«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

12 Μαΐ 2015

Άμα έχεις διάθεση για κουβέντα…

Κάποιες φορές, όταν συναντιόμαστε με φίλους κι έχουμε διάθεση για κουβέντα, το γυρίζουμε στα δικά μας. Στα παρελθόντα. Τις περισσότερες μιλάμε για κείνα… (Τι να πεις για τα σημερινά, για τ’ αύριο, για το μέλλον…). Κι ανοίγουν οι κρουνοί της μνήμης και λέμε, λέμε… Χωρίς σταματημό. Δε χορταίνεται το ταξίδι… Μας παρασέρνει η διαδρομή και ξεχνάμε κατά που κάνει τέρμα… Αρκεί που αφήνουμε τα παράθυρα ανοιχτά και έρχονται μέσα, μια μια και μας ξεμυαλίζουν οι αναμνήσεις.
Με συγκινούν ιδιαίτερα αυτές οι χειραψίες με τα παρελθόντα. Βέβαια, τότε ήταν άλλες εποχές, αλλιώς ήταν δαμασμένες οι ψυχές μας. Όλα είχαν μια διαδικασία, μια γλυκιά αίσθηση οικειότητας και καθιερωμένες αξίες. Πέρασαν όμως τα χρόνια… Ωστόσο, ακόμη καταφέρνουμε να τα κουβαλάμε μέσα μας. Και βρίσκονται εκεί όπως τ’ αφήσαμε. Στο κέντρο της καρδιάς.
Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας. Για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Την τρυφερότητα, το σεβασμό, την ευγένεια, τη ζεστασιά… την απλότητα. Ευαίσθητοι, αθώοι, ανυποψίαστοι, ονειροπόλοι κι εκτεθειμένοι… στους βοριάδες. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες, να γίνουμε κάτι με τα λίγα, τα απλά, τα τυχαία, τα τόσο δα… Τα τίποτα... Μια γενιά που επέμενε στο όνειρό της, στις ιδέες της, στις αξίες και στα οράματα. Δίναμε όρκους ότι μια μέρα θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε βέβαια, αλλά μας άρεσε να το πιστεύουμε.

6 σχόλια:

  1. Οταν συναντάς τους φίλους της αθωότητας έχει δίκιο Στράτο γίνονται όμορφες αναδρομές και αγκαλιάσματα τρυφερά !!! Γιατί είναι τα δικά μας ενθύμια που μοιραστήκαμε με κάποιους τότε και μοιραζόμαστε με κάποιους άλλους η και τους ίδιους φίλους με τρυφερότητα και ονειροπόλημα !!!
    Την αγάπη μου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πριν απ’ όλα, αγαπητή μου Νικόλ, να χαιρετήσω την επανεμφάνισή σου που με χαροποιεί.
      Ναι και με κάποιους άλλους μπορούμε να μοιραστούμε κουβέντες για τα παρελθόντα διότι όλοι τα έχουμε, αν όμως είναι πιο κοινά τα νιώθεις διαφορετικά. Και το σπουδαιότερο, φίλη μου, ξεφεύγουμε έστω κι όσο κρατήσει η αναπόληση από την επώδυνη καθημερινότητα και το άγχος της.

      Σ’ ευχαριστώ για την αγάπη! Είναι αμοιβαία και το ξέρεις!

      Διαγραφή
  2. Με ένα τέτοιο βοριά, πραγματικό όχι μεταφορικό, πήγα στα Μυστεγνά και επέστρεψα αμέσως, γιατί δεν μπορούσαμε ούτε να ανοίξουμε για καθέρισμα και βάψημο. Σου στέλνω τις φωτογραφίες και αν μπορείς βάλτες στο blog μου. Αν αξίζουν θα σου στείλω και το κείμενο. Σας χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Δώρα,

      Μάλλον για το μέιλ μου θα προοριζόταν τούτο, αλλά το έγραψες εδώ. Τις φωτογραφίες τις έλαβα στα «μηνύματα» του κινητού μου. Ωραία, στείλε μου το κείμενο και θα τα ανεβάσω.

      Διαγραφή
  3. Είναι πράγματι αλήθεια όταν συναντάς φίλους εκείνης της εποχής και λέτε, λέτε μέχρι που να ξαναζωντανέψει το παρελθόν μιας αθώας εποχής που πέρασε.
    Ωραία, δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά εγώ εδώ στα ξένα ή στην γειτονιά δεν έχω σχεδόν με κανέναν κοινό παρελθόν, δηλαδή βρίσκομαι μόνος σαν την μύγα μες το γάλα. όσους γνωστούς και φίλους έχουμε εδώ είναι όλοι καινούργιοι δηλαδή τους γνώρισα μεγάλους για ώριμους από όπου ο κάθε ένας μας μεγάλωσε σε διαφορετική κατάσταση.
    Τώρα όταν πάω πίσω στο χωριό συναντώ ανθρώπους που πήγαινα σχολείο μαζί τους (όσοι έχουν απομείνει) μου έχει τύχει κι αυτό, όταν συναντήσω στο χωριό κάποιον ναυτικό που είχαμε κάνει μαζί στα βαπόρια, κι αρχίσουμε να μιλάμε για τα παλιά οι ντόπιοι παρεξηγούντε, σηκώνοντε και φεύγουν ή ακόμα και κάποιον Ελληνοαμερικάνο από τα εδώ όταν συζητάμε τα του εξωτερικού τον καθημερινό αγώνα στα ξένα παρεξηγούνται.
    Έλα μην αρχίσετε τώρα να μιλάτε πάλι για τα ίδια (τα του εξωτερικού)

    Σας χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να σου πω, φίλε μου Γάβο, και στη Βενεζουέλα και μετ’ έπειτα εδώ, είχα την τύχη να έχω αμέτρητους φίλους και γνωστούς και με όλους πάντα κάτι έχω να συζητήσω, βέβαια μ’ εκείνους τους οποίους έχω ζήσει περισσότερο ή έχω κοινά σημεία, είναι διαφορετικά. Μοιραζόμαστε και ξαναζούμε στιγμές.
      Κι επειδή, γενικά, το «τώρα» μας αγχώνει, ως συνήθως την πάμε την κουβέντα σ’ εκείνα.
      Κι άμα έχεις διάθεση για κουβέντα, υπάρχουν τόσα ωραία τι να την κάνουμε την πολιτική συζήτηση. Πάλι τον κόσμο δεν θα μπορέσουμε να τον αλλάξουμε κι ούτε να το πιστέψουμε δεν έχουμε περιθώρια.

      Σε χαιρετώ και σε περιμένω.

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!