Μέσα στη βουή αυτού του Αυγούστου, ο Μόλυβος –το είχα επισημάνει από πέρυσι σε άρθρο μου (https://mithymnaios.blogspot.com/2023/10/blog-post.html)– ανάμεσα σε τρομακτικές αντιφάσεις και αδυναμίες δείχνει να υποκύπτει και να συμβιβάζεται στις προθέσεις και τα θέλω κάποιων «επιχειρηματιών», με την βοήθεια διαφόρων αρχών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Εξαφανίζεται, δυστυχώς, σιγά
σιγά ό,τι υπήρχε, έχει σπάσει η ιστορική συνέχεια του χωριού. Έχει παραδώσει το
πνεύμα. Αν δεν προσέξουν τώρα θα μετανιώσουν στο μέλλον. Κι
είναι κρίμα. Γιατί ο Μόλυβος είναι από τα ομορφότερα μέρη, θαύμα
ανόθευτης και αυτοφυούς ομορφιάς. Απ’ τα μέρη που σα φέτες, θαρρείς, κόπηκαν κι
έπεσαν απ' τον παράδεισο. Τόσο ευλογημένο απ' το Θεό και τόσο
αδικημένο απ' τους ανθρώπους.
«Επιτέλους! Η ανάπτυξη
ανακάλυψε τον Μόλυβο»
έγραψε σ’ ένα σκίτσο του ο Αντώνης Κυριαζής κι έρχομαι εγώ να συμπληρώσω: Στο
Μόλυβο η «εξέλιξη» επελαύνει. Η δήθεν ανάπτυξη άναρχη, άνομη και... ύποπτα
σαρωτική, ήρθε με προθέσεις να μείνει. Παντού μυρίζει χρήμα οι Αρχές
κάνουν ότι δεν
βλέπουν, ή –ακόμη χειρότερα – βλέπουν επιλεκτικά. Ανοχή, κλειστά μάτια και αποποίηση ευθυνών. Δεν
υπάρχει διάθεση ελέγχου. Δεν
υπάρχει ούτε ατομική μηδέ συλλογική ευθύνη.
Φοβάμαι πως, καθώς μυρίστηκαν ανοχή και αδιαφορία, κάποιοι επιτήδειοι, όπως
έγινε με το έκτρωμα του παρκινγκ στην είσοδο του οικισμού είναι ικανοί στο
μέλλον να μετατρέψουν το κάστρο σε ένα φαντασμαγορικό night club. «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου»!
Το μυστικό είναι, έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, να μην συνηθίζεις στην
ασχήμια. Από την ώρα που την συνηθίζεις και μειώνεις την σημασία της, θα πει
ότι αρχίζεις και να της μοιάζεις. Όλη η αντίστασή μας θα πρέπει να είναι αυτή:
Να μην μοιάσουμε στα τέρατα που μας περιβάλλουν.
Ας όψονται οι Φίλοι του Μολύβου.
