«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

12 Δεκ 2012

«Ο κύβος ερρίφθη»!


Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2003 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Λέσβου το πρώτο γραφτό μου με τίτλο: «Στα μονοπάτια του γυρισμού». Τότε, ζούσα ακόμη στη Βενεζουέλα κι ετοιμαζόμουν να διαβώ του γυρισμού το μονοπάτι…


Ωστόσο, συνέχισα να στέλνω «κομμάτια» και να δημοσιεύονται. Αυτό ήταν για μένα μεγάλη τιμή και ικανοποίηση. Ώσπου το Δεκέμβρη του 2006, (το μονοπάτι με είχε φέρει πια στην πατρίδα) η διεύθυνση της εφημερίδας μού έκανε την πρόταση, να γράφω, τακτικά πλέον, παραχωρώντας μου –με μιας– την τελευταία σελίδα του φύλλου της Τρίτης.

    Έτσι, την Τρίτη 5 του Δεκέμβρη έγινε η αρχή με το άρθρο: «Η τελευταία σελίδα και… οι ενδοιασμοί μου». Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί 284 άρθρα μου!


 Το χρονογράφημα είναι το «σερβίρισμα της ψυχής μου σε καθημερινά ψίχουλα», έλεγε ο Κονδυλάκης. Κάπως έτσι ήταν και τα δικά μου κείμενα. Προσωπικά βιώματα, νοσταλγίες κι αναπολήσεις ενός παρελθόντος από εκείνα που, κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί, αρνούμαστε να αφήσουμε όπως κι εκείνο αρνείται να μας αφήσει. Αλλά και σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, όλα απ’ την ψυχή βγαλμένα. Όλα μα όλα είχαν τη μυρωδιά απ’ τα δικά μου «κάποτε» και τα «τότε», λες και ξεφύλλιζα ξανά βιβλία διαβασμένα… που αγάπησα. Χρόνια πολλά στην ξενιτιά, με τη νοσταλγία ύφαινα τον ιστό μου. Και συνέχισα, με το πέρασμα του χρόνου, να τον υφαίνω με τις αναμνήσεις μου. Δέσμιος πάντα στο πλέγμα του.

Εδώ και καιρό, όμως, έχω νιώσει πως επαναλαμβάνομαι. Νιώθω πως, όλα αυτά, από την πολλή χρήση, άρχισαν να ξεθωριάζουν. Και, μα την αλήθεια, αυτό με μελαγχολούσε. Έκανα προσπάθειες να σταθώ ανάμεσα στο τι θέλω να γράψω και στο τι θέλω να πω. Κι όλο στα ίδια έμενα. Βλέπετε, οι αναμνήσεις, είναι οι άτιμες σαν τα  διαβατάρικα πουλιά, έρχονται, φεύγουν… ξανάρχονται… Έβλεπα το κουβάρι να τελειώνει και τον κύκλο να κλείνει. Έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση: Να σταματήσω!… Να τολμήσω το «ναι» ή το «όχι». Και δεν το τολμούσα. Για πολλούς λόγους… Δεν είναι δύσκολο να αποφασίζεις κάτι και να το κάνεις. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν τελικά έχεις ή όχι, πάρει τη σωστή απόφαση.
Και η απόφαση πάρθηκε. «Ο κύβος ερρίφθη»!

Θέλω να ευχαριστήσω τις φίλες και τους φίλους που είχαν την καλοσύνη να αφήσουν στα σχόλια της εφημερίδας, τα πολύ καλά τους λόγια και να ομολογήσω πως  με συγκίνησαν πολύ. Ένιωσα βαθιά μέσα μου την αγάπη τους!
Σας ευχαριστώ Χαρά, Μάγδα, Μαίρη, Χρυσόστομε, Γαβριήλ, Δώρα, Τάκη, Γιώργο, Ζωζώ, Θόδωρε, Ντένη… Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου!
Σ.Δ .
Μηθυμναίος 

10 σχόλια:

  1. ...Κι εμείς Στράτο.
    Εύχομαι Καλή νέα αρχή,όπου εσύ αποφασίσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΄Ο,που και ό,ποτε αποφασίσεις να ξαναφήσεις τα "χνάρια"σου θα μένουν ανεξίτηλα.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Χαρά Θ.,

    Δεν υπάρχει κάποια νέα αρχή, Χαρά μου, ένα τέλος εποχής υπήρξε…

    Προς στιγμή υπάρχουν: Μηθυμναίος, Φωτοχυσίες, Ιστοχαστής

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,

    Καλή κι αγαπημένη μου Γλαρένια, όπως εξηγώ παραπάνω και στη Χαρά, τα «'χνάρια» μου θα τα αφήνω στο Μηθυμναίος- πρωτίστως- αλλά και στις Φωτοχυσίες, στο Ιστοχαστής… και τα άλλα τα «ανεξίτηλα» στο αρχείο της εφημερίδας Εμπρός… εκτός κι αν…

    Σε φιλώ και σε ασπάζομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ Ν.Υ.Παρασκευή, Δεκεμβρίου 14, 2012

    Στράτο μου, αργά και καθυστερημένα ξανά, διάβασα το χρονογράφημά σου και… έμεινα!!!
    Όχι, βρε Στράτο… «Απαράδεκτον», όπως σου έγραψε ο Γαβριήλ, στα σχόλια της εφημερίδας.
    Εσύ γεμάτος συναίσθημα, τρυφερότητα, εμπειρίες, πως είναι δυνατόν να νιώθεις τώρα, πως μόνο το χθες ζυγίζει στην σκέψη σου και διαγράφεις το σήμερα που δεν σ’ εμπνέει για τίποτε συνταρακτικό στη δική σου ανάλυση κι ευαισθησία...

    Η ζωή όμως δεν είναι ποτέ επανάληψη όσο υπάρχει πνοή μέσα μας!

    Το γραφτό σου είναι ένας ξέχωρος, ωραίος κόσμος που είναι διαχρονικός και ποτέ αφηρημένη επανάληψη από ό,τι έζησες και πέρασες στο διάβα του βίου σου. Το παρελθόν σ’ έκανε πιο πλατύ και ανθρώπινο και σ’ έκανε ΣΤΡΑΤΟ!

    Πολλές φορές σε διαβάζω γιατί αφήνεις μέσα μου την υπέροχη γεύση και ικανοποίηση γι’ αυτό που εκφράζεις. Έχεις μεγάλο ταλέντο, όμορφο ψυχικό κόσμο και είσαι αστείρευτος για μας τους φίλους σου που μας εμπλουτίζεις και σε κρατούμε ψηλά!

    Απόψε θα πιούμε ένα ποτηράκι στην υγειά σου με την παρέα εδώ.

    Γεια μας Στράτο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ,

    Στέλλα μου, σωστός χείμαρρος τα λόγια σου. Με γεμίζεις με συγκίνηση και περηφάνεια γιατί αν έχεις δει τα σχόλια των αναγνωστών στην εφημερίδα δεν είναι δυνατόν να μη νιώθει κάποιος έτσι.

    Σ' ευχαριστώ από καρδιάς και τα λαμβάνω υπ' όψιν τα όσα πολύ λογικά μου γράφεις, αλλά είναι μια απόφαση που πήρα, βέβαια, πρωτίστως για τους λόγους που αναφέρω αλλά και για κάποιες άλλες λεπτομέρειες που δεν θα ήθελα να ονομάσω.

    Χάρηκα που χτες βράδυ (ξημερώματα για μένα) μπόρεσα και μίλησα μαζί σας και ομολογώ ότι άξιζε να ξημερωθώ και οπωσδήποτε το αξίζετε κι εσείς.
    Θα περιμένω να δω και τις φωτογραφίες της παρέας, μάλλον ο Γαβρίλης θα τις αναρτήσει στον Πύλαρο.

    Στέλλα και πάλι σ' ευχαριστώ και εύχομαι να είσαι πάντα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δε ξέρω, λέτε να περιμένουμε μια καινούργια αρχή; σε κάτι το απρόοποτο, το όμορφο; μακάρι!

    Ο καιρός θα δείξει.

    Σου εύχομαι όυι το καλύερο.

    Πάντα με την αγάπη μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ pylaros,

    Τι καινούργια, βρε Γαβρίλη, δεν είμαστε για τέτοια, φτάνει τούτα τα μετερίζια που έχουμε.

    Πάντως σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στράτο, οι ιδέες του μυαλού, παίρνουν μόνο "διακοπές". Κι αυτό γιατί η ψυχή που τις τροφοδοτεί, δεν στερεύει ποτέ.
    Άκου με που σου λέω. Για την ώρα πάρε τον χρόνο σου, να ξεκουραστείς. Φαίνεται να τον έχεις ανάγκη.
    Με την αγάπη μου
    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Βάνα Κ,

    Βάνα δεν αντιλέγω, μεταξύ άλλων, μπορεί να είναι κι αυτό να χρειαζόντουσαν διακοπές οι ιδέες, όσο για την ψυχή το ξέρω… αν ήταν να στερέψει, αυτό θα είχε γίνει προ καιρού.
    Εγώ, να ξέρεις, ότι σ’ ακούω πάντα, όπως πάντα θα ακούω τα λόγια των καλών μου φίλων!

    Σ’ αγαπώ και το ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!