«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

15 Νοε 2024

Στα τρυφερά της καρδιάς μου και στα πολύτιμά της…


Επιστρέφω και σεργιανίζω. Σεργιανίζω εκεί που αιωρούνται σμήνη από σκέψεις. Φτεροκοπάνε και μεταναστεύουν. Πάνε να φύγουν, τρέχουν, σταματάνε για λίγο, θέλω να τις προλάβω πριν μου ξεφύγουν. Προσπαθώ να τις συμμαζέψω σαν να τις «τρυγώ» από ξεραμένο δέντρο στην ερημιά του τίποτα να τις αραδιάσω, να τις ξεδιαλύνω και να τις ταιριάξω με το συναίσθημα· να τις κάνω λόγο.
Ξεχασμένες φράσεις στο αντιφέγγισμα της σιωπής επανέρχονται εκτεθειμένες στη φθορά του χρόνου και στο εφήμερο. Πιάνω το μολύβι, με σκοπό να κρατήσω σημειώσεις που θα συμπληρώσουν και θα διευρύνουν αυτές που έχω ήδη χαράξει στο χαρτί.
Επαναλαμβανόμενες φράσεις που θέλουν αγκαλιά. Κάποτε τις είχα δικές μου, το απόθεμα ήταν επαρκές. Μα τώρα δυσκόλεψαν τα πράγματα, δεν τις βρίσκω πλέον, παρότι «χώνομαι» ανάμεσά τους στα τρυφερά της καρδιάς μου και στα πολύτιμά της ψάχνοντας εκείνες που περιέχουν μονάχα το «λίγο», το «λιτό», το «μετρημένο»… Μου αρκούν…

11 Νοε 2024

Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη και εφ’ ώ επέλεξε…

    Δανείζομαι εδώ τα λόγια ενός γνωστού ποιητή για να περιγράψω αυτό που ακόμα μια φορά διαπιστώνω στην σημερινή παράξενη εποχή, στη σημερινή κοινωνία. Εγραφε ο ποιητής: «Όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος μην το αναλύεις πολύ. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήταν». 
    Όλα, πλέον, αιωρούνται στο απέραντο πουθενά και στο απροσμέτρητο τίποτα. Η ανθρωπιά στο παζάρι, οι αξίες σε έκπτωση, τα συναισθήματα σε εκποίηση. Όλα, σαν τρομαγμένη απορία, κυλάνε ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την αφθαρσία της σκέψης. Όπως είναι, αφτιασίδωτα! Γυρίζουν, πονάνε, θυμίζουν… 
    Άνθρωποι με μεταχειρισμένα αισθήματα, δεύτερης χρήσης και δεύτερης διαλογής. Το συμφέρον και μόνο αυτό ο θεός τους. Τι κρίμα… Απεχθάνομαι αυτούς που την αγάπη και τη φιλία την κρεμάνε στα μανταλάκια και την πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας, μετατρέποντάς τες σε «δήθεν». Γιατί, μα την αλήθεια, έτσι είναι: δήθεν! Τέτοιοι ήταν. Μικροί και λίγοι! 


    Δεν θέλω να σπαταλιέμαι πλέον σε πάρε-δώσε που δεν λένε απολύτως τίποτε, με το μόνο σκοπό να σκορπίζουν εντυπώσεις. Μήτε να υποβάλλομαι στον κόπο να συνδιαλέγομαι μαζί τους κι ακόμα να τους επιτρέπω και να τους αφήνω να σκηνοθετούν με δικά τους σενάρια. Να μείνω μακριά απ’ όλο αυτό το ξόδεμα στα άνευ ουδεμιάς σημασίας, που ντύνουν τις ζωές μας, γδύνοντας την από την ουσία της. 
    Έμαθα πως το κενό τελικά πιάνει πολύ χώρο, αν τους το επιτρέψεις. Κι εγώ δεν δικαιούμαι να τους το επιτρέψω. Τους αγνοώ! 

    

28 Οκτ 2024

Αδιακρισίες…

 

Δυο περίτεχνα δαντελένια κουρτινάκια, με βελονάκι καμωμένα απ’ το χέρι μιας υφάντρας, η οποία επί τούτου άφησε κενά στο πλέξιμο για να επιτρέπουν μόνο της ημέρας το φως να εισχωρεί όσο χρειάζεται, και δίχως ν’ αφήνουν να «γλιστράνε» τα μέσα προς τα έξω, όσο γίνεται…

13 Οκτ 2024

Περιτύλιγμα συναισθημάτων…

Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης μας να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να φανταζόμαστε και να νοσταλγούμε όλα όσα η καρδιά μας επιθυμεί. «Τις ωραίες στιγμές, δεν τις αισθάνεσαι όταν τις ζεις, αλλά νοσταλγείς όταν τις θυμάσαι»... Όταν έχεις τη δύναμη, να ονειρεύεσαι, να νοσταλγείς και να ελπίζεις τίποτα δεν χάνεται. Να χάσεις κάτι απ’ αυτά –όποιο κι αν θα μπορούσε να ’ναι– σου ραγίζει την καρδιά. 
«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους», είπε, αν δεν κάνω λάθος, η Ελεονόρα Ρούσβελτ. Κι εγώ, ένας περιπλανώμενος ονείρων, όπως έγραψε ο Στρατής Γιαννίκος στον Πρόλογο του βιβλίου μου Από το περιθώριο των λογισμών, ονειρεύομαι, νοσταλγώ και ελπίζω. 
Άλλωστε, πώς να νανουρίσεις τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει ν’ αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί; Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπεις, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. 
Τελικά, είμαστε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας. Γι’ αυτό, όνειρα, ελπίδες, νοσταλγίες, σκέψεις και στιγμές, όλα, ας τα τυλίξουμε, τουλάχιστον, με λέξεις. Να υπάρχουν, βρε αδερφέ. Παλιά μου συνήθεια, ιδιοτροπία, παραξενιά εύκολα το λες και κουσούρι να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν.