«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

29 Ιαν 2015

«Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι»…

Ξαφνικά, εκεί που κάτι σχεδιάζεις στο μυαλό... –κι αυτό συμβαίνει ως συνήθως τη νύχτα– σκοντάφτεις σε μια λεπτομέρεια (πάντα αυτές οι λεπτομέρειες...) μικρή βεβαίως, αλλά σημαντική: Μιλάς μόνος σου κι απαντάς μόνος σου… Συνομιλείς και διαπραγματεύεσαι. Καβγαδίζεις και διαφωνείς… Τα ψέλνεις στον εαυτό σου. Υπερβάλεις… Κι ο λόγος; Να μην μπορεί να σε κρίνει κανένας άλλος. Ανέκαθεν ανοιχτός στο ενδεχόμενο και στις εκπλήξεις. Προσέχεις μη και σε πάρουν από κάτω οι σκέψεις. Λειτουργείς καλύτερα απέναντι στον εαυτό σου. Μέσα στις πτυχές της πραγματικότητας κυριαρχεί άπλετα το υλικό των ονείρων σου. Αλλάζεις πλευρό… 
– Κοιμήσου, επιτέλους!…

Επείγουσα η ανάγκη να αποδράσεις… Από κυλιόμενες σκάλες, διαδρόμους, φωτεινές εισόδους και σκοτεινές εξόδους, τρέχεις να εξαφανιστείς. Ανοίγεις δρόμους. Σπρώχνεις και σπρώχνεσαι. Φτάνεις στις αποβάθρες. Μόλις που έφυγε ο συρμός. Ο χρόνος κιτρινίζει, αγωνιά. Κλεμμένος χρόνος. Επιβιβάζεσαι στον επόμενο που φτάνει. Στην πρώτη στάση… Στη δεύτερη… Στην τρίτη… όλες οι εκκρεμότητες ανοιχτές.  Διαβάζεις τα ονόματα στις φωτεινές επιγραφές, ωστόσο, κάτι σε κάνει ν’ ανοίγεις τα μάτια, δεν είναι τα φρένα. Ακούς μια φωνή: «Επόμενη στάση Μέγαρο Μουσικής». Επόμενη κι επόμενη κι επόμενη… Εκεί στη διαδρομή μεταξύ, στάσης και στάσης συναντιούνται οι δρόμοι της ζωής που μας πάνε ως τον τερματικό σταθμό, ως την άκρη του κόσμου.

Κάθε φορά και στην κάθε μια στάση, μέχρι τον τερματικό σταθμό, το ίδιο μήνυμα, σε χάρτινο πλακάτ και με κόκκινα γράμματα: «Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι»… Το μυαλό σου άρχισε να κάνει πρόστυχες διαδρομές… Στριφογυρίζεις… Αλλάζεις και πάλι πλευρό…
Ωστόσο, ένα χέρι σε χαϊδεύει στην πλάτη…
– Κοιμήσου, επιτέλους!… Όλα είναι άσκοπα. Ο κόσμος δεν αλλάζει…

Υ.Γ. Εντέλει, στη ζωή, το να ωριμάζεις με υγεία είναι κάτι πολύτιμο και σημαντικό, όμως έχει και κάποια ελάχιστα μειονεκτήματα κι αυτά είναι τα μικρά κενά της μνήμης.


26 Ιαν 2015

Ανάθεμα στις λέξεις...

Ζωγραφιές στους κήπους οι ανθισμένες τσιντόνιες… Απορώ πως από τέτοια σκέτα και σκούρα κλαδιά, που δεν έχουν άλλη φυλλωσιά γεννιούνται αυτά τα απίθανα άνθη. Στην ηλιόλουστη τούτη μέρα φαντάζουν ακόμη πιο όμορφα.


Ξεθάρρεψαν δειλά δειλά και οι μυγδαλιές. Άρχισαν να «ντύνουν» τη γύμνια τους με τα λευκά τους άνθη. Ανάμεσά τους πεντέξι σπουργίτια διασπούν την προσοχή μας. Κάνουν φασαρία παίζοντας μεταξύ τους.
- Πόσο ξένοιαστα δείχνουν…
- Δεν είναι τόσο ξένοιαστα. Έχουν κι αυτά τους καημούς τους. Άντε δες τα τη νύχτα… Μαλώνουν για λίγο τόπο στο κλαρί που κουρνιάζουν…
- Έχουν και τις αγάπες τους.
- Τις αγάπες τους; Σαν τους ανθρώπους;
- Δεν είναι όπως οι άνθρωποι. Αυτά είναι ελεύθερα ν’ αγαπηθούν. Στον άνθρωπο δεν ξέρει κανείς πότε έρχεται… Τίποτα δεν είναι σίγουρο με τους ανθρώπους.


Ερωτηματικά που ζητούν απαντήσεις και συναισθήματα που ψάχνουν τρόπους και λέξεις να εκφραστούν…
Έψαχνα λέξεις να της εξηγήσω πως μέσα μου οι φωνές τους δονούν τα ίδια ακριβώς πλήκτρα. Την κοιτάζω στα μάτια  μήπως και καταλάβω, μα χώνομαι περισσότερο στο άγνωστο. Δύσκολο να μπορείς να καταλάβεις από τα μάτια εκείνους που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Απέτυχα. 
Ανάθεμα στις λέξεις που… φτωχαίνουν τα ένστικτά μας.

23 Ιαν 2015

Αποτίοντας τα δέοντα...

Μεγαλωμένοι έτσι ώστε να μην υιοθετούμε κάποιες συμπεριφορές, δυστυχώς είναι φορές που φτάνουμε στο σημείο να υποθέτουμε, θεωρητικά πάντα, ότι δεν θα παραβούμε ποτέ τους κανόνες της ηθικής μας. Υποθέτουμε και… απορούμε… Να όμως που κάποιοι, με τη στάση τους, μας αναγκάζουν να πάρουμε αποφάσεις που ξεπερνούν τα όρια. Τα όριά μας.


Εκ των πραγμάτων αποφασίζουμε να βάλουμε σύρτη με τη σιωπή! Αποτίοντας τα δέοντα, ξεπληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα: Την απαξίωση! Γυρίζουμε την πλάτη. Κάτι, φυσικά που δεν το θέλαμε, ωστόσο επιβάλλεται. Αναγκασμένοι να μείνουμε σιωπηλοί… Το αντιφάρμακο. Η λησμονιά είναι η μόνη συγγνώμη και η μόνη εκδίκηση.


Οφείλω, εν τούτοις, να ομολογήσω πως, με το καταλυτικό μήνυμά της, μια φίλη ήρθε να βάλει την κατάσταση στα σωστά καλούπια: «Όσο υπάρχει γκάμα αποχρώσεων συναισθημάτων, άλλο τόσο υπάρχει και μεγαλύτερη γκάμα ανθρώπων. Ή πορεύεσαι όπως εσύ θέλεις ή όπως σε θέλουν οι άλλοι, αλλά παύεις να ’σαι ο εαυτός σου για τον οποίον σ’ επέλεξαν. Διαλέγεις ν αλλοτριωθείς ή να παραμείνεις όπως είσαι και σ όποιον αρέσεις;»


Τούτο δεν το εικάζω, αλλά το ξέρω, η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της, μπορεί να είναι –σωστά το λες– μικρή κι απρόβλεπτη, κι ακόμη μπορεί να γίνει ή να την κάνεις πιο εύκολη, όταν μάθεις να ερμηνεύεις τις σιωπές, αντί να ζητάς –και να περιμένεις– απαντήσεις… 
Αφελή, ε, αφελή, το κατάλαβες τώρα;


Παρακαλώ, μη με συνερίζεστε. Είχα αυτό το αγκάθι μέσα μου, να εξηγήσω και όχι να δικαιολογήσω. Ξέρετε, έχω παράξενες συνήθειες και απόψεις και οι απορίες μου, είναι επόμενο να είναι αφελείς.

19 Ιαν 2015

Α ρε Γιώργο, πας κι εσύ…


Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα φίλο, αλλά να, τα κατάφερε να φύγει κι αυτός και μας αφήνει όλο και πιο λίγους.

Λίγα και τα λόγια… Τι να λες τώρα… τι να πεις μετά, ότι ο Γιώργος ήταν;…
Χίλια «ήταν», αλλά τι να το κάνεις;

Μέτρα συμμαθητές και φίλους που φύγαν, ρε Γιώργο…
Ο Νίκος άνοιξε τη στράτα νωρίς. Κι ύστερα, η Άννυ, ο Θανάσης, ο Μάκης, η Τούλα, ο Άλκης… Που να τους μετράς…

Α ρε Γιώργο…
Καλό δρόμο φίλε και καλό παράδεισο... αυτό μονάχα.
Α… και να σε συντροφεύουν όσα έζησες κι όσα ζήσαμε τότε!


14 Ιαν 2015

Κι όμως... συνυπάρχουμε

Πόσα ακόμη μας επιφυλάσσει η ζωή μας, αναρωτιέμαι… Δεν βάζω όρκο, αλλά θα πρέπει να το είπε ο Λουντέμης:
«Στην αγάπη δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι. Τους φτιάχνεις».

Τέλος πάντων, όποιος και να το είπε το υιοθετώ! Κι άλλο ένα που υιοθέτησα τούτες τις μέρες είναι τούτο: «Στους κήπους υπάρχουν απ’ όλα (όπως λένε, «απ’ όλα έχει ο μπαχτσές»), υπάρχουν όμορφα λουλούδια, πρασινάδα, αγριάδες…» και στις άκρες, υπάρχουν δυστυχώς και τσουκνίδες, συμπλήρωσα εγώ. Αυτός είναι ο κήπος μας κι εμείς συγκάτοικοι του χώρου. Συνυπάρχουμε. Εκόντες άκοντες. 
Υπέροχος ο κήπος! Οι αγριάδες μόνο και... οι τσουκνίδες, που άρχισαν να φουντώνουν, σε χαλάνε, αλλά… εσύ αποφασίζεις να κοιτάς μόνο την ομορφιά που ξεχωρίζει, όπως και να ’ναι.
Διαλέγεις από τα λουλούδια του κήπου, αυτά που σε ελκύουν, τα θαυμάζεις, τα μυρίζεις, τα κόβεις με λίγη από την πρασινάδα και με πολλή αγάπη τα τοποθετείς στο βάζο σου… Εκεί στο αγαπημένο σου παράθυρο. Για σένα...

Ωστόσο, με τον καιρό, διακρίνεις πως κάποια άρχισαν να μαραίνονται και να γέρνουν και παρ’ όλο που χαλάει η αισθητική της ομορφιάς, τ’ αφήνεις διπλωμένα να υπάρχουν μέχρι που το κοτσάνι, δεν αντέχει… και σπάει. Η σήψη επήλθε. Τι άλλο να κάνεις… 
Τα βάζεις παραδίπλα σ’ άλλο βάζο, έστω, μαραμένα… να σου θυμίζουν πως κάποτε είχαν ζωντάνια, μα δεν άντεξαν. Ίσως να προτιμούσαν το δικό τους περιβάλλον εκεί στον κήπο, στην παρέα τους με τ’ άλλα… Ίσως… Που να ξέρεις… Ποτέ δεν ξέρεις…

Στο βάζο μένουν τα λίγα που δεν λύγισαν, που το κοτσάνι τους αντέχει ακόμη. Αλλάζεις το νερό τους, τα περιποιείσαι, τους μιλάς. Το χρειάζονται. Θέλεις κι εσύ να τ’ ακούσεις να σου μιλάνε, να μοιράζονται μαζί σου ό,τι δίνεις. 
Φανταστείτε να γινόταν, να μπορούσαμε κι εμείς –αληθινά και άφοβα– να ξεδιπλώναμε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων μας… 
Σας αφήνω με τον John Lennon και το Imagine




12 Ιαν 2015

Το «έψιλον»… Του Έρωτα!

Όταν μια αγάπη αρχίζει,
είναι η στιγμή που… ακόμη κι Θεός μένει έκπληκτος
απ’ την ομορφιά που έχει προκύψει.

Με διάχυτες υποσχέσεις στα πάρε-δώσε της αγάπης,
μεταξύ αγαλλίασης και λάμψης… ξαναγεννιέται ο κόσμος.

Κι ανάμεσα σ’ αυτή τη φλυαρία της ομορφιάς,
οι άνθρωποι θάβουμε τις τύψεις μας 
σε χιλιάδες «δήθεν», και ψεύτικα «σ’ αγαπώ».

Κι αυτό το «σ’ αγαπώ», αλίμονο,
φοβόμαστε να το γράψουμε ολόκληρο,
βάζοντας απόστροφο στην πρώτη του λέξη,
εξαφανίζοντας το «έψιλον»… Του Έρωτα!



6 Ιαν 2015

Ημερολόγιο

Όμορφο, καλαίσθητο και νοσταλγικό είναι το φετινό ημερολόγιο του
Πολιτιστικού Συλλόγου Μυτιληναίων Πετρούπολης «Ο Θεόφιλος».


Περιλαμβάνει παλιές φωτογραφίες παιδιών του νησιού, απ’ τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Εικόνες παιδιών που αχνίζουν αθωότητα και ελπίδα, που χαίρονται το παιχνίδι, τη συντροφικότητα και τη φύση, μέσα σ’ ένα τοπίο ανέγγιχτης ακόμη ομορφιάς. Εικόνες παιδιών, που τ’ αλώνισαν οι αστραπές των πολέμων, της προσφυγιάς, της κατοχής και της πείνας. Εικόνες που μαρτυρούν την αγριότητα εκείνων των πέτρινων χρόνων. Ξυπόλητα, μ’ ένα κουρέλι για ρούχο και πρόσωπα πασπαλισμένα με την άχνη της πέτρας, πριν ακόμη μεστώσει το κορμί και ο νους, ρίχνονται στον άνισο αγώνα για το ψωμί, και την πληγωμένη αξιοπρέπεια. Με λαχτάρα για έναν πιο όμορφο και πιο δίκαιο κόσμο.

Αφιερωμένο στα παιδιά αυτά που, ότι και να πεις, είναι οι νικητές της ζωής!

Σεμνή έκφραση ευγνωμοσύνης και κατάθεση στον, έτσι κι αλλιώς ανεξόφλητο λογαριασμό προς τους γονείς μας, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που ήταν τα παιδιά εκείνων των χρόνων.

Προσκύνημα στους αγώνες και τα πάθη τους.
Ευγνωμοσύνη, που μας ομόρφυναν τη φτώχια μας και την ψυχή μας

Παλιές φωτογραφίες σε σέπια αποχρώσεις που γίνονται αφορμή για την έμπνευση, για την ανάμνηση, για το συναίσθημα κaι οφειλή ευγνωμοσύνης... σ' εκείνους.



2 Ιαν 2015

Του καιρού γυρίσματα…

31 Δεκεμβρίου, επιδείνωση του καιρού, πτώση της θερμοκρασίας,
άνεμοι ισχυροί και θυελλώδεις!
Δελτία καιρού που τρομάζουν.
Κι εγώ στο Νότο…
Ωστόσο, αληθεύουν… Ένας τρελός βοριάς το βράδυ, όχι μόνο σε ξεμάλλιαζε… 
αλλά και σε ξεμυάλιζε, σ’ έπαιρνε και σε σήκωνε…
Κι αν τύχαινε να σε χτυπά στο πρόσωπο, κυριολεκτικά σε πάγωνε…
Βαθμοί 4!… που στην Καλαμάτα… Τέτοιο κρύο.
Ο Ταΰγετος και τα γύρω βουνά ντυμένα στ’ άσπρα.

Μια χειμωνιάτικη εικόνα δίχως άλλο…

Και να σου σήμερα, η 2η ημέρα του νέου χρόνου, ξημέρωσε με τον ήλιο να λάμπει και να σε καλεί να βγεις να τον χαρείς. Μ’ οποιονδήποτε τρόπο.
Απέραντη η παραλία τούτης της πόλης κι εγώ σ’ αυτό που μ’ αρέσει…
να την περπατώ και να κρατάω εικόνες.
Από τολμηρούς…

Από ρομαντικούς…

Από ποδηλάτες…

Από περπατητές...

Ο καιρός και τα γυρίσματά του…