Τα ΓΕΩΤΡΟΠΙΑ της Συλλογής μου

Το ΓΕΩΤΡΟΠΙΟ, ήταν για χρόνια το ένθετο εβδομαδιαίο περιοδικό της, πάλαι ποτέ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. 

Συνδρομητής της εν λόγω εφημερίδας από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της (21 Ιουλίου 1975) στην ξενιτιά μου τότε, και μετ’ έπειτα εδώ στην πατρίδα, όπου στις 14 Νοεμβρίου 2014 θα έπεφτε η αυλαία και ο τίτλος ΤΕΛΟΣ. Πλήγμα δυστυχώς για την ελληνική δημοσιογραφία. 

Το Γεωτρόπιο, λοιπόν –ένθετο στο φύλλο της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας– ήταν από τα αγαπημένα μου. Έτσι άρχισα να τα κρατάω κάνοντάς τα συλλεκτικά για πολλούς λόγους που με γοήτευαν. Για τα ενδιαφέροντα θέματα, την ποιότητα ύλης, τις εξαιρετικές εικόνες, τις ενδιαφέρουσες κατηγορίες θεμάτων αλλά... και για κείνες τις «λυρικές παραβολές» –τα αινιγματικά σημειώματα στην τέταρτη σελίδα του– όπως ήταν, επί σειρά ετών (από τον Μάιο του 2000 ως τον Ιούνιο του 2002) τα ΦΑΞ του Σταύρου Απέργη . Αυτά τα μικρά «κομματάκια» γραμμένα με ευρηματικότητα κι αμεσότητα, με λυρισμό και χιούμορ, μας κέρδισαν και μας έκαναν φανατικούς αναγνώστες του Γεώ.

 

Μεταξύ του «εγώ» και του «εμείς», φυσικά και προτιμώ το «εμείς»

Ο Βενεζουελανός ουμανιστής, ποιητής και φιλόσοφος Andrés Bello έγραψε κάποτε ότι η γραμματική μας επιτρέπει να μάθουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του ομιλητή. Και βέβαια δεν συμβαίνει το ίδιο στην ψυχή όσων επιλέγουν το πρώτο ενικό πρόσωπο όπως στην ψυχή όσων προτιμούν τον πληθυντικό του.

Χάνεται πλέον η «Γενιά του Σιδήρου» για να δώσει χώρο στη «Γενιά του κρυστάλλου»

 

Η γενιά που, χωρίς να έχει σπουδές, μόρφωσε τα παιδιά της. Αυτή που, παρά τις ελλείψεις, ποτέ δεν επέτρεψε να λείπουν τα απαραίτητα από το σπίτι. Αυτή που δίδαξε αξίες· ξεκινώντας από Αγάπη και τον Σεβασμό (…)

Χάνονται όσοι μπορούσαν να ζήσουν με λίγες πολυτέλειες, χωρίς να νιώθουν απογοήτευση από αυτό. Αυτοί που δούλεψαν από νωρίς και δίδαξαν την αξία των πραγμάτων, όχι την τιμή. Χάνονται όσοι πέρασαν χίλιες δυσκολίες και, χωρίς να τα παρατήσουν, μας έμαθαν πώς να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αυτοί που μετά από μια ζωή θυσίας και κακουχιών φεύγουν με ζαρωμένα χέρια και κεφάλι ψηλά.

Ναι, χάνεται κι αργοπεθαίνει αυτή η  γενιά που έμαθε να ζει χωρίς φόβο.

 

Η συνέχεια στις οθόνες. Πάμε για διαφημίσεις…

Εικόνα γνώριμη, αίσθηση προσωπική

          Η εικόνα δεν χρειάζεται περιγραφή, ωστόσο δεν κρατιέμαι όταν μάλιστα πρόκειται για το απώτερο «κρυφό αντικείμενο του πόθου μου»: τον Μόλυβο!

Απλά επιλέγω να κοιτάζω –με καθάρια τη ματιά μου– μόνο την ομορφιά που τον κάνουν ξεχωριστό κι όχι κάτι άλλα που απλώνονται –«κατά συρροή»– επάνω του κι ας μη τα δικαιούται… Όσο κι αν θέλω να τα παραβλέψω δεν μ’ αφήνουν αδιάφορο. Παρ’ όλα αυτά δεν αφήνω να με συνεπάρουν τέτοια συναισθήματα, δεν πρέπει να τους δώσω χώρο. Γι’ αυτό διαλέγω την άλλη όψη την πιο συναρπαστική. Την ομορφιά του!

Ο Μόλυβος έχει μυριάδες ιστορίες, παραδόσεις, αλλαγές, παραλλαγές, συνθέσεις, αντιθέσεις, υφές, χρώματα, ήχους. Έχει χιλιάδες νύχτες και χιλιάδες μέρες, όλες διαφορετικές. Αλλάζει από στιγμή σε στιγμή, από φορά σε φορά. Φλερτάρει στα παιχνίδια μιας σύμπτωσης όπου ανταμώνουν τ’ αταίριαστα σαν παράταιρα κομμάτια που ζητούν να συμπέσουν, και τι πιο μαγικό, δίχως τη συγκατάθεση του σύμπαντος αυτό να συμβαίνει…

Παρότι η εικόνα είναι γνώριμη και η αίσθηση προσωπική, αντλώ από τα χρώματα αυτού του τόπου και του κόσμου του «μικρού, του μέγα» του οποίου, ομολογώ, αποτελώ μια ελάχιστη –και σχεδόν ασήμαντη– λεπτομέρεια.

Το κάνω για να κρατώ στο μυαλό έντονα το δίχτυ της ανάμνησης σωστά πλεγμένο μη δραπετεύσουν οι στιγμές και ξεστρατίσουν οι μνήμες από τόσα και τόσα... Τα υπόλοιπα χρήζουν ειδικής προστασίας οπότε παρακάμπτονται… ως ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.

Δυο βιβλία με ταξιδεύουν…

Ξαναδιαβάζω συγχρόνως δύο βιβλία* από εκείνα που δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ. Ναι, τα ξαναδιαβάζω ή, για να είμαι ειλικρινής και να ακριβολογώ, επικεντρώνομαι σελίδα-σελίδα στις σημειώσεις που είχα υπογραμμίσει κάποτε. Ευτυχώς!

Νιώθω –εν πλήρει ευφορία– να μου προσφέρουν, για ακόμη μια φορά, την αναγνωστική απόλαυση που, εδώ και αρκετό καιρό, δεν έχω βρει, δεν έχω αισθανθεί, δεν έχω νιώσει σε κάποιο βιβλίο. Διαβάζοντας αναρωτιέμαι: ποιος ρομαντικός, ποια ευαίσθητη ψυχή, ποια τρυφερή καρδιά δεν αναστοχάστηκε, δεν συγκινήθηκε, δεν ευφράνθηκε διαβάζοντας αυτά τα βιβλία; 

Έτσι λοιπόν, ξαναδιαβάζοντας εκείνες τις σημειώσεις –τι το ’θελα;– επανέρχομαι και  διαπιστώνω ότι δυσκολεύομαι να ξεπεράσω παράλληλες –και παρόμοιες– στιγμές που έχω ζήσει. Οπότε, για να μην χαλάσει το δείγμα, πιάνω και πάλι το νήμα της σκέψης και επανασυνδέομαι με το παρελθόν. Ειδικότητά μου… Δεν είναι η πρώτη φορά. 

Παρότι ο ορίζοντας της ζωής μας έχει ανοίξει κι έχει χωρέσει τόσα καινούργια και θαυμαστά, μεταφέροντάς μας σε νέους κόσμους των οποίων οι διαδρομές, δυστυχώς, δεν χαράζονται έντονα πλέον όπως εκείνα τα τότε. Εν τούτης εγώ επιμένω στα τότε. Είναι προφανές: καταλαβαίνω και καταλαβαίνετε ότι έχω πια μεγαλώσει κι αυτό είναι βάσανο… 

* Τα βιβλία: Τότε που ζούσαμε του Ασημάκη Πανσέληνου και Σταύρωση χωρίς Ανάσταση του Νίκου Αθανασιάδη