ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ*

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου। Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ। Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό». Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους। αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. Σήμερα ξέρω ότι, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

* ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth,
μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε
στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία

Ομιλία στα 70στά γενέθλιά του…

Μηθυμναίος

Δεν θα δακρύσω πια για σένα...

Ένας από τους Πυξ Λαξ, ο στιχουργός και συνθέτης Μάνος Ξυδούς έφυγε για τους ουρανούς… Τον πρόδωσε, δυστυχώς, η καρδιά του।

Μηθυμναίος

Νοσταλγική απόδραση μ’ ένα τρικύμισμα και μια τρυφερή γλύκα…

Μεγάλη Εβδομάδα ήδη.

Αρχή της ιερότερης και ωραιότερης, για μένα, εβδομάδας του χρόνου. Οι ημέρες που έπονται είναι μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους, βγάζουν ακριβώς αυτό τον πόνο που υποβάλλει η πορεία Του. Από το θάνατο στην κορυφαία στιγμή, την Ανάσταση!

«Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν»…

.

Διαβάζω τα λόγια της μεγάλης μας ποιήτριας Κικής Δημουλά.

.

«Στην κοπιώδη πορεία του “δεηθώμεν”

τα μεγάλα κεριά προχωρούν,

τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω.

Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα,

λυγίζουν και διεκτραγωδούν

το αντίτιμο τους».

.
Σ’ εκείνες τις εκκλησίες των παιδικών μου χρόνων ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι, τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα. Και το λιβάνι… μοσχομύριζε!

Πάντα, τέτοιες μέρες, θα γυρίζουμε πίσω, το επαναλαμβάνω –όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ– προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Εκεί όπου τόσοι αγαπημένοι μας άνθρωποι –άνθρωποι που κράτησαν τη ζωή μας– είναι πια ανεπίστρεπτα απόντες. Όχι όμως κι από τη σκέψη μας. Όλοι, λίγο πολύ, πιστοί και λιγότερο πιστοί έχουμε νιώσει τη θλίψη της απώλειας που τη γλυκαίνει η παρηγοριά της μνήμης…

Στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια μας τόσο επιβλητική, πηγαίναμε αναζητώντας… λίγο φως. Η αίσθηση του δράματος και του πένθους συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Του Πάσχα!

Ο καθένας προσδοκά μια επιστροφή που την ονειροπολεί με το δικό του τρόπο. Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή, πριν 10 χρόνια στο χωριό μου…

Βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Η εκκλησία κατάμεστη από κόσμο, ο παπάς στη ωραία Πύλη διαβάζει το πέμπτο κατά Ματθαίου Ευαγγέλιο.
Σε λίγο όλα τα φώτα σβήνουν κι απ’ το βάθος του Ιερού, κάτω απ’ το φως των κεριών, ακούγεται η πένθιμη, σχεδόν θρηνώδης φωνή του ιερέα: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...».
Εμφανίζεται με τον σταυρό στα χέρια. Το επαναλαμβάνει ένας καλλίφωνος ψάλτης, διαδοχικά. «Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων Βασιλεύς...». Φορτισμένες στιγμές. Ένα πυκνό νέφος από λιβάνι με τυλίγει, σκύβω το κεφάλι και προσεύχομαι, ο ιερέας με πλησιάζει, περνάει από μπροστά μου, κι αμέσως προσηλώνω το βλέμμα στο ακάνθινο στεφάνι του Ναζωραίου. Τοποθετούν τον σταυρό στο μέσον της εκκλησιάς. Εκεί θα μείνει ο Εσταυρωμένος μέχρι την αποκαθήλωσή του το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής για να τον αποθέσουν στον στολισμένο, από τα κορίτσια, με πανέμορφα λουλούδια επιτάφιο. Συνήθειες και έθιμα που άφησαν οι μάνες τους και τα «στηρίζουν» τώρα εκείνες. Τα ίδια κορίτσια, μαυροφορεμένα, το βράδυ ψάλλουν τα Εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ...». Στα μανουάλια και στα χέρια των πιστών κεριά, μικρά, ταπεινά να σιγοκαίνε... «Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην...». Η μεθυστική μυρωδιά του λιβανιού κυριεύει τις αισθήσεις. «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη Ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου». Η συνείδηση απόθεσε το κουράγιο της, ένας κόμπος τώρα ανεβαίνει και σταματάει στο λαιμό. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;». Οι γλυκές τούτες μελωδίες δίνουν μια άλλη διάσταση. Κάνουν την καρδιά να σκιρτά «Ω φως των οφθαλμών μου...». Αποπνέουν δέος, κατάνυξη, η ψυχή ξαποσταίνει κι εσύ μένεις να ψάχνεις τον μελωδό. Κατόπι η περιφορά στα σοκάκια ένα γλυκό και δροσερό αεράκι χτυπάει τα πρόσωπα, όλοι προσπαθούν να μην σβήσουν τα κεριά που λιώνουν στα χέρια. Βήματα σιγανά, είναι σαν περίπατος στ’ άχρονο, θαρρείς, και το διαρκές. Μάταια προσπαθείς ν’ αφουγκραστείς τη σκέψη του διπλανού σου. Η νύχτα αβάσταχτα γλυκιά. Καταλαγιάζει η λύπη, προσδοκώντας την αυριανή ημέρα της Ανάστασης.

* Απόσπασμα από το «Εαρινό προσκύνημα στη γενέθλια γη»

Μηθυμναίος

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Ένα παρελθόν που ήδη χάνεται

μες στην ομίχλη του χρόνου...

Ένα παρελθόν γεμάτο χαρές και επιτυχίες,

αλλά και πικρίες,

και απογοητεύσεις, και διαψεύσεις...

Ένα παρελθόν γεμάτο γνωριμίες, πρόσωπα,

φυσιογνωμίες...

Ένα παρελθόν που το στοιχειοθετεί κανείς

καθώς πορεύεται προς το μέλλον,

αλλά που το ίδιο δεν έχει μέλλον πια...

Ωστόσο, ένα παρελθόν με μια εξαίσια γεύση,

που την ορίζουν τα όσα ίχνη

γράφτηκαν ως τώρα στην καρδιά...

Το καινούριο βιβλίο του γνωστού Λέσβιου συγγραφέα, Τάκη Χατζηαναγνώστου με αναμνήσεις απ’ την πολύχρονη θητεία του στα ελληνικά γράμματα.
Στις σελίδες του παρελαύνουν ένα πλήθος γνωστά και άγνωστα πρόσωπα της πνευματικής, της πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, στοιχισμένα σε επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, όνειρα, διαψεύσεις.
Μια γλυκόπικρη γεύση του αιώνα που πέρασε.

.

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Αναμνήσεις από μια μακρά θητεία στα ελληνικά γράμματα

.

Από τις Εκδόσεις "ΑΙΟΛΙΔΑ"

σελ. 252

.

Ένα βιβλίο για όλα τα σπίτια.
Θα το βρείτε σ' όλα τα βιβλιοπωλεία.

.

Ο Τάκης Χατζηαναγνώστου γεννήθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, της οποίας χρημάτισε ανώτατο διευθυντικό στέλεχος. Στη λογοτεχνία μπήκε από πολύ νωρίς, από τα μαθητικά του ακόμα χρόνια με πυκνές δημοσιεύσεις κειμένων και άρθρων του γύρω από θέματα λογοτεχνίας, σε εφημερίδες και περιοδικά της επαρχίας και της πρωτεύουσας. Εξέδωσε περί τα 35 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα και διηγήματα, αρχίζοντας από ποιήματα (1951). Συνεργάστηκε σαν σεναριογράφος με τον κινηματογράφο. Πεζογραφικά έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά, ρουμανικά, κινέζικα κλπ. Τιμήθηκε επανειλημμένα με βραβεία, ανάμεσα στα οποία: το Βραβείο Ουράνη της Ομάδας των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, και το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την πεζογραφία, ενώ το διήγημά του «Φυγή» εκπροσώπησε την Ελλάδα (δια της «Καθημερινής») στον παγκόσμιο διαγωνισμό διηγήματος της εφημερίδας Herald-Tribun της Νέας Υόρκης το 1954, και μεταφράστηκε σε 22 ξένες γλώσσες. Γενικά το έργο του, λυρικό στη βαθύτερη ουσία του, όπως έχουν γράψει οι κριτικοί του, χαρακτηρίζεται από απέραντο ανθρωπισμό, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Μ' αυτό το εφόδιο διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, και ιδιαίτερα εκείνες των δύο φύλων.

.

* «Από καρδιάς σας εύχομαι, κ. Χατζηαναγνώστου, και τούτο το βιβλίο σας να γνωρίσει την επιτυχία όλων των προηγούμενων!

Ευχή μου να είναι καλοτάξιδο όπως και η ζωή σας»!

.

Μηθυμναίος