«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

2 Μαΐ 2008

Το Μονόγραμμα

Του Οδυσσέα Ελύτη
.
.
Μ' ένα απλό κλικ στο τοξάκι, ακούτε
τον Μίκη Θεοδωράκη και την Ιουλίτα Ηλιοπούλου
να το απαγγέλλουν, με φόντο το ADAGIO.

«Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη
είναι ο ωραιότερος ύμνος στον έρωτα
που έτυχε στη ζωή μου να διαβάσω»
Γιώργος Κουρουπός

Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

Θα γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μία στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
.
ΙΙ.
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οι κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μία στον αέρα μία στη μουσική
Τα δύο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες
Την ανεμώνα πού κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμες τρεις φορές το μώβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο με τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα πού μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα πού βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο πού άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
ΝΑ μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μές στ’ αχανή
σεντόνια
ΝΑ μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, ΝΑ φυσώ νά σε πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία πού το
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μές στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
ΝΑ φωνάζω από σένα και Να με χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μές στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς και ποίος, μ’ ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς
ΝΑ μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τους η απονιά, ν’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια Να μας ρίξει
Στα νερά ένα - ένα , μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μία μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς
Της αγάπης
Μία για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
ΝΑ τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μές στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποίος μιλεί στα νερά και ποίος κλαίει μ’ ακούς;
Ειμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
.
V.
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι ΝΑ ’ναι πού έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, νά μέλει κοντά σου νά ’ρθω
Πού δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος ΝΑ περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μία τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μές στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα ν’ όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στο σώμα και πού τρυπάει τη θύμηση
Και νά το χώμα, νά τα περιστέρια, νά η αρχαία μας γη.
.
VI.
Έχω δει πολλά και η γη μές’ απ’ το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μές στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μές στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
Έτσι σ’ έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά ’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί
Και νά παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τα ρολόγια και το γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ’ εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον
Παράδεισο!
.
VII.
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’ άπατα μιαν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Νά σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μές στον Παράδεισο.
.
Στη Mareld που με παρακίνησε...
.
Μηθυμναίος

30 σχόλια:

  1. μ' έστειλες βραδιάτικα...

    καλό μήνα Στράτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρέπει να είναι η τέλεια στιγμή μέσα στις ατέλειες... τέλεια η διέγερση... τέλεια η διάρκεια, για να δημιουργήσεις ένα τέλειο ξέσπασμα... Τέλεια η αστραπή που θα σε διαπεράσει, κι ας μην είσαι εσύ τέλειος, αρκεί να σε πυρπολήσει...

    Το είχα διαβάσει χρόνια πριν, αλλά τώρα με την ...Ανοιξη, ήταν "τέλειο" από μέρους σου όσο και της Μαρελντ που σε... ξεσήκωσε.
    Υιώτα Σ., ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλο μηνα Μαη.

    Το μονογραμμα ειναι σαν χαρακια στην καρδια μου.Αυτος που μου χαρισε το βιβλιο αυτο δεν ζει πια...
    Ασε φιλε μου ασε.... καλυτερα!

    Σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "...πενθώ τα χρόνια που έρχονται
    Χωρίς εμάς..."
    Αυτό με τρομάζει... το αναπόφευκτο...

    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πήρα τις λέξεις σου από το ποιήμα που έγραψες (Ελύτη) κι έπλεξα στεφάνι
    και το κρέμασα πάνω απ' το ανώφλι του σπιτιού μου, έτσι για το κακό μάτι, όπως έκαναν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας που ζωγράφιζαν το μάτι μπροστά στην πλώρη της τριήρης των...
    καλή άνοιξη και μια μυρωδάτη εποχή των ανθέων...

    νασαι καλά Στράτο

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Υιώτα,

    Τόσο τέλειο! Αλήθεια! Τέλεια και η απαγγελία με φόντο την υπέροχη μουσική του Μίκη. Είδες τι μου κάνει η Μάρελντ ανοιξιάτικα; Την ευγνωμονώ!
    Κι εσένα Γιώτα για το σχόλιο.
    Με τους χαιρετισμούς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ faraona μου,

    Τώρα τι να κάνω... να αισθάνομαι καλά που στο θύμισα ή όχι; Βάλε τουλάχιστον να το ακούς σε ώρες μοναξιάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ φυρδην-μιγδην,

    Γιατί, καλή μου Γλαρένια, σε τρομάζει αφού είναι αναπόφευκτο;
    Καλό μήνα και σε σένα και... περαστικά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ pylaros,

    Να είσαι καλά Γαβρίλη μου, να πλέκεις πάντα με τα ποιητικά λόγια στεφάνια ανοιξιάτικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σ ευχαριστώ πολύ γι αυτό το δώρο των γιορτών. Τυχερέ άνθρωπε χαμένε στο Μάη, το Μόλυβο και την ποίηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ε αφου με καλεσες ηρθα! Και διαβασα και ονειρευτηκα. Σ' ευχαριστω Στρατο μας. Γιατι αρχιζει ομορφα το Σαββατο μου εδω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ ο άλλος,

    Χαμένος μέσα σ’ αυτές τις ομορφιές ποιος δεν θα ένιωθε τυχερός, άλλε φίλε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ δεσποινάριον,

    Τι πιο όμορφο από ένα τέτοιο ξύπνημα πρωινού Σαββάτου. Να έχεις κι ένα τέτοιο (ή καλύτερο) πρωινό Κυριακής! Δέσποινα αγαπημένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Στράτο μου!

    Σε ευχαριστώ και σου αφιερώνω

    Υπηρέτησα την ομορφιά.
    Ήταν το καλύτερο
    που μπορούσα να κάνω.

    Ο όμορφος άνθρωπος
    είναι όμορφος σήμερα
    κι όχι αύριο.
    Ο καλός άνθρωπος είναι καλός
    και σήμερα κι αύριο.
    Σαπφώ

    Το 'ξερα πως ερχότανε
    η άνοιξη με τ' άνθια...
    Εμπρός γεμίστε το κανάτι
    με το γλυκόπιοτο κρασί
    και μην αργείτε στη στιγμή!

    Μακριά, πέρ' απ' τη θάλασσα
    κι από της γης την άκρη,
    άγρια πουλιά εφτάσανε,
    πάπιες στο χρώμα της φωτιάς..
    Αλκαίος

    Καλή σου μέρα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Mi corazon, με δυο ποιηματάκια από συμπατριωτάκια μου, είναι δυνατόν να μην έχω μια καλή μέρα.
    Σ' ευχαριστώ, καρδούλα μου και εσύ να περνάς όμορφα.

    Un abrazo!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πολύ όμορφο!
    Προστάτεψε τη μικρούλα σου πατρίδα, φίλε μου. Αν όλοι κάνουμε το ίδιο, η Ελλάδα θα ξαναγίνει παράδεισος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μηθυμναιε μου
    τοχω μεσα μου το "μονογραμμα".
    Δεν κλεινει η πληγη ...ειναι απ αυτες που η ουλη βαθαινει οσο περναει ο χρονος.
    Εχω ενα γιο στα 27 του ειναι.Ειναι γεννημενος με την αγαπη εκεινου που μου το χαρησε καποτε.
    φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τί να πούμε τώρα εμείς... φτωχά τα λόγια. Μαγεία η απαγγελία τους! Ανατριχίλα... κυριολεκτικά. Από τα πιο συγκινητικά ποιητικά ντοκουμέντα που μας έχουν αφήσει οι ποιητές μας.
    Να είσαι καλά Στράτο για το υπέροχο δώρο που μας έκανες και η μούσα που στο ενέπνευσε, επίσης!

    Σας φιλώ και τους δυο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ λωτοφάγος,

    Εμείς οι ρομαντικοί κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά πολύ καλά ξέρεις, το λόγο τον έχουν οι «αρμόδιοι» και οι «αρμόδιοι» να την κάνουν την Ελλάδα (ή τη μικρούλα μας, έστω, πατρίδα) παράδεισο, αποκλείεται...
    Σ’ ευχαριστώ για την επίσκεψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ faraona,

    Άρα ούτε ο χρόνος σου γιάτρεψε την χαρακιά! Τι θλίψη...
    Αλλά ελπίζω να το έχεις σαν μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Αυτό θα ήθελα...
    Μια ιδιαίτερη αγκαλιά από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ γητεύτρια,

    Το άκουσα, ομολογώ, για πρώτη φορά τη Μ. Εβδομάδα από τον Μελωδία και μ’ έπιασε, όπως το λες, ανατριχίλα! Ήρθε στη συνέχεια η γλυκιά Μάρελντ, (η μούσα μου!!! Τι περηφάνια!!!) ξελογιάστρα σαν τη μάνα της τη θάλασσα, και με ξεσήκωσε... δεν περίμενα την άδειά της κι έκανα την ανάρτηση. «Δεν είναι σύμπτωση, μου είπε, είναι αίσθηση που υπαγορεύει... ». Κι εγώ το έπραξα καθ’ υπόδειξη και... ΑΡΕΣΕ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Στράτο μας!

    "Όλα τα φαινόμενα της ύπαρξης έχουν το μυαλό σαν πρόδρομό τους, το μυαλό σαν τον υπέρτατο αρχηγό τους και από το μυαλό είναι φτιαγμένα. Εάν κάποιος ενεργεί ή μιλά με αγνό μυαλό, η ευτυχία τον ακολουθεί, όπως η σκιά του δεν τον αφήνει ποτέ"

    Για μένα μυαλό και ψυχή είναι Ένα.

    Για Σας ψυχούλες μου,Εσένα και τη Γητεύτρια μας,ανταποδίδω με μια ευχή.

    Εύχομαι να σας έχει η Θάλασσα καλά!
    Πάντα ευτυχισμένοι!

    Φιλιά από εδώ και στη Γιώτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ mareld αγαπημένη,

    Ελπίζω και εύχομαι η ευτυχία να με ακολουθεί!
    Χίλια ευχαριστώ Μούσα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλημέρα! Αυτό το νησί... μακάρι να μπορούσαμε να το βρίσκαμε και να το κρατούσαμε πριν φύγουμε για τον Παράδεισο ή την Κόλαση...
    Σε ευχαριστώ πολύ Στράτο μου και για την αναφορά στο Sol Latino.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αν φτερνιζόσουν το Πάσχα εγώ σε κουβέντιαζα. Γνώρισα μια νεαρή Αργεντινέζα στην Σιένα, η οποία μου περιέγραφε τον Chávez σαν ένα επικίνδυνο κλόουν και εκεί της ανέφερα εσένα και αυτά που μας έχεις πει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @ juanita la quejica,

    Μακάρι λέμε όλοι μας.
    Εγώ τουναντίον την αναφορά την βρίσκω Χρειαζόταν κι άλλα το αξίζετε!!!
    Να φανταστείς, ότι ναι φτερνιζόμουν, όταν εσύ στη Σιένα άκουγες τις αλήθειες για τον κλόουν κι εγώ στην Καλαμάτα διάβαζα τις ψευτιές που εδώ παρουσιάζουν...
    Άστο καλύτερα...
    Να ‘σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. παρ'ολο που δεν ξετρελαίνομαι για ποίηση,αυτο εδώ με τρελλαίνει...
    Χριστός ανεστη Στράτο μου
    (και πρόσκληση για παιχνίδι στο μπλογκ!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ cook,

    Αλίμονο, είναι υπέροχο!!!
    Αληθώς Ανέστη!
    Σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση, δεν έχω σκάννερ, μωρέ. Οπότε θα το παρακολουθήσω σε εσάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Στράτο
    δεν χρειάζεται σκάνερ...μια ψηφιακή φωτ. μηχανή επίσης φτάνει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!