«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

5 Ιουν 2011

Για την Ελλάδα...

Ανέκαθεν ένοιωθα πως ζούμε και υπάρχουμε σε δυο Ελλάδες. Η μια είναι αυτή που μας «πεθαίνει» και η άλλη αυτή που μας δίνει ανάσες αλλά και αφορμές να νιώθουμε περήφανοι. Κι αν το όνειρό μας για μια άλλη Ελλάδα έχει ακόμα χρώμα, είναι γιατί κάποιοι μεγάλοι Έλληνες ήξεραν να το ζωγραφίζουν έτσι ώστε η όποια ουτοπία να μετατρέπεται σε θαύμα.
Κι αφήστε τον Κίσσιγκερ να λέει…

Έλαβα και αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στο Παρίσι, στο Γάλλο δημοσιογράφο, Pierre Sipriot, στις 6 Μαΐου, 1955!

Εμένα, ομολογώ, με συγκλόνισε το κείμενο (γιατί είναι σπάνιο, ιστορικό και επίκαιρο, γιατί αξίζει… κι ακόμη γιατί έχω τους λόγους μου…) γιατί αυτή είναι η ίδια Ελλάδα που όλο πάει κι έρχεται στο νου μας, μας ταξιδεύει πότε μας κάνει περήφανους και πότε μας πληγώνει…

 
Για την Ελλάδα

«Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας, τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο, την αγαπάμε. Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες, τις ίντριγκες, τις ανοησίες, τις ανεπάρκειες των αρχηγών, τη μιζέρια του λαού. Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα. Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.
Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο, και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή. Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Γίνονται καλύτεροι. Έχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ’ αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα».

Και κάτι ακόμη, από την ίδια συνέντευξη, που μου έκανε εντύπωση και είναι για τους Κρητικούς:



«Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού;» ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά. Τού επανέλαβα την ερώτηση: «Πώς σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού; Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό», μου απάντησε. «Και διψάς ακόμα παππού;» Σήκωσε απότομα το χέρι. «Καταραμένος αυτός που πια δε διψάει» φώναξε. Αυτοί είναι οι Κρητικοί. Πώς να μη τους κάνω σύμβολο;


17 σχόλια:

  1. Με αφορμή τα 'διαδοχικά θαύματα' για τα οποία μιλάει ο Καζαντζάκης, αντιγράφω από τον σημερινό Συναξαριστή (5 Ιουνίου), επί λέξει:
    «Τη αυτή ημέρα, μνήμη της μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής και ανάγκης, εν τη των Βαρβάρων επιδρομή, ότε, μέλλοντας υπ’ αυτών δικαίως αιχμαλωτίζεσθαι και φόνω μαχαίρας παραδίδοσθαι, ο οικτίρμων και φιλάνθρωπος Κύριος, δια σπλάγχνα ελέους αυτού, παρ’ ελπίδα πάσαν ελυτρώσατο ημάς».
    Τυχαίο; Δεν νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Στράτο
    Να σταθώ μόνο στη γνώμη που είχε ο Καζαντζάκης για μας, τους ξενητεμένους Έλληνες.
    Πραγματικά "...όσο πιό μακρυά είμαστε από την πατρίδα, τόσο περισσότερο την σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο την αγαπάμε" Αυτό συμβαίνει με εμάς εδώ.
    Νάσαι καλά φίλε μου
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γράφεις: (Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Γίνονται καλύτεροι. Έχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους.)

    Τι άλλο να σας πω παρά ότι τα λόγια του Καζαντζάκη ήταν προφητικά, ήταν και είναι η αλήθεια το Ευαγγέλιο προπαντός για εμάς που ζούμε στο εξωτερικό!


    Αντιγράφω απο τον Ε.Κ. περιοδικό:

    Πέρα από τη λογοτεχνική αξία και τον ουμανισμό του έργου του Νίκου Καζαντζάκη που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του ρουμάνου αναγνώστη η φιλία του Κρητικού με τον Παναϊτ Ιστράτη..... ο πατέρας του Γεώργιος Βαλσαμής από την Κεφαλονιά...


    .........Η μακρινή πορεία του Καζαντζάκη στην Ρουμανία του ΟΜΗΡΟΥ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ όπως τον αποκαλεί η μεταφράστρια Πολυξένη Καραμπή...

    Εγώ μόνο υπογράφω, ως απλός παρατηρητής μα πιστεύοντας, ότι οι Κρητικοί και οι Κεφαλλήνες έχουν κάποια κρυμένη ομοιότητα...

    Χαιρετώ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι παράξενο, μα ακριβώς σήμερα έγραφα στον κ Ντένη σκέψεις που κινούνται στο ίδιο πνεύμα για τους εκτός Ελλάδος Έλληνες. Είναι αυτοί που κρατάνε ψηλά την Ελλάδα την ίδια ώρα που εμείς εδώ αποχρωματιστήκαμε από τις μικρότητες της εθνικής διχόνοιας και πληγώνουμε το σώμα Της και πληγωνόμαστε ταυτόχρονα οι ίδιοι..
    Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω στην Ελληνική Ψυχή που δεν χάθηκε.

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "...
    καταραμένος
    αυτός που δεν διψάει..."

    πόση αλήθεια!

    Σε φιλώ, και σε συγχαίρω για την ανάρτηση,
    Υιώτα
    αστοριανή.

    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είδες Μηθυμναίε μου;
    είτε Μεγάλος (Καζαντζάκης), είτε Μικρός (γέρος Κρητικός), το μεγαλείο ταυτίζεται .. και τα θαύματα διαδέχονται το ένα το άλλο ..

    αναμένοντας το επόμενο λοιπόν..

    Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Α. Παπαγιάννης,

    Την «των Βαρβάρων επιδρομή» τη νιώθουμε πια πλάι μας, οπότε δεν είναι τυχαία τα λόγια των μεγάλων και ιδίως η πνευματική ωφέλειά τους μεγάλη!

    Με την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Dennis Kontarinis,

    Μα γι’ αυτό ακριβώς γράφω κι εγώ πως έχω τους λόγους μου, γιατί κι εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς τους Έλληνες που πορεύτηκε τόσα χρόνια μακριά με τα πιστεύω και τις καταβολές του τόπου που με γέννησε.
    Μη το ξεχνάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ pylaros,

    Δεν το γράφω εγώ αυτό, είναι λόγια του Καζαντζάκη και είναι αληθινά και γι’ αυτό και αποδεκτά από όλους όσους γνωρίζουν τους Έλληνες του εξωτερικού για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι όλοι.

    Και βέβαια έχω διαβάσει για τον Παναΐτ Ιστράτι, φίλο του Καζαντζάκη που έδωσε και διαλέξεις στην Ελλάδα.

    Είχες δεν είχες έβαλες και τους "Κεφαλίνες" μέσα, αφήνοντας έξω τους Λέσβιους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Ρεγγίνα,

    Είναι γιατί αυτοί οι Έλληνες έχουν διατηρήσει την παιδικότητα και το γνήσιο αγαθό ελληνικό φρόνημα, Ρεγγίνα μου, κι αυτές οι αρετές, όσες κράτησαν, είναι προσόν. Δεν νιώθουν τη νεύρωση που έχουμε εδώ. Ιδίως τώρα. Αφομοιώνουν χωρίς να αφομοιώνονται. Ανοίγουν μονοπάτια και δείχνουν δρόμους. Και γι’ αυτό είμαστε περήφανοι.

    Έχεις την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Αστοριανή,

    Σ’ ευχαριστώ, Υιώτα, και να ‘σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ meggie,

    Όταν η ουτοπία γίνεται πίστη, όπως λέει ο μεγάλος Κρητικός, είναι επόμενο να έρθουν και τα θαύματα. Άλλωστε κάποιο θαύμα δεν περιμένουμε και τώρα;

    Πάντως λείπουν στις μέρες μας κάτι τέτοιοι άνθρωποι. Συμφωνείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ναι, συμφωνώ, λείπουν και η Απουσία είναι τεράστια.

    Τα βήματά μας δεν βρίσκουν ρυθμό. Τσαλαβουτάμε σαν αιωρούμενοι και φοβάμαι τι και ποιός μπορεί έτσι ευάλωτοι που είμαστε να μας .. προφτάσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κάπου διάβασα τούτο, ίσως και άσχετο, πάντως το βρίσκω σωστό: "Αυτοί δεν θα φερόντουσαν σαν λύκοι αν εμείς δεν φερόμασταν ως πρόβατα. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν λύκοι. Λυσσασμένοι λύκοι!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Απο τα πιο ομοφα κειμενα σου ...
    Μιλαει!
    Συγχαρητηρια Στρατη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ Λιακάδα,

    Ο φτωχός πρόλογος είναι δικός μου, το σπουδαίο κείμενο ανήκει στον μεγάλο Κρητικό… και με αγγίζει γιατί όπως γράφω έχω λόγους και… το ξέρεις.

    Σ’ ευχαριστώ και να ‘σαι καλά!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!