«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

Προσωπικά


* Αυτός είμαι εγώ.
(Συμπληρωματικά για το προφίλ μου):

Λέγαμε λοιπόν, πως είναι κομμάτι δύσκολο να περιγράψεις τον εαυτό σου, αλλά ας κάνω μια προσπάθεια:
Γεννήθηκα ξημερώνοντας μια Κυριακή που στο ημερολόγιο έγραφε 8 του Δεκέμβρη, στη Μήθυμνα της Λέσβου. 
Κάπου στα 16 μου, εκεί που τελειώνουν τα όνειρα κι αρχίζουν τα… όνειρα, ξενιτεύτηκα για να τα ψάξω αλλού. Και βρήκα αρκετά, μπορώ να πω, στα 41 ολόκληρα χρόνια που έμεινα εκεί. Το 2004 επέστρεψα στην Ιθάκη μου... που έψαχνα. Και, αλίμονο, βρήκα τους «μνηστήρες» να τη λεηλατούν, ακόμη.
Λένε πως από τις άτυχες στιγμές μαθαίνεις. Αλλά εγώ μια ζωή ανεπίδεχτος.  Τέλος πάντων…

Και κάποιες λεπτομέρειες ακόμη, για να έχετε μια σχετική εικόνα:
Λοιπόν έχουμε και λέμε: Νομίζω πως είμαι κομμάτι ρομαντικός, αλλά τι ρομαντικός: Ένας ρομαντικός… παλαιάς κοπής. Λίγο ευαίσθητος, νοσταλγός κι ονειροπόλος. Όταν έρχονται οι στιγμές. Άλλο τόσο θεληματικός, φιλικός, δοτικός, τελειομανής… ουτοπιστής, διακριτικός, ανιδιοτελής και... παραπονιάρης. Πιστός στις ιδέες και φυσικά παραπάνω πιστός στους φίλους που αγαπάω -και εξακολουθώ να πιστεύω- αενάως.
Με εμμονές, ελαττώματα, κουσούρια (πολλά, νομίζω...). Τα μυαλά μου παίρνουν εύκολα αέρα σε μια ζωή με τα πάνω και τα κάτω της.
Κατανοώ τα «γιατί» και τις αλήθειες των άλλων. Αλλεργικός με τους υποκριτές, τους αχάριστους, τους κακοπροαίρετους, τους αλαζόνες, τους υπερόπτες και τις επάρσεις τους! Μου έτυχαν και τέτοιοι. Ευτυχώς μόνο λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού...

Μου αρέσουν πολλά, όπως η μουσική, το διάβασμα, η ποίηση, η φύση, η θάλασσα, ο τόπος μου... το blogging!
Γενικά είμαι εκτιμητής του ωραίου και… Τοξότης. Αυτά. Αν προκύψουν κι άλλα θα συμπληρώνω...

Μένει σε εσάς, τώρα, να βγάλετε συμπεράσματα… αν τα βγάλετε. 






(Σε μια πρώην "φίλη")


Φτηνή πρόφαση η κούραση.

για... να κρύψει αυτό που ανακάλυψα...

Κι εκείνη…

Έκρυψε κάθε ίχνος μου…

Τέλειο!



«Πάταξον (με) μεν, άκουσον (με) δε»


Οι δεσμοί (οι γόρδιοι?) είναι που δε λύνονται, μάτια μου… Κόβονται, μια κι έξω… 
Οι δεσμοί της φιλίας, όμως; 
Έτσι κόβονται;



Όταν το τέρας πάψει να μας φοβίζει σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε! 
Έλεγε ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις
Κι εγώ προσπαθώ να μη μοιάσω στο τέρας…




Στην πορεία του δρόμου βλέπεις πως κάποιοι φίλοι απομακρύνονται… 
Κυρίως απομακρύνονται γιατί δεν έχουν τίποτα πια να επωφεληθούν… 
Από σένα...

Πώς καταλήγουν τα αισθήματα… Πόσο αδειάζουν οι σχέσεις…
Κι ας έδειχναν πως ήμασταν κοντά,
ωστόσο ο καθένας φαίνεται κοίταζε αλλού…

Και το ’λεγα πάντα μετά από κάποια απογοήτευση:
Πρόσεξε! Μην εκθέτεις, μη μοιράζεις και μη σκορπάς έτσι απλά την ψυχή σου… 
κάνε ένα έλεγχο, τουλάχιστον, στους αποδέκτες…
Κι εγώ σιγά μην τον έκανα…
Τι τα θες! Ερασιτέχνης άνθρωπος.

Και τούτο εδώ: 
(να δεις ποιος το ’πε…  ποιος το ’πε… Που να θυμάμαι…) 
«Φιλία είναι να προχωράς τη συζήτηση από κει που την άφησες μήνες πριν».

Χωρίς προλόγους. 

Σ.Δ.

Στη Γ. ή Υ. όπως προτιμά εκείνη...
και κάτι λίγα για τη σύμβουλό της Κ.

Αν κάποτε σου χαρίσουν τσουκνίδα, χάρισε τους τριαντάφυλλο

και θα δεις ότι αυτοί θα πονέσουν πιο πολύ!




ΕΥ ΘΕΩ, ΚΗΝΟΙ ΜΕ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΙΝΟΝΤΑΙ

"Όποιους ευαιργετώ, εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν..."
Πόσο δίκιο έχεις, μακρινή μου ξαδέρφη, Σαπφώ!



Με μια στάλα παραπάνω ευαισθησία
 
μπορούμε ν’ αντέξουμε τις υπερβολικές δόσεις αναισθησίας.
Τη έχουμε ανάγκη για να ξεφύγουμε
απ’ τη ρουτίνα και την υποκρισία


{{{{ * }}}}

... αφιερωμένο εξαιρετικά. Ξέρει εκείνη...

Ε, μα…
Δεν έμαθα ποτέ, ο αφελής,
να διαβάζω στα μάτια των ανθρώπων
την πικρή αλήθεια του κόσμου…
Ε, μα…

Αν ο μέσα κόσμος ο δικός σου είναι
ο πιο πολύτιμος…
τι να τον κάνεις τον έξω…
Έλα για…

Ο καθένας με τις πράξεις του καθορίζει
την ποιότητα,
το ποιόν και…
το μέγεθός του!
Αυτά._



Ως εδώ . (τελεία) και (παύλα)  στο θέμα...    (26/1/2012)
ڿڰۣ—♥ 
Και τούτα για να μείνουν στην ιστορία (scripta manent, που λένε…).
* Οι φράσεις με τα κόκκινα γράμματα, ανάμεσα στα τιτιβίσματα, δικές μου.
Πάμε λοιπόν:

«Ένα πρόσωπο(!)... κάποιο, κάπου, κάποτε... σε ονόμασε... κολλητή* μου!!!!!;;;!!! (Άραγε τι να εννοεί με οχτώ θαυμαστικά και τρία ερωτηματικά;) κι υποτίθεται, (λέμε τώρα…), ότι είναι μορφωμένο άτομο κοινωνικά κι εγκυκλοπαιδικά…» (!!!) (αυτό το «άτομο» είμαι εγώ… Τελικά είμαι; Εννοώ, μορφωμένο ή αμόρφωτο άτομο; Τι δίλημμα…) –όσο παίρνει… (α, μάλιστα έτσι γενικά και χύμα…)

{* «κολλητή» λέξη, καθώς φαίνεται, απαγορευμένη για μορφωμένους…
Κολλητή = εξαιρετικά αγαπητή, οικεία: π.χ. κολλητή φίλη (το μεταφέρω από το Μείζον Ελληνικό Λεξικό) …
Αλήθεια τι αμόρφωτοι –εγκυκλοπαιδικά εννοώ- αυτοί οι του Λεξικού…}

Τέλος πάντων, το προσπερνάμε.
Αυτά, για κάποιο πρόσωπο...(!) (αυτό το «πρόσωπο» είμαι και πάλι εγώ…)
«Κρίμα στη νοημοσύνη»! (για φανταστείτε… με αξιολόγησε! Τώρα οίκτος είναι, συμπάθεια είναι… που να ξέρω… κομμάτι δύσκολο για αμόρφωτο άτομο…)
«Διότι η πραγματική μόρφωση αρχίζει από τη ΚΑΡΔΙΑ και ανεβαίνει στο νου. (Τι λες τώρα!!! Εδώ πόσα θαυμαστικά θα πρέπει να βάλω; Θα το εμπεδώσω τούτο δω… Σίγουρα.).
«Γιατί ποτέ δεν είμαι αγνώμων, και του... μαιευτήρα... που σπαργάνωσε το ιντερνετικό… μωρό»! (… τι τρυφερό; Μαιευτήρας = άτομο, πρόσωπο, δηλαδή εγώ. Μπράβο μεγαλοσύνη!!! Χίλια μύρια Ευχαριστώ! Θα το θυμάμαι πάντα.)

Κι ύστερα… ήρθαν οι μέλισσες και «ώχετο απιών» καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή στη νεοελληνική  και σε ελεύθερη μετάφραση «την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια»

Και ο νοών, νοείτω…
Καληνύχτα
Μηθυμναίος


Πού είχαμε μείνει;     Α… «Ας χαλαρώσουμε…»      (17/1/2012)
Free Pictures

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι...
Την απάντηση την έδωσα όσο πιο διακριτικά και ευγενικά γινόταν. Επειδή μου «μήνυσαν» ότι στα «στέκια» τους (βλέπε «φέισμπουκ», κ.λπ.) «κόβουν και μπολιάζουν» (?), σε μακροσκελείς σχολιασμούς και υπονοούμενα, για το θέμα. Θέλω να πω και να προσθέσω πως ο καθένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του (και τη «φιλία» του…).

Πίστευα καλοπροαίρετα πως όσοι μας αγαπούν το κάνουν γι’ αυτό που είμαστε κι όχι για τα ψεύτικα στολίδια που ντύνουμε την εικόνα μας. Τα γλυκόλογα, δυστυχώς, δεν είναι πάντα αληθινά. «… Με αποδείξεις». Δεν διαπραγματεύονται πάντα όλα. Είναι κάποια που, ή τα δέχεσαι όπως είναι ή τα απορρίπτεις. Μου πήρε καιρό, όμως έμαθα πια να ξεχωρίζω...

Ο ήχος τους θλιβερός, βγαλμένος από φθαρμένο δοξάρι…
«Για το τίποτα…»

Τα προσχήματα ψεύτικα
Η δοσοληψία τυπική - Οι παρεμβάσεις άστοχες
Η αλήθεια απούσα - Η καταδίκη ερήμην – Η αγάπη σε νάρκη
Και…  η σιωπή επιβεβλημένη και μονοσήμαντη!

Η προσωπικότητά μου, η αγωγή μου (και η καταγωγή μου) δεν μου επιτρέπουν να ακολουθήσω τον ίδιο τρόπο και… δεν θα δεχτώ μαθήματα αξιοπρέπειας από κανέναν.
 
Εγώ επιμένω να παραμένω ο ίδιος. Όπως τότε. Όπως πάντα.

Έγραψα και το εννοούσα:
«Η σχέση μας (διαδυκτιακά τουλάχιστον για μένα) έχει ραγίσει…»

Μηθυμναίος

Μια μικρή εξήγηση...

* Η σιωπή μου, Υιώτα, είναι επιβεβλημένη αφού όλα όσα εξελίχτηκαν στα σχόλια του μπλογκ σου τα «λούστηκα» κυριολεκτικά … Ειπώθηκαν από την κολλητή σου φίλη (… στην οποία παραχώρησες, όπως φάνηκε χρέη δικηγόρου) και δικαιώθηκαν από τη δική σου σιωπή.
Παρότι έκτοτε η σχέση μας (διαδυκτιακά τουλάχιστον για μένα) έχει ραγίσει και θα το έχεις νοιώσει από το ότι δεν επισκέπτομαι ούτε σχολιάζω στο μπλογκ σου, εσύ επιμένεις να το κάνεις στο δικό μου αναγκάζοντάς με κάποιες φορές να αγνοώ τα σχόλιά σου κι άλλες από ευγένεια να απαντάω όσο μονολεκτικά γίνεται.

Τέλος, ένα θέλω να πω: όποιος δεν καταλαβαίνει μια στάση, δεν θα καταλάβει ούτε και την πιο αναλυτική εξήγηση… που ενδεχομένως θα αναγκαζόμουν να κάνω. Για το τίποτα…
Μηθυμναίος