Είναι κάτι λόγια σα φευγαλέες εικόνες που ακούς γύρω σου, καθώς βαδίζεις. Λόγια ανάκατα, ατίθασα, προκλητικά. Απόμακροι ήχοι, ψίθυροι… που, σε παίρνουν στο κατόπι, στα βήματά σου, στις τρεχάλες, στις αναμονές και στις στάσεις σου. Λόγια του αέρα που σε συνοδεύουν. Που άκουσες. Που λέγονται... για να ειπωθούν. Σε ζαλίζουν. Τα παραμερίζεις, αλλά μένει στ’ αυτιά σου ο απόηχος… το μουρμουρητό. Λόγια που εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν κάτι. Μένει η σιωπή. Την αφουγκράζεσαι. Δεν θέλουν πολλά λόγια τα λόγια για ν’ ακουστούν. Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος. Κάποιοι, ίσως να μην τον ακούν…
Είναι κάτι μικρές χαρές, μικρά «τίποτα», δώρα ζωής που ακουμπάν τη ψυχή σου και σου προσφέρουν ανάσες. Είναι κάποιοι φίλοι, που γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε και προχωράμε. Είναι κι εκείνο το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις, σου κολλάει και δεν θυμάσαι μήτε τον τίτλο, μήτε τους στίχους. Είναι και το τηλέφωνο… που χτυπάει.
Το τραγούδι: Ο βασιλιάς της μοναξιάς - Μπάμπης Στόκας
Είναι κι όλα τ’ άλλα –και δεν είναι λίγα– όσα άντεξες, όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες. Το «ήταν» και το «είναι»… κι όλα τα ενδιάμεσα. Είναι κι εκείνη η παράγραφος που υπογράμμισες στη σελίδα τάδε, κάποιου βιβλίου που δεν θυμάσαι τον τίτλο. Είναι οι σημειώσεις που κρατάς στα μικρά χαρτάκια… κι ολοένα τα χάνεις. Είναι τόσα πολλά. Ευτυχώς, η καθημερινότητά μας δεν στερείται από ερεθίσματα. Όλο και κάτι θα μας κάνει εντύπωση, κάτι θα μας αγγίξει, φτάνει να έχουμε γενναιόδωρη ψυχή… κι όχι τσιγγούνικη.
Μηθυμναίος
Το «ήταν» και το «είναι»… κι όλα τα ενδιάμεσα, Στράτο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα
Είναι που μπορείς και να "διαβάζεις"..
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μπορείς και να "γράφεις"
που μπορείς και να "ανασαίνεις"
είναι πολλά ..
:)
ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΓΙΑ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΑΣ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ ΤΟΣΟ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.
"Είναι κάτι μικρές χαρές, μικρά «τίποτα», δώρα ζωής που ακουμπάν τη ψυχή σου"!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτό το σημείο, λέμε ευχαριστώ!!
Εξαιρετική γραφή Στράτο, ήταν βάλσαμο θα έλεγα σήμερα!
Καλό μεσημέρι:)
@ κατερίνα δε. στα. πα. 2,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ακριβώς ήταν και το παράπονό μου. Αυτό αναζητούσα στο ενδιάμεσα, το «γιατί», τόσο απλό…
Χρειάστηκαν 1.770 λέξεις… μια κι έξω!
Α, κι ένα ξενύχτι!
@ meggie,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πάρα πολλά, Μέτζυ μου, είναι αλήθεια…
Είναι κι εκείνες οι στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης… που σου ’ρχονται όλα τούτα και… ξεσπάς!
@ ΓΙΑΝΝΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο ωραία και πραγματικά το έθεσες, Γιάννα μου: «οι ανθρώπινες στιγμές που μας ορίζουν και τις επιθυμούμε…» και μας κυριεύουν θα συμπλήρωνα! Αυτό ήταν.
Εγώ σ’ ευχαριστώ για την αγάπη σου.
Να ‘σαι καλά!
Αχ! αυτά τα μικρά πράγνατα, αυτά τα χαρτάκια με σημειώσεις που όταν τα γυρεύεις δεν τα βρίσκεις, αυτό το ανοιχτό βιβλίο, πάνω του να ξεκουράζονται τα γυαλιά σου, αυτός ο αισθηματικός αυθορμητισμός σου, είναι μια αλυσίδα του δικού σου DNA, μα αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν όπως γράφεις (Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ! φίλε μου αυτόν τον ήχο, μόνο προικισμένα άτομα με μια έκτη αίσθηση μπορούν και τον ακούν.
Πολλές φορές τον ακούω κι εγώ καθώς ρέει σαν ποτάμι στην άβυσσο της αιωνιότητας...
Ντελικάτο, δημοσίευμα, από αυτούς και για αυτούς που περπατούν σε τούφες από αιθέρια κάτασπρα πούπουλα...
χαιρετώ
Γαβριήλ
@ katrine,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα μεγάλα, όπως βλέπεις Κατρίν, δεν είδαμε προκοπή. Έτσι μας έμεινε να ψάχνουμε στα μικρά, να ευχαριστούμε τη ζωή και για το βάλσαμο μακάρι να ’ναι πάντα έτσι, να μπορούμε δηλαδή να το βρίσκουμε ολόγυρα στους φίλους.
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ και σου εύχομαι τα καλύτερα!
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα στην απόλυτη ησυχία, φίλε μου, και μέσα στην ψυχική απομόνωση -κάποιες φορές χρειάζεται κι αυτή- βρίσκεις τον γνήσιο εαυτό σου. Σ’ αυτό, νομίζω σε βοηθά η μοναξιά. Εσύ με τη ψυχή σου να σε συντροφεύει… Έτσι μπορείς να γεύεσαι όλες τις αισθήσεις σου (κι αυτή την έκτη, που λες...).
Γράφεις: «Ντελικάτο δημοσίευμα από αυτούς και για αυτούς που περπατούν σε τούφες από αιθέρια κάτασπρα πούπουλα...». Δηλαδή εννοείς για αιθεροβάμονες ή ουτοπιστές;
Ίσως να μην ταίριαζε η λέξη, μάλλον η απόδοση στα Ελληνικά, εννοούσα(delicado) δημοσίευμα γεμάτο ευαισθησία, χάρη, λεπτότητα, ένα ξεσπασμα ψυχής με τις πιο τρυφερές αισθήσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι το μη κοινόν, κάτι που είναι απαλό σαν τούφες από κάτασπρα συννεφάκια,
με τους χαιρετισμούς μου
Γαβριήλ
Απο τις αναρτήσεις που αγγίζουν και τον πλέον αδιάφορο.Δεν τους αντιστέκεσαι,γιατί απλά είναι και δική σου αίσθηση,δεν έχει ςόμως τον τρόπο να τα εκφράσεις τόσο ποιητικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τον ήχο της σιωπής, καμιά φορά είναι πιο... εκκωφαντικός απο ομοβροντίες!
Καλό 3ήμερο Στράτο
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μπέρδεψες λίγο, φίλε. Ήταν «ένα ξέσπασμα ψυχής με τις πιο τρυφερές αισθήσεις...», έτσι ακριβώς. Είσαι απ’ αυτούς που με καταλαβαίνουν. Μην ξεχνά ότι κάποτε έτυχε να ζήσουμε σε càlidos mundos…
Σ’ ευχαριστώ!
@ ΧΑΡΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι στιγμές, Χαρά μου, που τα μάτια σου γεμίζουν χρώματα και λένε όσα η ψυχή φωνάζει…
Κάπως έτσι… Μια στιγμή απ’ αυτές της περισυλλογής, ξεκλείδωσα τις σκέψεις και τις άφησα ελεύθερες. Κι αυτές ξεθάρρεψαν κι έφυγαν απ’ τα δάχτυλα στα πλήκτρα κι έγιναν φράσεις (δίχως καμιά ποιητική διάθεση). Ίσως να ’ταν κι ένα ξέσπασμα, ξέρω ’γω;
Ήταν κι αυτό το τραγούδι και με έλιωσε! Κάνε κλικ κι άκουσέ το…
Καλό βράδυ!
Πέρασα πρωί πρωί, να δω τι μου απάντησες, Στράτο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μαρκίζα δεν έγραφε πια "τόσοι φίλοι άφησαν τα χνάρια τους", αλλά "τόσοι φίλοι και περαστικοί"...
Νόμιζα πως μπήκα σε λάθος μπλογκ, αλλά όχι, απ' ότι φαίνεται!
Είμαι πραγματικά "περαστική" απ' τα μπλογκ, αλλά όλα αυτά τα εξήγησα σε 1770 λέξεις; (Είπες!)
Ναι, γιατί ένα "γιατί", μπορεί να σέρνει ένα ολόκληρο λεξικό πίσω του!
Φιλιά, Στράτο μου! Καλό τριήμερο! Τα δικά μου ξενύχτια είναι πάντα σταθερά, για Χ λόγους. Ένα και για πάρτη σου, χαλάλι σου! Για μένα βαραίνει πιο πολύ η διαδικασία του να μπορέσω να σου απαντήσω στο πρώτο σχόλιο. Εκείνο να δεις πόσες λέξεις άγραφες και αμέτρητες λέξεις περιλαμβάνει, Στράτο μου!
Έφυγα, γιατί έχω πολύ καιρό να μιλήσω και παρασύρομαι χωρίς λόγο.
Να περνάς καλά, φίλε μου! Όλοι οι φίλοι και περαστικοί και η οικογένειά σου, εννοείται!
@ Κατερίνα δε. στα. πα.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερινάκι πάντα έτσι έγραφε η «μαρκίζα» κι αυτό γιατί δεν περίμενα επίσκεψη μόνο από φίλους αλλά κι από «περαστικούς», και δεν ήταν λίγοι, αρκετοί θα έλεγα, αυτοί περνάνε τυχαία ή για κάποιο λόγο τραβάνε την κουρτίνα και ρίχνουν ματιές, ενίοτε αφήνουν και τα ’χνάρια τους. Το διαπιστώνω από το Feedjit όπου μου δείχνει ανθρώπους από τα πιο απρόσμενα μέρη, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου.
Εσύ, θέλω να ξέρεις, ήσουν, είσαι και παραμένεις φίλη μου, ενδεχομένως και του μπλογκ. Οπότε δεν ξέρω γιατί σε παραξένεψε.
Ξέρω για τα ξενύχτια σου γι’ αυτό σε νοιάστηκα τόσο. Ένιωσα άβολα όταν διάβαζα (σε συνέχειες) την απολογία σου. Αλλά αφού το έκανες με αγάπη, ας είναι…
Κι άλλο θέλω να ξέρεις ότι εμένα μου έλειψες. Άσε που με μπέρδεψες με τόσα ιστολόγια και κάπου σ’ έχασα. Ευτυχώς που σε συναντούσα σε άλλα και ήξερα πως υπήρχες…
Τέλος πάντων ας μη πεισμώνουμε φιλενάδα. Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ και το ξέρεις…
...Πολύ όμορφη η ανανεωμένη "μετώπη" σου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο μου!
Όσο για τις μικρές χαρές...
μας δίνουν "μεγάλες χάρες"
όταν
μπορούμε ν' ανταποδίδουμε
την Αγάπη που μας προσφέρεται...
Φιλία και φιλία,
Φίλε μας,
Υιώτα-Δημήτρης
ΝΥ
Φίλε Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτό που λες στον τίτλο της ανάρτησης
Κάποιες στιγμές που έχουν τη δύναμη να βρούνε τη θέση τους στις λέξεις.
Είναι οι στιγμές που γίνονται κομμάτι της ζωής.
Γιατί τι άλλο είναι η ζωή από ένα σύνολο στιγμών; Μακάρι να καταφέρνουμε πάντοτε αυτές τοις στιγμές να τις κάνουμε λέξεις
Καλημέρα φίλε
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλησα να προσαρμόσω τη «μετώπη» μου ανάλογα με τον καιρό… φθινοπωρινή. Και μου αρέσει… μοιάζει με τη διάθεσή μου.
Πάντα έδινα σημασία στα μικρά - και στις μικρές χαρές το μερίδιό τους.
Ανταποδίδω όσο καλύτερα μπορώ την αγάπη που μου προσφέρουν, ίσως να μην το κάνω τόσο «φωναχτά» αλλά όποιος με γνωρίζει το νιώθει… κι από μακριά.
Και θα συμπληρώσω πως στη φιλία πιστεύω!
Να ’στε καλά!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Ντένη,
Όλες οι στιγμές είναι, αναμφίβολα, κομμάτια της ζωής μας. Κάποιες φορές θωπεύουν την ψυχή μας κι είναι μια χαρά. Άλλες είναι σκληρές κι ούτε που θέλουμε να τις σκεπτόμαστε.
Κι όταν μας ταξιδεύουν ψάχνουμε για λέξεις να τις κλείσουμε για να μείνουν μαζί μας και μέσα μας. Κι όταν το καταφέρουμε νιώθουμε τυχεροί. Ε, αξίζει να δοκιμάζουμε πότε πότε… μας λείπουν.
Πέρασα μετά από καιρό ξανά σ αυτό το όμορφο μπλογκ ν αφήσω ένα χαιρετισμό και να μοιραστώ μαζί σου τούτες τις όμορφες σκέψεις !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι μια όμορφη εβδομάδα !!
@ Δέσποινα Γιαννάκου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά έκανες, καλή μου Δέσποινα, αυτό με τιμά ιδιαίτερα και σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία και ο δικός σου λόγος αγαπημένος!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Όχι, Στράτο μου! Δεν έγραφε πάντα έτσι η μαρκίζα σου! Έγραφε: "άφησαν τα χνάρια τους" και μ' άρεσε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το περαστικοί μου χτυπάει άσχημα αυτές τις μέρες, ίσως γιατί στο Φεις έχω έναν φίλο που μπαίνω και ξαναμπαίνω στην σελίδα του, μη θέλοντας να πιστέψω πως δεν υπάρχει πια! Εκείνο το "πέρασμα" με πονάει κι όχι του "όχι φίλου"!
Αμοιβαία τα αισθήματα, Στράτο μου! Φιλιά βιαστικά, πάντα ειδικά τώρα, μ' αυτή την σύνδεση!Δεν είπα πολύ ωραίο το μπλογκ και τα ποιητικά λόγια σου, μα όλα πια, εννοούνται!
@ Κατερίνα δε. στα. πα.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγους, Κατερίνα, να λογομαχήσω μαζί σου για το θέμα.
Αυτή είναι η αλήθεια μου. Αυτό έγραφε πάντα!
Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.
Καλό μήνα να έχουμε και καλές συνδέσεις!
Ναι, Στράτο μου, δεν αξίζει να χαλάμε τις καρδιές μας, γιατί χάνουμε την ουσία. Μέχρι και αποδείξεις θα μπορούσα να σου φέρω, γιατί έχω πολλές αναρτήσεις που τις αντέγραφα, (παλιότερα)ακόμα και με τα σχολιά σου!Αν θα σε θυμάμαι για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, ένας είναι κι αυτός! Μπορεί να μην το θυμάσαι, ίσως, γιατί έχεις κάνει πολλές αλλαγές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι ανάποδο κεφάλι, Στράτο μου! Μην το ζαλίζουμε!
Ας είναι οι αντιθέσεις στις αναμνήσεις μας, αρκεί να μας ενώνουν!
Εγώ συνεχίζω να έχω πρόβλημα στις συνδέσεις, αλλά αυτό οφείλεται πια σε χεράκια καταστροφικά, κάτι σαν αυτό το κοχύλι που φοβάται μην το ξεκολλήσουν απ' τα βράχια, στο πολύ ωραίο ποίημά σου, στη νέα σου ανάρτηση!
Λόγω κυνηγημένου χρόνου κι όχι μόνο σύνδεσης, να σ' ευχαριστήσω από δω και για το πολύ ωραίο βιντεάκι που μου έστειλες!
Τα λέμε, Στράτο μου, στο μέλλον, ελπίζω, γιατί το παρόν μας δεν μας βοηθά και εύκολα γίνονται παρεξηγήσεις. Ίσως από κοντά, όταν συναντηθούμε, καταλήξουμε πως "άλλα" θέματα μας ενώνουν! Φιλιά!
Βγαίνοντας είδα ότι το ποίημα δεν είναι δικό σου! Συγχαρητήρια λοιπόν στον ποιητή που το έγραψε και σ' εσένα όμως, που το ανάρτησες!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Κατερίνα δε. στα. πα.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να αποφύγουμε λοιπόν τις παρεξηγήσεις, όπως λες Κατερίνα, κι ας περιμένουμε το μέλλον για να ανακαλύψουμε άλλα πιο ουσιώδη κι όχι τούτα τα ασήμαντα που πιαστήκαμε. Μη κολλάς. Οι αποδείξεις θα σε διαψεύσουν, οπότε άστο…
Σε βλέπω πιο κάτω να σχολιάζεις και την επόμενη ανάρτηση αλλά άφησες το σχόλιο εδώ. Σ’ ευχαριστώ για ό,τι με αναλογεί, διότι το ποίημα αξίζει, η ανάρτηση το έκανε γνωστό και οι φωτογραφίες πρόσθεσαν ένα μικρό «κάτι τις».
Να ‘σαι καλά, Κατερίνα!