Χριστός Ἀνέστη!

Χαίρεστε και Αγαλλιάσθε, φίλοι μου!

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

Κι ενώ ο Απρίλης μας επισκέφτηκε γενναιόδωρος, ανοιξιάτικος και γελαστός, με το που μπήκε η Εβδομάδα των Παθών το γύρισε στο μουντό, για να συντονιστεί και να συνηγορήσει με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Μέρες μιας άνοιξης, άστατης κι απείθαρχης που με χειμώνα μοιάζει… Ανάκατες οι ευωδιές της φύσης και του λιβανιού με τα «αλληλούια» του αγέρα, αφήνουν να αιωρείται μια παράξενη συναίσθηση, κάτι σαν θαύμα. Το θαύμα που νομίζουμε ότι μας λείπει κι ολόγυρά μας είναι, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Τον κόσμο μας.

Κάθε χρόνο, με το που φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, αναπόφευκτα μας παρασύρει στην καταγραφή μιας ατέρμονης μνήμης που την κουβαλάμε μέσα μας. Ανοίγουμε το κουτί με τα φυλαχτά της καρδιάς μας, τα ιερά και τα όσια των παιδικών μας χρόνων, κρυμμένα στο εικονοστάσι της ψυχής μας και ξαναζούμε εκείνες τις στιγμές. Τέτοιες μέρες, επιστρέφω σ’ εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας ψάχνοντας όσα σημάδια έχει αφήσει ο χρόνος. Είναι η τρυφερότητα, η μελαγχολία, η ελπίδα, τα λόγια των ύμνων. Είναι οι αναμνήσεις, ο τόπος μας, η νοσταλγία, δηλαδή η παράδοση που ανήκει σε όλους όσους τη νιώθουν.

Σ’ εκείνες τις εκκλησίες των παιδικών μου χρόνων, στα κατανυκτικά απόδειπνα με τις Ακολουθίες του Νυμφίου –μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους– ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι. Τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα. Και το λιβάνι… μοσχομύριζε!

Τέτοιες μέρες, γυρίζουμε πίσω –όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ– προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια τόσο επιβλητική, πήγαινα αναζητώντας… λίγο φως. Η κορύφωση του δράματος και του πένθους, συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης και χαράς στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Της Λαμπρής! Με τη βεβαιότητα ότι μετά από κάθε «Σταύρωση» έρχεται η «Ανάσταση»…

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

Καφές ζεστός, η καλημέρα το πρωί…

Είναι η αρχή για ν’ ανθίσει μια όμορφη μέρα…

Πιστός στην αριθμητική των καθημερινών αναγκών και όχι μόνο… ο καφές γίνεται επικοινωνία για κάθε ανοιχτή καρδιά και κάθε άδολη σκέψη. Παρηγοριά σε δύσκολες καταστάσεις. 

Αδιάψευστος μάρτυρας της μέσα μας αλήθειας. 

Ζεστός καφές, γουλιά, γουλιά τον πίνω σαν τη ζωή, γιατί ομορφαίνει τις στιγμές του μαζί, μαλακώνει τις αισθήσεις, λιγοστεύει τις έγνοιες… Γιατί η ζωή είναι μικρή… μα οι στιγμές είναι μεγάλες και… αξίζουν.

Πάω για καφέ με φίλο σημαίνει: 

μοιράζομαι με τον άνθρωπο με τον οποίο πήγα για καφέ τις μικρές μας ιστορίες. 

Τις σημαντικές στιγμές μας. 

Τις ανάκατες υποσχέσεις, ενός αβέβαιου αύριο…

«Στο καφέ της ξεγνοιασιάς παλιά γεμάτη τσέπη

γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει τα θέλω, τα μη»…

Στο καφέ του άσκοπου χρόνου.

Τον απολαμβάνεις κι ύστερα ξαναπέφτεις στη γνώριμη μοναξιά σου…

Μη γελάτε…Έαρ δεν γίνεται με ρίμες και ομοιοκατάληκτες στιγμές

Έαρ δεν γίνεται με ρίμες και ομοιοκατάληκτες στιγμές, που λέει και η Δημουλά, παρά με της ψυχής το αδάμαστο δόσιμο, νομίζω. Αυτής της ανθρώπινης ψυχής που γεφυρώνει τις αποστάσεις και ξέρει να βάζει μιλιά στο χτύπο της καρδιάς.

Στέκομαι στ’ ανοιχτό παράθυρο κι απ’ έξω ο Απρίλης. Ανοίγω αγκάλες να τον υποδεχτώ. Ο Απρίλης της πασχαλιάς, των χρωμάτων και των αρωμάτων. Κι αυτός ο ήλιος, ο γλυκός ήλιος, που ήρθε μαζί του για να μας θυμίσει ότι η άνοιξη είναι ξανά εδώ κι ότι το φως υπάρχει πάντα, διάφανο, αμόλυντο, ζεστό, ευσπλαχνικό, κόντρα στο σκούρο γκρίζο της καθημερινότητας.

Κι η γη, δεν άντεξε… πιστή στην ετήσια υπόσχεσή της, στολίστηκε με λογής λουλούδια. Έβαλε χρώμα για να χωρέσει στο αχώρητο, στα αχαρτογράφητα κενά των ματιών και της ψυχής μας

Παραπέρα, μάρτυρες αδιάψευστοι της εαρινής πανδαισίας, τα πουλιά, που απαντάνε στο εορταστικό κάλεσμα με τρελαμένους κελαηδισμούς, εωθινούς.

Αλλάζει η διάθεση. Αλλάζω  διάθεση. Μη γελάτε…

Ας λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια

πως είναι Απρίλης.

Το λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.

Εμένα μ’ εξαπατούνε οι θεοί

κάθε που αλλάζει ο καιρός,

κάθε που δεν αλλάζει.

Μη γελάς.

Έαρ δε γίνεται

με ρίμες

ήλιοι - Απρίλιοι,

ήλιοι - Απρίλιοι,

ομοιοκατάληκτες στιγμές,

χρόνος χρωμάτων,

στρέμματα φωτός,

χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.

Καλό μήνα!