Στο «μαζί» που έσμιγαν οι ανάσες μας…

Στις φίλες και τους φίλους που απέκτησα στα πάρε-δώσε μας εδώ…¸¸.•´ .•´¸¸.•´¯`•- ♥

«Η εποχή στεγνή, τα φώτα σβηστά, το δωμάτιο άδειο, η αλήθεια απούσα»…

Οι άνθρωποι θα έπρεπε, στο πέρασμα των χρόνων, να παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι. Δεν αξίζει να αλλοιώνει κανείς τον εαυτό του, όποιος και αν είναι ο στόχος του. Όλα εκείνα τα ανθρώπινα πάθη που φωλιάζουν στα απόκρυφα βάθη της ψυχής μας, οι βουβές πίκρες και οι αβάσταχτοι στεναγμοί, οι έμμονες απογοητεύσεις, τα χαστούκια της ζωής, οι αμίλητες χαρές και οι άφωνες λύπες θα έπρεπε, αν γίνεται (που δε γίνεται), να μην αφήνουν σημάδια μέσα μας. Έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε αλλά και να είμαστε δεμένοι πάντοτε με τα πράγματα γύρω μας. Με τα ασήμαντα που συνθέτουν την ιδιαίτερη ποιότητα της ανθρώπινης μοίρας.

Πόσο δύσκολο είναι, αλήθεια, να μιλάς σήμερα για ανθρώπινες σχέσεις. Kι ακόμα πιο δύσκολο να τις συγκρίνεις με τις αλλοτινές. Όταν έχεις συναντήσει στη ζωή σου απλούς, ζεστούς, αυθεντικούς, μετρημένους ανθρώπους που κι αυτές τις αδυναμίες τους –κι αν ακόμα τις είχαν– δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να σου τις κρύψουν. Άνοιγαν την καρδιά και τα χέρια τους να σ’ αγκαλιάσουν, να σε κλείσουν μέσα τους. Αυτοί κι εσύ μαζί! Αυτό το «μαζί» το νιώθαμε. Μαζί μοιραζόμασταν τις χαρές και τις λύπες. Έτσι η χαρά γινόταν διπλή και μισή η λύπη. Αυτό το μαζί, που στα τέσσερα γράμματά του έσμιγαν οι ανάσες μας! Που δε χρειάζονταν και πολύ να παλέψεις για να το κατακτήσεις. Άνθρωποι, που εύκολα γίνονταν δικοί σου άνθρωποι. Που η τύχη το ’θελε και τους συνάντησες δεν τους αναζήτησες. Πορεύτηκαν μαζί σου σε κοινούς δρόμους. Έφερναν την ψυχή τους αλφαδιά με τη δική σου. Τόσο κοντά ώστε να «πιάνουν» ακόμα και τα κρυμμένα σου «αχ»… Έτσι, τα σκόρπια κομμάτια σου, οι επιθυμίες και οι ανάγκες σου έβρισκαν συμμάχους της ίδιας ρίζας και τις ίδιας μοίρας για ν’ ακουμπήσουν. Φυσικά είχαν τα όριά τους, έτσι μάθαινες κι εσύ να μην τα ξεπερνάς. Ήταν άγραφος νόμος, που ρύθμιζε τις ανθρώπινες σχέσεις.

Τώρα ο χώρος στένεψε, μίκρυνε, ήρθε στα μέτρα των συμφερόντων μας, αφού, καθώς φαίνεται, αυτά συνιστούν τον μοναδικό γνώμονα, αυτά απαρτίζουν την ηθική μας... Μένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο εφήμερο γιατί απομακρυνθήκαμε εντελώς από το χώρο του ονείρου και από το χώρο της μέθης που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις το όνειρο. Τώρα το εφήμερο βασιλεύει και όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Η φιλία «μασκοφορείται» και η έννοιά της ταυτίστηκε με την ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Μετατρέψαμε το χώρο μας σ’ ένα τοπίο γεμάτο υποκρισία και απόκρυφες λαχτάρες για όσα ανείπωτα φωλιάζουν βουβά μέσα μας. Μας λείπουν οι άνθρωποι, μας λείπουν τα λόγια που δεν είπαμε, οι κουβέντες που δεν πρόφτασαν να τελειώσουν... Κι όταν πια, δεν έχεις τι να μιλήσεις και τι να πεις μ’ έναν φίλο, η φιλία τραυματίζεται, η ανθρωπιά και η αγάπη χάνονται.

Δική μας επιλογή είναι οι φίλοι. Μέσα από αμέτρητες διαδρομές ζωής γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε, προχωράμε, σκοντάφτουμε, κάποιες φορές, αμφιβάλλουμε, αναθεωρούμε, πονάμε, ξεσπάμε, χάνουμε… Κι αλίμονο, εκείνο που χάνουμε δεν είναι άλλο απ’ την ορθάνοιχτη πόρτα της ψυχής μας. Όχι, δεν θέλει παραχωρήσεις η φιλία. Δόσιμο θέλει, από καρδιάς. Δίνουμε ό,τι έχουμε κι όπως το μπορούμε. Κι αυτό, θα πρέπει να είναι αληθινό. Έτσι είναι οι φίλοι! Στα πάρε-δώσε τους. Στους δρόμους και στα σπίτια, στους καφενέδες και στα σοκάκια, στις παρέες και στα διαδίκτυα...

* Δημοσιεύτηκε στην επετειακή έκδοση του περιοδικού «Σκαμιά»