Μηθυμναίος

14 Ιαν 2015

Κι όμως... συνυπάρχουμε

Πόσα ακόμη μας επιφυλάσσει η ζωή μας, αναρωτιέμαι… Δεν βάζω όρκο, αλλά θα πρέπει να το είπε ο Λουντέμης:

«Στην αγάπη δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι. Τους φτιάχνεις».

Τέλος πάντων, όποιος και να το είπε το υιοθετώ! Κι άλλο ένα που υιοθέτησα τούτες τις μέρες είναι τούτο: «Στους κήπους υπάρχουν απ’ όλα (όπως λένε, «απ’ όλα έχει ο μπαχτσές»), υπάρχουν όμορφα λουλούδια, πρασινάδα, αγριάδες…» και στις άκρες, υπάρχουν δυστυχώς και τσουκνίδες, συμπλήρωσα εγώ. Αυτός είναι ο κήπος μας κι εμείς συγκάτοικοι του χώρου. Συνυπάρχουμε. Εκόντες άκοντες.

Υπέροχος ο κήπος! Οι αγριάδες μόνο και... οι τσουκνίδες, που άρχισαν να φουντώνουν, σε χαλάνε, αλλά… εσύ αποφασίζεις να κοιτάς μόνο την ομορφιά που ξεχωρίζει, όπως και να ’ναι.

Διαλέγεις από τα λουλούδια του κήπου, αυτά που σε ελκύουν, τα θαυμάζεις, τα μυρίζεις, τα κόβεις με λίγη από την πρασινάδα και με πολλή αγάπη τα τοποθετείς στο βάζο σου… Εκεί στο αγαπημένο σου παράθυρο. Για σένα...

Ωστόσο, με τον καιρό, διακρίνεις πως κάποια άρχισαν να μαραίνονται και να γέρνουν και παρ’ όλο που χαλάει η αισθητική της ομορφιάς, τ’ αφήνεις διπλωμένα να υπάρχουν μέχρι που το κοτσάνι, δεν αντέχει… και σπάει. Η σήψη επήλθε. Τι άλλο να κάνεις…

Τα βάζεις παραδίπλα σ’ άλλο βάζο, έστω, μαραμένα… να σου θυμίζουν πως κάποτε είχαν ζωντάνια, μα δεν άντεξαν. Ίσως να προτιμούσαν το δικό τους περιβάλλον εκεί στον κήπο, στην παρέα τους με τ’ άλλα… Ίσως… Που να ξέρεις… Ποτέ δεν ξέρεις…

Στο βάζο μένουν τα λίγα που δεν λύγισαν, που το κοτσάνι τους αντέχει ακόμη. Αλλάζεις το νερό τους, τα περιποιείσαι, τους μιλάς. Το χρειάζονται. Θέλεις κι εσύ να τ’ ακούσεις να σου μιλάνε, να μοιράζονται μαζί σου ό,τι δίνεις.

Φανταστείτε να γινόταν, να μπορούσαμε κι εμείς –αληθινά και άφοβα– να ξεδιπλώναμε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων μας…
Σας αφήνω με τον John Lennon και το Imagine

12 Ιαν 2015

Το «έψιλον»… Του Έρωτα!

Όταν μια αγάπη αρχίζει,

είναι η στιγμή που… ακόμη κι Θεός μένει έκπληκτος

απ’ την ομορφιά που έχει προκύψει.

Με διάχυτες υποσχέσεις στα πάρε-δώσε της αγάπης,

μεταξύ αγαλλίασης και λάμψης… ξαναγεννιέται ο κόσμος.

Κι ανάμεσα σ’ αυτή τη φλυαρία της ομορφιάς,

οι άνθρωποι θάβουμε τις τύψεις μας

σε χιλιάδες «δήθεν», και ψεύτικα «σ’ αγαπώ».

Κι αυτό το «σ’ αγαπώ», αλίμονο,

φοβόμαστε να το γράψουμε ολόκληρο,

βάζοντας απόστροφο στην πρώτη του λέξη,

εξαφανίζοντας το «έψιλον»… Του Έρωτα!

6 Ιαν 2015

Ημερολόγιο

Όμορφο, καλαίσθητο και νοσταλγικό είναι το φετινό ημερολόγιο του

Πολιτιστικού Συλλόγου Μυτιληναίων Πετρούπολης «Ο Θεόφιλος».

Περιλαμβάνει παλιές φωτογραφίες παιδιών του νησιού, απ’ τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Εικόνες παιδιών που αχνίζουν αθωότητα και ελπίδα, που χαίρονται το παιχνίδι, τη συντροφικότητα και τη φύση, μέσα σ’ ένα τοπίο ανέγγιχτης ακόμη ομορφιάς. Εικόνες παιδιών, που τ’ αλώνισαν οι αστραπές των πολέμων, της προσφυγιάς, της κατοχής και της πείνας. Εικόνες που μαρτυρούν την αγριότητα εκείνων των πέτρινων χρόνων. Ξυπόλητα, μ’ ένα κουρέλι για ρούχο και πρόσωπα πασπαλισμένα με την άχνη της πέτρας, πριν ακόμη μεστώσει το κορμί και ο νους, ρίχνονται στον άνισο αγώνα για το ψωμί, και την πληγωμένη αξιοπρέπεια. Με λαχτάρα για έναν πιο όμορφο και πιο δίκαιο κόσμο.

Αφιερωμένο στα παιδιά αυτά που, ότι και να πεις, είναι οι νικητές της ζωής!

Σεμνή έκφραση ευγνωμοσύνης και κατάθεση στον, έτσι κι αλλιώς ανεξόφλητο λογαριασμό προς τους γονείς μας, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που ήταν τα παιδιά εκείνων των χρόνων.

Προσκύνημα στους αγώνες και τα πάθη τους.

Ευγνωμοσύνη, που μας ομόρφυναν τη φτώχια μας και την ψυχή μας

Παλιές φωτογραφίες σε σέπια αποχρώσεις που γίνονται αφορμή για την έμπνευση, για την ανάμνηση, για το συναίσθημα κaι οφειλή ευγνωμοσύνης... σ' εκείνους.