Τα χρωστούμενα…

 

Μετανιώνω όσο τα φέρνω στο νου μου. Όσο αισθάνομαι να αιωρούνται στο σύμπαν της ύπαρξής μου κάτι χρωστούμενα που έχω. Δικά μου είναι, σε μένα τα οφείλω, στον εαυτό μου. Κι όλο τούτο το φέρνω βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλω με τίποτα να σκορπίσουν στης λησμονιάς το περιθώριο και να χαθούν στης «λήθης το πηγάδι». Θα πρέπει κάποτε να ξοφληθούν. Αυτό θέλω. Κι αν δεν μπορέσω, τότε ας συνεχίσουν να υπάρχουν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος θα φροντίσει γι’ αυτά. 

Ως εκ τούτου, ζητώ και παίρνω την έγκρισή τους. Θέλω, ένα-ένα να τα μαρτυρήσω, δίχως ενοχές, δίχως ενδοιασμούς και δίχως φόβους, αναφέροντάς τα παρακάτω.

Είναι: Τα λόγια που δεν είπα, οι υποσχέσεις που αθέτησα, τα όνειρα που λοξοδρόμησαν και τ’ άφησα να σβήσουν. Τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να πω, τον καλό το λόγο που τσιγκουνεύτηκα, τον κακό που, άθελά μου, (θου κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) ξεστόμισα. Τη συγχώρεση που αρνήθηκα, τα λάθη που, δυστυχώς, ξανάκανα, την άμμο που σπατάλησα στην κλεψύδρα του χρόνου. Οι στόχοι που δεν πέτυχα, τα σχέδια που έγιναν συντρίμμια, οι μακρόσυρτες σιωπές που αναγκάστηκα να κάνω. Τα ταξίδια που δεν έκανα, τις δυσκολίες που δεν είχα το σθένος και τη δύναμη να αντιμετωπίσω, τα ζόρια –μες στις αντάρες– που δεν ξεπέρασα. Τις θολούρες της καθεμέρας που δεν ξεδιάλυνα, προτροπές, συμβουλές, παραινέσεις και συστάσεις που δεν έλαβα υπόψη, το συχνά που έπεφτα έξω, Το χρόνο που χαράμισα σε μετριότητες και λίγους, τα παραπάνω που μπορούσα να δώσω και δεν έδωσα. Τα έντιμα ψέματα και τις ανέντιμες αλήθειες που πίστεψα, τις σχέσεις που «άδειασα», το «delete» που δεν τόλμησα όταν έπρεπε… Α, παρά λίγο να ξεχάσω, και επ' ουδενί λόγω να προσπεράσω, εκείνες τις άπειρες μικρές στιγμές που πέρασαν σωρηδόν δίπλα μου και μου ξέφυγαν. Και ήταν τόσες…

Κι ύστερα από τούτη την απαραίτητη εξομολόγηση και τη ματιά προς τα πίσω, όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί, μονολογώ: Μα, είναι δυνατόν να χρωστάω τόσα; Είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου –η αρετή της συνέπειας με χαρακτηρίζει και την κρατάω πολύ ψηλά– είναι δυνατόν να συμβιβάζομαι; Μετανιώνω που δεν αξιώθηκα να ξεχρεώσω εν καιρώ. Κατανοώ, για ευνόητους λόγους την ολιγωρία μου, μα δεν τη συγχωρώ.

Πάντως, μέσα μου, με γεύση μελαγχολικής ίσως, αλλά ήρεμης τρυφερότητας, θέλω να ελπίζω ότι δεν χαθούν, δεν θα ξεθωριάσουν, δεν θα ξεχαστούν. Κι αν δεν μπορέσω: εύχομαι κι ελπίζω πως κάποιος καλός θεός θα βρεθεί να τα φροντίσει. Αυτό μονάχα… μου αρκεί.

Δεν τα καταφέραμε, δυστυχώς…

 

Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας. Για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Την τρυφερότητα, το σεβασμό, την ευγένεια, τη ζεστασιά… την απλότητα. Ευαίσθητοι, αθώοι, ανυποψίαστοι, ονειροπόλοι κι εκτεθειμένοι… στους βοριάδες. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες, να γίνουμε κάτι με τα λίγα, τα απλά, τα τυχαία, τα τόσο δα… Τα τίποτα... Μια γενιά που επέμενε στο όνειρό της, στις ιδέες της, στις αξίες και στα οράματα. Δίναμε όρκους ότι μια μέρα θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε βέβαια, αλλά μας άρεσε να το πιστεύουμε.

Ωστόσο, με τα χρόνια επικρατεί μια κοινωνία άγνωστη, σχεδόν σάπια με καθημερινά απίστευτα και τρομερά γεγονότα, που δυστυχώς τείνουν να γίνουν συνήθεια. Εν τω μεταξύ εδώ αναλαμβάνουν το ρόλο τους  τα κανάλια να τα σερβίρουν για «εκτόνωση»… Τα χαζεύουμε, οργιζόμαστε, απορούμε, τα σχολιάζουμε έντονα στα media (ιδίως εκεί) και στο τέλος μένουμε με τη συνείδησή μας ήσυχη ότι πήραμε μέρος κι εμείς στο «θέαμα».

Η αυλαία πέφτει. Η παράσταση τελειώνει (που μακάρι να τέλειωνε δηλαδή…) Και τώρα περιμένουμε τα επόμενα, πριν βουλιάξουμε στο σκοτάδι της μοναξιάς μας.

Συμπεριφορές «á la carte»

 

Η τεχνολογία έστρωσε μπροστά μας μια λευκή οθόνη στην οποία εμείς απλώνουμε τους κρυμμένους θησαυρούς μας: λόγια, συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα, προβληματισμούς. Ό,τι ποθεί η καρδούλα μας. Το πληκτρολόγιο έγινε το δεξί μας χέρι. Χτυπάμε τα πλήκτρα κι ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία. Ενίοτε και τα απωθημένα του… Κι έκτοτε έγινε η οθόνη κοινό τοις πάσι αγαθό και… καθρέφτης της προσωπικής μας ζωής. «Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί» η ζωή μου!

Στη βιτρίνα και στη διάθεση όλων συμπεριφορές, ωσάν εδέσματα «á la carte», για να επιλέξουμε, μέσα από αυτή την πολυτέλεια που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, χωρίς τύψεις, δίχως βιασύνη, με σκέψη και περισυλλογή, τους αγαπημένους μας. Σ’ έναν κόσμο απ’ τον οποίο χάθηκε η «εν ανθρώποις ευδοκία», ο χρόνος γίνεται τιμωρός της σκέψης κι ο χώρος ανοιχτός στης υποκρισίας την υπόσταση. Αλλά πόσο χρόνο και πόσο χώρο χρειαζόμαστε για να ταιριάξουμε τις λέξεις, ώστε να ’χουν, όχι το διφορούμενο, μήτε το αμφιλεγόμενο, αλλά το ακριβές νόημά τους; Όπου το «συγγνώμη» να σημαίνει συγγνώμη, το «φίλε»  φίλε, και το «σ’ αγαπώ» σ’ αγαπώ;

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν… Αν ξέραμε οι άνθρωποι να ερμηνεύουμε τις ματιές, να κατανοούμε τις σιωπές, να συγχωρούμε τα λάθη, να προλαβαίνουμε τις πτώσεις, να φυλάμε τα μυστικά και… να κρύβουμε τα δάκρυα. Πώς γίνεται να λέμε και να εκφράζουμε τα ίδια, αλλά αλλιώς να τα αρθρώνουμε κι αλλιώς να τα πληκτρολογούμε; Μπορεί να ’ναι μια τυπική λεπτομέρεια, αλλά μερικές φορές, οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία.

Άσε με πάλι να σου πω…

 

Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, οι σκέψεις δε λένε να συντονιστούν. Όλα συνωστίζονται, άτακτα και ακαθόριστα. Αγάπες και φόβοι. Εμμονές και αντιδράσεις. Το παραμικρό και το ασήμαντο. Όλα. Της φαντασίας τα ταξιδέματα και τα ονειροπολήματα, αντάμα με της πλήξης τα τεχνάσματα, με στριμώχνουν σε δύσκολα περάσματα. Το αναπάντεχο κι απόλυτο της σιωπής διασταυρώνεται με το φευγαλέο «γιατί» της απορίας, που αφουγκράζεται τους κραδασμούς της κοινωνίας και ψάχνει να βρει εξήγηση: τι λείπει άραγε από τούτον τον άγριο κόσμο; Ιδού η απορία…

Αυτήν ακριβώς την ώρα, του άναρχου ανακατέματος, εμφανίζεται απροσκάλεστος ο νους ο αντάρτης να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Καθετί που ξεφεύγει απ’ την ψυχή το αναλαμβάνει αυτός να το επεξεργαστεί, ανάλογα με τα κέφια του. Σκοτίζεται, τάχα μου, για τις ζημιές και τα κέρδη της μέρας. Ανοίγει τα κατάστιχα και κάνει τον απολογισμό του.

Πολύ το ξόδεμα… μικρό το κόστος… Η ψυχή και ο νους –δυο κόσμοι χωριστοί κι αντίθετοι– κάνουν τις βόλτες τους κι ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται. Και παραπέρα το ασήμαντο, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό «εγώ» μου, χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς κανόνες, απασχολεί τον ψεύτικο εγωισμό του και μου ζητά απεγνωσμένα να το βαφτίσω σημαντικό.