Ένας ρομαντικός… παλαιάς κοπής

Η ευαισθησία σου συχνά ξεπερνάει τα όρια. Σκαλίζεις μνήμες, ονειροπολείς και αλητεύεις στο χτες, επιμένοντας να συνδέεις το παρελθόν σου με το σήμερα. Αρκεί μια αθώα λεπτομέρεια, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία, ένας στίχος, ένα βλέμμα, δυο λόγια, μια φωτογραφία… για να σε κάνουν κομμάτια. Αφήνεις –και το δείχνεις– να ξεχειλίζει άφθονο το συναίσθημα από μέσα σου. Δεν συμβιβάζεσαι με την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Απορείς κι αναρωτιέσαι: πώς έγινε και ισοπεδώθηκαν έτσι όλα; Πώς χάθηκαν οι αξίες της ζωής; Αυτές που μας μπόλιαζαν οι γονείς μας πρώτα, οι καλοί δάσκαλοι μετά και η ζωή μετέπειτα; Εξάντλησες, όσο τίποτα το δικαίωμα στο όνειρο. Το κυνήγησες κι έζησες μες σ’ αυτό. Έζησες με τα «θέλω» της καρδιάς σου κι όχι με τα «πρέπει των άλλων. Έζησες, αισθάνθηκες, αγάπησες… Ευτυχείς συγκυρίες που εξακολουθούν –ακόμα και σήμερα– να σημαδεύουν εκείνη την εποχή του αισθήματος. Εσύ είσαι αυτός. Ένας παλαιάς κοπής ρομαντικός!

Όσο κι αν ο χρόνος πέρασε στοιβάζοντας αμέτρητα άλλα, όσο κι αν όλα αυτά σκεπάστηκαν μ’ ένα σωρό σκόνη, εσύ επιμένεις να περνάς το χέρι σου από πάνω, να τη διώχνεις και να τα φέρνεις πάλι πίσω… στο φως.

Κρυσταλλωμένες εικόνες, σαν παγωμένες ψιχάλες αιωρούνται μπροστά σου και μέσα τους βλέπεις τη ζωή σου σε επανάληψη. Τις κοιτάς και θυμάσαι πρόσωπα, διαδρομές, σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες… Μετράς τις ρωγμές που άφησε χαραγμένες επάνω τους ο χρόνος και… μελαγχολείς.

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως, κάποιες φορές, στις σιωπές της ψυχής σου, το ρολόι του μυαλού παίρνει αντίστροφες πορείες, όπως κι εσύ που γυρίζεις στα ίδια και στα ίδια. Είσαι ένας παράξενος ταξιδευτής που ταξιδεύει από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο… Παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις… Θέλεις να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη μονοτονία της γκρίνιας. Εσωτερικοί μονόλογοι σε βασανίζουν. Ζυγίζεις, με τα δικά σου σταθμά, ομορφιές και απογοητεύσεις κι ανασύρεις από τις αποθήκες της μνήμης ό,τι αγάπησες. Ακούς ξεχασμένες νότες και γλυκές μελωδίες και συγκινείσαι, σκουπίζεις την υγρασία απ’ τα μάτια σου και… τις ξανακάνεις πάλι δικές σου. Ξεφυλλίζεις αμέτρητες σελίδες βιβλίων κι ανάμεσα στα τόσα, διαβάζεις –και θέλεις να τηρήσεις– εκείνο που έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόζ Μολίνα: «είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν».

Και μολονότι δεν το λες, στα μάτια σου το βλέπω… Προσπαθείς να φαίνεσαι ήρεμος. Αποφεύγεις ό,τι μπορεί να σ’ ενοχλεί ή να σου προκαλεί άγχος, θλίψη ή πόνο… Κι είναι φορές που το καταφέρνεις ξεγυμνώνοντας, δίχως συμπόνια, τον εαυτό σου. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι αγάπες και οι φόβοι μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας, το παραμικρό και το ασήμαντο που συναντάμε στη ζωή μας κι ό,τι, τέλος πάντων, εξομολογούμαστε στα γραφτά μας. Γι’ αυτό, κάθε τόσο σε βλέπω να καταθέτεις τα φορτία της ψυχής σου στο άψυχο χαρτί, θέλοντας έτσι να τον ζωγραφίσεις… Ναι, για σένα τα λέω…