«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

7 Μαΐ 2017

Πόσο λίγοι απόμειναν, αλήθεια…



Δεν θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια, να υπήρχαν κάποιοι καθιερωμένοι κώδικες συμπεριφοράς, όταν τότε, όλοι πέσαμε με τα μούτρα στο «blogging». Αλλά αυτό που θυμάμαι και ξέρω, είναι ότι –υπήρχαν ή δεν υπήρχαν, ή όποιοι, τέλος πάντων, υπήρχαν– τους τηρούσαμε ευλαβικά. Σήμερα αυτή η κοινωνία έχει αλλάξει και μάλιστα πολύ. Αν και προσπαθώ να πιστέψω το αντίθετο: πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και πως ζούμε μια παρένθεση και μόνο. Ωστόσο εκείνη φαντάζει απόμακρη. Λες και ξέμεινε από καύσιμα…
Κάθε φορά, όλο και πιο λίγο σπρώχνω την πόρτα ν’ ανοίξει. Να τρυπώσω μέσα, να δω τι στο καλό υπάρχει. Κάθε φορά βρίσκω όλο και πιο λίγους… Πόσο λίγοι απόμειναν, αλήθεια… Είναι εξόφθαλμη η απουσία και… κάθε σιωπή, έχω την εντύπωση, ότι κάτι έχει να πει…
Μετράω τις ψυχές όσων επέλεξαν να παραμείνουν ακόμη στο χώρο. Να διατηρήσουν κάποιες σταθερές. Οι άλλες, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, αραίωσαν ξεμάκραιναν ή χάθηκαν. Τελείως! Πόσο εύκολα αλλάζουν οι ρόλοι… Μετράω και βρίσκω πολλά ενδιαφέροντα, σημαντικά και κάτι άλλα… Μετράω τα ίδια, μετράω τα αλλιώς. Κάποια τα βρίσκω παραπάνω. Κάποια πιο λίγα. Όλα μπερδεύονται τόσο αδιαίρετα. Αδύνατο να ξεχωρίσω την αλήθεια από το παραμύθι.
Χωρισμένος στα δυο, στέκομαι στα ενδιάμεσα. Άφθαρτα κι ανέγγιχτα από το σαρωτικό πέρασμα του αμείλικτου χρόνου. Με… θυμάμαι. Μας θυμάμαι… Πόσο αθώοι, ανυποψίαστοι και βέβαια εξαρτημένοι ήμασταν από την απρόβλεπτη μαγεία της στιγμής που ζούσαμε...

Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι χτίζουμε όλο και περισσότερα τείχη, όχι όμως αρκετά γεφύρια.

21 σχόλια:

  1. Κατανοώ την πικρία που κρύβουν τα λόγια σου Στρατή. Είναι και δική μου διαπίστωση αυτά που λες. Μα έχω μάθει πια καλά, πως όλα αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς, μαζί και η διάθεση, οι φιλίες και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Σημεία των καιρών γαρ...
    Με κάτι γεφύρια-σαράβαλα που στήσαμε με υποτυπώδη μέσα, συνεχίζουμε να πορευόμαστε.
    Ας είμαστε καλά κι ας αντέχουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να φταίνε τα «γεφύρια-σαράβαλα», Μαρία; Ή οι κλειδαριές που κλείδωσαν τις ψυχές μας…

      Σωστά το λες: ας είμαστε καλά κι ας αντέχουμε…

      Διαγραφή
  2. Στρατο τα blogs και ο,τι σημαιναν αυτα ηταν ενα μεγαλο ''δωρο'' για τη γενια μας. Βουτηξαμε στις σκεψεις μας, τις εξωτερικευσαμε με αρκετα ποιητικο τροπο, διαβασαμε και ανταλλαξαμε πραγματα και νομιζω πως ποτε δεν ζησαμε ενα δουναι λαβειν σε τοσο μεγαλο βαθμο. Ομως οπως ολα τα ομορφα, ετσι εκαναν κι αυτα τον κυκλο τους. Ομως κατα καποιο τροπο αντικαταστηθηκαν απο το facebook, οπου εκει ειναι, ειμαστε ολοι, σε αλλη βαση πια και με αλλα δεδομενα, και με την ευκαιρια να ερθουμε πιο κοντα στις πλευρες του καθε ενα μας. Αλλωστε, στα blogs ολοι βγαλαμε μια πολυ μικρη πλευρα του εαυτου μας την οποια ισως και να μεγαλοποιησαμε. Μια λεξη, μια σκεψη, μια μικρη αφορμη που εδινε τεραστια ωθηση για ομορφα κειμενα!
    Τωρα πια λεμε τοσα πολλα μεταξυ μας ανα 5λεπτο (που λεει ο λογος), που τι εμπνευση μπορεις να εχεις σε ενα χωρο κλειστο, μονος σου.
    Η ζωη προχωραει, μαζι της κι εμεις!
    Και αλλαζουμε.. συνεχως αλλαζουμε κι εμεις κι ο γυρω κοσμος μας

    Καλο σου βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, με το πέρασμα του χρόνου, άλλαξαν πολλά, Στέλλα μου. Άλλαξαν τα πάντα, θα μπορούσα να πω και… κατά συνέπεια κάπως κι εμείς. Δεν αντιλέγω.
      Δεν θέλησα, ωστόσο, να εκφράσω κάποιο παράπονο κι ας βγήκε έτσι. Μια παρατήρηση ήταν το μότο μου.
      Αναγνωρίζω πως πολλά μας χάρισαν: Διαδρομή μεγάλη. Χαρές μεγάλες. Πίκρες μεγάλες. Ικανοποίηση μεγάλη. Και αμφιβολίες μεγάλες! Κι αν κάτι μένει από αυτήν την αίσθηση του ανικανοποίητου, δεν είναι η απόγνωση αλλά η επίγνωση μπροστά σ’ αυτό που μας δόθηκε… Και η νοσταλγία, ως συνήθως, πάντα εκ των υστέρων.

      Να ‘σαι καλά, φίλη μου!

      Διαγραφή
  3. Είναι μια στενάχωρη διαπίστωση αρκετών ανθρώπων στις μέρες μας...
    Καλημέρα κ. Δουκάκη και καλή εβδομάδα, εύχομαι με υγεία !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προκαλεί θλίψη, Θεοδοσία, αλλά θα το δεχτώ με ηρεμία σαν δεδομένο…

      Σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    2. "Αναγνωρίζω πως πολλά μας χάρισαν: Διαδρομή μεγάλη. Χαρές μεγάλες. Πίκρες μεγάλες. Ικανοποίηση μεγάλη. Και αμφιβολίες μεγάλες! Κι αν κάτι μένει από αυτήν την αίσθηση του ανικανοποίητου, δεν είναι η απόγνωση αλλά η επίγνωση μπροστά σ’ αυτό που μας δόθηκε… Και η νοσταλγία, ως συνήθως, πάντα εκ των υστέρων." Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα σας. Σκέπτομαι ό,τι η νοσταλγία η θλίψη και η ρουτίνα ίσως μπορέσουν να ενεργήσουν και θεραπευτικά για λίγο, έως ότου βρεθούν νέα θέματα που θα τα μοιραστούμε με τους ίδιους μα διαφορετικούς ανθρώπους στην εξέλιξη τους / μας, που θα κεντρίσουν τα ενδιαφέροντα μας, θα μας κινητοποιήσουν και θα μας ενθουσιάσουν. Υπάρχουν δυσκολίες στη μεταβατική εποχή, όμως θα τα καταφέρουμε να προχωρήσουμε έστω και αργά χωρίς να στεκόμαστε. Και όπως αναφέρεται κάπου " Τα βάσανα μου χαίρομαι, τις πίκρες μου γλεντίζω ".
      Σας ευχαριστώ !
      Καλή ημέρα,εύχομαι !

      Διαγραφή
    3. Πάει καιρός, Θεοδοσία, που αυτή η "Φυλή των Μπλόγγερς", ας το πω έτσι, έχει αλλάξει χούγια και συμπεριφορές, είναι αρκετά που το φανερώνουν το ότι έχει μετακομίσει αλλού, δεν έχει και τόση σημασία. Ο καθείς όπου αισθάνεται καλύτερα. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, άλλωστε μια απλή διαπίστωση έκανα - μια σκέψη φωναχτά. Οπωσδήποτε και θα υπάρχουν άλλοι... πάντα θα υπάρχουν άλλοι. Απλά έμειναν λίγοι...

      Με την καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
    4. Καλησπέρα κ. Δουκάκη.Σκέπτομαι ότι ένα blog δεν είναι μια εικονική πραγματικότητα σε αντίθεση π.χ με το fb, που εκεί ο κόσμος μπορεί και να ψάχνει για άλλου είδους σχολιασμούς, κατά την ταπεινή μου άποψη. Το blog είναι ένας προσωπικός χώρος, που ο κάτοχος του γράφει τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις σκέψεις του. Ο φιλοξενούμενος επισκέπτης διαβάζοντας την ανάρτηση αλληλεπιδρά συναισθηματικά με το κείμενο σαν να ακούει μουσική ή να βλέπει ένα πίνακα ζωγραφικής με ηρεμία και σε βάθος.Να δει και αυτά που δεν βλέπει ή έβλεπε. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να το δω.Προσωπικά, όλο αυτό μου αρέσει, γιατί με κάνει να αντιδρώ, να έρχομαι σε επικοινωνία με τις δικές μου σκέψεις και τα συναισθήματα μου.Μου δίνει χρόνο να σκεφτώ λες και είμαι ασθενής και παίρνω το φάρμακο μου.Σας ευχαριστώ ! Καλό σας απόγευμα !

      Διαγραφή
    5. Πολύ σωστή η τοποθέτησή σου, Θεοδοσία. Αυτός είναι ο σκοπός και ο ρόλος του blog. Ακριβώς ένας προσωπικός χώρος ή ένα προσωπικό ημερολόγιο, θα έλεγα.
      Όπως έγραψα, απαντώντας παρακάτω στο «Πύλαρος», τον φίλο μου Γαβριήλ ή Γάβο όπως τον λέω φιλικά, νοσταλγώ εκείνα τα πρώτα χρόνια, την ειλικρίνεια που υπήρχε και την άδολη αγάπη και φιλία. Τώρα αυτά έχουν χαθεί κι εγώ, ως συνήθως νοσταλγός, παραμένω κάπου ανάμεσα στο πουθενά και στο κάποτε. Ας μου συγχωρεθεί αυτή στάση…

      Καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
    6. Καλημέρα κ. Δουκάκη,
      Όταν ένας άνθρωπος είναι σημαντικός για μας - κι εμείς για ' κείνον- όπως αναφέρατε τα συναισθήματα μας είναι ειλικρινή, αληθινά,άδολα και η φιλία ρέει με έναν τέτοιο τρόπο που μας γεμίζει με πληρότητα. Σαν νοσταλγός και εγώ-με την άδεια σας-πιστεύω ότι υπάρχουν ,υπάρχει χημεία, αλλά έχουν κρυφτεί μια και λοιδωρούνται τέτοιου είδους συναισθήματα στη " νέα εποχή ".
      Καλημέρα σας, καλή συνέχεια στην ημέρα και ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, εύχομαι!

      Διαγραφή
    7. Είναι το πάρε-δώσε. Τι παίρνεις, τι δίνεις… στη «νέα εποχή»… Γι’ αυτό λέω κι εγώ οι καιροί άλλαξαν. Άλλωστε όλο αυτό συμπυκνώνεται στο λατινικό απόφθεγμα του Κικέρωνα: «o tempora, o mores» (Ω καιροί, ω ήθη). Τι άλλο να πω…

      Πάντως σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    8. Διάβασα εκ νέου τους διαλόγους και θα ήθελα να μου επιτρέψετε να καταθέσω ένα μικρό σχόλιο για το θέμα συζήτησης. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την παρακάτω τοποθέτηση σας.
      " Δυστυχώς για την «νέα εποχή» δεν έχω αυτή την αίσθηση. Υποστήριζα και υποστηρίζω πως ένας φίλος γίνεται σημαντικός για μας –κι εμείς για ’κείνον- όταν τα συναισθήματά μας είναι αληθινά. " Πράγματι είναι έτσι και για αυτό το λόγο πήρα το θάρρος να το συμπληρώσω με αληθινά και ειλικρινή συναισθήματα.

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Στράτο μου
    Όλα αλλάζουν και πολλές φορές μας ξεπερνούν
    Ποιος ξέρει για το μέλλον....

    Καλή εβδομάδα με ανεβασμένο ηθικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Ελένη,
      Ποιος ξέρει για το μέλλον, λες… Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι.

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Όλα κι όλοι αλλάζουν Στράτο κι αλίμονο αν δεν γινόταν αυτό. Δεν κρίνω, αποδέχομαι.
    Μου άρεσε η προηγούμενη εποχή των μπλογκς, μου αρέσει και η τωρινή δική μου σχέση με τα μπλογκς. Χάνεις κάτι -κερδίζεις σε κάτι άλλο... Έτσι τα βλέπω πια και δεν παραπονούμαι. Κατανοώ. Ο χρόνος πολύτιμος και ο καθένας μας έχει τους δικούς τους καημούς, ανάγκες, επιθυμίες.... Μπορεί να παρατηρηθεί ξανά άνθιση . Ποιος ξέρει αλήθεια;

    υγ: Με τους πραγματικά φίλους και τους κοντά στη ψυχή όση απόσταση κι αν υπάρχει στο χάρτη, δεν χάνεσαι. Εγώ αυτό κατάλαβα από τη νέα εποχή του μπλόκινγκ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να λησμονήσω, τι να θυμηθώ… από εκείνη την προηγούμενη εποχή, Αριστέα μου, την έζησα, την απόλαυσα. Είχε μια αθωότητα και μια ειλικρίνεια, αλλά όπως όλα…

      Η καθημερινότητά μας ρουτινιάρικη πλέον, απλά την αντέχω χωρίς να την αποδέχομαι.

      Το υστερόγραφό σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ως προς το πρώτο σκέλος… Δυστυχώς για την «νέα εποχή» δεν έχω αυτή την αίσθηση. Υποστήριζα και υποστηρίζω πως ένας φίλος γίνεται σημαντικός για μας –κι εμείς για ’κείνον- όταν τα συναισθήματά μας είναι αληθινά.

      Διαγραφή
  6. Καταθέτοντας και την δική μου άποψη, θα τονίσω την πέμπτη σειρά της Αριστέας, στο σχόλιό της.Καθώς και το υστερόγραφο.
    Αλλά και ας μου συγχωρεθεί , επιμένω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν!ίσως ο χρόνος, ίσως οι περιστάσεις, ο χαρακτήρας όμως ποτέ!
    Να είστε όλοι και όλες καλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, Βαρβάρα μου, συμφωνώ κι όπως εξήγησα αυτή την αίσθηση θέλησα να μεταφέρω, δίχως να επιζητώ κάτι διαφορετικό. Το ότι δεν υπάρχει η χημεία που υπήρχε πριν είναι εμφανής. Τώρα το τι άλλαξε όλοι το ξέρουμε. Πάντως κάτι άλλαξε και δεν νομίζω κι εγώ μήτε θα ήθελα αυτό να είναι οι άνθρωποι.
      Επίσης δεν θα ήθελα να επεκταθώ, εσύ γνωρίζεις πρόσωπα και πράξεις κάποιων. Τι απέγιναν; Ωστόσο κλείνω το θέμα. Δεν έχει σημασία, απλά ήταν μια άποψη-σκέψη-παρατήρηση.

      Εύχομαι κι εγώ να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  7. Το λέω κι εγώ, μάλλον το έχω πει πολλες φορές ψυχοραγούν οι μπλοκογειτονιές.
    Χάθηκε το ενδιαφέρον να προβάλλεις κάτι καινούργιο, λες και ήλθε το τέλος του κόσμου, όχι οι άνθρωποι δεν άλλαξαν, μάλλον λιγόστεψε ο ελεύθερος χρόνος μας, ή αλλιώς τελειωσαν τα θέματα, αλλά αυτό που φταίει είναι και οι καινούργιες γειτονιές στο F.B.
    άλλος ένας παράγοντας είναι και η ηλικία, πολλοι φίλοι γύρω σου πήραν τον δρόμο του Αχέρωντα... Χάνεις πλέον το ενδιαφέρον ακόμα και της συνάντησης, όλα αυτά συντήνουν στο να πέσει ο ενθουσιασμός σου, είναι σαν να έχουν κορεστή οι επιτεύξεις μας, σα να μας έχει πιάσει ένας λήθαργος απαισιοδοξίας, σα να μην θέλουμε να μάθουμε τίποτε άλλο.

    Αν κι εγώ γράφω κάθε μέρα τα σκορπάω εδώ κι εκεί βγάζω το άχτι μου, προσπαθώ να μην με νικήσει ο πεσιμισμός
    Σαν πολλά είπα και τίποτα το συγκεκριμένο
    την καληνύχτα σας
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαφωνώ κάθετα, Γάβο, γιατί δεν λιγόστεψε ο ελεύθερος χρόνος μας, δεν νομίζω, μήτε τέλειωσαν τα θέματα, μπορεί να ισχύει –αυτό ναι το πιστεύω– η μετακόμιση στις καινούργιες γειτονιές στο F.B., όπως γράφεις.

      Εγώ, τώρα σκέπτομαι και μετανιώνω για το θέμα που επέλεξα να δημοσιοποιήσω. Κι αν δεν υπήρχαν τα σχόλια (τα οποία σέβομαι) θα προτιμούσα να το κατεβάσω γιατί άκρη δεν πρόκειται να βρούμε ή μπορεί να το τοποθέτησα και λάθος παρότι εγώ επιμένω κάπου ανάμεσα στο πουθενά και στο κάποτε…
      Ας είναι, φίλε…

      Χαιρετώ σε!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!