Όλα σε θυμίζουν Μάνο…

Σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 έφυγε από τη ζωή ο ανεπανάληπτος Μάνος Λοΐζος.

Πότε πέρασαν κιόλας 29 ολόκληρα χρόνια…

Με χρυσαφί και ασημί μας γυροφέρνει το Φθινόπωρο…

Το γυρίζει ο καιρός σε αναχώρηση…

Το χρυσαφί… 



και τ’ ασημένιο… του Σεπτέμβρη



Τι να «λεζαντάρεις»… το αφήνεις έτσι σκέτο να το χαρούν τα μάτια σου…

Μια απόδειξη πως οι λέξεις είναι φτωχότερες από την εικόνα…

Το έστρωσε με τα πεσμένα πλατανόφυλλα σε αποχρώσεις σκουριάς

Αναχωρεί το θέρος συμπαρασέρνοντας μαζί του ό,τι απόμεινε στα δέντρα…

Λίγο πριν πέσουν κι αυτά…

Μπορεί να τα βρούμε να καίνε ακόμη και σε καντήλι κάποιου άγιου της μοναξιάς…

Διστακτικός ο ζωογόνος ήλιος μόλις ξεπρόβαλε
αφήνοντας να φανούν δειλά, ανάμεσα στα στάχια, οι ακτίνες του…

Στην παρατεταμένη κάμψη τους τα στάχια αφήνουν να φανεί
το ξεβαμμένο χρυσαφί…  
Γέρνουν, όπως ο Σεπτέμβρης…

Η απόλυτη αρμονία λίγο πριν φέρει τ’ απάνω κάτω η τάξη του κόσμου…

Στα ξεραμένα αγκάθια έχουν πιαστεί και κρέμονται
σιωπηλά ξεχασμένα μηνύματα

Η κουρτίνα της φύσης… Τι θέλει να κρύψει άραγε;

* Όλες οι φωτογραφίες είναι από τη γύρω περιοχή της Μήθυμνας

Μηθυμναίος

Σου γράφω 1η του Σεπτέμβρη...

Αγαπητέ μου ξάδερφε,

Μπορεί να έγραφα προχτές για φθινόπωρα και δόσεις μελαγχολίας, όμως χτες είχα την τύχη να βρεθώ -καλεσμένος στο σπίτι του- μ’ έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο. Ξέρεις εσύ πόσο μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν κουλτούρα. Μου αρέσουν γιατί είναι ήρεμοι. Λεπτοί. Ισορροπημένοι. Άνθρωποι που τη ζωή τους κυβέρνησε η γνώση. Τον χάρηκα γιατί πλημμύριζε αισιοδοξία και κατά κάποιο τρόπο μου την επέβαλε κι εμένα. Είναι απ’ τους ανθρώπους που μοιάζουν με Κυριακή. Θαρρείς και κουβαλούν τον ήλιο μέσα τους. Έτοιμοι να σου συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο. Από το να σου δώσουν τις πληροφορίες που έχεις ανάγκη μέχρι την κουβέντα που έχεις ανάγκη. Είπαμε πολλά και για πολλούς. Δεν βγήκε από το στόμα του μια κακή κουβέντα. Για κανέναν! Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί, ως συνήθως, δεν συμβαίνει έτσι, και το ξέρεις. Το αντίθετο μπορώ να πω. Μα κι αν χρειάστηκε, κι αν το έκανε - θα το έκανε με στυλ, εγώ πάντως δεν το αντιλήφθηκα.

Συμπεραίνω, ξάδερφε, ότι πηγή αυτής της συμπεριφοράς είναι η ανατροφή, η μόρφωση, το περιβάλλον, ο χαρακτήρας. Έναν τέτοιο άνδρα είχα μπροστά μου. Ευφυή, με λεπτό, έξυπνο χιούμορ, δίκαιο, γοητευτικό, γνώστη και μύστη, εξαιρετικό ακροατή και ομηρικό αφηγητή, έναν άνθρωπο «χαρά θεού», όπως λέμε εμείς, πλήρη, που δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Όλα ήταν «απλωμένα» μπροστά του. Απολαυστικός, ευγενέστατος κι ευτυχής, όχι τόσο από έργο ή εύνοια των θεών (που φρόντισαν να μη τον αδικήσουν), όσο από την παιδεία που κουβαλάει.

Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, αν τα ονόματα έχουν σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το έχει. Μ’ εκείνον, τουλάχιστον πείστηκα ότι θα πρέπει να έχουν… Πάντως, φεύγοντας, μού έμεινε μέσα μου μια αίσθηση ότι έφευγα λίγο πιο πλούσιος γιατί πήρα μαζί μου (φυλαχτό στην καρδιά μου) ένα κομμάτι απ’ όλες τις αρετές, τις γνώσεις και τις συμβουλές του. Πολύ θα ήθελα κι εγώ κάτι δικό μου να άφησα. Δεν ξέρω αν το κατάφερα…

Αλήθεια πολύ θα το ’θελα.

Να ’μαστε πάλι εδώ, όπως πάντα…

Καιρό τώρα η ψυχή μου πάσχιζε απεγνωσμένα να παλινοστήσει σ’ αυτό που περιπλανιόταν. Να επιστρέψει δηλαδή στο χώρο (σε τούτο εδώ το περιβόλι) που ήταν η καταφυγή της (και η δική μου) και στην ωραία συντροφιά να τα λέμε ξανά, έστω και με τις καλημέρες μας! Το λένε, άλλωστε, πως όσο θυμάσαι κι αγαπάς τους φίλους σου πάντα κοντά σου θα ’ναι… Κι εγώ να ομολογήσω θέλω πως μέσα από τον καθένα από εσάς μάθαινα τον εαυτό μου.

Ελπίζω και πιστεύω ότι όσοι μ’ αγαπούν θα συγχωρέσουν τη σιωπή μου.

Μας αποχαιρετά σήμερα κι ο Αύγουστος. Μαζί του φεύγει τυπικά και το καλοκαίρι αφήνοντας σε πολλούς, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, μια δόση μελαγχολίας. Ωστόσο, ελπίζω να έδωσε και χαρά σε όσους απόλαυσαν ένα γλυκό μεθυστικό καλοκαίρι ανεμελιάς, ξεκούρασης, ανασύνταξης, σε θάλασσες, αμμουδιές, ηλιοβασιλέματα, φεγγαράδες, αστροφεγγιές, παρέες, γεύσεις, μυρωδιές και τόσα άλλα.

Ευτυχώς ακόμη στη Μήθυμνα, που συνθέτει ένα θελκτικό και ονειρικό περιβάλλον γεμάτο τρυφερές εικόνες, περνάς λίγες μέρες απ’ αυτές που τις θεωρείς κερδισμένες μέρες της ζωής σου. Μέρες που η ψυχή τις κρατά σα θησαυρό. Εδώ σωπαίνει η γεωγραφία. Η Μήθυμνα συνεχίζει να παραμένει βιγλάτορας των ειδυλλιακών χρόνων και των ωραίων εποχών που ζήσαμε και ψάχνουμε να ξαναβρούμε.

«Θωρείς κάτω απ’ το κάστρο έναν τόπο σαν επίγραμμα.

Και κάτω απ’ τα μάτια σου κείτεται σαν επίγραμμα ένας τόπος».

Μηθυμναίος