«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

28 Μαρ 2018

Πάλι μέτρησα τ’ αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε...


«Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει 
κι εκείνη μου 'πε τη σιωπή για μυστικό της έχει».

             Δανείζομαι αποσπάσματα από στίχους, μήπως και το νόημά τους με βοηθήσει –περιπλέκοντάς τα και παραφράζοντάς τα– να εκφράσω και να υποστηρίξω όσα βαραίνουν τις μπλεγμένες μου σκέψεις. 


Συνομιλούν ψιθυριστά και κομματιάζουν την βραδιά. Κάδρα σε άδειους τοίχους. Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες. Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε ότι είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος.
Δεν εντυπωσιάζουμε. Δεν πιάνουν οι σκηνοθεσίες. Κι εσύ καημένε, κάθεσαι δίπλα εφημερίδα διαβάζεις σε ζητούν στο τηλέφωνο ησυχία φωνάζεις. Χαμηλώνω το ράδιο χαμηλώνεις τα μάτια να μη δεις την απόγνωση και την τόση απομόνωση. Σκηνικό και ουσία η παραίτηση και η μοναχικότητα, που οδηγούν στον εσωτερικό εγκλεισμό σαν το μόνο ασφαλές καταφύγιο του καθενός.

Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας, με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας γι’ άλλα και γι’ άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε. Για όλα αυτά που ζητάμε, για… το τίποτε μιας κακής συγκυρίας.
Όλα ξεθωριάζουν… Θαυμαστικά που στόλιζαν, στη διαχείριση των σχέσεων,  την όποια χωρητικότητα των «πρέπει» και των «θέλω» χάνονται στο βάθος μιας ανεξήγητης στάσης. Με ό,τι ζήσαμε και ό,τι μάθαμε.
          Στάσεις που δεν συναρμόζουν με την τυπική ευγένεια. Η ευγένεια δεν παίζει πια σαν καλός και λεπτός τρόπος συμπεριφοράς. Όπως κι αν ορίζει ο καθένας την έννοια «ευγένεια» για τον εαυτό του. Μια απάντηση, δεν υπάρχει όσο κι αν την περιμένεις. Ένα ευχαριστώ –ενώ επιβάλλεται– δεν χαρίζεται. Μια ανάσα, δεν την αισθάνεσαι πλέον. Μόνο σιωπή, απαξίωση και περιθώριο. Πρόχειρες προφάσεις που καταγράφονται σαν επικάλυψη των πράξεων μας. Μ’ αυτά θα πρέπει να μάθουμε να πορευόμαστε. Αυτά μας δημιούργησαν.


Είχε δίκιο τελικά εκείνος ο παλιός φίλος που αγάπησα και πια δεν υπάρχει. Μου ’λεγε: «Να διαβάζεις τα βιβλία αρχίζοντας απ’ το τέλος, έτσι θα σπας την αγωνία σου για το ποιος είναι ποιος»…

Α, μην το ξεχάσω… Για ό,τι υπήρξε μια φορά δεν γίνεται να πάψει να υπάρχει.