«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

13 Σεπ 2008

Το δικό μου σχολείο!


Βλέποντας, τούτες τις μέρες τα παιδιά να ξαναρχίζουν τη νέα τους σχολική χρονιά, μου ’ρθε στο νου το δικό μου σχολειό, ένα επιβλητικό, στα μάτια μας τότε, παραδοσιακό κτίριο. Το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΗΘΥΜΝΗΣ! Δεκαετία του ‘50...
Σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο, όπως θα είδατε στην παρακάτω ανάρτηση. Στις ψηλές αίθουσες του, μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα με αγαπημένους, σοφούς κι αυστηρούς δασκάλους. Την κυρά-Τριανταφυλλιώ, την κυρία Έλλη, τον κύριο Δουραμάνη και τον αξέχαστο Στράτο Χατζηγιάννη. Εκεί, μέσα στις τάξεις του, ταξιδέψαμε στον κόσμο, χρωματίζοντας τόπους και χάρτες με τις μπογιές μας, εκεί γράψαμε τις πρώτες μας εκθέσεις, αφήνοντας τη φαντασία να προδιαγράψει το αβέβαιο μέλλον μας. Στη χωματένια του αυλή, στα διαλείμματα, κάναμε τα παιχνίδια μας, και μερικές φορές εκεί γυμναζόμασταν... δήθεν. Πιστεύαμε, τότε, πως ο κόσμος ήταν μια δρασκελιά, φτιαγμένος στο μπόι μας. Εκεί μέσα αναπτύχθηκαν τα παιδικά μας κορμάκια, ενισχυμένα με κουταλιές από μουρουνόλαδο! Μα... και τα ευαίσθητα νεανικά μηνύματα, αυτές οι τρυφερές κι ονειροπόλες γραφές, ριγμένες μέσα στα αγνά λευκώματα των κοριτσιών. Ποιος δεν τα θυμάται... Όμορφα και νοσταλγικά τα χρόνια της αθωότητας, στο Δημοτικό Σχολείο της Μήθυμνας...

Κι ύστερα από μισό αιώνα συχνά «τα λέω», με τους παλιούς συμμαθητές μου και συμμαθήτριες μέσα από ξεθωριασμένες φωτογραφίες στο παρατημένο μου άλμπουμ: Βουρσούκη, Δημητρίου, Γκούλη. Καραπιπέρη, Γιαννάκος, Μπάντα, Τεκές, Ταλιάνη, Χαδούλα, Τσαλίκης, Τσακαλάκης, Χατζηχρήστος, Παπαμερή, Κανδύλης, Τυμπάνη, Σάμπος, Στυψιανός και άλλοι, που πάντα θα τους θυμάμαι σε πείσμα της αδύνατης μνήμης μου. Τα παιδιά του σχολείου μας, τότε, σήμερα με γκρίζα ή άσπρα μαλλιά κι ανεξίτηλα σημάδια οι αυλακιές των ρυτίδων μας. Κομμάτια ενός παρελθόντος που πια έχει φύγει. Ψηφίδες συναισθημάτων που βιώθηκαν με ένταση και στο διάβα του χρόνου ατόνησαν ή χάθηκαν για πάντα. Ήρωες καθημερινοί, τσαλακωμένοι, άβουλοι, ονειροπόλοι, όσοι απομείναμε, σκόρπιοι εδώ κι εκεί, συλλέγοντας τη γύρη των ελπίδων μας στις κυψέλες της καθημερινότητας. Ίσως να έχουμε ξεχάσει, κιόλας, εκείνα τα όνειρα. Ίσως να έχουμε συμβιβαστεί με ό,τι όρισε η μοίρα μας.
.
1958

Η ζωή προχωρεί με δρασκελιές μεγάλες, παράξενη και ωραία κι αυτά τα φύλλα του ημερολογίου δεν έχουν σταματημό, φεύγουν, σκορπούν στον άνεμο. Κι εγώ επιμένω να δω τι απόμεινε απ’ αυτή την παρέα που ράγισε και σκόρπισε... σαν τα φύλλα. Προσπαθώ να τους φανταστώ στην πορεία του χρόνου... Γονείς, επιστήμονες, νοικοκυρές, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, μετανάστες, υπαλλήλους, συνταξιούχους, παππούδες, γιαγιάδες και ό,τι άλλο προέκυψε στο μακρύ ταξίδι της ζωής. Συνάμα ανοίγω και το τετράδιο της προσωπικής μου διαδρομής και ταξιδεύω στο ξέφωτο της μνήμης. Το βλέμμα μου, επίμονα, στέκεται στο συνεσταλμένο παιδάκι με το κουρεμένο, σύρριζα, κεφαλάκι και το κοντό παντελονάκι, στις ξεθωριασμένες εικόνες του εαυτού μου στον καθρέπτη των αναμνήσεων κι ανάμεσα στα σοκάκια και τις φυλλωσιές του χρόνου.
Μου μένει αυτή η γλυκόπικρη γεύση μιας μακρινής εποχής προτού οι προσδοκίες και τα όνειρά μας, σκοντάψουν σε τούτη την άλλη πραγματικότητα. Κι ας πιάνω, πολλές φορές, την καρδιά μου να χτυπάει στους τότε ρυθμούς. Μου κάνει εντύπωση πόσο άλλαξαν οι εποχές, πόσα πράγματα, μας διέφυγαν από ’κείνα τα ελπιδοφόρα χρόνια, για να καταντήσουμε σήμερα έρμαια της ρουτίνας. Η ζωή με τις ανάγκες της είναι καμιά φορά πιο δυνατή από τις ψυχικές μας ανάγκες κι άθελά μας βουλιάζουμε μέσα στις απαιτήσεις της. Ο χώρος στένεψε, μίκρυνε, ήρθε στα μέτρα των συμφερόντων μας.
Τι σου είναι, μερικές φορές ο άνθρωπος. Είναι, ακριβώς, αυτή η χαμένη παιδικότητα κι αθωότητα που σου έρχονται ξαφνικά σαν ελπιδοφόρο αεράκι, γιατί ό,τι και να δει κανείς μεγάλος το ξεχνά. Οι μνήμες που κατοικούν στη ψυχή είναι ούτως ή άλλως... οι παιδικές.


Μηθυμναίος

27 σχόλια:

  1. Δάκρυσαν τα μάτια του Δημήτρη με το κείμενό σου, Στράτο μας!
    Εκείνος, ξεκίνησε το σχολείο του στον Πειραιά, στο ανακαινισμένο κτίριο που στεγάζεται βεβαίως ο Πειραϊκός Σύλλογος, τώρα.
    Όταν είχα πάρει κάποιο ποιητικό βραβείο, λίγα χρόνια πριν,Πρόεδρος ο ιατρός κ. Σκαράκης, και πήγαμε, καλεσμένη κ.λ.π., ο Δημήτρης τους έφερε παλαιές φωτογραφίες απ' το δημοτικό τους, τάξη...1940; 41; (εγώ δεν θυμάμαι τώρα που τα γράφω)(ψηλοκρεμαστός... απ' όλα τα παιδιά) οι οποίες γι' αυτούς ήταν δυσεύρετες!!! Πήγαμε,λοιπόν, τις μεγενθύναμε, τις έβαλαν σε... κορνίζα και τις παρουσίασαν στην εκδήλωση του Συλλόγου, πάνω από 700άτομα (Πειραϊκά Γράμματα") !!! Το "γεγονός" έκλεψε την... παράσταση! μαζί και ο Δημήτρης.
    Οι "... μνήμες που κατοικούν στη ψυχή, είναι ούτως ή άλλως... οι παιδικές" όπως έγραψες, μα να μου επιτρέψεις να συμπληρώσω ότι είναι οι πλέον ακριβές. Ατίμητες!
    Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τωρα εγω γιατι νομιζω οτι εισαι το αγορακι με το καρω πουκαμισσακι κατω αριστερα; Λαθος κανω; Παντως εχεις δικιο Στρατο. Οσο και να φθαρει η μνημη μας οι παιδικες αναμνησεις ειναι παντα εκει. Φιλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελπίζω τα παιδιά που είχα δυο χρονιές που δούλεψα στο σχολειό του Μολύβου να γράφους κάπως έτσι για τις αναμνήσεις τους που θα 'χουν και μένα σε μια γωνιά τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Υιώτα Στρατή,

    Ποιος δεν μελαγχολεί και ποιος δεν δακρύζει, φίλη μου, από τέτοιες αθώες, πολύχρωμες και ζωηρές αναμνήσεις που το περιεχόμενό τους αποπνέει ένα άρωμα από γλυκιές νοσταλγίες.
    Και φυσικά είναι οι «πλέον ακριβές και ατίμητες» μνήμες, καλά το συμπλήρωσες.
    «Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και τις ελπίδες» όπως μας λέει ο Ι. Δροσίνης.
    Σ’ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ ,δεσποιναριον

    Έχασες, Δεσποινούλα μου!!! Εγώ είμαι ακριβώς δίπλα του (δεύτερος από δεξιά της πρώτης γραμμής) με το άσπρο πουκαμισάκι. Εκείνος με το καρώ πουκάμισο, ήταν ο καλύτερός μου φίλος, που χάθηκε πρόωρα. Και λέω χάθηκε διότι ταξιδεύοντας μ’ ένα καράβι ένας κεραυνός που έπεσε στο πλοίο τον εξαφάνισε από τη ζωή στο άνθος της ηλικίας του. Ποτέ δεν τον βρήκαν. Άστα είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό. Τον έχω πονέσει τόσο πολύ.
    Να ‘σαι καλά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @aris ,

    Υποθέτω, φίλε μου, πως δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνουν. Ελπίζω και το εύχομαι τα σημάδια που θα άφησες στις παιδικές τους ψυχές να έχουν μείνει ανεξίτηλα. Ευλογία θα ήταν κάποια στιγμή να νιώσεις αυτή τη χαρά και την ικανοποίηση από τους μαθητές σου.
    Πολύ σ’ ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στράτο μου!

    Καλημέρα και Σταυρού σήμερα,
    χρόνια πολλά!
    Θυμήθηκα τους αρωματικούς βασιλικούς κτλ..

    Χθες διάβασα τα όσα γράφεις και με συνεπήραν.
    Έφυγα σε κόσμους μακρινούς, σε εικόνες έντονες χρωματισμένες με τα χρώματα τα αθώα της παιδικής ψυχής.
    Βιώματα χαραγμένα στο είναι.
    Μας ταξιδεύεις!

    Πήγα σε γιορτή και μαζί μου πήρα και αυτή την ευχαριστη αίσθηση που είχα νιώσει εδώ..
    Ήταν όμορφα, χόρεψα και μπάλο αλλά κατάλαβα για ακόμα μια φορά πόσο έχει μαγκώσει η ζωή τους περισσότερους ανθρώπους.
    Έχει σχεδόν χαθεί το γέλιο..

    Αυτή τη στιγμή μας έχει εμφανιστεί ο ήλιος αλλά άνοιξα τη θέρμανση γιατί η θερμοκρασία στη κουζίνα που κατέβηκα για πρωινό είχε πέσει στο 15..μας πήρε ο βοριάς..

    Πριν φύγω θα σου αφήσω..

    Μικρό παιδί σαν ήμουνα
    και πήγαινα σχολείο, μικρό παιδί
    στα μάτια είχα τη χαρά
    στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί

    Κι όταν η βαρυχειμωνιά
    μου πάγωνε τα χέρια
    στον ουρανό τα σήκωνα
    να ζεσταθούν στ' αστέρια

    Παιδί στα δεκατέσσερα
    κλέψανε τη χαρά μου, μικρό παιδί
    στα μάτια είχα τη φωτιά
    τον ήλιο στη καρδιά μου μικρό παιδί

    Μικρό παιδί σαν ήμουνα
    και πήγαινα σχολείο μικρό παιδί
    το γέλιο είχα συντροφιά
    στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
    Αργύρης Βεργόπουλος

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσα χρόνια με π΄πηγες Στρατή.Και κείνη η φωτογραφία σου κλασσική και πανέμορφη.Η σκάλα,οι μαθητές και η δασκάλα-δάσκαλος...
    Και κείνα τα κτίρια των παλιών σχολειών.Στο χωριό δυστυχώς το παλιό Δημοτικό το γκρέμισαν για να χτίσουν στη θέση του το σημερινό κουτί....
    Ευτυχώς απόμεινε το παλιό γυμνάσιο.
    Ευχαριστώ Στρατή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. (Οι μνήμες που κατοικούν στη ψυχή είναι ούτως ή άλλως... οι παιδικές.)


    Στράτο δικά σου τα ανωτέρω λόγια.
    Σε συγχαίρω κι όχι μόνο αλλά αντανακλά σε αυτά τα λόγια και ο εαυτός μου.
    Ξέρεις όλοι μας όσο προχωρά η ηλικία τόσο προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτόν μας.

    Η βάση όλων είναι η παιδική ηλικία και πράμα παράξενο όσο γερνάς τόσο γίνεσαι παιδί.

    saludos
    Gabriel

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πόσο με συγκίνησε, η σημερινή σας ανάρτηση!Με ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω.Στα χρόνια, που όλοι αγαπάμε και που δεν ξεχνάμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.Ταξίδεψα νοερά, στο χωριό μου,ένα μικρό χωριουδάκι στη ανατολική Κρήτη.Θυμήθηκα, το αγαπημένο μου σχολείο, τους αγαπημένους δασκάλους μου.Συγκινήθηκα διπλά, γιατί, θυμήθηκα όλα τα σχολεία, που δίδαξα σαν δασκάλα, τους αγαπημένους μου μαθητές, τους συναδέλφους μου και μελαγχόλησα πολύ, γιατί εδώ και ένα χρόνο με βαριά καρδιά, είμαι μακριά τους.Είναι πολύ δύσκολο, να αποχωριστείς κάτι, που αγαπάς πολύ και σ' αγαπά-όλοι οι μαθητές μου με λάτρεψαν-δεν ξέρω, αν θα συνηθίσω τη ζωή μακριά από το σχολείο και τους μαθητές μου.Η σημερινή σου ανάρτηση, έκανε την μελαγχολία μου μεγαλύτερη.
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ δεσποινάριον,

    Θέλω να διορθώσω το λάθος μου. Εγώ είμαι ο δεύτερος από αριστερά κι όχι από δεξιά, όπως έγραψα προηγουμένως.
    Συγχωρέστε με όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ mareld,

    Υακινθάκι λατρεμένο, μικρά παιδιά σαν ήμασταν…
    Αναμφίβολα αυτά είναι χρόνια που μένουν ανεξίτηλα μέσα μας. Σε όλους συμβαίνει. Φυσικά και αναπολώντας τα μελαγχολούμε, ακριβώς για τη χαμένη αθωότητα. Έτσι είναι η ζωή.
    Κι όσο για το γέλιο, θέλεις κάτι να σου πω: εγώ δεν το ‘χω χάσει.
    Σ’ ευχαριστώ πολύ για τους στίχους που μου άφησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ δήμητρα,

    Χαίρομαι, Δήμητρα, που κατάφερα κι έστω για λίγο σε πήγα πίσω με νοσταλγία. Τη φωτογραφία τη σάρωσα και την πέρασα εδώ για σας και για τους συμμαθητές μου εκείνους. Επειδή σε προηγούμενη απάντηση στη Δέσποινα έκανα λάθος λέγοντας ποιος είμαι, διόρθωσα: ο δεύτερος από ΑΡΙΣΤΕΡΑ της πρώτης γραμμής με το άσπρο πουκάμισο και το κουρεμένο κεφάλι.
    Όσο για το κτίριο, καλά ξέρεις, πως ανακαινίστηκε και τώρα στεγάζεται το Δημαρχείο. Λυπάμαι για το δικό σας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ pylaros,

    Έχεις δίκιο, φίλε Γαβριήλ, όσο γερνάμε επιστρέφουμε πίσω και ψάχνουμε να βρούμε το παιδί που αφήσαμε έτσι για να μη χαθεί!
    Να ‘σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ lia,

    Λία, δεν γνωριζόμαστε, όμως το χάρηκα που με συνόδεψες στο ταξίδι της μνήμης. Πέρασες κι από το μικρό σου χωριό και τα ξανάφερες όλα στο μυαλό σου, διπλά! Δεν ξέρω τους λόγους που έφυγες μακριά, αλλά φτάνει που αναγνωρίζεις ότι σου λείπουν τα παιδιά που λάτρεψες και σίγουρα κι αυτά θα σε λατρεύουν. Μόνο να, δεν είχα πρόθεση να σε κάνω να μελαγχολήσεις, πίστεψέ με.
    Σ’ ευχαριστώ που με επισκέφτηκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είναι αυτές οι μνήμες που μας γλυκαίνουν τη καρδιά Στράτο μου.
    'Ενα ταξίδι στο χρόνο, στην εποχή της αγνότητας στην εποχή των ονείρων.

    Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. O Ρολάν Μπαρτ το είχε πει έτσι:
    H μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ ανασαιμιά,

    Μας γλυκαίνουν, ναι, τη ζωή. Αναμφίβολα. Δεν ξέρω, όμως, και εδώ επιφυλάσσομαι να πάρω θέση, κατά πόσο τα σημερινά παιδιά ζουν αυτά που εμείς νιώθαμε τότε. Ελπίζω η αγνότητα και τα όνειρα τα δικά μας, να τα έχουν κι αυτά.
    Καλή και όμορφη μέρα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ Κούκος,

    Και δεν είχε άδικο, φίλε, ο Ρολάν Μπαρτ. Το δέχομαι!
    Να ‘σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φίλε μου!

    Καλή σου νύχτα και

    πάντα για σένα να γλυκοχαράζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Οι παιδικές μας μνήμες, ως πρώτη συνειδητή επαφή και γνωριμία με την κοινωνία μας, πααμένουν ανεξίτηλα χαραγμένες και πάντα θα τις νοσταλγούμε.

    Πόσο όμορφο κτίριο το σχολείο σου!!!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλημέρα

    Στο κοχύλι του Αιγαίου που ταξιδεύει πάνω στο Πλατανόφυλλο
    του Βόρειου Αιγαίου
    και λέγεται Λέσβος

    Να είσαι καλά για τα όμορφά σου
    λόγια για μένα και την επίσκεψη
    στα μπλογκ μου
    Σε ευχαριστώ για την ολιγόλεπτη
    φιλοξενία σου στο Αρχοντικό σου

    Καλό πρωινό
    καπετάν Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ mareld,

    Καληνύχτα Υακινθάκι μου, να είσαι σίγουρη πως ναι…γλυκοχαράζει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ φυρδην-μιγδην,

    Γλαρένια μου, να ‘ξερες πόσο τις νοσταλγούσα πάντα και τις νοσταλγώ ακόμη!
    Ναι, όμορφο κτίριο. Νυν Δημαρχείο που αν μας περιλάβει ο Καποδίστριας 2 που ετοιμάζουν, ποιος ξέρει σε τι θα καταλήξει. Ο Θεός βοηθός…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @ sailor,

    Πάντα, τούτο το Κοχύλι του Αιγαίου σε επισκέπτεται κι απολαμβάνει τα στολίδια σου.
    Ολιγόλεπτη, γιατί βιαζόσουν… Αρχοντικό το λες το ταπεινό μου σπιτάκι…
    Εγώ σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. οι μνήμες οι παιδικές.... της αθοώτητας Στράτο μου... αυτές που αρχίζουν να μας ορίζουν...

    την καλημέρα μου με ένα γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @ genna,

    Ειδικά μετά από μια ηλικία! Αν κι εμένα που έλειπα τόσο από τον τόπο μου όλα αυτά ήταν οι σκέψεις μου πάντα.

    Ανταποδίδω και την καλημέρα και το γλυκό φιλί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!