Καιρό τώρα η ψυχή μου πάσχιζε απεγνωσμένα να παλινοστήσει σ’ αυτό που περιπλανιόταν. Να επιστρέψει δηλαδή στο χώρο (σε τούτο εδώ το περιβόλι) που ήταν η καταφυγή της (και η δική μου) και στην ωραία συντροφιά να τα λέμε ξανά, έστω και με τις καλημέρες μας! Το λένε, άλλωστε, πως όσο θυμάσαι κι αγαπάς τους φίλους σου πάντα κοντά σου θα ’ναι… Κι εγώ να ομολογήσω θέλω πως μέσα από τον καθένα από εσάς μάθαινα τον εαυτό μου.
Ελπίζω και πιστεύω ότι όσοι μ’ αγαπούν θα συγχωρέσουν τη σιωπή μου.
Μας αποχαιρετά σήμερα κι ο Αύγουστος. Μαζί του φεύγει τυπικά και το καλοκαίρι αφήνοντας σε πολλούς, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, μια δόση μελαγχολίας. Ωστόσο, ελπίζω να έδωσε και χαρά σε όσους απόλαυσαν ένα γλυκό μεθυστικό καλοκαίρι ανεμελιάς, ξεκούρασης, ανασύνταξης, σε θάλασσες, αμμουδιές, ηλιοβασιλέματα, φεγγαράδες, αστροφεγγιές, παρέες, γεύσεις, μυρωδιές και τόσα άλλα.
Ευτυχώς ακόμη στη Μήθυμνα, που συνθέτει ένα θελκτικό και ονειρικό περιβάλλον γεμάτο τρυφερές εικόνες, περνάς λίγες μέρες απ’ αυτές που τις θεωρείς κερδισμένες μέρες της ζωής σου. Μέρες που η ψυχή τις κρατά σα θησαυρό. Εδώ σωπαίνει η γεωγραφία. Η Μήθυμνα συνεχίζει να παραμένει βιγλάτορας των ειδυλλιακών χρόνων και των ωραίων εποχών που ζήσαμε και ψάχνουμε να ξαναβρούμε.
«Θωρείς κάτω απ’ το κάστρο έναν τόπο σαν επίγραμμα.
Και κάτω απ’ τα μάτια σου κείτεται σαν επίγραμμα ένας τόπος».
Μηθυμναίος
