«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

26 Φεβ 2015

Αγάπη και θυμός μια περίεργη σχέση νικητή και νικημένου...


Πολλά και διάφορα είπαμε στις προηγούμενες αναρτήσεις και ίσως αυτό να προκάλεσε και κάποιες δυσφορίες… Όμως, έπρεπε να ειπωθούν. Ήταν για μένα μια λύτρωση. Κι επειδή, ως συνήθως, μετά την καταιγίδα έρχεται ο ήλιος που χαϊδεύει κι ευφραίνει, όπως… και η αγάπη, που ανατινάζεται κι ανοίγει διόδους απόδρασης μέσα από τη λυτρωτική δύναμή της, χαρίζοντας ειρήνη και γαλήνη στους ανθρώπους. Κι επειδή ο θυμός είναι για να τον ξεχνάς, να σε ξεχνά και μόνος να διαβαίνει. Είπα να μην τον αφήσω να επικρατήσει, επειδή το θέλει αυτός… Και να γιατί: 

Κάποτε ρωτήσανε ένα λουλούδι, ένα πουλί κι έναν άνθρωπο, τι είναι αγάπη.
Και τότε, 


το λουλούδι άνθισε,


το πουλί κελάηδησε


κι ο άνθρωπος δάκρυσε...


Αξίζει ένα δάκρυ όταν πρόκειται να διασώσουμε κάτι, όπως η Αγάπη…


23 Φεβ 2015

Στα αλατοπίπερα των σχέσεων... στα μπαχάρια των συναισθημάτων...

Στα αλατοπίπερα των σχέσεων...

Όταν έρχεται η δύση… (του ήλιου ή της ζωής…), εισβάλουν, στο σύθαμπο, σωρό τα μεταχειρισμένα λόγια, τα μεταχειρισμένα αισθήματα, τα μεταχειρισμένα χαμόγελα… Όλα δεύτερης χρήσης και δεύτερης διαλογής. Τα πριν, τα μετά, τα κατά τη διάρκεια… Όλα, έτσι «αφτιασίδωτα» γυρίζουν, πονάνε, θυμίζουν… Κυλάνε ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την αφθαρσία της σκέψης. Το ότι σταματάς να το δείχνεις δεν σημαίνει ότι σταματάς και να το νιώθεις. Πώς παίρνεις πίσω όσα σού 'φυγαν; Που άφησες να σου φύγουν;… Πώς ζητάς πίσω τις στιγμές που σου ξέφυγαν; Και χάθηκαν στο πουθενά και στο τίποτα; Τις στιγμές θέλω να πωπου σώπασα. Όχι, δεν μετανιώνω για τα λόγια που είπα, μετανιώνω ακριβώς για τις στιγμές που επέλεξα να σωπάσω, ενώ είχα τόσα να πω… Δεν κράτησα τα προσχήματα, μήτε προθέσεις και σκοπούς. Δεν επανορθώνω. Εν πλήρη επίγνωση της ευθύνης μου.

Στα μπαχάρια των συναισθημάτων...

Στο παζάρι η ανθρωπιά, οι αξίες σε έκπτωση, τα συναισθήματα σε εκποίηση.  Όλα αιωρούνται στο απέραντο πουθενά και στο απροσμέτρητο τίποτα. Προσφορές! Πάρτε κόσμε! Προσοχή όμως: ουδείς αποζημιώνεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. 
Δύσκολα να αποφύγεις την εσωτερική φόρτιση με όλα τα επακόλουθά της. Μ’ έναν χαρακτήρα ιδιαζόντως ευαίσθητο, τέτοιον που να μην σηκώνει υπαινιγμούς και μεσοβέζικους συμβιβασμούς, σε μια κοινωνία που, δυστυχώς, η ευαισθησία, η ευγένεια και η διακριτικότητα προσμετρούνται ως… αδυναμία. Από τότε που μεγάλωσε ο εγωισμός στους ανθρώπους, μίκρυνε υπερβολικά η καρδιά τους…
Τίποτα πλέον δεν είναι φτιαγμένο στα μέτρα μας. Ό,τι καταθέτουμε εδώ μέσα, άπαξ και το κάνουμε, δεν μας ανήκει… Δίνουμε βόλτες, ένα γύρω στις «γειτονιές» μας κι αφουγκραζόμαστε –περίσσευμα σε αδιάκριτο κουβάρι τα «δελτία ειδήσεων», ο ένας τ’ αλλουνού. Ω θλίψη!...


18 Φεβ 2015

Δεν υπάρχει λόγος, άλλωστε…

Με ξεχασμένες φράσεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης. Με ξεχασμένα «λυπάμαι» και ξεχασμένες συγγνώμες στο βωμό του εγωισμού, επέστρεψες. Πώς να σε περιγράψω; Όταν λειτουργείς παρορμητικά, αυθόρμητα και πάντα, με γνώμονα το συναίσθημα; Κι ενώ νιώθω την αποκαμωμένη σου ανάσα, συγχρονισμένη με την αναζήτηση που τόσο ποθώ, γυρίζω σελίδα κι εσύ μου ξεφεύγεις. Χώνεσαι ανάμεσα στις επαναλαμβανόμενες φράσεις που περιέχουν το «λίγο», το «λιτό», το «μετρημένο»… 
(Αυτά που ορίζουν τον κάθε παραπανίσιο χτύπο της καρδιάς μας). 

Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει χαρισάμενη με τα όνειρα και τις προσδοκίες του καθενός. Και μπροστά μας ορθώνεται και πάλι η ίδια μελαγχολική διαπίστωση: Άλλοι να πείθουν με τα παραμύθια τους κι εμείς να μην μπορούμε να πείσουμε για τις αλήθειες μας. Καμιά λογική δεν θα το εξηγήσει… Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε.
Αρκούμαστε να τους ακούμε, να τους διαβάζουμε, να επαναλαμβάνονται συνεχώς και… να τους δεχόμαστε, υπακούοντας στα προστάγματα της καρδιάς μας κι όχι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

13 Φεβ 2015

Δεν μαθαίνεται, θαρρώ, ο έρωτας…

Την αυριανή μέρα, 14η Φεβρουαρίου, την έχουν ορίσει σαν την Ημέρα των Ερωτευμένων! Ας είναι… Ας είναι ευπρόσδεκτη αν πρόκειται τουλάχιστον, να μας θυμίζει το πόσο ανάγκη έχουμε τον έρωτα.
Άραγε να ερωτεύονται ακόμα οι άνθρωποι σήμερα; Αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω αν οι καταστάσεις που επικρατούν γενικά βοηθούν σ’ αυτό. Στις μέρες μας η κοινωνία είναι πιο χαλαρή, χάθηκε, νομίζω η ομορφιά του έρωτα, έμεινε… μόνο σαν ηδονή. Στο παρελθόν ήταν διαφορετικά. Θυμάμαι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου, όταν η νεαρή και γλυκύτατη  φιλόλογος, μάς δίδασκε την Αντιγόνη του Σοφοκλέους, πόσο εκείνο το υπέροχο «Έρως ανίκατε μάχαν» με κυρίευσε! Ήταν το πρώτο μου ερωτικό σκίρτημα. Η πρώτη λαβωματιά που δέχτηκα κατ’ ευθείαν στην καρδιά, απ’ τη σαϊτιά του «ακαταμάχητου έρωτα». Τότε, αλλιώς λογάριαζα την αφεντιά του κι αλλιώς την έβλεπα να στέκεται εκεί μπροστά μου και να διδάσκει πάνω στην έδρα της τάξης κι η παρουσία της να γίνεται… η αντανάκλασή του!      
         «Έρωτα ακαταμάχητε, ακριβέ, εσύ τον κόσμο διαφεντεύεις / Στης νιότης μέσα την καρδιά τα βέλη σου βυθίζεις / Πότε ανυψώνεις όνειρα και πότε τα γκρεμίζεις»… Δεν θυμάμαι αν ανυψώθηκαν ή γκρεμίστηκαν τα όνειρά μου απ’ τον κεραυνό εκείνης της στιγμής, αλλά και δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα αυτά που ένιωσα. Με αναστάτωσε, τράνταξε σώμα και ψυχή κι έκανε να σπαρταράν με ακανόνιστους ρυθμούς οι χτύποι της καρδιάς μου. Αν είναι δυνατόν αυτή η ωραία και αθώα αίσθηση της στιγμής, να σε μεταμορφώνει και να σε οδηγεί εκτός λογικής… Ποτέ δεν έμαθα αν εκείνη η νεαρή κι ωραία καθηγήτρια κατάλαβε απ’ τα μάτια μου που δεν χόρταιναν να την βλέπουν το πόσο είχε σκλαβώσει μια παιδική καρδιά ενός ντροπαλού αγοριού.
         Αμ εκείνη η κλασική ερώτηση, σπαταλημένη στα «άσπιλα κι αμόλυντα»  λευκώματα των κοριτσιών, που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι κι έπρεπε, μεταξύ άλλων, ν’ απαντηθεί: «Τί εστί Έρως»; Τι να γράψεις… ορίζεται, μαθέ, ο έρωτας; Μαθαίνεται; Μα τον Άγιο Βαλεντίνο, δε λέω, όμορφο πράμα ο έρωτας, μα δεν μαθαίνεται θαρρώ... Έψαχνα να βρω λοιπόν, λόγια πειστικά να εκφράσω –παρ’ όλες τις αναστολές της ντροπαλοσύνης μου– τι ήταν στ’ αλήθεια για μένα «έρως». Μόνο, όταν σε βρει θα μάθεις, λένε… Κι εγώ να το ομολογήσω… φυσικά και δεν τολμούσα! Οπότε, στην απόγνωσή μου, έγραφα τα στερεότυπα. Τα γνωστά. Όπως: «Έρως είναι ο Θεός της αγάπης που διαφεντεύει την ψυχή μας». «Ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική»! Διάφορα τέτοια ως συνήθως. Έρωτες άλλων εποχών.
         Σε τελική ανάλυση, έρωτας είναι… θαρρώ ένα συναίσθημα που το έχουμε νιώσει, λίγο πολύ, όλοι στη ζωή μας… Χτες, σήμερα, με την καρδιά, με τον νου… με όλα! Όλοι, κάποια στιγμή, πονέσαμε από του έρωτα τα βέλη. Σίγουρα, όμως είναι ένα συναίσθημα που, όσο και να ανακατέψουμε τα ασήμαντα και τα σημαντικά του, δεν πρέπει να τ’ αφήσουμε να το καπελώσουν τελείως, οι λογής έμποροι στο όνομα μιας επιβεβλημένης γιορτής. Κι ας υπερισχύει η ανθρώπινη τάση μας για επετειακές εκδηλώσεις.

            Στις φίλες και τους φίλους, στους γνωστούς και τους άγνωστους αναγνώστες του ιστολογίου μου, σε όλους όσους ερωτεύτηκαν ή παραμένουν ακόμη, χαρισμένα τούτα τα λίγα (κόκκινα βεβαίως…) τριαντάφυλλα στη γιορτή της Αγάπης.




7 Φεβ 2015

Με τα μάτια κλειστά και τη σκέψη εν λευκώ…

          Καμιά φορά, ιδίως Παρασκευή προς Σάββατο και Κυριακή πρωί, με πιάνει το κουλτουριάρικο και θέλω επίμονα ν’ ακούω κλασική μουσική. Εξηγώ, όχι πάντα. Καμιά φορά… Σπάνια. Να, όπως σήμερα, ας πούμε. Παράξενες παραξενιές... Εύκολα τις λες και ιδιοτροπίες… Δίχως να είμαι λάτρης αυτής της μουσικής, ούτε γνώστης, μήτε μπορώ να πω ότι διαβαίνω με άνεση τα μονοπάτια της, αλλά σήμερα κάτι επιμένει μέσα μου και την αποζητά… Δεν ξέρω, ειλικρινά, ποια μαγική δύναμη μπορεί να κρύβει ώστε να συμβαίνει αυτό. Μάλλον από τη διάθεση θα εξαρτάται.

 Έχω μια μικρή συλλογή με επιλεγμένους τίτλους και ξεχωριστούς μουσικούς, αλλά δυστυχώς, σε βινύλια - και πικάπ δεν έχω. Παρατημένοι κάπου οι δίσκοι, σχεδόν αχρείαστοι… σαν μουσειακό είδος. Τι κρίμα. Ναι, κρίμα κι άδικο να τα φάει η σκόνη.
Ωστόσο, σκέφτηκα: αφού δεν μπορώ να τα παίξω και να τ’ ακούσω, ας τα ψηλαφήσω… Κι εκεί, στου πουθενά το χάδι… επέλεξα τι ήθελα ν’ ακούσω. Σημείωσα τους τίτλους και τράβηξα κατά τη μεριά του υπολογιστή μου. Η λύση  ήταν το YouTube! Τι εργαλείο και τούτο… Μ’ έσωσε. Βρήκα όλες τις επιλογές μου εκεί. Ξανάβαλα, με μια πρωτόγνωρη, ομολογώ, ευλάβεια και σεβασμό, τα βινύλια στη θέση τους. Στη μοναξιά τους, στη σκόνη τους και στη λησμονιά…
          Τώρα έχω τη δική μου λίστα στο YouTube με τα επιλεγμένα «κομμάτια». Κλικ στο play και με τα μάτια κλειστά και τη σκέψη εν λευκώ, αρχίζουν να παρελαύνουν οι θρύλοι: Chopin, Strauss, Mahler, Vivaldi... Οι μουσικές τους με ταξιδεύουν… Πώς να το πω και πώς να το εκφράσω; Αγαλλίαση, ψυχική ευφορία, συναίσθημα, χαλάρωση, θαυμασμό, διαφυγή; Βάλτε κι άλλα, όσα θέλετε… θα είστε μέσα. Αλλάζει ο μέσα κι ο γύρω κόσμος μου. Αφήνομαι…


Πόσο, αλήθεια χρειαζόμαστε τέτοιες μικρές αλλά αυθεντικές πινελιές στην καθημερινή μας ζωή, απαραιτήτως, για να μπορούμε να την κοιτάμε με άλλα μάτια, να την μετράμε με άλλα μέτρα και να τη ζυγίζουμε με άλλα σταθμά.
        Στο, μικρό στρογγυλό τραπέζι δίπλα μου, το βάζο με τις πολύχρωμες ανεμώνες. Τις αγόρασα προχτές στη λαϊκή, σχεδόν κλειστές, και στον υπολογιστή μου μια ιδιόμορφη «εκτέλεση» του Autumn από τις Τέσσερις εποχές του Βιβάλντι. 

Autumn-Vivaldi



3 Φεβ 2015

Το ομορφότερο δρομάκι στον κόσμο…

«Αναμφίβολα ο καθένας μας είναι περήφανος για τον τόπο του. Δικαιολογημένα να αισθάνομαι έτσι κι εγώ αφού ένα γραφικό σοκάκι του χωριού μου συγκαταλέγεται μέσα στα 15 ωραιότερα του πλανήτη μας και…  μάλιστα ΠΡΩΤΟ»! Αυτά τα λόγια έγραψα και μοιράστηκα με εκατοντάδες φίλους, φυσικά με τη φωτογραφία του φίλου Κώστα Σταματέλλη να απεικονίζει το όμορφο αυτό δρομάκι του χωριού μου.
Τα προικιά του τόπου μου, αγαπητοί μου φίλοι, είναι πολλά. Ένας τόπος που μας γοητεύει με τις ομορφιές του και μας μεθάει με τις αναμνήσεις που συνοδεύουν τις σκόρπιες σκέψεις μας. Προσωπικά για μένα παραμένει η στέρνα των ειδυλλιακών χρόνων και των ωραίων εποχών που έζησα αξέχαστες στιγμές που ομόρφαιναν τη ζωή μου, τις μέρες μου, τα βράδια και τις νύχτες μου... Γι’ αυτό επιμένω και παραμένω ένας αιώνιος και παθιασμένος εραστής του. Αστείρευτη η αγάπη και η λαχτάρα μου. Ισόβιος έρωτας και ισόβιος προορισμός. Γιατί, όπως το ’πε κι ο ποιητής: «Η αγκαλιά που λαχταράς / άγραφος είναι νόμος / και να μη θες να ξαναπάς / θα σε πηγαίνει ο δρόμος».

Αλίμονο, αν εγώ, ο «αιώνιος και παθιασμένος εραστής» του τόπου μου θα το άφηνα να περάσει έτσι δίχως να σας ταξιδέψω στο  ομορφότερο δρομάκι στον κόσμο…



Στο BoredPanda έβαλαν μερικές φωτογραφίες από ωραίους δρόμους που σκιάζονται από δέντρα και λουλούδια και ο κόσμος μπορούσε να ψηφίσει ποια φωτογραφία ποιου δρόμου του άρεσε πιο πολύ.  Τις περισσότερες ψήφους κέρδισε ένα δρομάκι που βρίσκεται στην Ελλάδα:   Στον Μόλυβο της Λέσβου

Ο Κωνσταντίνος Σταματέλλης, γράφει ο Άρης Δημοκίδης στο lifo.gr, ο freelancer φωτογράφος που τράβηξε τη συγκεκριμένη φωτογραφία, μου μίλησε για την περιοχή και την εικόνα του.   
Να τι μου είπε:  
- Για τη φωτογραφία; Έχω το χάρισμα πολλές φορές να διαισθάνομαι αυτό που έρχεται. Και εκείνη τη μέρα, ήξερα αυτό που ερχόταν. Είναι αυτό που λένε και οι φίλοι μας οι Τούρκοι "κισμέτ". Ήταν το κισμέτ μου, να σταματήσει ο χρόνος στις 08-04-12 και να γευτώ για δευτερόλεπτα λίγο από την αιωνιότητα του κόσμου αυτού..   - Χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλα τη μηχανή μου και απαθανάτισα αυτήν τη μοναδική στιγμή την οποία πάγωσα στο χρόνο. Από τότε η φωτογραφία αυτή και ο Μόλυβος ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο.  
- Χαίρομαι που ένα Ελληνικό σοκάκι στο Μόλυβο της Λέσβου ψηφίστηκε ως το ομορφότερο στον κόσμο. Ανάμεσα μάλιστα σε χώρες τεράστιας τουριστικής αξίας.  
- Η μεγαλύτερη χαρά για μένα ήταν που μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα του φακού μπόρεσα να προβάλλω το νησί μου σε όλον τον κόσμο. Η φωτογραφία αυτή μιλάει σε ευαίσθητες πτυχές του εαυτού μας, γιατί περιγράφει τη στιγμή αυτή με ρομαντισμό. Για αυτό και η τεράστια απήχηση. Όταν κάποιος καταθέτει τη ψυχή του και αγαπάει πραγματικά και χωρίς απαραίτητα να περιμένει ανταπόδοση τότε το αποτέλεσμα είναι σίγουρα αναμενόμενο.  
- Μόλυβος Λέσβου. Από τα ομορφότερα αξιοθέατα της Ελλάδας! Είμαι μόνιμος κάτοικος του νησιού της Λέσβου και τις Κυριακάτικες βόλτες μου φροντίζω να τις αξιοποιώ στο έπακρο με καλή παρέα.

Λίγα λόγια για το Μόλυβο…
Ο Μόλυβος παραμένει, σε πείσμα των καιρών, μια έκπληξη αισθήσεων. Ένα ξάφνιασμα ομορφιάς, καθώς τον αντικρίζεις στην τελευταία στροφή του κεντρικού δρόμου, που από την Μυτιλήνη σε οδηγεί εδώ στο βορρά της Λέσβου. Σ΄ αυτήν την στροφή θα σταθείς για να γευτείς την μαγεία του εικονογραφημένου οικισμού. Διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός από το 1965, ο Μόλυβος, μια ζωγραφιά πόλεως, όπως τον χαρακτηρίζουν οι περιηγητές του 18ου αιώνα. Τόπος της πέτρας, του ξύλου και των χρωμάτων, που αποτελούν τα κυρίαρχα δομικά του υλικά, αποτελεί κορυφαίο δείγμα λαϊκής σοφίας και αρχιτεκτονικής. Αποστομωτική ομορφιά που γέννησε η ισορροπία των αναγκών του καθημερινού βίου και της αλήθειας του τοπίου.   Χτισμένος αμφιθεατρικά στο βράχο του, προστατευμένος από τον γκρίζο όγκο του βυζαντινού φρουρίου, αγκαλιάζει το γαλανό του Αιγαίου απέναντι από την Τροία και τα παράλια της Μικράς Ασίας. Κληρονόμος της αρχαίας Μήθυμνας, ο Μόλυβος είναι ένα χρωματιστό σχόλιο στο φως, που μεταμορφώνει τα σπίτια και το τοπίο ανάλογα με τις ώρες της μέρας. Περιδιαβαίνοντας τα δαιδαλώδη, λιθόστρωτα σοκάκια του, τις περίκλειστες πλατείες σκιασμένες από πλατάνια, τους κτιστούς αυλότοιχους των σπιτιών με τα γιασεμιά και τις βουκαμβίλιες θα αισθανθείς το ρίγος της ιστορίας του. Αρχαιότητα, Ρωμαιοκρατία, Βυζάντιο και Γατελούζοι, μεταβυζαντινή εποχή και Οθωμανοκρατία, Μεσαίωνας, Μικρασία και προσφυγιά, εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, σύγχρονη εποχή, αποτυπωμένα με μοναδικό τρόπο στο σώμα του οικισμού και στον μικρό κάμπο που τον περιβάλλει. Στον Μόλυβο ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι χρόνος παραμυθιού. Σε αλλάζει και σε εξανθρωπίζει. Ο Μόλυβος πάντα σε καλεί να ζήσεις τη μέρα σου και να αναγεννηθείς ξανά και ξανά στο φως.

Πηγή: www.lifo.gr


1 Φεβ 2015

Στενεύουν τα περάσματα…

Πώς γίνεται, πες τε μου σας παρακαλώ, να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας; Είναι απ’ αυτές τις μανίες που έχει ο χρόνος και σε κάνει να ονειροπολείς και ν’ αλητεύεις, ανάμεσα σε δρόμους προσωπικούς που αυλακώνουν λογής-λογής ιστορίες. Μνήμες που στάζουν. Ζωές που μπάζουν. Ψυχές που βουλιάζουν. Πώς γίνεται να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας;


Μεθυσμένα βήματα και κουρασμένες περπατησιές γερόντων περιδιαβαίνουν δρόμους, πλατείες, πεζοδρόμια αναζητώντας στο παρελθόν το αβέβαιο μέλλον. Το αύριο που βλέπουν να λιγοστεύει… Άνθρωποι που το «πριν» τους ακυρώνεται και το «μετά» χάσκει μπροστά τους άβυσσος. Ό,τι ήξεραν θα πρέπει να ξεχαστεί. Ό,τι κουβάλησαν μέχρι εδώ, να πεταχτεί σαν άχρηστο φορτίο. Καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν μια καθημερινότητα αλλιώτικη απ' αυτή που γνώριζαν και που περίμεναν. Αβάστακτο όταν στοιβάζονται τόσα γύρω τους και οι δίοδοι απόδρασης δυσκολεύουν. Στη σκέψη τους επανέρχονται έντονες οι ενοχές της γενιάς που της χρεώθηκε η αδυναμία της ν' αλλάξει τον κόσμο.


Στα παλιωμένα παγκάκια σκυφτοί, ανταλλάζουν χαμηλόφωνα λόγια απλά, λιτά, καθημερινά λόγια που ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής και στοχεύουν ολόισια στην καρδιά. Ανάσες μονολογούν, ενώνονται κι ενώνουν. Δεν δικάζουν, μηδέ καταδικάζουν, μόνο για ό,τι βιώνουν μιλάνε… Όσο κι αν βάζουν εισαγωγικά στα λόγια τους αυτά μπερδεύονται με χιλιάδες άλλα που έχουν έννοιες αλλόκοτες, διαστρεβλωμένες, ακαταλαβίστικες. Είναι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που δεν κοστίζουν τίποτα και δεν πείθουν κανέναν. Ξύλινα λόγια, ακαθόριστα, συγκεχυμένα, ρευστά… Εκτοξεύονται, κάθε τόσο, από το θέατρο του παραλόγου εκείνων που δεν ξέρουν άλλα λόγια να πουν. Ίδια, επαναλαμβανόμενα που καταντάνε βαρετά. Που φταίνε και σου φταίνε. Και τελικά, γίνονται θρύμματα σβήνουν και χάνονται μαζί με τ’ άλλα.


Είναι φορές που τα κύματα σε οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Κι εσύ απλά αφήνεσαι να σε συμπαρασύρουν… Ανοίγει η ψυχή σου. Σιγοντάρει κι η νύχτα… γίνεται ν’ αντισταθείς στις αδυναμίες; Δεν γίνεται…
Το τραγούδι μου:
Ο τυμβωρύχος

Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή
άσ’ τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες
ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή.
Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα