Διά του Έρωτος...

 

 

Στο γκρίζο φως ενός χειμωνιάτικου απογεύματος, και τον ήλιο να «ματώνει» στη δύση του ορίζοντα  –ξεχασμένος κι αμήχανος– στέκομαι στην αγαπημένη μου γωνιά. Κaι δεν είναι άλλη από αυτή που ονομάζω «το ιερό της καθημερινότητάς μου». Είναι φορές που δεν βρίσκω που αλλού ν’ ακουμπήσω τις θαμπωμένες μου πλέον εικόνες που εναλλάσσονται στα παράθυρα της σκέψης και της μνήμης.

Το γιατρικό μου, χρόνια τώρα, είναι να αγναντεύω για πολλή ώρα, ή τη θάλασσα ή του ορίζοντα τα χρώματα. Έτσι, στα μονοπάτια της αναζήτησης στα σύμπαντα του κόσμου και τα όνειρα σε λίστα αναμονής να ταλανίζουν τη σκέψη μου, αφήνω κάθε διάθεση συζήτησης να ξεμακραίνει κι όλα να συνοψίζονται σ’ έναν ασαφή μονόλογο.

Στο ιερό, λοιπόν, ένα παρατημένο θυμιατήρι, κειμήλιο από αλλοτινούς καιρούς, για τις σιωπηλές προσευχές που κρύβονται μες στην περισυλλογή και… παραδίπλα κάτι συναξάρια από τη γήινη διαδρομή μου, βοηθάνε ώστε να πιάνω το νήμα της σκέψης από εκεί που το άφησα.

Τώρα που τα χρόνια αθροίζονται και οι εμπνεύσεις κοστίζουν, κρατιέμαι  από τα περιθώρια των σημειώσεών μου. Τα συναξάρια μου. Αυτά με σώζουν.