Θέλω να πιστεύω
πως, ύστερα από 9 χρόνια, που συμπληρώνονται σήμερα, 19 Νοεμβρίου, κατάφερα να
έχω ένα ιστολόγιο από το οποίο ό,τι εξάγεται είναι η αντανάκλαση του εαυτού
μου. Όλη! Που καταγράφεται με λέξεις, εικόνες, θέσεις, σκέψεις, απόψεις βιώματα
και συναισθήματα δίνοντας ένα άλλο χρώμα! Δεν είναι κι εύκολο, εδώ που τα λέμε,
να μεταπλάθει
κανείς την ευαισθησία του σε λέξεις.
Αυθεντικά, ανθρώπινα,
όλα. Διαπνέονται, ως συνήθως, –κι απ’ ό,τι λένε, χωρίς την παραμικρή διάθεση να ευλογήσω τα γένια μου– από μια εκλεπτυσμένη
έκφραση, αφήνοντας να φανεί μια υπέρμετρη ευαισθησία και μια εύθραυστη ψυχή.
Διακριτική, κι απαλλαγμένη από κάθε είδους αμφισβήτηση. Ο καθένας άλλωστε
προσπαθεί να φτιάξει το χώρο του με τα υλικά που διαθέτει. «Είναι προτιμότερο να είσαι το γνήσιο
πρωτότυπο του εαυτού σου, παρά το φτηνό αντίγραφο οποιουδήποτε άλλου»… Αυτό
το τίμησα όσο μπορούσα.
Δεν έκανα τσιγγουνιές στην τρυφερότητα. Τη χάριζα
απλόχερα. (Ποιος έλεγε να δεις, πως η
τρυφερότητα είναι μόνο γένους... θηλυκού;). Και η αμεσότητα εκεί… παρούσα,
με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές! Αυτή η αμεσότητα που μοιράζεται.
Κάτι –ίσως το πιο
σπουδαίο– που καταφέραμε –εσείς κι εγώ– ήταν να μικρύνουμε, κατά κάποιο τρόπο, τις αποστάσεις που μας
χώριζαν κι ας μην έγινε αυτό με όλους. Με κάποιους τελικά δεν ταιριάξαμε… Αδυναμίες
εντέλει. Δυστυχώς! Στο διάβα του χρόνου προέκυψαν και αναχωρήσεις. Καλωσορίσματα και αποχαιρετισμοί ήταν μέσα στο
πρόγραμμα.
Ωστόσο, τα αποτυπώματα, που με τα λόγια σας αφήνατε
στα σχόλια, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα δεχόμουν. Έχω να το
λέω: Τι
φίλους αξιώθηκα!!! Πόσα θαυμαστικά χωράνε… Να τα προσθέσω…
Άφησα για το τέλος τα… χρωστούμενα απέναντί σας. Τα
οφειλόμενα! Θα τα αποδώσω με τρεις απλές λέξεις: Ένα «ευχαριστώ», ένα «σας αγαπώ» και μια
«συγγνώμη»! Όπου και όπως αναλογούν.
Και βέβαια δεν θα
μπορούσε να λείψει το κέρασμα!
Να είστε καλά!
