Προσοχή Πινόκιο!!!

Δεν θα ’χε φέξει ακόμη όταν στο ύπνο μου βλέπω έναν Πινόκιο με μια μύτη νααα!!!

Μ’ έσπρωχνε στην πλάτη και μ’ ένα σοβαρό όσο και καβαφικό ύφος να μου λέει:

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς blog; … ήταν κι αυτά μια κάποια λύσις»...
Ξύπνησα ταραγμένος! Πάει σκέφτηκα ο Google, μέσα στην παγκόσμια κρίση κι αυτός, θα κατήργησε τα blog μας… Ω, συμφορά!!!

Πριν τρέξω ν’ ανοίξω τον υπολογιστή μου -καθημερινή συνήθεια κι αυτή- τραβάω το φύλλο απ' το ημερολόγιο... και τι βλέπω; Τετάρτη 1η Απριλίου, Μέγας Κανών, Μαρίας Αιγυπτίας, Γεροντίου & Βασιλείδου. Έλα Χριστέ και Παναγιά! Ο άτιμος ο Πινόκιο, μου την έπαιξε Πρωταπριλιά χαράματα…

Πολλές οι εκδοχές για το πώς επικράτησε το έθιμο την πρωταπριλιά να καλούμαστε να πούμε (ή να δεχτούμε) έστω κι ένα αθώο ψέμα. Στη χώρα μας διαφοροποιήθηκε το έθιμο και πήρε την γνωστή ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια.
Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Εσείς τι λέτε;
.

Ο Γεώργιος Δροσίνης μας άφησε τούτο το σονέτο για την:

Πρωταπριλιά

Αν σήμερα κανείς σας πει
Πως ταχ’ αυτή που αγαπάτε
Άλλον κοιτάζει μην κοπεί
Το αίμα σας - χαμογελάτε.
Κι αν άλλος πει χωρίς ντροπή
Εις την αγάπη σας να πάτε,
Αποκριθείτε: «Σιωπή,
Και για κουτό μη με περνάτε».
Τους φίλους σας για την ψευτιά τους
Σήμερα να φοβάστε μόνο,
Ταις φίλες σας όλο τον χρόνο,
Γιατ’ έχουνε μεσ’ τη ματιά τους,
Στα λόγια τους και στα φιλιά
Παντοτινή Πρωταπριλιά!

Πάντως ελπίζουμε και πιστεύουμε τα όποια ψέματα πούμε ή δεχτούμε να έχουν κάτι από το γνωστό πιπεράτο ελληνικό πνεύμα!
Και δεν είναι ανάγκη να μας τα λέει ένας ξενόφερτος Πινόκιο μυταράς;…

Καλό μήνα σε όλους!!!

Μηθυμναίος

Η ΩΡΑ της ΓΗΣ και το δικό μας «ΚΑΤΙ»

Σήμερα στις 8:30 το βράδυ σβήσαμε για μια ώρα τα φώτα στέλνοντας το δικό μας μήνυμα για τη σωτηρία του πλανήτη. Χαρίσαμε το δικό μας μικρό «κάτι» στο μέλλον του. Στη ΓΗ μας!!!

Aπό τώρα κι εμπρός είναι δική μας υπόθεση, δική μας και η ευθύνη.

Μηθυμναίος

Άνοιξη και Ποίηση χέρι χέρι…

Καλώς όρισες Άνοιξη,

Στα μονοπάτια του χρόνου η ζωή ταξιδεύει με το ρυθμό της. Σήμερα ο Χειμώνας παρέδωσε τη σκυτάλη του στην Άνοιξη. Κι εκείνη, λουσμένη στο φως, δίνει με χίλιους τρόπους τη δυνατή αίσθηση της ομορφιάς! Την ομορφιά της ζωής με την αναγέννηση της φύσης. Καινούργια μέρα ξημέρωσε, καινούργια εποχή, καινούργια διάθεση, καινούργιο φως απλώνεται. Γιορτάστε το!

Λένε πως οι ποιητές είναι εκείνοι που δίνουν στις διαθέσεις ονόματα. Μήπως το όνομα Άνοιξη το έδωσαν οι ποιητές; Ίσως… γιατί σήμερα είναι και η ημέρα της ΠΟΙΗΣΗΣ!

Η ποίηση, βλέπετε, είναι παντού, πάει παντού και σε πάει παντού. Είναι η αρχή του μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού ταξιδιού μας. Και πολλές φορές αναπληρώνει αυτό που δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Πόσες φορές δεν χρειαστήκαμε να βάλουμε λίγο Ελύτη, λίγο Λόρκα, λίγη Δημουλά, λιγο…, λίγη… στις στιγμές μας… Γιατί το είχαμε ανάγκη… Λίγο Λειβαδίτη… ας πούμε, έτσι για να συμπληρώσουμε το λίγο που μας απόμεινε…

Άραγε τι γιορτάζουμε την ημέρα της ποίησης; Τους ποιητές ή την ίδια την ποίηση...;
Nαι, και τον ερχομό της Άνοιξης γιατί ήρθαν μαζί, χέρι χέρι…

Μηθυμναίος

Της χαράς το γλύκισμα…

Παρόλο που έχω μια ιδιαίτερη σχέση και έλξη με τις συνταγές γενικά, μαγειρικής ή ζαχαροπλαστικής, δεν έχω αξιωθεί να μάθω να φτιάχνω τίποτα παρά μόνο αυγά τηγανητά! Κι αυτά όχι πάντα τα πετυχαίνω όπως θα ήθελα. Με συγκινούν πάντως και θαυμάζω όσους ασχολούνται μ’ αυτά και αγαπούν αυτό που κάνουν.

Ο φίλος μου ο Θόδωρος που εκτός όλων των άλλων χαρισμάτων που έχει, ξέρει και να… ψαρεύει (έτσι λέει…) με εξέπληξε αυτές τις μέρες στέλνοντάς μου (και είχε λόγους…) μια συνταγή: «Της χαράς το γλύκισμα»!

Τούτη τη συνταγή είμαι υποχρεωμένος να τη μάθω, είναι ανάγκη… Και πρέπει να το πετύχω… το γλύκισμα. Μιας κι είμαι σε στιγμές που αναμετριέμαι με αισιοδοξίες και… πεσιμισμούς, θα κάνω την προσπάθεια, φίλε.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να μοιραστώ μαζί σας και τα λόγια του φίλου και τη συνταγή του. Ακριβώς όπως μου τα ’στειλε…

Αγαπητέ Στράτο,

Εκτός από ψαράς μ' αρέσει και το μαγείρεμα, έτσι σήμερα ψάχνοντας βρήκα μια παλιά συνταγή για ένα καταπληκτικό γλύκισμα και σου την στέλνω. Το γλύκισμα λέγεται ΧΑΡΑ.

Υλικά :
Μία οκά απλή καρδιά
Δύο οκάδες ήσυχη συνείδηση
Μισή οκά φαιδρό πρόσωπο
200 δράμια αγάπη, και δύο φλιτζάνια γέλιο.

Εκτέλεση:
Ρίχνετε στην κατσαρόλα του εσωτερικού σας κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την απλή καρδιά. Τα δουλεύετε πολύ καλά ως που να ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσουν ολόκληρη την κατσαρόλα. Προσθέσετε τότε την αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ωραίο ρόδινο χρώμα. Τότε ρίχνετε το φαιδρό πρόσωπο και το γέλιο.
Προσέξτε όμως πολύ καλά στο δούλεμα γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό σας.
Αν έχετε και λίγη εξοχή (π.χ. Μόλυβο) βάζετε δυο τρεις κουταλιές για άρωμα. Βάζετε το γλυκό στο ταψί της ψυχής, το στρώνετε με την κουτάλα της θέλησης και το ψήνετε στο φούρνο της υπομονής.
Το σερβίρετε ζεστό ζεστό.
Όσοι έφαγαν το γλύκισμα αυτό ομολογούν ότι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης του είναι η ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ.

Σε φιλώ,

Θόδωρος

Επειδή τόσο ο Θόδωρος όσο και η Πέρσα είναι από τους ανθρώπους που ξέρουν να λιώνουν το χιόνι της καρδιάς, μαζί με το μεγάλο μου ευχαριστώ, θα ’θελα να δώσω και μια υπόσχεση:

Να είστε σίγουροι πως τουλάχιστον την προσπάθεια θα την κάνω…

Μηθυμναίος