«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

25 Οκτ 2011

Ανύποπτες στιγμές κλεισμένες σε λέξεις...

Είναι κάτι λόγια σα φευγαλέες εικόνες που ακούς γύρω σου, καθώς βαδίζεις. Λόγια ανάκατα, ατίθασα, προκλητικά. Απόμακροι ήχοι, ψίθυροι… που, σε παίρνουν στο κατόπι, στα βήματά σου, στις τρεχάλες, στις αναμονές και στις στάσεις σου. Λόγια του αέρα που σε συνοδεύουν. Που άκουσες. Που λέγονται... για να ειπωθούν. Σε ζαλίζουν. Τα παραμερίζεις, αλλά μένει στ’ αυτιά σου ο απόηχος… το μουρμουρητό. Λόγια που εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν κάτι. Μένει η σιωπή. Την αφουγκράζεσαι. Δεν θέλουν πολλά λόγια τα λόγια για ν’ ακουστούν. Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος. Κάποιοι, ίσως να μην τον ακούν…

Είναι κάτι μικρές χαρές, μικρά «τίποτα», δώρα ζωής που ακουμπάν τη ψυχή σου και σου προσφέρουν ανάσες. Είναι κάποιοι φίλοι, που γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε και προχωράμε. Είναι κι εκείνο το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις, σου κολλάει και δεν θυμάσαι μήτε τον τίτλο, μήτε τους στίχους. Είναι και το τηλέφωνο… που χτυπάει.

Το τραγούδι:  Ο βασιλιάς της μοναξιάς - Μπάμπης Στόκας

Είναι κι όλα τ’ άλλα –και δεν είναι λίγα– όσα άντεξες, όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες. Το «ήταν» και το «είναι»… κι όλα τα ενδιάμεσα. Είναι κι εκείνη η παράγραφος που υπογράμμισες στη σελίδα τάδε, κάποιου βιβλίου που δεν θυμάσαι τον τίτλο. Είναι οι σημειώσεις που κρατάς στα μικρά χαρτάκια… κι ολοένα τα χάνεις. Είναι τόσα πολλά. Ευτυχώς, η καθημερινότητά μας δεν στερείται από ερεθίσματα. Όλο και κάτι θα μας κάνει εντύπωση, κάτι θα μας αγγίξει, φτάνει να έχουμε γενναιόδωρη ψυχή… κι όχι τσιγγούνικη.


Μηθυμναίος

20 Οκτ 2011

Φωτογραφίζοντας εναλλαγές χρωμάτων…

Διάλεξα εδώ κάποιες από τις πιο ωραίες (κατά τη γνώμη μου) φωτογραφίες μου, μέσα από τη φύση της Μήθυμνας, και τις μοιράζομαι μαζί σας.
Είναι αλήθεια πως όταν η φύση προσφέρει απλόχερα τόσα, αρκεί να τα εστιάσεις με το μάτι της κάμερας και το δικό σου για να δημιουργήσεις μια θαυμάσια εικόνα.
Η εναλλαγή του τοπίου κι όλα τούτα τα γήινα ακτινοβόλα χρώματα μαγνητίζουν το βλέμμα και γεννούν μια αντίληψη σ’ αυτόν που αρέσκεται να τα θαυμάζει και να τα χαίρεται.
Λατρεύεις τη ζωή μέσα από τη φύση, φτάνει ν’ αγγίξεις με τα δάχτυλα ένα οποιοδήποτε φύλλο και γαληνεύεις…
Γαληνέψτε κι εσείς απολαμβάνοντάς τες.

Γλυκές πινελιές ανάμεσα στα χρώματα της φύσης…  

Η φύση ζωγραφίζει. Οι αισθήσεις χαλαρώνουν…  

Αγκαθωτή έκπληξη εν αφθονία…  

Πώς να μην υποκλιθείς στην ομορφιά της φύσης…

Προσφορά στον ουρανό…

Κι όμως, δεν είναι πίνακας ζωγραφικής,
εδώ δεν έβαλε πινελιά ανθρώπου χέρι… 

Τι άλλο χρειάζεται να δει κανείς για να πει ένα «Δόξα σοι, ο Θεός»! 

Στο νυν και αεί… 



Τελικά, τούτος ο τόπος μ’ έμαθε ν’ αγαπώ και να μοιράζομαι…

Μηθυμναίος

9 Οκτ 2011

Υπαινιγμοί ομορφιάς…

 Ρόπτρο, μεταλλικό κατασκεύασμα (ως συνήθως ένα χεράκι)
στις εξώπορτες των σπιτιών.
Μοναδικό στόλισμα!

«Χτύπησε το ρόπτρο, ξαναχτύπησε… επιμένει…»
Ένα χεράκι-ρόπτρο, χάλκινο, καλοφτιαγμένο…
 

Τα «διωχταράκια» ή «διωχταρούδια», όπως τα λένε στο νησί,
είναι τα ωραιότατα κίτρινα κρινάκια του φθινοπώρου,
που προαναγγέλλουν το τέλος της εποχής…
κι είναι σα να σε «διώχνουν»,
καιρός να επιστρέψεις… να ψάξεις τη θαλπωρή στη βάση σου…

 (Αυτοφυές φυτό σε χέρσα μέρη… μόλις προβάλει ο ήλιος θ’ ανοίξουν…)

Το κρίταμο ή αλμυριά
Φυτό πολυετές, ποώδες με σαρκώδη αρωματικά φύλλα,
το συναντάμε πάνω στα βράχια της θάλασσας.

 Ειδικό για τουρσί και σαλάτες

 Μικρό, ταπεινό φύλλωμα… η «αταξία» της φύσης

Παρείσακτη παρουσία που «ξεμύτισε» αυθόρμητα
ανάμεσα στη σχισμή της πέτρας
κι έβαλε μια γλυκιά πινελιά στην καλλίμορφη σιδερένια πόρτα.
Παράδειγμα συμβίωσης...

Μηθυμναίος