Φθινοπωριού ξεφύλλισμα σ’ ανώφελες ημέρες…
κι ο στοχασμός ανήμερος μες τ’ όνειρο γεννιέται…
Δυο φύλλα ερωτεύονταν… ενώ εμείς
πλέκαμε τα μεγάλα μας σχέδια…
τα πιο όμορφα, τα πιο σπάνια, τα πιο αγαπημένα…
Χαλί στο χρώμα της σκουριάς έστρωσε ο καιρός
από θλιμμένα φύλλα…
κι αυτά μ’ ένα γλυκό παράπονο βρήκαν στοργή στο χώμα…
Στα φύκια πλέκονται όνειρα που αρνιούνται τ’ ακρογιάλια…
Ένα βρεγμένο απόγευμα που αμίλητο είχε φύγει…
Μηθυμναίος
Θλιμμένοι πλην ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ στίχοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είναι αλήθεια, ότι μας αρέσει τούτη η θλίψη της φύσης με τα πανέμορφα γήινα χρώματα. Είναι ο προφανής λόγος της σίγουρης αναγέννησής της.
Πανέμορφες όπως πάντα οι εικόνες
Με φύλλα ανακατευόμουνα σήμερα από το πρωί τον κήπο, σε μια διαδικασία όχι τρυφερά πνευματική όπως εδώ, αλλά πεζή πλην όμως χρήσιμη.
Πολύ καλό και φωτινό σου Σ/Κ!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου Γλαρένια, θ’ αρχίσω από το τέλος: Διάλεξες την ηλιόλουστη μέρα σήμερα για την κηπευτική διαδικασία σου. Πολύ χρήσιμη απ’ ό,τι είδα.
Τώρα για τους στίχους, δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο θλιμμένοι… Εκφράζουν, ίσως, προσωπικές ψυχικές διαθέσεις, παρότι δεν συνέπεσαν με τη σημερινή μέρα παρά με την εποχή τούτη που πάντα αυτές οι αποχρώσεις του κοκκινοκίτρινου ή της σκουριάς όπως λέω, (ή του σάπιου μήλου, όπως λέει ένα φίλος μου), με κερδίζουν.
Σκιρτήματα ψυχής…
Αντεύχομαι για ένα χαρούμενο Σαββατοκύριακο!
Καλημέρα φίλε μου από μια πραγματικά φθινοπωρινή Νέα Υόρκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι στίχοι σου, συμφωνώ πως δεν είναι τόσο θλιμένοι, όμως το φθινόπωρο, πως να το κάνουμε, είναι η εποχή μιά κάποια θλίψης. Οι εικόνες μας το μαρτυρούν. Το στρώμα από τα πεθαμένα φύλλα, τα γυμνά δέντρα. Όλα μας προετοιμάζουν για τον χειμώνα που έρχεται. Ειλικρινά μια όμορφη μελαγχολική ανάρτηση. Γνώμη μου είναι.
Νάσαι καλά
Την καλησπέρα μου ποιητή και φωτογράφε.. :) Όσο και να παραβλέπουμε την θλίψη... δεν γίνεται να μη παραδεκτούμε ότι μας επισκέφτετε πλέον συχνότερα από ότι ίσως παλαιότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω αποδέχομαι μεθ' ευχαριστήσεως (και λυτρώσεως τολμώ να πω) τη θλίψη που αναδύουν οι στίχοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ Ευχαριστώ Στράτο.
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ, Ντένη, μη νομίζεις φθινοπωρινές ημέρες και με κρύο είχαμε, μόνο που σήμερα ήταν ηλιόλουστη.
Συμφωνώ το φθινόπωρο έχει αυτή τη ιδιότητα της θλίψης και της μελαγχολίας που παρ’ όλα αυτά την τίμησαν οι ποιητές.
@ Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, δεν είναι μόνο το της εποχής, είναι κι όλο αυτό που βιώνουμε… Και πριν ενέδιδε μια θλίψη αλλά ήταν γλυκιά, όμως τώρα υπάρχουν και άλλα που δεν…
Δέχομαι μόνο το «φωτογράφε»…
@ ΧΑΡΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλοσύνη σου, καλή μου Χαρά!
ΣΑΝ ΝΟΤΕΣ ΗΧΟΥΝ ΟΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΣΤΡΑΤΟ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΣΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΝΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ "Ένα βρεγμένο απόγευμα που αμίλητο είχε φύγει…"...!!
ΠΟΛΛΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Στράτο μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα πανέμορφα!
Το κλαδί με τα φύλλα,
παπαρούνες ευλύγιστες!
Τα φύκια,
λες και μιλούν ψιθυριστά...
οι αντανακλασεις του ήλιου,
ζωγραφικός πίνακας...
Στα βιαστικά, Φίλε μας,
μια νύχτα πριν την...βάπτιση!
Χαιρετισμούς σε όλους,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν, κάτι με προκαλέσει για να το φωτογραφίσω, εστιάζοντάς το ακόμη και πριν το κλικ, σκέπτομαι και δίνω βόλτες στο μυαλό μου να βρω, να θυμηθώ και να «κολλήσω» λέξεις, στίχους, φράσεις για να ντύσω την καθεμιά. Είναι φορές που με δυσκολεύουν κι άλλες που μου έρχονται σαν φυσικές αναπνοές.
Να ’σαι καλά, Μαριανθούλα μας, που κάθε τόσο με… προκαλείς ευχάριστα με τα σχόλιά σου και την απονομή ευσήμων.
Τα λόγια σου είναι πολύτιμα!
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σας ζήσει το μωράκι! Να ’ναι τυχερό στη ζωή του!
Ν' αφήσω μια φθινοπωρινή καλησπέρα, λέγοντας ότι σήμερα το μεσημέρι η ΕΤ3 μας έφερε στο Μόλιβο με την εκπομπή "Ένας τόπος και τα τραγούδια του". Νοερά σε χαιρέτισα, θαυμάζοντας ταυτόχρονα τη Μήθυμνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Α. Παπαγιάννης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ’στε καλά, κύριε Παπαγιάννη. Είδα κι απόλαυσα το πρόγραμμα που μας κόντεψε λίγο στον τόπο που δεν πάει πολύ αφήσαμε, μέχρι να ’ρθει τα’ άλλο καλοκαίρι.
Καλό σας βράδυ!
Ο ποιητικος λογος ειναι συχνα θλιμενος και προκαλει σκεψεις,αλλα η εποχη το επιβαλλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχομαι τα πεσμενα φυλλα και η αδεια παραλια νε ειναι το τελος και συναμα η αρχη μιας αλλης εποχης που θα μας γεμισει ελπιδα.
Το εχουμε αναγκη,γιαυτο θα παρουμε μια βαθεια ανασα,πριν ξεκινησουμε για το ονειρο.
Καλη εβδομαδα Στρατο.
Έμνευσή σου, δυο φύλλα ερωτεύνταν, (Στα φύκια πλέκονται όνειρα που αρνιούνται τ’ ακρογιάλια…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα βρεγμένο απόγευμα που αμίλητο είχε φύγει…)
Αληθεια φίλε μου πρέπει να εισαι προικισμένος με μια συναισθηματικότητα όπου βλέπεις το μεγαλείο της ζωής με όλες του τις χάρες, άλλοι προσπερνούν και δεν δίνουν σημασία, αυτά τα απλά πράγματα που παρατηρείς σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο χαρωπό, από όπου ξεπηδά η αισιοδοξία...
Χαιρετισμούς
Γαβιήλ
@ ΓΙΑΝΝΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέος διάβαζα πολύ ποίηση, κι ένας απ’ τους πολλούς που με επηρέασαν στο ότι είχε να κάνει με «θλιμμένο στίχο» ήταν κι ο Λειβαδίτης, ο ποιητής του Φθινοπώρου.
Διανύουμε, Γιάννα, μια παράξενη και δύσκολη εποχή που, αναμφίβολα, μας παραφορτώνει με θλίψη. Εγώ εδώ επέλεξα αυτή την αίσθηση τη όποιας θλίψης μέσα από την ομορφιά της φύσης, αφήνοντας εκτός τα άλλα, τα γνωστά που μας έχουν εγκλωβίσει . Αυτό που ελπίζω είναι να μη μείνουν θαμμένα ανάμεσα στα καφετιά φύλλα κι αποξηραθούν μαζί τους τα όνειρά μας.
Καλή εβδομάδα εύχομαι και σε σένα, φίλη μου!
@ Pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εξηγώ παραπάνω, φίλε μου, πως αυτά τα μοτίβα, οι λεπτομέρειες της κάθε φωτογραφίας είναι που με κάνουν να ψάχνω τις ανάλογες λέξεις για να τις ντύσω.
Όχι να τις ομορφύνω γιατί δεν το χρειάζονται
Oλα αυτά τα ωραία που άλλοι τα προσπερνούν εμένα μου δίνουν αφορμές να «ξεσπάω» επάνω τους… για ισορροπία… το έχουμε πει και για τη συναισθηματικότητα το έχουμε παρακάνει…
Απλά η έμπνευση δεν έρχεται πάντα όταν τη χρειαζόμαστε, αλλά όταν έρθει τα λόγια ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής. Και… να τα εδώ…
Να ‘σαι καλά!
Μας γέμισες με φύλλα όμορφα Φθινοπωρινα αλλά η αδιοόρατη μελαγχολία τους δεν θα μας διαπεράσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαμόγελο !
Γλαρένια μου έχεις κλειστά τα σχολια στο μπλογκ σου ή εγω δεν βλπεω που να το αφησω?
ΑπάντησηΔιαγραφή@Λιακάδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα, Λιακάδα, δεν είχα πρόθεση, πίστεψέ με, να σας φορτίσω με μελαγχολία, είναι η εποχή τέτοια, σιγοντάρουν και οι καιροί… οπότε καταλαβαίνεις…
Η φίλη σου η Λιακαδα σε φορτωνει ετσι ευκολα μελαγχολία αγαπημενε μου Στρατή! ¨Ερχεται βαρύς χειμώνας κι αλοίμονο μας αν δεν αντιτάξουμε το χαμόγελο μας!Θα μας πάρει από κάτω και άντε μετά να σηκωθούμε! Κερνάω γλυκάκι απο κει, κόπιασε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυρική η ματιά σου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τόσο ανάλαφρα λυτρωτική!!
καλημέρα
@ Λιακαδα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα κοπιάσω για καφέ. Τα γλυκάκια μου αρέσουν, αλλά θα πρέπει να τα αποφεύγω.
Σ’ ευχαριστώ!
@ meggie,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυτρωτική!
Αυτό επιδίωκα, Μέτζυ μου!
Αχ αυτά τα αστο κάτω το γλυκό! Κι εγώ τα ίδια τραβάω !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόπιασε! Μη σε δω να αγγίξεις γλυκάκι θα στο σπάσω το χεράκι! :D
@ Liakada,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνω προσπάθειες... χρειάζεται θέληση!
Τι όμορφες φωτογραφίες και πόσο τρυφεροί οι στίχοι σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις αναρτήσεις σου υπάρχει μια εξαιρετική ποιότητα!!!
Σ΄ευχαριστώ θερμά για τα τόσο επαινετικά σου λόγια!
Καλημέρα!
@ magda,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μάγδα! Καλώς όρισες!
Σ' ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά λόγια που μου άφησες.
Δεν ξέρω πως και δεν κατάφερα το πρωί να σχολιάσω στο ιστολόγιό σου αν και έκανα 2-3 προσπάθειες. Ήθελα να ξέρω το γιατί.
Πάντως είναι εξαιρετικό το μπλογκ σου και πολύ ενδιαφέρον γενικά.
Βρήκα και πολλούς ισπανόφωνους στα αγαπημένα σου.
Με τους χαιρετισμούς μου!