Σκοτείνιασε… Κρυμμένη στο σκοτάδι της η νύχτα… Ψυχρές
αέριες μάζες συντροφεύουν ένα γύρω τις ερημιές. Κίτρινα φύλλα πέφτουν απ’ τα
δέντρα, σεγκοντάρουν και συνοδεύουν τις σκόρπιες σκέψεις που γυροφέρνουν στο
μυαλό μου. Ταξιδεύουν αμέριμνα οι στιγμές συντονισμένες στην ίδια τη συχνότητα
με τα συναισθήματα κι από μόνες τους γίνονται προσευχή. Προσευχή και παράκληση
με προορισμό την ψυχή.
Ψηλά, μέσα στα σύννεφα αιωρείται μια θεόρατη πανσέληνος που τίποτα δεν
έχει να ζηλέψει απ’ την αυγουστιάτικη. Κι όπως εγώ, με θαυμαστικά λογαριάζω τα φεγγάρια, λέω πως κάποια φτιάχτηκαν με μόνο σκοπό να μας θυμίζουν πώς είναι να στρέφεις
το κεφάλι και να κοιτάς ψηλά. Έστω και μια φορά στο τόσο... Κι αν δεν ταιριάζει
με την εποχή, είναι από αυτά που τα πιστεύεις πιότερο από τόσα άλλα που
κυκλοφορούν. Κι
ο χρόνος, καταμεσής του δρόμου, ανυποψίαστα άδειος, να σου δείχνει πως με κάτι
τέτοια δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.
Κάνει κρύο έξω, ιδίως τα βράδια και… τα πρωινά, που κάνουν το θερμόμετρο να βυθίζεται
σχεδόν στο μηδέν. Μπορεί και να χιονίσει, λένε... Ε, χειμώνας είναι, αν δεν χιονίσει τώρα,
πότε…
Προσοχή
χρειάζεται! Να φυλάξουμε καλά το μέσα μας. Να κάνουμε την καρδιά μας να χτυπά,
με χάδι να ανασαίνει. Να φτιάχνει κλίμα. Να κάνει το χωριστά μαζί. Ζεστά. Απλά. Και όμορφα! Αυξήθηκε
επικίνδυνα, θαρρώ η Μοναξιά γύρω μας.
Υ.Γ. Έζησα
για χρόνια έξω, σε τόπο όπου το καλοκαίρι διαρκούσε 12 μήνες.
Μακάρι να (μπορούσε να) ήταν
έτσι κι εδώ.
