Παρότι έχουν περάσει 21 χρόνια απ’
όταν έφυγα από κει, αισθάνομαι τη χώρα αυτή να την αγαπώ ακόμη. Ακούω οτιδήποτε
για κείνη και η ψυχή μου πλημυρίζει, αλλά πονάει και η καρδιά μου. Κάπου κάπου –και δεν είναι λίγες οι
στιγμές– αναπολώντας, αισθάνομαι τα μάτια μου να υγραίνουν…
Ο χρόνος θα γράφει, η
ζωή θα περνάει... Τόσο όσο η ματιά θα είναι καρφωμένη
στην ταινία που θα προβάλλεται ξανά και ξανά στο νου. Πάντα φτάνει ένα κάτι που
θα τα (ξανά) φέρνει όλα μπροστά μου…
Ωραία
χρόνια. Αλησμόνητες στιγμές. Τα όμορφα –αλίμονο– θα τα θυμάμαι πάντα. Τα αρνητικά τα
σβήνει η μνήμη μόνη της. Ευτυχώς (λέω τώρα) που όλα τα δίπλωσα και τα φύλαξα
στα γραφτά μου.
Δεν ξεχνώ τα λόγια του Ernesto, υπεύθυνου της Μαρίνας Varadero (να ναι καλά ο άνθρωπος,
όπου και να ναι) όταν, ένα βράδυ, συζητώντας στο μόλο, μου είπε: «Cada persona a lo largo de su vida deja un
espejo detrás de sí». Που παναπεί κάθε άνθρωπος στο διάβα της ζωής του
αφήνει έναν καθρέφτη πίσω του.
Θέλω να πιστεύω πως ο δικός
μου καθρέφτης θα υπάρχει ακόμη για κάποιους ανθρώπους.
Βαλένσια, η πόλη μου...
