Ξεκίνησα 11 χρονών ν’ ακούω μουσική.
Μετά άκουσα λίγη μουσική ακόμα.
Μετά είπα ν’ ακούσω και λίγη μουσική.
Και μετά άρχισα ν’ ακούω μουσική.
Μετά είπα ν’ ακούσω και λίγη μουσική.
Και μετά άρχισα ν’ ακούω μουσική.
Είναι κάτι τραγούδια, φίλες και φίλοι μου, που στοιχειώνουν μέσα μας, μάς παίρνουν στο κατόπι και μας στριφογυρίζουν στη δίνη των αναμνήσεων. Τ’ ακούμε ύστερα από καιρό και γίνεται το μέσα μας, άνω κάτω… Συντρίμμια.
Ως συνήθως τα κουβαλάμε μαζί μας για να μας συντροφεύουν στα σεργιάνια της ψυχής μας, από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο. Είναι αυτά που αντέχουν, παγώνουν τις στιγμές και ξεφυλλίζουν τις αναμνήσεις. Μας δίνουν λαχτάρες, νοσταλγία κι αφορμές για να θυμόμαστε και ν’ αγαπάμε.
Ως συνήθως τα κουβαλάμε μαζί μας για να μας συντροφεύουν στα σεργιάνια της ψυχής μας, από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο. Είναι αυτά που αντέχουν, παγώνουν τις στιγμές και ξεφυλλίζουν τις αναμνήσεις. Μας δίνουν λαχτάρες, νοσταλγία κι αφορμές για να θυμόμαστε και ν’ αγαπάμε.
Μερικές φορές τα τραγούδια γίνονται η αντανάκλαση του ειδώλου μας σ’ έναν καθρέφτη. Δεν θέλουμε, βέβαια, να το βλέπουμε όλη την ώρα, αλλά είναι καλό όταν το χρειαζόμαστε να ξέρουμε ότι υπάρχουν.
Θα ’θελα να ’ξερα αλήθεια, πως τα καταφέρνουν οι στιχουργοί και οι συνθέτες, να παίρνουν τις αλήθειες και τις πληγές του καθενός μας και να τις κάνουν στίχους και μουσικές, να τις μαστορεύουν και να τις ξαναβάζουν στο στόμα μας τραγούδι… Γίνεται να μην τους θαυμάζεις;
Έχω διαλέξει μερικά, από αυτά που τα θεωρώ «δικά» μου τραγούδια· είναι απ’ αυτά που ακούγοντάς τα ξανά με κάνουν να νοσταλγώ, να λυπάμαι, να λαχταρώ... Αυτό με ανακουφίζει και μου δημιουργεί ένα καταφύγιο... Τ’ αφήνω να παίζουν, σιωπώ και περνάω από το ένα τραγούδι στο άλλο, σαν σκηνικό που αλλάζει κρατώντας πάντα τους ίδιους πρωταγωνιστές…
Παρακάτω θα βρείτε κάποια δείγματα απ’ αυτά.
* Ο βασιλιάς της μοναξιάς - Μπάμπης Στόκας
* Χαμένος ήχος - Μανώλης Μητσιάς
* Στο καφέ της μοναξιάς - Μαχαιρίτσας -Adamo
* Ποιος τη ζωή μου - Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας