Είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνουμε τόσο
στριμώχνουμε τα όνειρά μας σε μια γωνιά για να συμβιβαστούμε με τις απαιτήσεις
της ζωής. Η καθημερινότητα, τα άγχη, οι υποχρεώσεις και τα βάσανα τα έχουν
παραμερίσει στην άκρη. Κι έχουμε συσσωρεύσει τόσα σ’ αυτή τη γωνιά που δεν
ξέρουμε αν ποτέ τα ξαναβγάλουμε στην επιφάνεια για να τα ζήσουμε, έστω και στη...
φαντασία μας. Άλλο είναι να στρώνεις τις έγνοιες σου στην
άκρη και να κοιμάσαι, κι άλλο να τις έχεις για προσκεφάλι σου και να σε
τρελαίνουν…
Κι
έρχονται κάτι μέρες που ξυπνάει το παιδί
που έχουμε μέσα μας και… ίσα που φτάνει ν’ ανοίξει μια χαραμάδα στο παράθυρο
της μνήμης κι αμέσως εισβάλλουν
ξεφτισμένα όνειρα, θρυμματισμένες μνήμες, φθαρμένες
εικόνες και μαζί όλες οι παράξενες, μοναδικές, φευγαλέες κι ανεπανάληπτες
στιγμές των παιδικών –ιδίως– αναμνήσεων και στριφογυρίζουν στη σφαίρα του
μυαλού μας. Προ
πάντων αυτές!
Απ’ αυτή την αφορμή πιάστηκα σήμερα κι
άρχισα ν’ ανακαλώ, μέσα από φωτογραφίες και ενθυμήματα το κάθε τι κρυμμένο που
περιμένει υπομονετικά να το ανακαλύψεις για να σου φανερώσει τη μαγεία του. Όλα
όσα αγαπάμε πολύ, μας σημαδεύουν εφ’ όρου ζωής, όπως εκείνα τα χρόνια των ονείρων,
τα τόσο ανέμελα, γλυκά, μαγικά και σίγουρα... αληθινά.
Και θυμήθηκα τόσα, λες κι έκανα μια
αφαίρεση από τη ζωή μου γυρνώντας προς τα πίσω. Τα σκεφτόμουν όλα με μια γλυκιά
μελαγχολία. Πόσο κοντά και πόσο μακρινά φαίνονται οι καιροί... Τι όμορφα που
ήταν! Τι όμορφα που ήμασταν... Τότε δεν ψάχναμε για τη χαρά, η χαρά ερχόταν σε μας
και πότιζε την ανάσα μας. Τίποτα, μα τίποτα, δεν μοιάζει μ’ όλα εκείνα που
έζησα τότε.
Πού είναι και πού πήγαν όλα όσα έψαχνα
κάποτε και πού είναι όλα όσα ψάχνω τώρα; Όπως τόσα και τόσα στη ζωή που
νομίζεις ότι τα έχεις, κι όταν τα αναζητήσεις, απορείς πώς και πότε χάθηκαν...
Πιστός
καθρέφτης το μέσα μου κι απορώ πως διαθέτει ακόμη πολύτιμα για μένα αποθέματα που θέλει να δώσει, να πει, να προσφέρει… Αυτός είναι ο πλούτος μου κι ελπίζω
να μην εξαντληθεί… Κι εύχομαι, τέλος, να μην χάσω ποτέ
από τα μάτια μου τον ορίζοντα των ονείρων μου που έπλαθα νέος για χάρη κάποιων
υποσχέσεων.
Φίλε μου, οι φωτογραφιες των αναμνήσεων, μας καθεαυτό δικιάς σο ζωης, ακόμα και πριν δημιουργήσεις δική σου οικογένεια, οι φωτογραφες των ονειρων σου, της αθωοτητας κατακλύζουν την δρόγει σφαίρα αυτήν που κάλυψες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛές τι όμοτφα που ηταν, το σφρίγος της νιότης τα βέπει όλα ρόδινα, ακόμα και το άγνωστο σε ελκύει λες να μεγαλωσω να αγαπησω, να, να, να
Σέμερα φίλε το μυαλό μέστωσε, άρχισαν οι έγνοιες, κυτάς για το αύριο, όμως το αγνωστον αυτό το κρυφό με τα χτυποκάρδια έφυγε, έμεινε το προγραμματισμένο μιας ευθείας που είχες χαράξει, από εκεί αρχίζουν οι έγνοιες να μην γίνει η ευθεί τεθλασμένη...
Μου αρέσει αυτό που γράφεις:
(Αυτός είναι ο πλούτος μου κι ελπίζω να μην εξαντληθεί… Κι εύχομαι, τέλος, να μην χάσω ποτέ από τα μάτια μου τον ορίζοντα των ονείρων μου που έπλαθα νέος για χάρη κάποιων υποσχέσεων.)
Να σου απαντήσω ο πλούτος σου δεν εξαντλήτε, αλλά πρέπει να τον δημοσιοποιείς ωστε να τον αθαινουν και οι απέξω, ή οι αναγνώστες σου.
Να έχεις μια καλή μέρα
Γαβριήλ
Πόσες ακόμη φωτογραφίες, πόσες στιγμές, πόσες αναμνήσεις θα μπορούσαν να χωρέσουν σ’ αυτή τη σφαίρα, στη σφαίρα του μυαλού μου, ωστόσο, υπάρχουν. Αυτό όμως είναι μόνο ένα συμβολικό δείγμα, φίλε Γάβο. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να βρεις το νήμα που σε συνδέει με ταραγμένα μυαλά για να ερμηνεύσεις τις πράξεις τους. Βρίσκω το νήμα, λοιπόν, της δικιάς μου ζωής. Από το να δημοσιοποιείς τα άλλα που σε χαλάνε, προτιμότερο χίλιες φορές να το κάνεις με τις αναμνήσεις σου.
ΔιαγραφήΕσύ, άλλωστε είσαι και ο πρώτος διδάξας του είδους.
Να ‘σαι καλά εκεί που βρίσκεσαι!
Είδες Στράτο όλες τις έννοιες του κόσμου να έχεις , πάντα θα ξεπηδούν ανέμελες στιγμές που θα γιγαντώνονται μέσα μας και θα φτιάχνουν τον ονειρεμένο δικό μας πλανήτη!!!Τον εσωτερικό σου πλούτο που τον κουβαλάς παιδιόθεν και εύχομαι να είναι πέρα από τον νοητό ορίζοντα !!! Τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν και άλλα απίστευτα που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι η δική μας δύναμη και ψυχή !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά με ότι κάνεις !!! Την αγάπη μου !!!
Αυτές τις ανέμελες στιγμές αναπολώ, καλή μου Νικόλ, όχι πως τώρα δεν υπάρχουν, υπάρχουν αλλά να, τότε ήταν αυτό που λες «ανέμελες»! Όσο για τα όνειρα πάντα θα κάνουν παρέα με την ελπίδα που δεν χάνω.
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ για τα λόγια και τις ευχές σου και με τη σειρά μου να σου ευχηθώ πάντα να ξεπερνάς τα εμπόδια.
Με την αγάπη μου!
Οτι εχουμε ζήσει απο το παρελθον μας ειναι αυτά που μας κρατανε συντροφια... στην πορεια μας...ας θυμόμαστε τα καλα ..και να αποδεχτουμε την ζωή μας όπως αυή μας χαριζεται .... μεχρι τελους.! να είσαι καλά και να περνας ακομα καλύτερα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία το τοποθετείς, Ρούλα, οι αναμνήσεις είναι η συντροφιά μας, και η ζωή χάρισμα του Δημιουργού! Και ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει πως είναι και Ωραία!
ΔιαγραφήΧτες βράδυ, είχαμε την κουβέντα σου με τη Χαρά, μεταξύ μιας μπυρίτσας, εκεί στην έκθεση. Τα καλύτερα για σένα.