Σιωπές…

Υπάρχουν σιωπές ένα σωρό που ολοένα πληθαίνουν καθώς επελαύνει η παλίρροια της Άνοιξης. Σιωπές ανεπιθύμητες, θυελλώδεις, νευρωτικές, τολμηρές και… σιωπές ευγνωμονούσες. Σιωπές άναρχες, μονότονες, μελωδικές, γλυκές, έντονες, αμετάφραστες κι ανυπεράσπιστες στο αναπόφευκτο της απουσίας. Υπάρχουν σιωπές στην ψυχή, στα όνειρα, στα… ταλαιπωρημένα αποσιωπητικά, ανάμεσα στα πάθη και στις υπερβολές. Σιωπές αμήχανες, μελαγχολικές και… μουδιασμένες. Όλες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία που μπορείς να την μοιράζεσαι με τους λίγους –ελάχιστους στην πραγματικότητα– που συγγενεύουν με την ψυχή σου.

Κι αυτή η διακριτική αίσθηση σιωπής –αθέατη και… μελαγχολική– που όσο αργούν στο γύρισμα οι δείκτες του ρολογιού, αυξάνεται μέχρι να γίνει απόλυτη με το πέρας μιας ανορθόγραφης νύχτας πάθους.

Εκείνος κι εκείνη, δυο διάφανα σώματα, ψάχνουν κρυφά κι αθόρυβα να κρύψουν την ανάσα, τους στεναγμούς, τα φιλιά, τα χάδια και… τις ξεκούμπωτες τύψεις τους στην εχεμύθεια μιας αιωρούμενης κουρτίνας.

           Αν για κάτι είμαστε σίγουροι, είναι ότι δεν χρειάζονται περισσότεροι από δύο στη σιωπή.