«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

6 Ιαν 2013

Τα «δυστυχώς» και τα υπέροχα «τίποτα»…


Μου αρέσει να περιπλανιέμαι στον περίγυρο της ζωής μου… Στο παραμύθι της… Μου αρέσει να ξύνω και να κρατάω ζωντανές εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν κι ούτε θέλω να κλείσουν. Κι ας είναι πληγές… Μου αρέσει να ανασύρω τα επώδυνα συναισθήματα, νομίζοντας πως αυτά με εκφράζουν καλύτερα. (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…). Παράξενη μανία. Εύκολα τη λες και κουσούρι…
Εν τω μεταξύ, όλο και ψάχνω κάτι που να υπακούει στους δικούς μου κανόνες. Κάτι που να μην φυλακίζεται στις άχρωμες αγωνίες και στις αγχωμένες ενοχές, να μην εξαντλείται σε εκπτώσεις και διλήμματα, σε προσδοκίες και σε θαύματα. Συντηρώ και τρέφω μέσα μου μια ρομαντική εικόνα. Κι αυτή βγάζω προς τα έξω. Δε φοβάμαι μήπως και χαλάσει το δείγμα αν εκτεθεί. Έτσι βολεύεται η ψυχή, ξεθαρρεύει και ξεφουρνίζει αδυναμίες. Απ’ όλα μπορεί να δραπετεύσει ο άνθρωπος εκτός από τον εαυτό του.
Αδυναμίες κι αμφιβολίες είχα, απ’ την ίδια τη στιγμή που ξεδίπλωνα όνειρα, κατάστρωνα διαδρομές κι έκανα προβλέψεις για τα μελλούμενα. Πως θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά θα μπορούσε κι αλλιώς… Γράφω κι αναρωτιέμαι μήπως όλα αυτά δεν ήταν αληθινά, παρά καμώματα της σκέψης που τώρα καθρεφτίζονται μπροστά μου; Πόσες φορές δεν παίρνω τα ψηλώματα, να δω από ’κει πάνω τα χνάρια μου, από πού έρχονται, πού πάνε και γιατί. Οδυνηρό το συναίσθημα, όταν ο χρόνος θαμπώνει την εικόνα.
Έτσι χάνομαι στη σκέψη: αν διάλεξα τη σωστή ή τη λάθος ρότα για το απάνεμο λιμάνι μου. Το ίδιο χάνομαι και στη μετάφραση της αμετάφραστης ζωής μου, που μου ήρθε, όπως την προόριζε για μένα ο Θεός. Ας πούμε βολική. Τη χώρεσα σε όσα μπόραγα κι όσα άντεχα… κι έκανα το σταυρό μου. Διατήρησα την αξιοπρέπειά μου σε κάθε αντιξοότητα της ζωής… Μέσα από ένα σωρό υπέροχα «τίποτα», ζητούσα απαντήσεις σε κάτι επιπόλαια «γιατί», λες κι η ζωή χρωστούσε να μου δώσει λογαριασμό. Κι όμως, σαν οδοστρωτήρας –με ή δίχως τη συγκατάθεσή μου– τα πήρε όλα και τα σήκωσε, και τώρα… μπάζει από παντού. Έτσι τα «πάντα» έγιναν «τίποτα» και «δυστυχώς». Τελικά, είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών μας.
Πόσο θέλω να μπω και να βγω απ’ το μυαλό, νικητής… Να πιστέψω πως οι όμορφες στιγμές, οι όμορφες εικόνες κι οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να 'ναι οι απαντήσεις. Δεν αρκούν. Αν δεν έχει βασανιστεί κάτι μέσα σου, αν αυτό που μέχρι χτες ήταν ο εαυτός σου, σήμερα μοιάζει λίγο ξένο. Αν ο κόσμος σου δεν είναι πιο ευρύχωρος, οι αποχρώσεις κι οι εκδοχές του πιο πολλές, τίποτε δε μένει. Ένας απλός συλλέκτης άχρηστων εμπειριών έμεινες, φίλε, που δεν υποψιάστηκε ποτέ την κρυφή πλευρά των πραγμάτων. Που δεν δοκίμασε να την καταλάβει.

Μηθυμναίος
*  Διασκευασμένο απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο μου

20 σχόλια:

  1. Καλή σου μέρα φίλε μου και χρόνια πολλά για τα Άγια Θεοφάνεια.
    Συγκινητικό το κείμενό σου και κρατώ μιά φράση σου. "Απ΄όλα μπορεί να δραπετεύσει ο άνθρωπος εκτός από τον εαυτό του." Μιά μεγάλη αλήθεια. Πάντως σε χαίρομαι που μπορείς και τα μελετάς και τα σπουδάζεις όλα αυτά.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα από Νέα Υόρκη αγαπητέ μου φίλε.

    καθρεφτίζεις τον εαυτόν σου όπως και όλοι μας χωρίς όμως να είμαστε σίγουροι αν αυτό είναι το γινόμενο αν αυτό είναι που επιθυμούσαμε τόσα χρόνια, γράφεις "Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα,"
    Είναι γιατί σε αυτά τα κείμενα βρίσκεις μια ομοιότητα με μερικές σκέψεις ή μάλλον εμβαθύνεις στην ανθρώπινη ψυχή κι αισθάνεσαι μέρος μιας κυκλικής ανθρώπινης κοινωνίας που γυρίζει και μια σε φέρνει πάνω, μια κάτω.

    Άλλωστε αυτή είναι η ζωή, ένα ελκυστικό μυστήριο που τρέχεις να το ξεδιαλύνεις να το φτάσεις, να το αγαπήσεις κι αυτό πετά μακριά σου, μέχρι που διαβαίνουν τα χρόνια, τότε προσπαθείς να συμφιλιωθείς με τον εαυτόν σου. Και είναι τόσο δύσκολο!!!

    Αναλυτικό της ανθρώπινης ψυχής το δημοσιέυμά σου αυτό μου άρεσε εξαιρετικά.

    Χαιρετώ σε

    Γαβριήλ



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι υπέροχη κατάθεση ψυχής είναι αυτή ξάδερφε!!!
    Τη διάβασα 2-3 φορές απανωτά μήπως και μου ξεφύγει καμιά από τις "κρυμμένες" αλήθειες σου!!
    Ποιες "κρυμμένες" δηλαδή, όλα στη φόρα!!
    Και πόσο δίκιο έχεις για τα θλιμμένα κείμενα. Σωρός οι λέξεις για να περιγράψουν τη θλίψη!! Κι απ' αυτές διαλέγεις τις πιο κοφτερές αυτές που απ όπου τις πιάσεις ματώνεις...
    Η χαρά είναι άλλο πράγμα!! Δε θέλει πολλά για να βγει.. Άσε που πολλές φορές "φοβάσαι" να τη φανερώσεις σε όλο της το μπόι...
    Υπέροχο!!!!
    Να είσαι καλά και η χρονιά που μόλις περπάτησε, να σου φέρει τα καλύτερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τούτο δω το γραπτό το εκλαμβάνω ως ανασκόπηση μιας ζωής,όπως είθισται να γίνεται η ανασκόπηση της χρονιάς που περασε.
    Δεν ξέρω απο πού προέκυψε,τι την προκάλεσε,όμως εμένα για άλλη μια φορά με γοήτευσε με την αλήθεια και την αυτογνωσία της χωρίς μεμψιμοιρίες
    και στο βάθος του "τίποτα" αισιοδοξία κι ελπίδα!
    Ευχομαι να μην κάνω λάθος και να συνεχίσεις με το κεφάλι ψηλά και με καθαρό βλέμμα.
    ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΟΨΥΧΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Dennis Kontarinis,

    Να ‘σαι καλά, Ντένη,

    Θέλω να σου πω ότι ούτε τα μελετάω ούτε τα σπουδάζω όλα αυτά που έγραψα. Είναι οι εξομολογήσεις που, κατά καιρούς, έκανα στα άρθρα μου. Το αναφέρω στο τέλος πως είναι απόσπασμα ενός απ’ αυτά.

    Έξυνα, έξυνα την ψυχή μου, Ντένη, κάθε που έγραφα κι αυτή «αιμορραγούσε» με λέξεις…

    Σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ pylaros,

    Καλώς σε βρίσκω εδώ, αγαπητέ μου φίλε,

    Όχι μόνο τον καθρεφτίζω τον εαυτό μου, τον ξεριζώνω και τον προσφέρω, αυτό έκανα τόσο καιρό γράφοντας, αγαπητέ μου Γαβριήλ, κι ούτε ξέρω αν γι’ αυτό έχω παρεξηγηθεί κιόλας! Είδαν τόσα τα μάτια μου… Αυτόν τον εαυτό έβγαζα προς τα έξω, όπως έγραψα, δίχως να φοβάμαι μήπως και χαλάσει το δείγμα.
    Ναι, μεγάλο και «ελκυστικό μυστήριο» η ζωή μας, φίλε, που μας πάει και μας φέρνει και μας έχει στο χέρι της πάντα.
    Όσο για τα θλιμμένα κείμενα, μου ταιριάζουν στο γράψιμο, όχι όμως στη ζωή.

    Σ’ ευχαριστώ που έδωσες τη δική σου σωστή ερμηνεία στα λόγια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Γιώργος Βαρβάκης,

    Να που το λες, μακρινέ κι αγαπημένε μου ξάδερφε, «όλα στη φόρα»! Αυτό έκανα, καιρό τώρα με τα γραφτά μου, κάθε εβδομάδα, στην εφημερίδα. Πιστεύω ότι όσοι με διάβαζαν θα με ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά, όπως λένε… Κι αυτό με κούρασε κάπως (ή και να κούρασα, ενδεχομένως) και ήταν ένας από τους λόγους που σταμάτησα να γράφω.
    Όπως έγραψα και παραπάνω στο φίλο Γαβριήλ, μού πάνε τα «θλιμμένα κείμενα», αν και στη ζωή είμαι άλλος.

    Αν είχα την ευχέρεια και την ποιότητα της κυρίας Ευσταθίου στο γράψιμο, θα ήταν αλλιώς. Χάρη σε σένα απολαμβάνω και θαυμάζω τα λόγια της.

    Σ’ ευχαριστώ πολύ και για πολλά (εσύ ξέρεις…) Και αντεύχομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Χαρά Θ.,

    Όχι μόνο τούτο, μα τα περισσότερα απ’ τα γραφτά μου, ήταν αυτό: «μια ανασκόπηση ζωής» και δεν την έκανα «ως είθισται», απλά τα φυλλομετράω ξανά τώρα και βρίσκω περισσότερα απ’ όσα νόμιζα, τότε. Θα συνεχίσω ακόμη με κάποια απ’ αυτά που μου αρέσουν, να γεμίζω το χώρο του ιστολογίου μου.
    Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος, κάποιο άγγιγμα, κάποια αιτία ώστε να προκαλούν… Τούτη τη φορά προέκυψε τούτο. Κι αφού σε γοήτευσε, θα συνεχίσω.
    Όχι δεν έκανες λάθος και έχω πεισθεί πλέον πως κάθε μέρα και πιο πολύ με γνωρίζεις και με καταλαβαίνεις… Οπότε δεν χρειάζεται να σε παραπέμψω στο «προφίλ» μου…

    Χαρά μου, κι από μένα ολόψυχες ευχές γενικά! Ξέρεις εσύ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στρατο μου
    εχω εμπεδώσει πλέον οτι η πλειονότητα των γραπτών σου είναι βιωματικά και εσύ ένας αθεράπευτος που οι αιμορραγίες των πληγών της εμπειρίας, αντί να σε λιποψυχούν αντίθετα σε εξιτάρουν και τις ξύνεις και τις ξύνεις κι όσο ξύνεις, τόσο ανα καλύπτεις πράγματα που τότε έβλεπες αλλιώς. Γι αυτό μ αρέσουν γιατί έχεις το θάρρος να σκάβεις βαθειά και να βγάζεις στην επιφάνεια συναισθήματα που άλλοι καταχωνιάζουν.
    Οχι,δεν χρειάζεται να με παραπέμψεις πουθενά, γιατί κάθε φορά σ ανακαλύπτω κι αυτό που βλέπω μς συγκινεί πραγματικά γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινό!
    Νάσαι καλά κι ...ας ματώνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι όμορφα που γράφεις Στράτο, τι ανάλυση και περιγραφή αισθημάτων, εκπληκτική!!!
    Είσαι η χαρά της ζωής, έτσι σε ξέρουμε οι blogφίλοι σου!
    Όμως φαίνεται από τις γραπτές εξομολογήσεις - αριστουργήματα σου, ένας άλλος σου εαυτός, εξαιρετικά συναισθηματικός και μελαγχολικός.
    Χαίρομαι που μοιράζεσαι μαζί μας αυτά τα υπέροχα αποσπάσματα των άρθρων σου και για μένα κακώς που σταμάτησες.
    Όλα αυτά τα συναισθήματα είτε χαράς είτε λύπης που σε διακατέχουν, ψάχνουν διέξοδο. Κι αφού τα εκφράζεις με τόσο πλούτο λέξεων, γράφε...
    Σου εύχομαι μια όμορφη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Στράτο μου όλες οι εμπειρίες μας καλές ή κακές είναι δικές μας, είναι η ζωή μας Αυτές έφιαξαν τον άνθρωπο που έχει ωριμάσει σήμερα και έχει τη στάση ζωής που του αρμόζει.Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Χαρά Θ.,

    Αχ, βρε Χαρά, είναι σα να με γνωρίζεις χρόνια…
    Κι εγώ μια ζωή να παραμένω αφελής και αδιόρθωτος…
    Το γράφω άλλωστε: «Έτσι βολεύεται η ψυχή μου, ξεθαρρεύει και ξεφουρνίζει αδυναμίες».

    Λες να είμαι κακομαθημένος;
    Δεν ξέρω τι να πω, μερικές φορές.

    Καλά που έχω κι εσάς και ρίχνετε επίμονα λίγο λάδι σ’ ό,τι κάνω… αλλιώς θα είχα σβήσει…

    Σ’ ευχαριστώ, amiga!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ magda,

    Είναι κάτι μέρες, μάλλον κάτι βράδια, που με πιάνει η νοσταλγία (καλά αυτή δε λέει να ξεκολλήσει από μένα…) και ξαναδιαβάζω τα γραφτά μου και βρίσκω σ’ αυτά κάποια κομμάτια που τα ξεχωρίζω γιατί μου φαίνονται ότι αξίζουν να τα μοιραστώ με εσάς τους ξεχωριστούς μου φίλους. Τα θεωρώ αληθινές εξομολογήσεις.

    Με αυτό που λες, ότι είμαι η χαρά της ζωής, έχεις δίκιο… το χαμόγελο ήταν το σήμα κατατεθέν μου (μέχρι παρεξηγήσεως…). Παρότι είναι στιγμές που το χάνω (μου έχουν συμβεί πολλά…) αλλά μόλις το συνειδητοποιήσω, το μετανιώνω. Μπορεί να απογοητεύομαι εύκολα… αλλά τα ξαναβρίσκω με τον εαυτό μου, σχετικά γρήγορα!
    Έχουμε κι αυτό το μωράκι μας που μόλις αντικρίζω το προσωπάκι του, με κάνει και τα ξεχνώ όλα. Ξέρεις εσύ.
    Αν το αποφασίσω κάποια στιγμή να ξαναγράψω, θα το μάθεις.

    Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, βάλσαμο!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Δώρα Γιαννάκου-Παρίση,

    Μα φυσικά, είναι η ζωή μας, Δώρα, αλίμονο…
    Έχω κρατήσει κι έχω λατρέψει αυτές τις καλές ή και τις κακές στιγμές. Αυτές που ο νους τις κρατάει μέχρι να τις αναλάβει η μνήμη να τις επεξεργαστεί και να τις κάνει αναμνήσεις. Αυτές που ο χρόνος τις ζυμώνει, που αντιστέκονται στις ήττες, στον πόνο, στις χαρές, στις πίκρες, στις ηδονές, στις επιτυχίες, στο επέκεινα της ευτυχίας! Xωρίς ν’ αλλοιωθούν. Μένουν εκεί και παλιώνουν σα το κρασί που αντιστέκεται μη και τυχόν μετατραπεί σε ξύδι…

    Έμαθα, μου είπε η Αλεξάνδρα, πως είσαι εδώ κοντά μας. Θα τα πούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είναι που μπορείς να "τρέφεις και να συντηρείς μέσα σου ρομαντικές εικόνες"!
    Και αυτό είναι χάρισμα φίλε μου Μηθυμναίε! Χάρισμα από τους θεούς...

    Να είσαι καλά και να προσέχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ agrampelli,

    Αφού, όπως λες, Ντίνα μου, αυτό είναι χάρισμα από τους θεούς, πάει να πει ότι είμαι ευνοημένος από αυτούς. Μακάρι, φίλη μου να είναι έτσι…
    Θα αρχίσω να το πιστεύω και οπωσδήποτε θα προσέχω!

    Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Mην ανησυχεις καλέ μου φίλε! Το δείγμα δεν χαλάει σαν βγάζει σώψυχα σαν αυτά που μας χάρισες με τη σημερινή γραφή σου! Ισα ισα΄αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως αξίζει σαν την παλαιά καλή δαντέλα με την οποία στόλισες το παραθύρι σου! Σε ευχαριστώ για ότι μας χάρισες απόψε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ Λιακαδα,

    Κι όμως, μπορεί να χαλάσει το δείγμα… μη ξεχνάς στις εποχές που ζούμε όλα βάλλονται…
    Άλλωστε έχω χαρακτηριστεί ρομαντικός παλαιάς κοπής κι είναι επόμενο με παλιές καλές δαντέλες να στολίζω το παραθύρι μου, τα γραφτά μου κι όσο μπορώ (και μου επιτρέπουν…) τον περίγυρό μου.

    Να ‘σαι καλά, Λιακαδίτσα και να προσέχεις τα χιονισμένα ψηλώματα που τριγυρνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπητέ Στράτο!
    Με το κομμάτι σου αυτό άγγιξες πολλούς από μας, όπως φαίνεται.
    Είναι φορές που περπατάς πλάι στον εαυτό σου, τον βλέπεις του χαμογελάς, ή περπατάς μαζί του σε μια όμορφη ήρεμη σιωπή. Άλλοτε πάλι τον έχεις απέναντι σαν τον πιο αδέκαστο κριτή, γιατί είσαι εσύ που γνωρίζεις καλά ποιος είσαι.
    Είναι όμως χάρισμα να μπορείς να το εκφράζεις με συναίσθημα και την ατελείωτη ομορφιά της ελληνικής γλώσσας.
    Να είσαι καλά Στράτο, είναι απόλαυση να περπατάει κανείς στα μονοπάτια των κειμένων σου.
    Μας λείψατε φέτος από τη γειτονιά. Ελπίζω να σας δούμε αυτό το καλοκαίρι.Φιλιά στην Αλεξάνδρα.
    Μάρω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ maro,

    Τι χαρά είναι τούτη! Και τη όμορφη έκπληξη, Μάρω μου!
    Προς το τέλος, διαβάζοντας αυτό το: «Μας λείψατε φέτος απ’ τη γειτονιά» κατάλαβα πως ήσουν εσύ αγαπητή μου γειτονοπούλα… Κι εμάς θέλω να ξέρεις πως μας λείψατε κι εσείς κι ο τόπος μας.
    Το ελπίζω κι εγώ –και το εύχομαι- να μπορέσουμε να έρθουμε φέτος στον αγαπημένο μας Μόλυβο.

    Χαίρομαι για όλα αυτά που γράφεις για τη γραφή μου. Είναι αυτή η «παράξενη μανία» μου, ξέρεις, αυτό το «αδιόρθωτο κουσούρι» μου, Μάρω, να βγάζω προς τα έξω όλα αυτά που έχω φυλαγμένα μέσα μου, δίχως, όπως γράφω, να φοβάμαι μη και χαλάσει το «δείγμα»…
    Και είναι, όπως ακριβώς το λες, αυτό κάνω, παίρνω τον εαυτό μου και πάμε βόλτα και τα «σούρνουμε» ο ένας στον άλλον, δίχως ενδοιασμούς γιατί είναι δικά μας…

    Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια κι όποτε σε σπρώχνουν οι αέρηδες κατά δω να περνάς, ν’ αφήνεις τα γλυκόλογά σου!

    Τα φιλιά σου τα έδωσα στην Αλεξάνδρα, δώσε κι εσύ την αγάπη μας στην παρέα εκεί.

    Και πάλι σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!