Όταν οι εικόνες δίνουν από μόνες τους τη σημασία των λέξεων.

Αγάπη...

.

Φιλία...

.

Μελαγχολία...

Ελπίδα...

Μοναξιά...

Περιέργεια...

Πόνος...
.

Αθωότητα...

Συντροφικότητα...

Πόνος...

.

Συμπόνια...

.

Ζήλια...

Ερωτοτροπία...

Μηθυμναίος

Ο έρωτας κι ο θάνατος

Ένα μικρό απόσπασμα από μια εξαιρετική συνέντευξη του υπεραιωνόβιου (γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1906) ομότιμου καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Εμμανουήλ Κριαρά για τον έρωτα και τον θάνατο που έδωσε το καλοκαίρι στην Βίκυ Χαρισοπούλου στα ΝΕΑ.

Κάντε κλικ στη φωτογραφία και διαβάστε το. Αξίζει!

* Ευχαριστώ τον κ. Τάκη Χατζηαναγνώστου που φρόντισε να μου το στείλει.

Μηθυμναίος

Βενεζουέλα η ποικιλόμορφη…

Εκεί που έζησα 41 ολόκληρα χρόνια!

To 1498, στο τρίτο του ταξίδι, ο Χριστόφορος Κολόμβος, «πάτησε το πόδι του», για πρώτη φορά, στην αμερικανική ήπειρο. Ήταν οι ανατολικές ακτές της σημερινής Βενεζουέλας. Εκείνος πίστευε, φυσικά, ότι είχε φτάσει στις Ινδίες. Κατόπιν αποκαλύφθηκε το λάθος του οπότε προστέθηκε και το «Δυτικές» για να ξεχωρίζει από τις... κανονικές. Θα είναι, ωστόσο, δυο χρόνια μετά όταν ο Αλφόνσο ντε Οχέδα, συντροφιά με τον Αμέρικο Βεσπούτσι διασχίζουν τα νέα αυτά πανέμορφα εδάφη -το «ελ ντοράδο» των ευρωπαίων- κι αντικρίζουν τους καταυλισμούς των Ινδιάνων της περιοχής με τις αχυρένιες καλύβες στημένες σε πασσάλους μπηγμένους μέσα στη θάλασσα. Ευθύς, βλέποντας αυτό, ο Βεσπούτσι, του ήρθε στο νου η Βενετία και έτσι ονόμασε τον τόπο αυτό: Μικρή Βενετία! Που με τα χρόνια μετονομάστηκε σε Βενεζουέλα.

.

Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με απαράμιλλες φυσικές ομορφιές. Ο Δημιουργός, σίγουρα, στις μεγάλες του εμπνεύσεις, φάνηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρος μαζί της. Η ποικιλόμορφη αυτή χώρα έχει να προσφέρει στον επισκέπτη της ό,τι αυτός αναζητεί, καθ’ όλο το χρόνο. Παραμυθένιες παραλίες με ψηλόλιγνους κοκκοφοίνικες και πλούσια τροπική βλάστηση, θάλασσες στο χρώμα του τουρκουάζ με κρυσταλλένια νερά. Πολύχρωμους κοραλλιογενείς βυθούς κι ένα ζεστό ήλιο. Ατέλειωτα παρθένα δάση στα νοτιοανατολικά της χώρας, εκεί όπου συναντά κανείς τον επίγειο, πράγματι, παράδεισο που σκάρωσε, θαρρείς, ο Θεός και δεν είναι άλλος από την πασίγνωστη περιοχή Canaima. Πραγματικός πνεύμονας ζωής του πλανήτη μας! Βασίλειο με δεκάδες χιλιάδες είδη ζωικού και φυτικού πλούτου. Με οργιώδη βλάστηση, έτσι ώστε να χάνεται το μάτι στο πράσινο. Λίμνες, τεράστια ποτάμια (Orinoco, Caroni) και καταρράκτες όπως τον γνωστό Salto Angel, τον υψηλότερο του κόσμου, (975 μ.). Εδώ, φαίνεται, η φύση αποφάσισε να ιερουργήσει από μόνη της. Αλλιώς τι είδους παράδεισος θα ήταν; Σε κυριεύει το δέος και η έκσταση κι αναρωτιέσαι: Δεν έχουν τελειώσει ακόμα τα θαύματα σε τούτον τον κόσμο;

.

Στο κέντρο της και προς τα νότια, συναντάς τις αχανείς πεδιάδες (Los Llanos). Η φύση χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα δουλεύει κι εδώ ασταμάτητα. Μυστήριο και μαγεία μαζί. Εδώ ισχύουν μόνο δυο εποχές, των βροχών και της ξηρασίας κι ανάμεσα τους μια φυσική αρμονία μοναδική. Τα χρώματα σε τούτα τα μέρη, κι ανάλογα με την ώρα, παίρνουν άλλη διάσταση και η μαγεία του τοπίου ξυπνά όλες τις αισθήσεις.
Στα βορειοδυτικά απλώνεται μια μικρή «Σαχάρα», (Los Medanos de Coro). Μια αμμώδη έρημος που ο αέρας ανάλογα με τα κέφια του μεταφέρει την άμμο και φτιάχνει τους αμμόλοφους πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά του δρόμου που τη διασχίζει.
Και το πιο παράδοξο, στα νοτιοδυτικά, στην οροσειρά των Άνδεων, τη «ραχοκοκαλιά», θα έλεγα, της Νότιας Αμερικής, θα συναντήσει ο επισκέπτης τις χιονισμένες βουνοκορφές του Pico Bolívar (5.007 μ.) Ναι, χιόνια μέσα στο τροπικό! Δεν είναι παραίσθηση, αποκάλυψη είναι. Και με το πιο ψηλό (4.765 μ.) και πιο μακρύ (12,5 χλμ.) τελεφερίκ του κόσμου από την πόλη Μέριδα σε μια αξέχαστη διαδρομή φτάνεις σχεδόν στην κορυφή.
Δεν θα ήθελα να παραλείψω την εικόνα που παρουσιάζουν οι χιλιάδες πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου που ξεπροβάλουν σαν κατάρτια πλοίων μέσα απ’ τη θάλασσα του κόλπου του Μαρακάιμπο στη βορειοδυτική και θερμότερη περιοχή της. Πετρελαιοπηγές παντού και μια... αφόρητη ζέστη.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Βενεζουέλα, που με το υπέροχο κλίμα και την ομορφιά του τοπίου της θα μπορούσε, με μια σωστή τουριστική υποδομή, να ήταν σήμερα μια από τις πλέον ακμάζουσες στον τομέα αυτό και να μην τα περίμενε όλα από το πετρέλαιό της. Αλλά...

Μηθυμναίος

Ενώ συμβαίνουν διάφορα γύρω μας…

Άρχισε να ψιχαλίζει… κι εγώ δίχως ομπρέλα. Οι στάλες, μου χτυπάνε το πρόσωπο, θολώνουν τα γυαλιά μου. Βρίσκω καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο, στο παγκάκι του πάρκου. Τώρα οι στάλες πέφτουν δίπλα μου. Δεν βρέχομαι. Ευτυχώς! Έγιναν ήχος όμως, έτσι όπως πέφτουν στην επιφάνεια ενός μετάλλινου κουτιού, πεταμένο παραδίπλα... Μέσα στο χόρτο, που μυρίζει.

Αισθάνομαι έντονα αυτή τη μυρωδιά. Τι όμορφα που μυρίζει η γη… Γλυκαίνει η ψυχή μου. Ο ήχος της βροχής συνεχίζει στο μέταλλο. Διαπιστώνω ότι έχει και κάποιο ρυθμό… Ένα σόλο, από τζαζ μήπως; Ένα βαλς; Ένα ταγκό; (Συμφωνείς κι εσύ Σ;). Διάλεξε το ρεπερτόριο που θέλεις… Κι εγώ θα συμφωνήσω. Όπως πάντα…

Το πήρες είδηση; Το καλοκαίρι έφυγε. Ξεπρόβαλε το φθινόπωρο, όπως το θέλαμε, όπως έπρεπε. Να κι ένα πουλί, ήρθε και κάθισε στο αντικρινό δέντρο, μάλλον για να προφυλαχτεί κι αυτό. Κάτι σφύριξε… δεν κατάλαβα τι. Ενώ οι στάλες συνέχισαν να πέφτουν και να ηχούν, κάτι στίχοι μου ’ρθαν στο νου… Ψάχνω μια μελωδία να την ταιριάξω με τους στίχους και το ρυθμό της βροχής που πέφτει σιγαλά πάνω στο μέταλλο… Δεν προλαβαίνω να ξεδιαλύνω τα λόγια καθώς κι άλλα ποιήματα κι άλλες εικόνες γεμίζουν τη στιγμή. Στιγμές ξεχασμένες, από παλιά...

Τί ζήλια… Τί έμμονη ιδέα… Ενώ ζούμε σα να βρισκόμαστε στο μέλλον, όλα είναι παρελθόν. Μόλις κάνουμε ν’ αγγίξουμε τη γραμμή του μέλλοντος αμέσως βλέπουμε πως πατάμε… στο παρελθόν. Πόσο, άραγε, κρατάει το παρόν; Συλλογιέμαι το τι ήμασταν, τι ήμαστε και τι, άραγε, θα ήμαστε. Η λήθη σκεπάζει μερικές φορές τα περασμένα… Χρειάζεται να έχουμε μνήμη, λοιπόν, διαύγεια σκέψης και γενναιοδωρία για να εξηγήσουμε ό,τι μας προέκυψε… ενώ συνέβαιναν διάφορα γύρω μας… Όμως, υπάρχουν κι αυτά που συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή, και καθορίζουν πλέον τη ζωή μας…

Δεν πρόσεξα πως είχε περάσει τόση ώρα. «Η βροχή σταμάτησε. Τα δέντρα στάζουν μοναξιά…»*

Είχες φύγει κι εσύ από τη σκέψη μου… Δίχως αντίο…

Μηθυμναίος

* Στίχος του Τ. Λειβαδίτη