Παραστάσεις ζωής...

         Ώρες ώρες θυμάμαι κάτι ιστορίες. Παραστάσεις ζωής. Παλιές. Άθελά μου τις θυμάμαι. Όμως αυτό έχει σημασία. Αυτό το άθελα. Γιατί, ως συνήθως, δεν έρχονται ύστερα από σκέψη, ύστερα από υπολογισμό. Ξεφυτρώνουν μόνες, αναπάντεχα. Ξαφνιάζουν! Όμως αυτές είναι. Κάποτε τις έζησα. Τέτοιες ιστορίες, προδίδουν στη ζωή την τροχιά μας, μπερδεύονται με τις σημερινές και γίνονται μικρά πεζά κομμάτια. Και κάθε κομμάτι ξυπνά μέσα μου γλυκές απαντοχές. Αλήθεια, πόσες ιστορίες χωράνε σε μια ζωή; 

Όταν έρχονται αυτές οι στιγμές μου παίρνει ώρα να μαζέψω ό,τι, απ’ όλο αυτό το σωρό, μου απόμεινε. Και τότε, μέσα σε μια στιγμή, μέσα στο ελάχιστο του χρόνου, το «άθελα» γίνεται εμμονή.  Το αισθάνομαι, το έχω ανάγκη. Έτσι συμβαίνει, αυτό που έχω ανάγκη το αναζητώ. Το αγαπώ - το μισώ. Το αγκαλιάζω - το αποχωρίζομαι. Το ανακαλώ - το διώχνω… Όμως είναι αυτό. Το λίγο που χρειάζομαι, αντίδοτο στο ελάχιστο για ν’ αποκτήσουν ενδιαφέρον οι στιγμές.

Άστο, δεν θα το καταλάβεις…

Έχω «κολλήσει», εδώ και λίγο καιρό, με τα επαναλαμβανόμενα, σκονισμένα και μονάκριβα ευαίσθητα νοσταλγικά μου συναισθήματα για τον τόπο όπου έζησα για πολλά χρόνια. Όλο και γέρνει η καρδιά μου προς τα κει. Κι εγώ ποτέ δεν σταμάτησα να την ακολουθώ. Όσο περνούν τα χρόνια, το επιζητώ, το έχω ανάγκη. Λες κι είναι αυτό που τα μάτια μου ολοένα ψάχνουν. Αλήθεια, έτσι νιώθω... Προφανώς, με τα χρόνια, θα πρέπει να έχω γίνει ακόμη πιο ευαίσθητος. Σάμπως, θα μου πείτε, μετριέται η ευαισθησία;

Νιώθω να με κατακλύζουν, εκ νέου, πολλά απ’ τα παλιά. Φαίνεται ότι εγώ δεν ξεδιψάω εύκολα. Υποθέτω πως κι άλλοι θα είναι κάπως έτσι, αν και πιστεύω πως στα ευαίσθητα θέματα, γενικά, δεν έχουμε όλοι τους ίδιους κώδικες.

Τώρα ζω με ό,τι περίσσεψε κι ό,τι θυμάμαι. Η εποχή, εκείνη που τα όνειρα νόμιζα πως θα κρατούσουν για πάντα, μ’ έχει σημαδέψει και… «τα σημάδια μένουν»! Μπορεί να άλλαξαν τα πάντα μέσα μου –και βέβαια άλλαξαν, ωστόσο, στο παραμέσα στριφογυρίζει και με καρφώνει ο στίχος: «Μονάχα αυτό κατάλαβα απ’ όλο το ταξίδι πως όσο αλλάζουμε ζωή, τόσο μένουμε ίδιοι»… Το συλλογίζομαι, το αναμετρώ και το λογαριάζω  Ένα συναίσθημα είναι…

Η μνήμη, όπως λέει ο φίλος μου ο Πέτρος, έτσι και δεν σβηστεί, πάντα βρίσκει δρόμους να φανερώνεται. Το παν είναι να ανοίξεις μια ρωγμή και να χωθείς μέσα… Αυτή ακριβώς, την ανεξήγητη επιμονή μου να λύσω προσπαθώ.

Ένα συναίσθημα είναι… Άστο, δεν θα το καταλάβεις…

Ατακτοποίητη υπόθεση

            Το πάλευα μέσα μου. Δεν ήταν μόνο το ρίγος που μ’ έπιανε κάθε φορά που τον έφερνα στο νου. Είναι που πέρασαν και τα χρόνια. Πολλά χρόνια! Είναι ο χρόνος που άφησα να φύγει. Είναι που δίσταζα στην ιδέα να τον αντικρύσω. Η αμφιβολία, μήπως και δεν με θυμηθεί. Δεν με αναγνωρίσει. Το οδυνηρό, μιας τέτοιας και μόνο σκέψης. Εν τω μεταξύ πέρναγε ο καιρός κι έμενε μια ατακτοποίητη υπόθεση να διαιωνίζει το «βόλεμα»… Θα έπρεπε να δώσω ένα τέλος στην εκκρεμότητα. Να πάρω τη δύσκολη απόφαση. Εξυπακούεται ότι όσο το αναβάλλεις τόσο σε δυσκολεύει. Κάποιες φορές δεν με καταλαβαίνω...

Προσεγγίζοντας την εικόνα του μου είναι αδύνατο να τη διαγράψω. Η αναγκαία υπενθύμιση. Τα επίμονα συναισθήματα και οι έμμονες σκέψεις καθώς πάω να συνοψίσω αυτή την εικόνα. Νομίζω πως αξίζει –θα ’χε νόημα– να ανοίξω μια μικρή έστω παρένθεση και να την περιγράψω… Να τον περιγράψω συνοπτικά –όχι για να μετριάσω την αναβλητικότητά μου αλλά για να αποδώσω στο ελάχιστο– αυτό που αρμόζει.

Άνθρωπος ακριβοδίκαιος και ευγενούς στόφας, βαθιάς ταπεινότητας, μέσα στη μοναξιά του. Αξιοπρεπής κι ανθρώπινος μέσα στη μελαγχολία του. Ένα πρόσωπο. Το μέτρο. Ο λόγος. Η γλώσσα. Το ήθος. Όλα σε ένα. Η απλότητα. Ναι! Δεν ξέρω αν αυτή η απλότητα μαζί με την περηφάνια κάνουν τους ανθρώπους, μέσα στην καθημερινή τους ζωή, ξεχωριστούς!

Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι…

και... το όνειρο παραμένει όνειρο…

Τώρα που χάλασε για τα καλά ο καιρός και τ’ απογεύματα τα ’χει στριμώξει ο χειμώνας σε βαθμό να έχουν μικρύνει στο τίποτα σχεδόν, συλλογίζομαι πόσο μου λείπει εκείνο το αιώνιο καλοκαίρι που έζησα για χρόνια στο τροπικό. Γι’ αυτό «σαν παραμύθι θα το πω, ό, τι αγαπώ δεν τελειώνει» και πάντα θα το νοσταλγώ.

Κι όσο κάποιος ταρακουνάει το συρτάρι της μνήμης, οι μνήμες καταλήγουν να ταρακουνήσουν εκείνον... Το παρελθόν πάντα θα ακουμπά στο μέλλον πιο στέρεα από όσο μπορείς να φανταστείς. Κι εγώ, ως συνήθως, κρατιέμαι από κάτι τέτοια και προσπαθώ να επιπλεύσω στην επιφάνεια με μνήμες, να… νοσταλγώ και να θυμάμαι.

Από το 1963 στη Βενεζουέλα. Η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου. Μια στοίβα χρόνια (41 ολόκληρα) έζησα εκεί. Δεν τα λες και λίγα; Τώρα, εδώ και κάποια χρόνια διεκπεραιώνω την παρουσία μου εδώ, στην πρώτη.

Πάλι μιλώ για ξένους τόπους κι όλο γυρνώ στα ίδια, θα μου πείτε… Σωστά και με το δίκιο σας. Γιατί, όπου κι αν πάω εκεί γυρνώ κι εκεί, στο ίδιο δρομολόγιο, στριφογυρίζω.

Σε τούτη την περίπτωση, ομολογώ, δε φταίω εγώ, η Σ. είναι που, άρχισε –κι αυτή από τα ίδια συμπτώματα του χειμώνα– να ξεμυαλίζεται και να ονειρεύεται επίγειους παραδείσους! Φούντωσε, μέσα μου λοιπόν η νοσταλγία, μαζί κι αυτό το saudade, (το αλλιώτικο συναίσθημα, της μελαγχολικής λαχτάρας, της νοσταλγίας και της μνήμης) κι άρχισαν τα… ερεθίσματα. Με «παρέσυρε»! Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ –για να παινέψω και να την εντυπωσιάσω– άρχισα να βρίσκω ό,τι καλύτερο είχα και πιο όμορφο από φωτογραφίες και συμβάντα εκείνης της πατρίδας, να παρασύρομαι κι αντάμα να ταξιδεύω μαζί της…

Βέβαια τα συρτάρια τώρα είναι κάτι φάκελοι τακτοποιημένοι και καλά φυλαγμένοι στα αρχεία του κομπιούτερ…

            Θα μπορούσε όλο τούτο να είναι ένα παραμύθι. Ένα όνειρο που συντηρείται από αυτή την ίδια την ανάγκη που έχουμε όλοι. Να ονειρευόμαστε!