«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

24 Απρ 2015

αυτό που εγώ δεν βλέπω...

Σήμερα μπορώ να πω, ήμουν τυχερός.
Κάτω απ’ το Κάστρο της Καλαμάτας, βρήκα μια παπαρούνα μόνη της… Επιτέλους!
Είπα να πιάσω κουβέντα μαζί της…
Πριν τη ρωτήσω για τις συντρόφισσές της, να μάθω τι έγιναν, με πρόλαβε εκείνη και με ρώτησε:
Τι είναι ομορφιά, φίλε μου;
Εσύ! Έστω στη μοναξιά σου, η πεταλούδα που σε τριγυρίζει, το βιολί που ακούγεται από το διπλανό Ωδείο… όλο τούτο που μου χαρίζεις…, απάντησα! 
– Και τι σου λείπει;
Πολλά! Που να στα λέω…  Όμως ένα τόσο δα λίγο, μια λεπτομέρεια, θα με ικανοποιούσε… Να γύριζα και να ’βλεπα απ’ το παράθυρο του φίλου μου Αντώνη, αυτό που εγώ δεν βλέπω...
Κάθε άνθρωπος ορίζει το κάδρο του – τι θεωρεί ότι χωράει σε αυτό και τι θεωρεί ότι περισσεύει…

22 σχόλια:

  1. Θαυμάσια εικόνα και λόγος ..!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εικόνες φίλε μου απ' το παράθυρο του Αντώνη, Υπολογίζω του εγγονιού σου.
    Παπαρούνες η το καλωσόρισμα της Άνοιξης, έστω και μια εννοεί ότι εξακολουθεί να είναι άνοιξη.
    Ο λόγος σου πολύ μου άρεσε, τον διάβασα 2και 3 φορές περιέχει τόσα πολλά με λίγες λέξεις.

    Αν μου επιτρέπεις θα πω κι εγώ για το πως χρησιμοποιούσαμε τις παπαρούνες στα σχολικά μου χρόνια,
    Περιμέναμε πως και πως να έρθει η Άνοιξη μαζεύαμε τα φύλα της παπαρούνας υπήρχαν πολλες τότε τα βάζαμε σε ένα ποτήρι με λίγο νερά και τα τοποθετούσαμε στον ήλιο για αρκετές ημέρες. Τότε το νερό έπαιρνε ένα χρώμα μελανί, ήταν το μελάνι για να γράφουμε στο σχολείο για όλο τον χρόνο με αγκίνια.
    Δεν υπήρχε τίποτε άλλο, εποχή πριν εφευρεθούν τα στυλό διαρκείας,

    ευχαριστώ
    με την αγάπη μου
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομορφιά, Στράτο μου είναι αυτό που σου δίνει ευτυχία να βλέπεις και που ταιριάζει στη ψυχολογική σου κατάσταση την ώρα που το βλέπεις.
      Προσπάθησε να είσαι ευτυχής με αυτά που βλέπεις. Μη προσπαθείς να δεις περισσότερα γιατί μπορεί να σε απογοητεύσουν.

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε, ανέκαθεν έψαχνα την ομορφιά όπου υπήρχε, ακόμη και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, αυτό σαν αντίβαρο στην ασχήμια που μας περιβάλλει…
      Άλλα είναι αυτά που με απογοητεύουν… οι συμπεριφορές των ανθρώπων για παράδειγμα…

      Σ’ ευχαριστώ για το πέρασμα και σε προσκαλώ να δεις σήμερα τις Φωτοχυσίες και τους Μακρινούς Αντίλαλους, κάτι υπάρχει κι εκεί.

      Διαγραφή
    3. Αγαπητέ μου Γάβο, θα ήθελα ν’ αρχίσω διευκρινίζοντας πως το «παράθυρο» δεν είναι του εγγονού μου, αλλά ενός καλού μου φίλου. Ήδη το διόρθωσα στην ανάρτηση, μιας κι άλλοι μπερδεύτηκαν με το όνομα…

      Αφορμή μου έδωσε αυτή η μοναχική παπαρούνα μέσα στο πράσινο σα να 'θελε να δηλώσει δειλά την ύπαρξή της στο «καλωσόρισμα της Άνοιξης» και κατά κάποιο τρόπο να αντιδράσει στην προηγούμενη ανάρτησή μου…

      Όσο γι’ αυτό που μου γράφεις πως από τα φύλλα της παπαρούνας φτιάχνατε το μελάνι σας, έξυπνη λύση και ευρηματικότητα, για το οποίο οι σοφοί πρόγονοί μας έλεγαν το γνωστό: «πενία τέχνας κατεργάζεται»…

      Σ’ ευχαριστώ και Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  3. θα σου πω κατι..
    πολλες φορες παρατηρω τους ανθρωπους ως προς τη ματια τους
    κι αλλες τοσες αντιλαμβανομαι το ποσο διαφορετικοι ειμαστε, το πως αυτο που καποιος μπορει να απολαμβανει εενα να μ αφηνει αδιαφορη

    ζηλευω ματιες τελευταια το ξερεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναμφίβολα και είμαστε διαφορετικοί οι άνθρωποι και ο κάθε ένας έχει ένα διαφορετικό κριτήριο όπως και αντίληψη…
      Εγώ, αντίθετα, αδυνατώ να μαντέψω τις ματιές, είναι όμως φορές που τις θαυμάζω (δεν ξέρω αν τις ζηλεύω, κιόλας…) ιδίως όμως τον τρόπο τους…

      Ελπίζω και εύχομαι να μην σε έχουν αφήσει αδιάφορη οι προτιμήσεις μου…

      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
    2. στον ελαχιστο χρονο που παρακολουθω το μπλογκ σου, θα ελεγα οτι εχεις ενδιαφερουσα, ηρεμη και αρκετα ρεαλιστικη ματια - αν μου ηταν αδιαφορη δεν θα σε επισκεφτομουν Στρατο

      καλο βραδυ

      Διαγραφή
    3. Αυτό με ικανοποιεί απόλυτα και νομίζω ότι οι ματιές μας συναντιούνται στο… στόχο!
      Εύχομαι μέσα από τις αναρτήσεις μας να βρίσκουμε ενδιαφέροντα ώστε οι επισκέψεις να γίνουν καθημερινή συνήθεια.

      Εγώ, ανέκαθεν έβρισκα εξαιρετικό το δικό σου μπλογκ και δεν ήταν αιτία τα λίγα μα μεστά λόγια και σκέψεις που αποτυπώνεις σ’ αυτό αλλά και οι φωτογραφίες που με σκλαβώνουν. Γι’ αυτό το είχα στα «απόκρυφα» αγαπημένα μου.

      Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

      Διαγραφή
    4. κι εμενα Στρατο μου αρεσουν αυτες οι φωτογραφιες και πολλες φορες γινονται αιτια για αναρτηση.. τις βρισκω στο διαδικτυο..

      το οτι σου αρεσε το μπλογκ μου μου το ελεγες κατα καιρους οποτε κατι ηξερα, βεβαια απο το 2006 εχουν αλλαξει πολλα..

      καλημερα κι απο εδω

      Διαγραφή
    5. Θα συμφωνήσω, Στέλλα, ότι από τότε πράγματι άλλαξαν πάρα πολλά στη «μπλογκογειτονιά». Εσύ ήσουν τότε «Φεγγαροαγκαλιασμένη», οι φωτογραφίες νομίζω δικές σου, τα σχόλια κατά πολλές δεκάδες (και προπάντων ειλικρινά) και βέβαια αρκετοί έχουν χαθεί…
      Αναπολώ αυτά τα χρόνια!

      Να ‘σαι καλά και να δημιουργείς!

      Διαγραφή
    6. αα εσυ θυμασαι παααρα πολλα ;)
      ετσι οπως τα λες, μονο που οι φωτογραφιες ηταν δικες μου πολυ αργοτερα και για μικρο διαστημα και ισως οχι ολες..
      τα σχολια ηταν πολλα, αλλα γυρνουσαμε και σχολιαζαμε κι εμεις σε πολλα αλλα blogs, και περιμεναμε με αγωνια τις αναρτησεις (τα σχολια και τωρα ειναι ειλικρινα, απλα νομιζω διαφορετικα), οι αναρτησεις εβγαιναν πηγαια, σχεδον 10 χρονια νωριτερα ειμασταν αλλοι ανθρωποι.. πολυ πρωταρηδες, πολυ νεωτεροι, και δεν ξεραμε που θα μας εβγαζε ολο αυτο σωστα;
      τωρα παιζει πολυ το facebook, αν και βλεπω πως ολο καινουργια blogs ξεκινουν αλλα και αλλα παλιοτερα, εχουν παρα πολλα σχολια και κουβεντα και χαιρομαι για αυτο γιατι τα blogs ειναι η αδυναμια μου, ευχαριστιεμαι να τα διαβαζω οσο τιποτα αλλο και θελω να υπαρχουν σε ζωντανη μορφη

      τι μου θυμισες!

      Διαγραφή
    7. Μου τα θύμησες εσύ, αγαπητή μου Στέλλα, και να σου πω ότι τα μπλογκ μας έχουν γενέθλια με διαφορά ενός μηνός. Οκτώβρη του 2006 το δικό σου Νοέμβρη του 2006 το δικό μου.

      Φυσικά θυμάμαι και τις φωτογραφίες σου με υπογραφή: Stella … photography, τις οποίες ομολογώ ζήλευα αλλά λόγω υπογραφής αδυνατούσα να «κλέψω»…
      Βέβαια ήταν και μόδα τότε τα μπλογκς και μια καλή ευκαιρία να δείξουμε δικά μας πράγματα. Εγώ έμεινα πιστός σ’ αυτό και δεν προσχώρησα στο facebook.
      Αναπολώ την ωραία παρέα κι είναι φορές που επιστρέφω στα παλιά και βρίσκω ωραίους φίλους που έχουν χαθεί… Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;

      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  4. Το παραθύρι κάθε ψυχής αγνατεύει άλλους ορίζοντες . . .

    Διαβάστε το παραθύρι της ψυχής του Στρατή Μυριβήλλη στο "Η Ζωή εν Τάφω" και τὀτε θα δείτε πιο ζωντανά την σχετικότητα και επιρροή της Παπαρούνας στην ανθρώπινη ψυχοσὐνθεση! . . .

    Το αίμα χύθηκε και πότησε το χώμα
    πάνω σ' αυτήν την δόλια γη
    κι' κεί εφύτρωσε μια παπαρούνα
    συνέχεια στην πρόσκαιρη ζωή! . . .

    δημήτρης
    αγαπάτε και γελάτε





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί, Δημήτρη μου, να βλέπουμε την ίδια εικόνα αλλά στον καθένα να δίνει μια διαφορετική αίσθηση, ακόμη και αδιαφορία, όπως το γράφει παραπάνω η φίλη ❤.

      Τεχνίτης του λόγου ο συμπατριώτης μου Στράτης Μυριβήλης!

      Στα παραθύρια που ανοίγονται κι αφήνουν να φανεί μια τέτοια εικόνα δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος…

      Με την αγάπη μου!

      Διαγραφή
    2. Αυτό ακριβώς εννοούσα Στράτο μου...

      Το παραθύρι κάθε ψυχής βλεπει ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ορίζοντες και ως εκ τούτου διαφορετικές εικόνες, που προξενουν διαφορετικά συναισθήματα. Εγραψα την λέξη ΑΛΛΟΥΣ και πιθανώς δεν με κατανόησες.

      Ο πατριώτης σου Στράτης Μυριβήλης, στα νιάτα μου ήταν ένας από τους πιο προσφιλείς μου συγγραφείς! Εκτός από το κλασσικό του «Η ζωή εν Τάφω», Η Παναγιά η Γοργονα, Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια και το Πράσινο, Γαλάζιο, Κόκκινο και Βυσινί βιβλία του, στα νεανικά μου χρόνια τα διάβαζα αχόρταγα! Μάλιστα αρκετά εξ αυτών τα έχω κουβαλίσει μαζί μου στην ξενιτιά!...

      Πως περνούν τα χρόνια πως περνούν
      κι’οι Αγάπες διαβαίνουν,
      στην ζωή, όνειρα ελπίδες πως φεύγουν
      και μόνο θύμησες μένουν;

      Που άραγε να ξέρει κανείς . . .

      Η Αγάπη είναι αμοιβαία φίλε μου,
      Δ.Τ.

      Διαγραφή
    3. Να ‘σαι καλά Δημήτρη και πάντα μ’ αυτή τη φρεσκάδα της καρδιάς σου.

      Στα νιάτα μας, όντως, ξετρυπώναμε κλασικούς Έλληνες συγγραφείς και γεμίζαμε τα βιβλία σημειώσεις… Τα έχω κι εγώ όλα τα βιβλία του Μυριβήλη, καθώς και του Καζαντζάκη, του Λουντέμη, του Βενέζη και πάει λέγοντας.

      Διαγραφή
  5. Γιατί διάλεξες το παράθυρο του Αντωνάκη; Μήπως γιατί η ψυχή σου ζητάει τον χαμένο Παράδεισο των παιδικών σου χρόνων; Μια εικόνα, που δεν μπορεί κανείς να δει αργότερα όταν μεγαλώσει, αλλά την ονειρεύεται, γιατί ξέρει, πως πάντα στο υποσυνείδητό του κάπου υπάρχει;"

    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάνα μου καλημέρα.
      Αναγκάστηκα να επέμβω στην ανάρτηση και να διευκρινίσω ότι "το παράθυρο" δεν είναι του Αντωνάκη μας... αλλά ενός καλού φίλου.
      Πάντως όλα όσα μου γράφεις έχουν κάποια σχέση... Μ' έβαλες, άλλωστε και σε σκέψεις, μήπως έχασα "παραδείσους" των παιδικών μου χρόνων και τώρα τους ψάχνω;

      Χίλια ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  6. Στράτο
    πέρασα ν αφήσω μία ευχή για τη νέα εβδομάδα που άρχισε και πέτυχα μία αισθαντική ανάρτηση. Απ αυτέ ς τις στιγμές στη Φύση που κάποιοι τις προσπερνούν γιατί τις θεωρούν δεδομένες και κάποιοι κοντοστέκονται και τις αφουγκράζονται. Κι επειδή ανήκω στους τελευταίους,χάρηκα ιδιαίτερα!
    Αλλωστε σήμερα όλως τυχαίως κάποιες λέξεις μας στις αναρτήσεις εσένα εδώ,εμένα στο φ/β συμπίπτουν
    και επαναλαμβάνω εδώ τη δικιά μου,που έρχεται και κουμπώνει με τα λόγια της αγαπητής Βάνας
    ' Γιατί είμαστε μικρά παιδιά και η αγάπη μας μεγάλη που αν τη χωρέσουμε από τη μια περσεύει από την άλλη.''
    Ο. Ελύτης
    Μ' αυτό λοιπόν που κατ αλλους περισσεύει,αλλά εμείς πάντα λειψό θα το βρίσκουμε και θα τα αναζητάμε αφήνω την Καληνυχτιά μου.
    Νάσαι πάντα καλά και να κοντοστέκεσαι στην ομορφιά και να συλλαμβάνεις ό,τι μπορείς και ό,τι σου επιτρέπεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς σε βρίσκω και πάλι εδώ, αγαπητή μου Χαρά! Καλά έκανες και σ’ ευχαριστώ!

      Ξέρεις πως τέτοιες στιγμές εγώ δεν τις προσπερνώ, όχι μόνο κοντοστέκομαι όχι μόνο τις αφουγκράζομαι αλλά πιάνω και κουβέντα κι αφού γινόμαστε φιλαράκια, στο τέλος τις απαθανατίζω.
      Πόσο χαίρομαι που έχουμε κοινά «κολλήματα» και από την άλλη λυπάμαι που το φ/β δεν μου "επιτρέπει" την είσοδο ώστε να σε θαυμάσω κι από εκεί.

      Ταιριαστός ο στίχος του Ελύτη σε μένα γιατί έτσι αισθάνομαι κι όσο για την ομορφιά που λες, εγώ σε οποιαδήποτε μορφή θα τη συλλαμβάνω με την καρδιά, με τα μάτια και με το φακό της κάμερας και θα την μοιράζομαι με τους καλούς μου φίλους.

      Σε καλημερίζω και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!