«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

7 Μαΐ 2020

Προσθέτοντας στιγμές, στις τόσες…


Ενόσω τα χρόνια περνούν κι ο χρόνος τρέχει μαζί μου, παρατηρώ πως στο μυαλό μου βλασταίνουν, όλο και πιο πολύ κάτι στιγμές αξέχαστες. Συσσωρεύονται μέσα μου βιώματα και ξαναφέρνουν στην επιφάνεια παραμερισμένες συγκινήσεις που ανατινάζουν συναισθήματα και ξεσκονίζουν μνήμες. Είναι μικρά κομμάτια της ζωής μου. Καθ’ ένα ξεσηκώνει την καρδιά, ανακατώνει τη σκέψη και με ταξιδεύει σε μέρη πιο θερμά που λαχταρώ. Να ’ναι του χρόνου το αντίδωρο ή το γλυκό μου βάσανο που με κεντρίζει; Δεν ξέρω… 


Προκειμένου, λοιπόν να σκορπίσει όλο αυτό το υλικό και να χαθεί στο σύμπαν. Το ανανεώνω. Σύμφωνα δε, με μια εκδοχή –δική μου, αν επιτρέπεται– το σύμπαν συνωμοτεί να ταιριάξει τα αταίριαστα κι εγώ κάνω τις αναδιατάξεις μου στα… παράταιρα. Δίχως να αποφεύγω τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη, τους δίνω μια ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία και δε μένει πια παρά ένα μονάχα: να καθίσω και ν’ ακούσω την καρδιά μου. Την ακούω, την αισθάνομαι, την ανέχομαι γιατί επαναφέρει η καρδιά ποτέ δεν σ’ αφήνει να τις ξεχάσεις τις στιγμές εκείνες που οι χτύποι και οι ρυθμοί της, ήταν τότε οι πιο έντονοι.
Έχω συνηθίσει να ζω με τη νοσταλγία. Κυκλοφορεί αδάμαστη και ελεύθερη μέσα μου, έχω μια σχέση οικειότητας μαζί της. Μπορεί να ακούγεται στερεότυπο, αλλά είναι αλήθεια. Δεν διστάζω να το πω και δεν το έκρυψα ποτέ. Και το κάνω για έναν απλό λόγο γιατί οι αναμνήσεις είναι αυτές που καταφέρνουν να κάνουν παρέα στο παρόν μου. 
Πιθανολογώ πως η εμμονή μου μπορεί να είναι μια δήθεν φυγή από το σήμερα με όλες τούτες τις έγνοιες που λουστήκαμε με τον ιό. Αλλιώς δεν εξηγείται... Αλλά δεν είναι αλλιώς, είναι έτσι, διότι βλέπω ότι από μια κατάσταση που σου επιβάλλεται μπορείς να πάρεις κάτι πολύτιμο. Αυτό παίρνω.


6 σχόλια:

  1. Παρακολούθησα με μεγάλο σεβασμό τις σκέψεις σου αγαπητέ φίλε. Γεμάτες συγκίνηση και περισυλλογή.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περνάν τα χρόνια, Γιάννη, η μνήμη απομένει. Κι αν απομένει είναι ευλογία.
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. Λένε πως η ευτυχία είναι αυτά που θυμάσαι απ' το παρελθόν, κι όχι αυτά που βιώνεις στο παρόν. Στρατή μου, έχουμε την τάση να νοσταλγούμε τις ωραίες στιγμές απ' το παρελθόν, διαγράφοντας τις δυσκολίες και τις ματαιώσεις που ζήσαμε. Στο πλαίσιο αυτό, νομίζω πως ήδη ζούμε "τις καλές στιγμές" που θα ανακαλέσουμε στο εγγύς μέλλον. Μπορεί να είναι λίγες, αλλά μήπως η ευτυχία δεν μετριέται σε "στιγμές";
    Εύχομαι να είστε όλοι σας καλά και να αποθηκεύεις όσο πιο πολλές πολύτιμες "στιγμές" στο σεντούκι των αυριανών αναμνήσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέρες που ζούμε, Μαρία, αλλιώς δουλεύει το μυαλό. Η μνήμη και οι αναπολήσεις έρχονται να ζεστάνουν τη σκέψη, να της δώσουν λόγο, ώθηση να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Είναι και τα χρόνια που περνάνε κι είναι ό,τι περισσεύει… Ελπίζω ναι, να κρατάμε τις όμορφες στιγμές, όσες και να ’ναι. «Στις τόσες…»

      Διαγραφή
    2. Γεια σου Στράτο.
      Όλους εμάς που έχουμε κλείσει τα 39, μας κεντρίζει αυτό το γλυκό βάσανο που έχει συσσωρεύσει (μέσα μας) βιώματα, συγκινήσεις και συναισθήματα που ξεσηκώνουν την καρδιά και ανακατώνουν την σκέψη. Τα χρειαζόμαστε αυτά τα ¨γλυκά¨ βάσανα. Μας παρηγορούν, μας ξανανιώνουν, μας κάνουν παρέα.
      Δυο λόγια για την καταπληκτική σου φωτογραφία.¨¨Αγνάντευα το δειλινό που χρύσωνε τη δύση κι ανάτρεξα νοσταλγικά σε κείν' τα χρόνια τα παλιά που οι καρδιές μας έπαλλαν στης νιότης το μεθύσ騨. Επειδή είσαι πολύ ρομαντικός, συνεχίζω. ¨¨Ξεψύχησε το δειλινό και βγήκε το φεγγάρι κι εσύ εκεί σε μια γωνιά με συντροφιά τη μοναξιά να ξετυλίγεις αδιάκοπα μνήμες απ' το κουβάρι. Είναι όμως ανεξίτηλες ο χρόνος δεν τις σβήνει, θεριεύουν, στήνουνε χορό στου νόστου το καμίνι.
      Να είσαι καλά φίλε, σε αγαπάμε και σε χρειαζόμαστε. Συνέχισε να μας κεντρίζεις με ωραίες στιγμές.
      Την αγάπη μου από την Βοστώνη.

      Διαγραφή
    3. Αγαπητέ μου Γιώργο,
      Στα 39 μας (κλεισμένα ή διαβαίνοντάς τα) δεν μας απασχολούσε το «βάσανο» των αναμνήσεων, το ζούσαμε!
      Με το πέρασμα των χρόνων (αρκετών μάλιστα) είναι που έρχονται και σέρνουν πίσω τους «παλιοκαιρίσια ντέρτια», όπως έλεγε μια φίλη μου. νιώθουμε την ανάγκη να συνδεθούμε μαζί τους.
      Άλλο είναι να θυμάσαι, φίλε μου, όσο ρομαντικός κι αν είσαι κι άλλο να μην μπορείς να ξεχάσεις…
      Οι ωραίοι στίχοι που ξετύλιξες, θέλω να ξέρεις, ταιριάζουν όντως με τη φωτογραφία και είναι ό,τι καλύτερο για λεζάντα της.

      Φίλε μου εύχομαι ό,τι καλό για σένα και τους δικούς σου! Να προσέχετε! Σου στέλνω άπειρη αγάπη στη μακρινή κι αγαπημένη μου Βοστώνη.

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!