Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Ένα παρελθόν που ήδη χάνεται

μες στην ομίχλη του χρόνου...

Ένα παρελθόν γεμάτο χαρές και επιτυχίες,

αλλά και πικρίες,

και απογοητεύσεις, και διαψεύσεις...

Ένα παρελθόν γεμάτο γνωριμίες, πρόσωπα,

φυσιογνωμίες...

Ένα παρελθόν που το στοιχειοθετεί κανείς

καθώς πορεύεται προς το μέλλον,

αλλά που το ίδιο δεν έχει μέλλον πια...

Ωστόσο, ένα παρελθόν με μια εξαίσια γεύση,

που την ορίζουν τα όσα ίχνη

γράφτηκαν ως τώρα στην καρδιά...

Το καινούριο βιβλίο του γνωστού Λέσβιου συγγραφέα, Τάκη Χατζηαναγνώστου με αναμνήσεις απ’ την πολύχρονη θητεία του στα ελληνικά γράμματα.
Στις σελίδες του παρελαύνουν ένα πλήθος γνωστά και άγνωστα πρόσωπα της πνευματικής, της πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, στοιχισμένα σε επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, όνειρα, διαψεύσεις.
Μια γλυκόπικρη γεύση του αιώνα που πέρασε.

.

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον

Αναμνήσεις από μια μακρά θητεία στα ελληνικά γράμματα

.

Από τις Εκδόσεις "ΑΙΟΛΙΔΑ"

σελ. 252

.

Ένα βιβλίο για όλα τα σπίτια.
Θα το βρείτε σ' όλα τα βιβλιοπωλεία.

.

Ο Τάκης Χατζηαναγνώστου γεννήθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, της οποίας χρημάτισε ανώτατο διευθυντικό στέλεχος. Στη λογοτεχνία μπήκε από πολύ νωρίς, από τα μαθητικά του ακόμα χρόνια με πυκνές δημοσιεύσεις κειμένων και άρθρων του γύρω από θέματα λογοτεχνίας, σε εφημερίδες και περιοδικά της επαρχίας και της πρωτεύουσας. Εξέδωσε περί τα 35 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα και διηγήματα, αρχίζοντας από ποιήματα (1951). Συνεργάστηκε σαν σεναριογράφος με τον κινηματογράφο. Πεζογραφικά έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά, ρουμανικά, κινέζικα κλπ. Τιμήθηκε επανειλημμένα με βραβεία, ανάμεσα στα οποία: το Βραβείο Ουράνη της Ομάδας των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, και το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την πεζογραφία, ενώ το διήγημά του «Φυγή» εκπροσώπησε την Ελλάδα (δια της «Καθημερινής») στον παγκόσμιο διαγωνισμό διηγήματος της εφημερίδας Herald-Tribun της Νέας Υόρκης το 1954, και μεταφράστηκε σε 22 ξένες γλώσσες. Γενικά το έργο του, λυρικό στη βαθύτερη ουσία του, όπως έχουν γράψει οι κριτικοί του, χαρακτηρίζεται από απέραντο ανθρωπισμό, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Μ' αυτό το εφόδιο διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, και ιδιαίτερα εκείνες των δύο φύλων.

.

* «Από καρδιάς σας εύχομαι, κ. Χατζηαναγνώστου, και τούτο το βιβλίο σας να γνωρίσει την επιτυχία όλων των προηγούμενων!

Ευχή μου να είναι καλοτάξιδο όπως και η ζωή σας»!

.

Μηθυμναίος

Η Σόνια και η Φαουστίνα… της προσφοράς

.

Αδύνατο να μ’ αφήσει αδιάφορο μια είδηση που διάβασα πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα «LISTÍN DIARIO» του Santo Domingo. Μια τόση δα είδηση, λιτή, μα και τόσο σημαντική. Έγραφε: «Η Σόνια Μαρμολέχος, ετών 28, μάνα ενός νεογέννητου μωρού, το άφησε στο σπίτι της, πήρε το λεωφορείο της γραμμής και πήγε στο νοσοκομείο Darío Contreras του Άγιου Δομήνικου, για να θηλάσει τραυματισμένα μωράκια που είχαν μεταφερθεί εκεί μετά το φονικό σεισμό της Αϊτής. Αυτή η φτωχή Δομινικανή μητέρα, έδωσε το μητρικό της γάλα σε μερικά από τα 20 ορφανά της γειτονικής χώρας, που νοσηλεύονταν σ’ εκείνο το τραυματολογικό κέντρο».

Η «pechua» Σόνια Μαρμολέχος επί του έργου

Λίγες σειρές που θα πέρασαν –αν πέρασαν– απαρατήρητες στα ψιλά των εφημερίδων. Τέτοιες ειδήσεις, θα έλεγα, έπρεπε να δίνουν το γύρο του κόσμου. Λένε σε ’κείνα τα μέρη: «Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη μπορεί να χαρίσει ένα χαμόγελο και κανένας τόσο πλούσιος που να μη το χρειάζεται». Αυτό διέθετε, μέσα στη φτώχεια της η Σόνια, αυτό πρόσφερε. Δεν χρειαζόταν παραπανίσια λόγια… Η πράξη της –έκφραση ανθρωπιάς– έφτανε.

Σκέφτομαι, πόσο περήφανες θα πρέπει να αισθάνονται οι μάνες αυτής της χώρας. Μιας χώρας που πέρασε από τόσα δεινά, με ξένες κατοχές, φυλετικές διαμάχες, κινήματα, διαπλοκές, αρρώστιες, φτώχεια… Και για μια στιγμή εμφανίζεται, απ’ το πουθενά, η Σόνια, μια φτωχή μητέρα, μια άγνωστη γυναίκα, απλή αλλά «pechua»! Προικισμένη με μια απίστευτη εσωτερική δύναμη, δίνει μια κλωτσιά στα 7,2 ρίχτερ, σηκώνει ψηλά το κεφάλι, τρέχει στο νοσοκομείο, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο ελπίδας και προτάσσει τα στήθη της να βυζάξουν το ζεστό μητρικό της γάλα τα ορφανά, αυτό που τους στέρησε η δική τους μάνα… χαμένη στα ερείπια.

Και είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, με τόσο περίσσευμα γενναιοδωρίας, μεγαλοσύνης και ανθρωπιάς, που μ’ ένα απλό «κάτι», μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.

Μια άλλη ιστορία, παρόμοια μ’ αυτή της Σόνιας, είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια στο βιβλίο «Ούτε Τύμπανα Ούτε Τρομπέτες» του Γιάννη Τριάντη. Ήταν κι αυτή –τι σύμπτωση– από ’κείνη τη χώρα της Καραϊβικής.

Η ιστορία της «Φαουστίνας των κυμάτων»(κλικ στον τίλο)

Έτσι, είναι κάποιες φορές, που... αμίλητα -«πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας»- τέτοιες ειδήσεις και ιστορίες, σαν παραμύθια, χρειάζεται να τις διαβάζουμε. Αλλιώς περνάνε, φεύγουν και χάνονται μέσα στη ζούγκλα που φωλιάζει… η καθημερινότητά μας.

Μηθυμναίος

Πώς να ξεχάσεις...

.
* Πώς να ξεχάσεις τις γκρίζες μέρες...

όταν είναι αυτές που φέρνουν τη λάμψη του ήλιου;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις ήττες...

όταν είναι αυτές που θα φέρνουν τις νίκες;

.

* Πώς να ξεχάσεις τα λάθη...

όταν είναι αυτά που δίνουν τα μαθήματα;

* Πώς να ξεχάσεις τη μοναξιά...

όταν είναι αυτή που σε κάνει να καταλάβεις τους φίλους;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις αναποδιές...

όταν είναι αυτές που σε μαθαίνουν να ονειρεύεσαι;

.

* Πώς να ξεχάσεις τις στεναχώριες...

όταν είναι αυτές που έκαναν την τύχη σου ν’ αλλάξει;

* * *

Μη δίνεις ποτέ εξηγήσεις…
Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται.
… και οι εχθροί σου δεν θα τις πιστέψουν…

Μηθυμναίος

Σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο…

Τόσο προσπάθησα να μάθω να γελώ- ο κόσμος μέσα μου δεν θέλει:

Σπασμένα κομμάτια ανασυνθέτω τα τοπία μου

σ’ ένα παράξενο και που γκρεμίζεται από το μέλλον παζλ…

.

Κάτι φορές το φως αρνείται να πεθάνει

και συλλαβίζει τις υπέροχες διαφάνειες του ως αργά το απόγευμα…

Ένα ποίημα δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα
γιατί ζητάει αλήθειες που είσαι υποχρεωμένος να πεις.

Πάνω από το εντυπωσιακό λιμανάκι
που ο ήλιος σκουντουφλά το πρωί,
πάνω στα προπαροξύτονα βράχια…

Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε…

Με όλα τα υπάρχοντά μου μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς.
Φιλοδοξώ έναν ουρανό δικής μου έμπνευσης κι έναν μύθο επίγειο…

Έχω ένα κομματάκι από θρυμματισμένο ουρανό
μέσα μου- ένα θραύσμα από ποίημα
που το φιλώ σαν κόρη οφθαλμού- μην και ποτέ μου λιγοστέψει.

Δεν έχει τίτλο η μοναξιά…
Όλοι ζούμε σε μια εσωτερική σιωπή
που ανατινάζει συνεχώς την ψυχή- κομματάκια της
πέφτουν και στις ματωμένες των ποιητών σελίδες.

--- . ---

Αλλά με όση ποίηση και να περιχυθεί η απουσία πάλι απουσία θα φαίνεται…

.
… που γράφει ευαισθησίες στην καρδιά μου…

* Όλα τα παραπάνω είναι λόγια από στίχους του Στρατή Παρέλη

Μηθυμναίος