Εκδήλωση μνήμης και τιμής στον ποιητή Μήτσο Τσιάμη

Μέρος του κοινού της εκδήλωσης

Ο Μηθυμναίος και το πάνελ

Στράτος Δουκάκης (Μηθυμναίος)
.

Στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής (ΟΛΣΑ), σε συνεργασία με το Σύλλογο Μηθυμναίων «Η Μήθυμνα» και την Παλλεσβιακή Ένωση Νέας Ιωνίας-Ηρακλείου, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 1 Απριλίου εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Μηθυμναίο ποιητή-λογοτέχνη Μήτσο Τσιάμη.

Επειδή ήμουν ένας εκ των ομιλητών κι επειδή μερικοί φίλοι μου που δεν μπόρεσαν, για διάφορους λόγους, να παρευρεθούν, μου ζήτησαν να αναρτήσω το λόγο μου εδώ. Και… δεν έχω παρά να το κάνω. Τούτα τα λόγια μου:

«Κατ’ αρχήν, θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΟΛΣΑ γιατί αισθάνομαι πως είναι τιμή μεγάλη για μένα να με συμπεριλάβει στους ομιλητές της αποψινής εκδήλωσης και συνάμα μια ιδιαίτερη ικανοποίηση η ευκαιρία τούτη να πω δυο λόγια… Δυο λόγια ακόμα για τον άξιο συμπατριώτη μας τον αλησμόνητο και πολυαγαπημένο, πάνω απ’ όλα, ποιητή, δάσκαλο και φίλο Μήτσο Τσιάμη. Αν και κατά την προσωπική μου γνώμη τέτοιες εκδηλώσεις θα έπρεπε να γίνονται όσο οι τιμώμενοι είναι εν ζωή…
Φυσικά, δεν έχω πρόθεση, ούτε σκοπό να μιλήσω για το έργο του, δεν είμαι ο ειδικός, μα ούτε κατέχω τις απαιτούμενες γνώσεις. Από αγάπη το κάνω κι όχι από αρμοδιότητα. Άλλωστε γιατί να μπω σε «οικόπεδα» που ανήκουν, ομολογουμένως, σε άλλους; Εγώ λίγα λόγια έχω να πω -και δεν ξέρω αν αξίζουν- για το τι ήταν εκείνος για μένα και ποια η επιρροή του. Και θέλω να το κάνω με ιδιαίτερη προσοχή και θρησκευτική ευλάβεια, αλλά και σεβασμό, έτσι ώστε να εκφράσω -όσο μπορώ- την αμέριστη αγάπη μου και την ανεπιφύλακτη εκτίμηση για τον ευγενή και ευαίσθητο συμπατριώτη μας λογοτέχνη και άνθρωπο, που άπλετα μας χάριζε την ευγένειά του, που ανέβαζε ένα χαμόγελο πιο πάνω τη ζωή, που μπήκε, με τους στίχους και τα γραφτά του, στην καρδιά και στη ζωή μας κι έκτοτε έμεινε. Δεν ξεχνιούνται εύκολα αυτοί που εισχωρούν στην καρδιά μας και γίνονται μόνιμοι κάτοικοί της. Η μνήμη ενός πνευματικού ανθρώπου -κι αυτό το ξέρουμε- είναι αιώνια. Δεν πεθαίνει... ζει στις καρδιές μας... Ελάχιστοι δημιουργοί μπορούν να καρφώσουν μαχαίρι στην ψυχή, με τόσο άμεσο τρόπο και με τέτοια ευαισθησία. Για όσους τον αγαπήσαμε, είναι αδύνατο να γυρίσουμε σελίδα, θα μένει πλέον ανοιχτή, μπροστά μας, να την διαβάζουμε και να την ξαναδιαβάζουμε. Να τιμούμε αυτό το έργο που άφησε. Αυτή θα πρέπει να είναι η προσφορά μας.
Εκείνος, όπως ξέρουμε, λάτρεψε, όσο λίγοι, τη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, τη Μήθυμνα, τη Λέσβο, τον Αιγαιοπελαγίτικο χώρο και τους ανθρώπους του. Ήταν ο ανεκτίμητος υμνητής των. Χάραξε με την παρουσία του, για δεκαετίες, τα λογοτεχνικά δρώμενα του νησιού μας. Ακούραστος παρατηρητής τα κατέγραφε πάντα με ευαισθησία και τόλμη. Κυρίως όμως με την αναλυτική ματιά ενός ασκητή του πνεύματος.
Θέλω, τούτο απόψε, να μείνει σαν μια ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης κι ένας ασήμαντος φόρος τιμής στον προικισμένο αυτόν άνθρωπο, κομψό σε γραφή και μάστορα στην έκφραση, που προσωπικά –και δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω- μου έδωσε τη χαρά, με βοήθησε και μου έμαθε, στη ζωή μου, με τα γραφτά του -όσο το χρειαζόμουν- να ευαισθητοποιηθώ, να αγαπήσω και συνάμα, αρκετές φορές, ν’ αμφισβητήσω. Η εφηβεία μου ζυμώθηκε μ’ αυτά.
Τότε πίστευα, κι ήταν φυσικό άλλωστε, ότι μπορούσα να τ’ αλλάξω όλα με τα αισθήματα, τα όνειρα και την αγνότητα των προθέσεων. Κι όλα αυτά μου τα πρόσφεραν τα γραφτά του. Που σαν κύμα ξεκίναγαν από την πέννα του και χτυπούσαν κατ’ ευθεία στην καρδιά μου. Δάσκαλος εξ αποστάσεως τότε. Πολύτιμος σύμβουλος, πνευματικός μου μέντορας κι ανεκτίμητος φίλος, τελευταία. Κι αυτή η φιλία, ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής. Αισθάνομαι υποχρέωση για όσα μου πρόσφερε και για άλλα τόσα πολλά που του χρωστάω. Το πόσο με παρότρυνε στις δικές μου πνευματικές ανησυχίες, εγώ το ξέρω. Γι’ αυτό δέχτηκα σήμερα να πω τούτα τα λίγα λόγια εκτίμησης. Ήταν ανάγκη.
Λένε πως υπάρχει μέσα μας, ένας κόσμος που ταξιδεύει ψάχνοντας το χτες. Βυθίζεις, κάθε φορά, το χέρι σου μέσα στα χρόνια να βρεις αυτά που το καθένα τους έχει τη χάρη και την αξία του. Δεν μπορείς να τα διαγράψεις έτσι ξαφνικά απ’ το μυαλό σου διότι είναι μια νοσταλγική διάθεση που κατά καιρούς, μας αναγκάζει να επιστρέφουμε σαν κάτι να ξυπνάει μέσα μας. Εγώ, έχω να θυμάμαι, όσα έζησα, όσα ένιωσα και κυρίως όσα κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Είναι φυσικό, άλλωστε, να ποθούμε, ό,τι μας λείπει... Γι’ αυτό κάθε φορά που διαβάζω ποιήματά του –κι αυτό συμβαίνει αρκετές φορές– νιώθω την ψυχή μου να πάλλεται. Με τους στίχους του ταξίδεψα και ταξιδεύω στο όνειρο, στη νοσταλγία, στον έρωτα… κι αντάμα στο ίδιο... παραμύθι. Γι’ αυτό και η ανάγκη μου να πω δημόσια αυτό το ευχαριστώ. Που το χρωστούσα. (*)

Αυτό ήταν, ο Μήτσος Τσιάμης, ένας γεννημένος γνήσιος ποιητής. Τα χρειαζόμαστε τα λόγια του ποιητή μας, του δικού μας ποιητή γιατί γαληνεύει πράγματι η ψυχή μας. Πιστεύω κι εγώ πως «πολλά είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, επιμένω όμως στη σκέψη ότι μόνο οι ποιητές μπορούν να την κάνουν ομορφότερη».

Καλέ μου δάσκαλε: Να ’σαι καλά! Εκεί στις γειτονιές των αγγέλων.

.

(*) Σε τούτο το σημείο ζήτησα να μου επιτραπεί να διαβάσω ένα άρθρο μου για ’κείνον που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 8 Αυγούστου του 2006. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Μηθυμναίος

** Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Μπεθάνη (Sailor)