«Εχω χάσει την πίστη μου στα παλιά πατριωτικά τραγούδια....», ξεκινά η Χέμπα την κατάθεσή της στις 12 Ιουνίου, και συνεχίζει: «Στη Γάζα και πάλι έχουν ξεσπάσει συγκρούσεις μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Οι συγκρούσεις έχουν πάρει τις διαστάσεις εμφυλίου πολέμου και πιστεύω ότι κάθε πλευρά θέλει να επιτύχει στρατιωτική νίκη. Μπορείτε να φανταστείτε να είστε εγκλωβισμένοι στο σπίτι σας, στην κουζίνα σας, με τα παιδιά σας, το ίδιο να συμβαίνει και στους γείτονες, και να μην έχετε ηλεκτρικό για τουλάχιστον 10 ώρες, (...) και να ακούτε έξω πυρά, πυραύλους και φωνές. Τρομοκρατημένη έβλεπα τα κοριτσάκια μου πετρωμένα, κρυμμένα κάτω από τις κουβέρτες, με το δάχτυλο στο στόμα και παγωμένο βλέμμα. (...) Ζήσαμε 24 ώρες τρόμου νομίζοντας ότι οι συγκρούσεις διαδραματίζονταν στο διπλανό δωμάτιο. (...) Δεν πιστεύω πλέον ότι οι δύο πλευρές μπορούν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους ή να προχωρήσουν σε βιώσιμη συμφωνία. Φοβάμαι. Πιστεύω ότι όπως και άλλες κοινωνικές αλλαγές, οι βίαιες συγκρούσεις θα διαρκέσουν για καιρό, μπορεί και χρόνια. Αντίο, λοιπόν, στο παλαιστινιακό όνειρο, το οποίο είναι, όπως κάθε άλλο εθνικό όνειρο, όνειρο ελευθερίας, τιμής, ενότητας και επιτυχίας. Γιατί πρέπει να είναι τόσο άσχημο; Γιατί πρέπει να είναι αιματοκυλισμένο; Πώς συνέβησαν αυτές οι ιδεολογικές και ηθικές αλλαγές χωρίς να το καταλάβουμε; Πώς οι στρατιώτες έφτασαν στο σημείο να αλληλοσκοτώνονται χωρίς να νοιάζονται για τις απώλειες των αμάχων; Δεν έχω ιδέα. Ψέματα ακούγονται από το ραδιόφωνο, που μιλά για τον εχθρό, και ο εχθρός τώρα υποτίθεται ότι είναι οι Παλαιστίνιοι... Τι ειρωνεία».
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (16/06/2007)
Mithymnaios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!