«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

3 Δεκ 2013

Ένας ρομαντικός… παλαιάς κοπής

Η ευαισθησία σου συχνά ξεπερνάει τα όρια. Σκαλίζεις μνήμες, ονειροπολείς και αλητεύεις στο χτες, επιμένοντας να συνδέεις το παρελθόν σου με το σήμερα. Αρκεί μια αθώα λεπτομέρεια, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία, ένας στίχος, ένα βλέμμα, δυο λόγια, μια φωτογραφία… για να σε κάνουν κομμάτια. Αφήνεις –και το δείχνεις– να ξεχειλίζει άφθονο το συναίσθημα από μέσα σου. Δεν συμβιβάζεσαι με την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Απορείς κι αναρωτιέσαι: πώς έγινε και ισοπεδώθηκαν έτσι όλα; Πώς χάθηκαν οι αξίες της ζωής; Αυτές που μας μπόλιαζαν οι γονείς μας πρώτα, οι καλοί δάσκαλοι μετά και η ζωή μετέπειτα; Εξάντλησες, όσο τίποτα το δικαίωμα στο όνειρο. Το κυνήγησες κι έζησες μες σ’ αυτό. Έζησες με τα «θέλω» της καρδιάς σου κι όχι με τα «πρέπει των άλλων. Έζησες, αισθάνθηκες, αγάπησες… Ευτυχείς συγκυρίες που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να σημαδεύουν εκείνη την εποχή του αισθήματος. Εσύ είσαι αυτός. Ένας παλαιάς κοπής ρομαντικός!
Όσο κι αν ο χρόνος πέρασε στοιβάζοντας αμέτρητα άλλα, όσο κι αν όλα αυτά σκεπάστηκαν μ’ ένα σωρό σκόνη, εσύ επιμένεις να περνάς το χέρι σου από πάνω, να τη διώχνεις και να τα φέρνεις πάλι πίσω… στο φως.
Κρυσταλλωμένες εικόνες, σαν παγωμένες ψιχάλες αιωρούνται μπροστά σου και μέσα τους βλέπεις τη ζωή σου σε επανάληψη. Τις κοιτάς και θυμάσαι πρόσωπα, διαδρομές, σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες… Μετράς τις ρωγμές που άφησε χαραγμένες επάνω τους ο χρόνος και… μελαγχολείς.
Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως, κάποιες φορές, στις σιωπές της ψυχής σου, το ρολόι του μυαλού παίρνει αντίστροφες πορείες, όπως κι εσύ που γυρίζεις στα ίδια και στα ίδια. Είσαι ένας παράξενος ταξιδευτής που ταξιδεύει από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο… Παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις… Θέλεις να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη μονοτονία της γκρίνιας. Εσωτερικοί μονόλογοι σε βασανίζουν. Ζυγίζεις, με τα δικά σου σταθμά, ομορφιές και απογοητεύσεις κι ανασύρεις από τις αποθήκες της μνήμης ό,τι αγάπησες. Ακούς ξεχασμένες νότες και γλυκές μελωδίες και συγκινείσαι, σκουπίζεις την υγρασία απ’ τα μάτια σου και… τις ξανακάνεις πάλι δικές σου. Ξεφυλλίζεις αμέτρητες σελίδες βιβλίων κι ανάμεσα στα τόσα, διαβάζεις και θέλεις να τηρήσεις εκείνο που έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόζ Μολίνα: «είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν».
Και μολονότι δεν το λες, στα μάτια σου το βλέπω… Προσπαθείς να φαίνεσαι ήρεμος. Αποφεύγεις ό,τι μπορεί να σ’ ενοχλεί ή να σου προκαλεί άγχος, θλίψη ή πόνο… Κι είναι φορές που το καταφέρνεις ξεγυμνώνοντας, δίχως συμπόνια, τον εαυτό σου. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι αγάπες και οι φόβοι μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας, το παραμικρό και το ασήμαντο που συναντάμε στη ζωή μας κι ό,τι, τέλος πάντων, εξομολογούμαστε στα γραφτά μας. Γι’ αυτό, κάθε τόσο σε βλέπω να καταθέτεις τα φορτία της ψυχής σου στο άψυχο χαρτί, θέλοντας έτσι να τον ζωγραφίσεις… Ναι, για σένα τα λέω…


24 σχόλια:

  1. Τι υπέροχο κείμενο Στράτο μου!!!!
    Είσαι σπουδαίος λογοτέχνης!!!
    Κι εγώ πονάω, διαπιστώνοντας ότι όλες οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε, γκρεμίστηκαν....
    Έχω όμως ως αντίδοτο την οικογένεια, από την οποίαν αντλώ την χαρά και την δύναμη.
    Πάντως με τέτοιο πνευματικό υλικό που είσαι προικισμένος, απορώ πως δεν έγραψες βιβλίο!
    Σου εύχομαι απ΄την καρδιά μου, έναν υπέροχο Χριστουγεννιάτικο μήνα!
    Με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από πού ν’ αρχίσω τις ευχαριστίες μου, αγαπητή μου Μάγδα, με τέτοια λόγια τι άλλο μπορώ να ζητήσω.
      Συχνά αναπολώ και μελαγχολώ γιατί διαπιστώνω πως όλα όσα μας γοήτευαν τότε και γλύκαιναν νου και καρδιά… χάνονται, όσο κι αν κάνω χώρο στην καρδιά κι ευτυχώς με ευλόγησε ο Θεός να έχω κι εγώ αυτό το αντίδοτο που με κρατάει…

      Να ‘σαι καλά, φίλη μου!

      Διαγραφή
  2. Πολύ όμορφο κείμενο. Την καλησπέρα μου Στράτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάντα η πέννα σου με ταξειδεύει με το στρωτό και απλό κείμενό σου. Πάντα όμως μελαγχολικό. Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι, Δώρα, που τα γραφτά μου σε ταξιδεύουν... Οι ρομαντικοί πάνε παρέα με τη μελαγχολία σε στιγμές αναπόλησης. Μόνο τότε και κάποιες φορές με τις συννεφιές της φύσης και της ζωής.

      Διαγραφή
  4. Έξοχο δημοσίευμα, ένας καθρέφτης της ψυχής όμως αυτό που μου άρεσε είναι το: (Έζησες με τα «θέλω» της καρδιάς σου κι όχι με τα «πρέπει των άλλων.)

    Αυτό που περικλείει η φράση αυτή είναι το σύμπαν, το εγώ σου, είναι το άτομό σου, είναι και η δύναμη του εαυτού σου να επιμενει να είναι αυτό που θέλει ανεξάρτητα το τι λέει η Σοσιεδάδ, ή η καλή κοινωνία.

    Παράδειγμα δικό μου: Πολλες φορές με αποκαλούσαν αλήτη γιατί έζησα μια ζωή όπως την έλεγε η καρδιά μου και ανασκουμπονώταν όταν τους μιλούσα, αυτοί που πίστευαν στα πρέπει των άλλων.

    Φίλε μου, να σου πω ότι είναι σαν εξομολόγηση μπρος σε μια κόλα χαρτί; μπρος σε μια νύχτα γεμάτη όνειρα, από αυτά της νιότης αυτά που νοσταλγείς...

    χαιρετώ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι φορές και όχι λίγες, φίλε μου, που θυμώνω μ’ αυτόν το χαρακτήρα μου, αλλά είναι πολλά που με κάνουν και επιστρέφω στα ίδια.
      Κυριολεκτικά «ξεγυμνώνω» τον εαυτό μου, είτε βρίσκομαι μπροστά σε καθρέφτη, είτε μπρος σε μια λευκή σελίδα… Το γράφω άλλωστε: είναι παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις… Κι ας προσπαθώ…
      Αποδίδω καλύτερα σε στιγμές μοναξιάς. Και είναι κάτι ασήμαντες λεπτομέρειες, σε στιγμές ενδοσκόπησης, που έρχονται και επιμένουν να οριοθετούν και να σημαίνουν, να αγαλιάζουν στη σιωπή και να υποσημειώνουν τα «σχεδόν τίποτα»… Τα «τίποτα» της ευτυχίας!

      Διαγραφή
  5. Εχω την εντύπωση οτι τόχω ξαναδιαβάσει(σε σένα φυσικά) ή μάλλον συνήθισα τόσο το μελαγχολικό σου γράψιμο που θεωρώ οτι απο κάπου το ξέρω; Οπως και νάχει ένα υπέροχο κείμενο,όπως όλα σου άλλωστε, με πολύ δόση εξομολόγησης και μελαγχολίας
    Καλό ξημέρωμα κι εύχομαι το πρώτο φως να διαλύσει οτι σκοτάδι παραμένει.
    Καληνύχτα,χωρίς να επαναλάβω "Κεμάλ ,αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα", ας είμαστε αισιόδοξοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά το λες, Χαρά μου, είχε δημοσιευτεί τον Μάιο του 2011 στην εφημερίδα Εμπρός και πριν ενάμισι μήνα στην Εφημερίδα της Νέας Υόρκης (το νέο μου στέκι) αλλά τώρα έκανα κάποιες επεμβάσεις προσθαφαιρέσεων για την ανάρτηση εδώ.

      Όπως γράφω και παραπάνω στον Γαβριήλ, δύσκολα κόβονται αυτές οι παθογένειες.
      Εγώ ο αφελής βλέπεις δεν ακούω τις παραινέσεις του Γκάτσου και επιμένω -όπως τότε στα νιάτα μας- πως μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
      Αδιόρθωτος γαρ και πεισματάρης ο φίλος σου… Και να πεις πως δεν του τα λέω;

      Διαγραφή
  6. Για μια ακόμη φορά, φίλε μου, αφήνεις λεύτερο τον εαυτό σου να φωνάξει αυτά που κλείνει μέσα του. Σαν όλα τα άλλα που μας έχεις χαρίσει και τούτο στεφανώνεται με τον τίτλο του μικρού αριστουργήματος. Ακόμη κι΄αυτή η μελαγχολία που κλείνει μέσα του γίνεται στόλισμα στην ομορφιά του λόγου.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βγάζω, συνεχώς από το μέσα μου, Ντένη, κι αυτό να μη λέει να στερέψει.
      Δε νομίζεις πως υπερβάλλεις όταν με «φορτώνεις» με τόσο βάρος, χαρακτηρίζοντάς το αριστούργημα;
      Επίτρεψέ μου να δεχτώ το δεύτερο, αυτό της μελαγχολίας, αυτή είναι η πιστή συνοδός μου που ξέρει να διαλέγει στολίδια, γι’ αυτό δεν την αποχωρίζομαι. Τι νομίζεις…

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  7. Στράτο μου, επανέρχομαι, για να σ ευχαριστήσω θερμά για τις εγκάρδιες ευχούλες σου!!!
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε παρακαλώ, Μάγδα μου, έκανα το αυτονόητο και... με πολλή αγάπη!

      Να 'σαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Την καλημέρα μου αγαπητέ Στράτο

    Όλο σου το κείμενο είναι μια πανδαισία λέξεων!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κύριε Παπαβασιλείου, δεχτείτε τις ευχαριστίες μου και τους χαιρετισμούς μου.
      Εύχομαι να είστε καλά!

      Διαγραφή
  9. Όσο κι αν απομακρύνεσαι χρονικά, πάντα εκεί επιστρέφεις και βουτάς στην πηγή της νιότης σου για αναβάπτισμα, στα χνάρια που άφησαν τα αυτοσχέδια βήματα του χορού πάνω στις αμμουδιές των καλοκαιριών.
    Είναι υπέροχο αυτό το ταξίδι και δεν το χάνεις με τίποτα κι ας κοστίζει τόσο...
    Καταπληκτικό Στράτο!!!
    Καλημέρα ξάδερφε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τέτοια ωραία μου γράφεις, ξάδερφε και παίρνουν τα μυαλά μου αέρα. Άλλο που δεν θέλω κι εγώ για να επιστρέφω και να αλητεύω στα ίδια εκείνα που η γλυκιά γεύση τους παραμένει ακόμη...

      Πολύ σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  10. Ένα ακόμη καταπληκτικό κείμενο, που με εκφράζει, απόλυτα.
    Συγχαρητήρια, Στρατο.
    Γρηγόρης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γρηγόρη, χαίρομαι που το κείμενό μου σε εκφράζει κι έτσι θα σε ενσωματώσω κι εσένα στους ρομαντικούς... Βέβαια εσύ είσαι νέος οπότε θα σε εντάξω στους ρομαντικούς νέας κοπής.

      Σ' ευχαριστώ φίλε!

      Διαγραφή
  11. Καλησπέρα Στράτο ,
    με γοήτευσε η ήρεμη και στρωτή γραφή σου μα πιότερο υποκλίνομαι στην εξωτερίκευση των εσωτερικών σου ανησυχιών. Αλήθειες που πονούν όλους εμάς που επιμένουμε μέσω της εσωτερικής μας αναζήτησης στις αξίες των γονιών μας .
    ΄΄Ρομαντικός παλιάς κοπής ΄΄ που έχει την ευλογία να ζήσει όπως ήθελε μακριά από τα ΄΄πρέπει΄΄
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Νικόλ!

      Στα τόσα κουσούρια μου, καλή μου, είναι και τούτο: να εκθέτω τον εαυτό μου συνεχώς...
      Αυτόν γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλο και μ' αυτόν ασχολούμαι, καθώς βλέπεις.

      "Παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις,,," που δύσκολα κόβονται...

      Διαγραφή
  12. Por fin, hoy regreso a tu blog y me encuentro con este artículo. que tenía pendiente. Muy bueno... me gustó.

    Un abrazo.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Gracias, muchas gracias por su visita y a la vez por su comentario a mi articulo, en el cual saco una parte de mi caracter...

      Mis saludos!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!