Για μια Elsa,
μιας ηλικίας πλέον
και λοιπών προσωπικών δεδομένων υπό… προστασία
Η δύναμη της ομορφιάς
της παραμένει ακόμη τεράστια. Ωστόσο, δεν την ενοχλεί που ποτέ κανείς δεν είχε παρατηρήσει την κρυμμένη πλευρά
της ύπαρξής της… Την κρυμμένη ομορφιά της.
Χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, εκφράζει την ακαταμάχητη επιθυμία
της να μην προβάλλεται. Να μένει μόνη εκεί που είναι. Χωρίς τους ανθρώπους της.
Χωρίς αντικείμενο. Χωρίς αποζημίωση. Να μετράει «όσα δε λέει όταν μιλά, το χρόνο που θυμάται όσα ξεχνά, τα «αχ» που…
στην καρδιά της ταξιδεύουν».
Εσωστρεφής και περίκλειστη, πίσω από κλειστές πόρτες και
τραβηγμένες κουρτίνες, σ’ ένα σπίτι που άδειαζε χρόνο με το χρόνο επιλέγει τον καλύτερο
τρόπο που κινείται και τον ευγενέστερο που μιλάει, αλλά και τις κατάλληλες λέξεις που διαλέγει για να μεταφέρει
τις ευαισθησίες και τα μυστήρια της μοναξιάς της. Κρατάει κάτι από μια χαμένη εποχή αρχοντιάς. Όχι
πλούτου. Αρχοντιάς! Το διακρίνεις, άλλωστε, σ’ αυτή τη λεπτή λύπη που κρέμεται από τα μάτια της.
Έστω για δευτερόλεπτα… Στην οποία, όμως, λύπη δεν παγιδεύτηκε ποτέ. Διατήρησε την αξιοπρέπειά της σε κάθε
αντιξοότητα της ζωής… Κι ήταν πολλές. Κι όταν τα δεδομένα κλονίζονταν και οι ισορροπίες χάνονταν
αναζητούσε το δικό της φάρμακο που ήταν η… απομόνωση.
Μολονότι τώρα προσπαθεί να ξεμπλέξει συναισθήματα, απώλειες,
σκέψεις και νοήματα· δεν της βγαίνει.
Ωστόσο δεν ασφυκτιά, χώνεται ανάμεσα στα ανάκατα «αχ» της μόνο και μόνο για να τα ξανακάνει μονάδες.
Εν τέλει, συνειδητοποιώ,
ακόμα μια φορά, –έμπρακτα κι ευδόκιμα– πως η πρόφαση είναι μια μακριά αναμονή προσμένοντας το
τίποτα. Αυτό το τίποτα που είναι το παν. Κι αυτή η αναμονή (ή η πρόφαση)
εκτυλίσσεται μέσα της με χαράγματα ευγενικής μελαγχολίας και βουβής (τις
περισσότερες φορές) τρυφερότητας κι αλίμονο, έτσι χάθηκε το πιο ευωδιαστό
κομμάτι της ζωής της.
Κι εγώ, ενώ το υποσχέθηκα στον εαυτό μου και… φυσικά σ’
εκείνη να μην αναφέρω τίποτα, ή να γράψω κάτι για ’κείνη –δεν υπάρχει λόγος,
μου μήνυσε– για κάποιο λόγο τώρα, κόπτομαι να γράψω. Και γράφω.
Μόνο να τη σκιαγραφήσω θέλησα… Ανήμπορα να την
περιγράψουν τα λόγια.
καλησπερα Στρατο
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελω να πω πως καποιοι ανθρωποι που συνανταμε στη ζωη μας ειναι πολυ σπουδαιοι, ειναι πολυ δοτικοι με τον τροπο τους, ειναι που υπομενουν με γλυκα την τρελλα της ζωης, τα αρνητικα τους βιωματα κυριως, ειναι απο ζαχαρη η αμυνα τους και οι τοιχοι που τυχον σηκωνουν μοιαζουμε με συννεφα ελαφρια σε καλοκαιρινη λιακαδα.
Αυτη την εικονα μου εδωσε η Ελσα σου
καλο απογευμα και καλη εβδομαδα να εχουμε
:)
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, Στέλλα, πως ναι υπάρχουν κάτι τέτοιοι άνθρωποι και ομολογώ πως είναι ευλογία να τους γνωρίσει κανείς γιατί έχουν το χάρισμα να σου μεταδίδουν –και να σου χαρίζουν– κάτι από την πολύτιμη αύρα τους. Έχω την εντύπωση –και το έκανες εσύ– «σκιαγράφησες» δηλαδή την εικόνα μιας ψυχής (την Elsa) με λίγα λόγια (62 λέξεις) που εγώ χρειάστηκα 320 λέξεις για να το κάνω.
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ!
Αν δεν ήταν κείμενο, θα ήταν σίγουρα ένας πίνακας ζωγραφικής, μια εξαίσια νατουραλιστική προσωπογραφία. Στράτο, με τη μοναδική σου παλέτα συναισθημάτων, με διακριτικότητα και σεβασμό στο είδωλό σου, ανέδειξες μια πραγματικά "όμορφη" γυναίκα. Εύχομαι ολόψυχα αυτή η βουβή αναμονή (που δείχνει σοφία κι όχι παραίτηση), να βρει ένα ευλίμενο όρμο για ανεφοδιασμό και νέα ταξίδια.... Οι άνθρωποι που δεν κάνουν εκπτώσεις στους προορισμούς τους, συνήθως δικαιώνονται. Είθε και για την Έλσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς με «διακριτικότητα και σεβασμό» στάθηκα απέναντί της, όταν σε μια απρόσμενη στιγμή, είχα την τύχη να την γνωρίσω στο περιβάλλον της. Δεν την έκανα «είδωλό» μου, απλά μου άνοιξε έναν κόσμο (τον κόσμο της) και μ’ άφησε –δεν το επιδίωξε νομίζω– να δω όχι μόνο τις λάμπουσες αλλά και τις σκούρες πλευρές του. Μου πρόσφερε ανεπανάληπτες στιγμές διδαχής χαρακτήρα, σοφίας και υψηλής ευγένειας. Με πήγε πίσω πολύ αυτή η ιστορία, δεν ξέρω τι απέγινε, αν «υπάρχει» ή όχι, αν έχει δικαιωθεί ή όχι. Από ποιον άραγε… Τη νοστάλγησα γι’ αυτό και ένιωσα ότι κι εγώ κάτι τις χρωστούσα. Κι ας μην το ‘θελε. Λυπάμαι που δεν έχω τρόπο να ξέρω είναι ακόμη στη ζωή…
ΔιαγραφήΜακάρι όπου να ‘ναι να είναι καλά, γιατί το αξίζει.
Η Έλσα σου φίλε Στράτο την παρομοιάζω μα το κορίτσι των ονείρων αυτό το ντελικάτο πλάσμα που υπήρχε μια παλιά εποχή όπου όταν το κοίταζα κατεβαζε τα μάτια κι εγώ κοκκίνηζα...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρετώ σε
Γάβο
Ήταν άλλο πράγμα, Γάβο, ήταν μια κυρία φτιαγμένη νομίζεις με βελονάκι δαντέλας...
ΔιαγραφήΗ σκιαγράφηση της προσωπικότητας της Ελσας είναι ο απόλυτος σεβασμός απέναντι στην ομορφιά της ψυχής της και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άντρες και εκφράζονται τόσο γλυκά για μια γυναίκας της απομόνωσης !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγάπη μου
Δεν θα μπορούσα να εκφραζόμουν αλλιώς, Νικόλ, για έναν άνθρωπο που μου άφησε συμπεράσματα που μαγνητίζουν και αρετές που μετριώνται με της καρδιάς τη δύναμη.
ΔιαγραφήΈχεις και τη δική μου αγάπη, φίλη μου!