξέρεις πως εύχομαι κι ελπίζω –παλιοί και καινούργιοι– μπροστά και πίσω από τις σκέψεις και τις λέξεις να μοιραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, ν’ αγαπιόμαστε και… να φτιάχνουμε στιγμές «για πολύ ακόμα»!
Κι εσύ, καλή μου, να ‘σαι καλά και πάντα να σκορπίζεις τη γνώση και τη μαγεία με την Τέχνη σου και... να εισπράττεις μόνο αγάπη!