«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

29 Μαρ 2021

Εφημερίδα ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Νοέμβριος 1987

 Εφημερίδα ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Νοέμβριος 1987  
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Τότε, το 1987, εξέδιδα στη Βαλένσια της Βενεζουέλας την εφημερίδα ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Τώρα, «ξεσκονίζοντας» τα τεύχη της (για άλλο λόγο βέβαια) έρχονται στη μνήμη μου τόσα που, διαπιστώνω τελικά ότι αξίζει τον κόπο να την ξαναδιαβάσω και να την ψηφιοποιήσω (άρθρα, γεγονότα, άνθρωποι, συνεργάτες και χίλιες δυο λεπτομέρειες…) πριν ξεθωριάσουν στην κλεισούρα. Μέσα σ’ όλα διάλεξα (για σήμερα) το παρακάτω άρθρο, από τη στήλη μου «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» και το δημοσιεύω, όπως ήταν γραμμένο (σε γραφομηχανή τότε …) για έναν και  μόνο λόγο: και τότε ήμουν μια απ’ τα ίδια: νοσταλγός, ρομαντικός, ονειροπόλος κ.λπ. κ.λπ. Βλέπετε, ο λύκος κι αν εγέρασε…

Μεγεθύνετε τη φωτογραφία με κλικ...

Έγραφα λοιπόν:
Ας αρχίσω, τουλάχιστον σήμερα, με πράγματα που μ’ αρέσουν. Γράφω τη στήλη κι εκτονώνομαι. Το ‘χούμε πει εξάλλου, είναι προσωπική υπόθεση αυτή η στήλη. Αλλά τι έχουν να δουν οι αναγνώστες μας με τα προσωπικά μου; Τέλος πάντων εγώ θα συνεχίσω κι όπου φτάσει.
Δυο εβδομάδες τώρα, αιωρούμαι ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΙΣΩΣ που τελικά, ύστερα από πολλή σκέψη και… πίεση, έγινε ΝΑΙ. Πίεση; Από που; Ε, αυτό πια δεν το λέω. Έχω κι εγώ τους θαυμαστές μου!
Βασικά, τώρα τελευταία έχω κάτι στεναχώριες. Το να αντικαθιστάς όμως μια στεναχώρια με μια άλλη, πολλές φορές, αυτό είναι ανακούφιση. Ανακούφιση; Μα καλά, τώρα μιλάμε ή βήχουμε;
Ξαναγυρίζω στα παλιά. Τι μ’ έπιασε πάλι; Αυτό είναι νοσταλγία. Το ότι ανήκω, όμως κι εγώ στη γενιά αυτή των ανθρώπων –πιστεύω να’ ταν η τελευταία– των ανθρώπων που έζησαν σαν παιδιά σε γειτονιά. Αυτό από μια μεριά μ’ ενθουσιάζει. Κι αυτή η ζωή –ας το πούμε πια– είναι από τα πολύτιμα χαμένα στοιχεία των ανθρώπων.
Μεγαλώσαμε  με ανθρώπινες σχέσεις υπαρκτές, με φιλίες, με παρέες κι ύστερα; Δεχτήκαμε τόσα πολλά και τόσο ραγδαία που δεν προλάβαμε να τ’ αφομοιώσουμε. Τα δεχτήκαμε όλα με μια καταστρεπτική πρόοδο. Πρόοδος! Μάλιστα αυτή είναι η λέξη. Θυσιάσαμε όλες τις ανθρώπινες ομορφιές για χάρη της προόδου.
Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και… φαίνεται σαν ψέμα. Τα χρόνια εκείνα οι άνθρωποι, παρ’ όλες τις μιζέριες τους, ζούσαν πιο ξέγνοιαστοι. Τώρα που ανακαλύψαμε την αλήθεια, την πρόοδο, την εξέλιξη γέμισε όλη μας η ζωή κρυάδα.
Θυμάμαι τα δειλινά, τα ξημερώματα και τα φεγγάρια του νησιού μου που, άθελά τους σε έκαναν ειδωλολάτρη. Είχαν μια ξεχωριστή ομορφιά. Ρομαντισμός θα μου πείτε. Φυσικά ρομαντισμός! Χρειάζεται κάποιες φορές, σου απαλύνει την ψυχή.
Τι κόσμος κι εκείνος! Είχε το δικό του ενδιαφέρον. Τη δική του γνώμη για τη ζωή, ζούσε με μια βεβαιότητα σ’ αυτό που πίστευε. Τότε θέλαμε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο και τώρα ζητούμε να τον ξαναφτιάξουμε ή να τον ξαναζήσουμε έστω. Όμως ο νόμος της φύσης –αλίμονο– δεν το επιτρέπει. Ποτέ πια! Μείναμε με τη νοσταλγία. Κι η νοσταλγία δεν είναι αρκετή.
Υπάρχει κάποια στιγμή στα νιάτα μας που ανοίγει μια πόρτα για να μπει το μέλλον μας. Κι αυτή την πόρτα -δυστυχώς- δεν μπορούμε να την κλείσουμε. Στα νιάτα μου κι εγώ ήμουνα ερωτευμένος με τη Τζένη Καρέζη. Τελικά όμως παντρεύτηκα τη γυναίκα μου. Τι να κάνουμε όλο αυτό είναι ένα μικρό ταξίδι. Ένα ταξίδι με καλύτερες στιγμές. Η νοσταλγία είναι μια αρρώστια και οι νοσταλγοί ρομαντικοί. Όμως, όπως και να το κάνουμε, τον κόσμο αυτόν πάντα θα τον αγαπάμε γιατί τον φτιάξαμε εμείς. 
Σ. Δ.

6 σχόλια:

  1. Ω φίλε μου τι λες τώρα! Εδώ μιλάμε για ιστορία. Για μια μεγάλη προσωπική ιστορία. Θησαυρός αυτές οι μνήμες και να τις κρατά όμορφα στη ζωή σου. Καλησπέρα και καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Γιάννη, όπως το λες είναι. Όταν άρχισα να ξεφυλλίζω τα τεύχη, στο νου μου χαράχτηκαν αυτές ακριβώς οι λέξεις: ιστορία, μνήμες, θησαυρός και τι θησαυρός! Το χαρτί, σκέφτηκα, φθείρεται… η ψηφιοποιημένη εικόνα θα μείνει για την ιστορία. Την όποια ιστορία… Κι έτσι μια γλυκιά απασχόληση, εν μέσω εγκλεισμού, ήρθε να γεμίζει το χρόνο μου.
      Καλή εβδομάδα, Γιάννη!

      Διαγραφή
  2. Γραφομηχανή, έρωτας για την Τζένη και μια εποχή που είχε σηματοδοτηθεί απ' την τεχνολογική έκρηξη και την "πρόοδο" της κοινωνίας. Το περίεργο είναι ότι, ανατρέχοντας σε παλιά μου (σχολικά) κείμενα, αλλά κι εκείνα τα περίφημα λευκώματα με τις απόψεις φίλων, όλοι τα βάζαμε με την υποτιθέμενη "πρόοδο" που αφορούσε κυρίως σύγχρονα όπλα και φονικούς πολέμους.
    Χάρηκα που γνώρισα τον νεαρό Στρατή μέσα απ' τo άρθρo σου αυτό. Και εκδότης λοιπόν, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ιστορία μεγάλη η γραφομηχανή, Μαρία μου, διαδίκτυο και πληκτρολόγιο δεν υπήρχαν τότε, η εξέλιξη ήταν στο δρόμο… Να έχουμε να θυμόμαστε… Αχ η Τζένη…
      Μιας που έχεις μια ιδέα για τούτον το Στράτο, βρίσκεις διαφορές με ‘κείνον;
      Ναι εκδότης… αν υπήρχε άλλος όρος θα τον προτιμούσα.
      Κατά τα άλλα, εύχομαι να είσαι καλά και να έχεις βασανίσει το δικό σου πληκτρολόγιο με τα κείμενα του νέου βιβλίου σου…

      Διαγραφή
  3. Κι' έτσι να παραμείνεις Στράτο μου. Να μην αλλάξεις ποτέ. Εγώ πιστεύω ότι δεν μπορεί, κάποτε αυτή η πρόοδος εντός εισαγωγικών θα φέρει και κάποιο πισωγύρισμα ρομαντικό.
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Δώρα! Δε λένε ότι ο λύκος κι αν εγέρασε... τώρα δεν αλλάζεις εύκολα, οπότε μάλλον παραμένω ο ίδιος.
    Γενικά ικανοποιημένος...
    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!