«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

Απανθίσματα

Απανθίσματα
Απανθίσματα



Ρώτησαν κάποτε το Ναστραντίν Χότζα:
«Όταν γίνεται ένα καινούργιο φεγγάρι, το παλιό τι το κάνουν»;
Κι αυτός απάντησε: «Το ψαλιδίζουν και το κάνουν άστρα»!                                                                        Από το βιβλίο "Μέσα στις φλόγες" (Διδώς Σωτηρίου)

✿  

«Το μυαλό και η καρδιά είναι δύο αντίθετα πράγματα που σπάνια συμβιβάζονται μεταξύ τους. Όποιο και να διαλέξεις, θα πληρώσεις το αντίστοιχο τίμημα των πράξεων σου. Όμως, μια ευτυχισμένη καρδιά είναι χίλιες φορές προτιμότερη από μια ζωή πνιγμένη στην ανθρώπινη λογική »
Από το βιβλίο "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη"  του Κώστα Καρακάση

✿ 


Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων

(Απόσπασμα από το βιβλίο: Επάγγελμα πόρνη, της Λιλής Ζωγράφου
εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998)

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.
Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. 
Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. 
Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. 
Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας». 

Λιλή Ζωγράφου, Οκτώβρης 1978 μ.Χ."

** Με την ευκαιρία παραθέτω, για να το ακούσετε, το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη «Συβαρίτισσα», τίτλος από ένα άλλο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου.
Αυτό το τραγούδι το έχει γράψει ο Μίλτος Πασχαλίδης για κείνη. 
Όταν ήταν στα 19, στην Κρήτη, την είχε ερωτευτεί. Εκείνη ήταν αρκετά μεγαλύτερη του, κάπου στα 60 και έκαναν ατέλειωτες συζητήσεις για τη ζωή, την ιστορία, την μυθολογία...



Μια μέρα, ο Μίλτος πήρε την απόφαση να της εξομολογηθεί τον έρωτα του και πήγε στο σπίτι της... Όμως βρήκε το βρήκε κλειστό...
Έμαθε αργότερα πως είχε πεθάνει την προηγούμενη βραδιά... Η αγάπη είχε αργήσει μια μέρα, όπως έγραψε στο τέλος του τραγουδιού...
 κι όπως είναι ο τίτλος ενός άλλου βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου.
3/9/2012

Μεταξωτοί άνθρωποι...
Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;
Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;
Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...
Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...
Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...



Ματιές - Για Μόλυβο
Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 14 Ιουλίου 2012
                                    

Τη Δευτέρα παίρνω άδεια. Και, όπως πάντα, εδώ και δεκαετίες, θα πάω στη Λέσβο - στον Μόλυβο. Είναι το χωριό μου, πια, ο Μόλυβος. Αλλά, πρωτίστως, είναι το χωριό της Υακίνθης. Της κόρης μου. Εκεί έζησε τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής της. Από 2 ετών. Εκεί βρίσκονται όλες οι παιδικές φίλες της. Κοριτσάκια, που μεγάλωσαν μαζί της, ερωτεύθηκαν και, τα περισσότερα, έχουν παντρευτεί και είναι πλέον μανάδες. Ωραία πράγματα!
Έχουμε μια ξεχωριστή παρέα στον Μόλυβο. Ο Τίτος Πατρίκιος. Οι ντόπιοι Σταύρος Τσακυράκης (καθηγητής της Νομικής) και Κλεάνθης Τσακυράκης (ψυχίατρος) με τις γυναίκες τους - την Πόπη και την Ελένη. Ο Π. Κυριακού. Ο συνάδελφος Τάκης Θεοδωρόπουλος και η αρχιτεκτόνισσα σύζυγός του Ανθή Ξενάκη. Η σκηνοθέτις Ράια Μουζενίδου - η γυναίκα μου. Η Κατερίνα Καμάρα του ιστορικού «Ζ.Μ.» και η Αταλάντη Σιάγα. Και, βέβαια, οι μόνιμοι επισκέπτες: οι καθηγητές Φώντας Βερύκιος, Δημ. Μόσχος, Γιώργος Τσεμπελής και οι δημοσιογράφοι Πάσχος Μανδραβέλης, Ηλίας Κανέλλης, Σήφης Πολυμίλης.
Θα μπορούσε ο Μόλυβος να είναι «πρώτης κατηγορίας» τουριστικό θέρετρο, όπως η Μύκονος, η Πάρος, η Αντίπαρος, η Σαντορίνη. Η ομορφιά του είναι ανυπέρβλητη! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βενέζης είχε σπίτι στην Εφταλού, ο Μυριβήλης εμπνεόταν από τα σοκάκια του, έχει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών, ήταν αγαπημένος τόπος του Πίτερ Μπρουκ, του Τάκη, του Λαζόγκα. Δεν έγινε Μύκονος. Και καλύτερα που έμεινε όπως ήταν: χειροποίητος, φιλικός, αλλά όχι δουλικός προς τους ξένους τουρίστες, ήρεμος. Φυσικά, μερικοί επιχειρηματίες κάτοικοί του θα ήθελαν να είναι πολυτελής, με τη λάμψη τηλεοπτικού αστέρα, για να βγάζουν λεφτά. Η μεγάλη απόσταση, όμως, από την Αθήνα, τα ναύλα, που είναι υπολογίσιμα, και ο ήπιος χαρακτήρας του κράτησαν μακριά το «πλαστικό» και το δήθεν και υποκλίθηκαν στη μαγεία.
Τη δεκαετία του '80 έπρεπε να έχει κανείς «μέσον» για να εξασφαλίσει ένα δωμάτιο και να περάσει δέκα μέρες στον Μόλυβο, να πεταχτεί ως την Πέτρα και την Παναγία τη Γοργόνα, στη Συκαμνιά. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα. Το αφηνιασμένο πλήθος εκείνης της εποχής ανακάλυψε άλλες διεξόδους, για να επιδειχθεί και να «λάμψει». Κι εμείς, οι αιώνιοι φίλοι του χωριού, βρήκαμε την ησυχία μας.
Αλλά ο κόσμος - πολύς κόσμος - έρχεται και θα 'ρχεται. Από τη Μακεδονία, κυρίως, μα και από την Τουρκία, που βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας. Τρελαίνονται οι Τούρκοι μόλις φτάνουν στο λιμάνι! Και δώσ’ του ούζα και δώσ' του τραγούδια και ζεϊμπέκικα. Κι ας είναι οι καιροί δύσκολοι και τα φράγκα λιγοστά. Τα δηνάρια, που λέει ο φαρμακόγλωσσος ο Σταύρος.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.






6 σχόλια:

  1. Καλησπέρα σας κ. Δουκάκη,καλό μήνα και καλή Σαρακοστή.
    Οι αναρτήσεις σας αποπνέουν ένα βάλσαμο ψυχής...
    Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο blog σας.
    Με εκτίμηση
    Θ.Θ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να 'στε καλά και ευχαριστώ για τις επισκέψεις σας! Πάντα ευπρόσδεκτη!

    Καλή Σαρακοστή και καλό υπόλοιπο Κυριακής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα σας κ. Δουκάκη.
    Είναι μια σημαντική και καθοριστική περίοδος αυτεπίγνωσης και αυτογνωσίας στη ζωή μου με μεγάλη βαρύτητα. Το να είμαι ευπρόσδεκτη στο blog σας είναι ευλογία και σας ευχαριστώ ολόψυχα. Βάλσαμο ψυχής..
    Καλό υπόλοιπο Κυριακής και για εσάς!
    Να΄στε καλά , ευχαριστώ
    Θ.Θ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ θα ήθελα να σας στείλω τις ολόκαρδες ευχές μου: όλα να πάνε όπως τα έχετε σχεδιάσει, να είστε καλά και να αντλείτε έμπνευση και δημιουργία από τα θησαυρισμένα!

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σας ευχαριστώ για τις ολόκαρδες ευχές που συνοδεύουν την ελπιδοφόρα και υποστηρικτική σας απάντηση.Ευγνώμων !
    Καλή εβδομάδα! «Χωρίς την αγάπη των άλλων ο άνθρωπος χάνει την αυτοεκτίμησή του."Σ.Ράμφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!