«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

31 Δεκ 2007

Το 2008 ξεπροβάλει!!!



Μπελάς και τούτος. Κάθε φορά που μας αφήνει ένας χρόνος και ξεπροβάλει ο νέος, μετράμε και αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας, τα χαμένα βήματα, τις συμπτώσεις, τα απροσδόκητα. Στο έμπα του, πάντα, τον φορτώνουμε με προσδοκίες και στο έβγα του με απολογισμούς.
Και πάλι θα μηδενίσουμε το κοντέρ, όπως συνηθίζουμε, και πάλι θα πιάσουμε απ’ την αρχή να γεμίζουμε το άγραφο ημερολόγιό μας μέχρι να έλθει και πάλι η στιγμή που, ενώ δεν θα θέλαμε να κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές, ανακαλύπτουμε ότι το κάναμε και τρεις και τέσσερις… Και πάλι οι απολογισμοί και πάλι οι ευχές…
Ας μας ξεχάσει, λοιπόν, ο χρόνος, όπως λέει ένας φίλος μου. Να έχουμε την υγειά μας, να δούμε και να σταθμίσουμε σωστά και ψύχραιμα και να καταλήξουμε, όλοι μας, ότι η χρονιά ήταν όχι μόνο καλή αλλά ΥΠΕΡΟΧΗ!!!

Μηθυμναίος

30 Δεκ 2007

Έτσι για «να ’ρθει στα ίσια της η ζυγαριά»


Τις δυο τούτες γαρδένιες τις αφιερώνω στην Κατερίνα του Πηλίου και στην Ιουστίνη του Καναδά. Έτσι για «να ’ρθει στα ίσια της η ζυγαριά», όπως μου ζήτησε η Κατερίνα. Ελπίζω να το κατάφερα. Κάνε μια θέση δίπλα στα κουβανέζικα κυκλάμινα της Ιουστίνης.
Mithymnaios

24 Δεκ 2007

Δυο λόγια αντί για κάλαντα…

Καθότι, μέρες που ’ναι, είθισται να λέμε τα κάλαντα, επιτρέψτε μου δυο λόγια σε λίγες προσωπικές αράδες, γι’ αυτούς που καθημερινά επισκέπτομαι σε τούτη τη μπλογκογειτονιά και πότε-πότε τα λέμε.

* Η σειρά στις αναφορές μου είναι όπως εμφανίζονται στις Περιπλανήσεις μου.

Τον ANKYR, σαν blogger τον γνώρισα πριν λίγο. Περισσότερο, όμως από ένα χρόνο τον έχω πάνω απ’ το κεφάλι μου… στο ΕΜΠΡΟΣ. Εκτός από πολύ καλός γελοιογράφος είναι και συγχωριανός μου.
ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ του βουνού: Πόσο μεγάλη καρδιά έχει αυτή η κοπέλα! Πόση αγάπη να μοιράσει… είναι απίστευτο. Οι «ανάσες της» μας συνοδεύουν. Θα της έγραφα ένα στίχο, αν ήμουν ποιητής, μια μουσική σε βιολί, αν ήμουν συνθέτης. Της προσφέρω, ωστόσο την αγάπη μου.
ΑΣΠΑΣΤΟΣ: Καθημερινά αισθάνομαι θαλπωρή στις «γλαρένιες αγκαλιές» της. Αυτές οι «αγκαλιές» είναι το ζητούμενο στις ανθρώπινες σχέσεις.
ΓΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟΝΤΕΣ: Αυτού δεν χρειάζεται να του γράψω. Του τα λέω στ’ αυτί…
COOK THE BOOK: Δεν είναι μόνο οι συνταγές της που μας κάνει να αμαρτάνουμε, είναι και οι περιηγήσεις της… στο GREECE IN PICTURES και όχι μόνο. Αναστασία μου…
ΓΗΤΕΥΤΡΙΑ: Εδώ καθημερινά υποκλίνομαι!!! Είναι άπιαστη και το ξέρει. Μας γοητεύει με τα θέματά της (την πάω και για τις μεταφράσεις στα ισπανικά που με κάνει και ζηλεύω…).
ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ: Η GENNA είναι, δίχως άλλο, η προσωποποίηση της ευαισθησίας και της λεπτότητας. Γεμίζει με τρυφερότητα τις φυλλωσιές των ονείρων μας.
ABTTHA: Τα διαδικτυακά της στάνταρ που αναφέρει, δεν είναι τίποτα μπροστά στη δύναμη του λόγου της. Δεινή ομιλήτρια, κυριολεκτικά κρέμεσαι απ’ το στόμα της. Εκτός, φυσικά, όλων των άλλων χαρισμάτων. Μόνο που δεν ξέρω γιατί το πληκτρολόγιό της δεν διαθέτει κεφαλαία γράμματα…
SOBREVIVIENDO: Με τη Juanita τα λέμε ενίοτε και στα ισπανικά…
ΙΟΥΣΤΙΝΗ: Εδώ τι να πω… Φίλη από παλιά. Κόσμος μικρός απέραντος ο μέγας της ψυχής σου! Κυρία μου…
DEMIAN: No hay nada más triste que empacar para emprender el regreso. No llores por mi Argentina!!!
Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Κερνάει καφέ, συχνά ο ποιητής εκεί παρέα με το χαμόγελο του Θεού. Ενός Θεού που όλοι κρύβουμε βαθιά μας!!!
ΨΙΤ: Φωνή ελληνική, απ’ τη Μελβούρνη, φτερουγίζει ελεύθερα σαν σκέψη και μας τη μεταφέρει με τον τρόπο του.
ΕΔΩ ΑΘΗΝΑΙ…: Αναπτερώνει τις δημιουργικές ακτινοβολίες του δημοσιογραφικού του ταλέντου παράλληλα με τα ανθρώπινα συναισθήματα που τον χαρακτηρίζουν.

Χρόνια Πολλά, Καλές Γιορτές, καλές μου φίλες, καλοί μου φίλοι. Οι ευχές μου να τις απολαύσετε με όσο περισσότερη χαρά και ευτυχία μπορείτε – όπου τη βρείτε.
Μηθυμναίος

20 Δεκ 2007

Σκουριασμένες λεπτομέρειες απ’ το λιμάνι

Χωρίς Λόγια...





Στη λήθη του χρόνου, σκουριά πυρόχρωμη, η σκουριά της ύπαρξής τους…
Μηθυμναίος

12 Δεκ 2007

ΑΝΘΗ ΑΠ’ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΙΑΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ


«Η Λέσβος είναι πάντα ωραία. Είναι ένα κομμάτι από την ουσία του ουρανού και της θάλασσας που κρυστάλλωσε κι έγινε γης. Η Θεότητα της Μεσογείου έκανε να φυτρώνουν απάνω της ροδοδάφνες κι ελιές, για να δίνουν, με τα φύλλα τους, μια γλυκύτερη νότα στο αιώνιο τραγούδι των νερών και του αγέρα». Τούτα είναι λόγια του αξέχαστου θυμόσοφου και εκλεκτού συγγραφέα Ασημάκη Πανσέληνου και σαν Μυτιληνιός κι εγώ, σας βεβαιώνω πως όλα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου μακριά απ’ την πραγματικότητα. Άλλωστε ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει...
Όπως κανείς, πάλι, δεν είναι δυνατόν να αμφισβητήσει ότι το νησί αυτό του Αιγαίου ευνοήθηκε από τους θεούς των Μουσών και δεν έπαψε να γεννάει τόσους και τόσους δημιουργούς της Τέχνης και, προπαντός, των Γραμμάτων, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τις μέρες μας. «Για να δοξάζουν και να συνεχίζουν με το απέθαντο έργο τους, μια παράδοση γνήσια και αυθεντική, που σηματοδοτεί την μακραίωνη πνευματική ιστορία αυτού του νησιού μέσα στον ευρύτερο Αιγαιοπελαγίτικο χώρο». Θα μας πει ο ακούραστος αυτός Μολυβιάτης λεπταίσθητος ποιητής και τεχνίτης του λόγου Μήτσος Τσιάμης και συνεχίζει: «Έτσι, επαληθεύεται ο στίχος του ποιητή, σ’ αυτόν τον μικρό και μέγα κόσμο, που περικλείει, όλο το νόημα της ζωής. Εδώ, σ’ αυτή τη «λάμπουσα μέρα», κατά κυριολεξία αυτόν τον τόπο της Λέσβου, ακούστηκαν από την παλιότερη ακόμα εποχή οι λυρικές φωνές της Σαπφώς, οι μουσικές μελωδίες του Αρίωνα, οι ερωτικές εκμυστηρεύσεις από τα ειδύλλια του Λόγγου, που φθάνουν ως τις μέρες μας».Είναι, θα πρέπει να ομολογήσω, αυτή η θεϊκή επίδραση που από τότε θα συνεχίσει να εμπνέει το πνεύμα των ανθρώπων που έχουν τη τύχη να γεννιούνται πάνω σ’ αυτό το ευλογημένο νησί. Ένα απίθανο είδος ανθρώπων με λογής επαγγέλματα, και ταυτόχρονα λογοτέχνες, απλοί και μαστόροι στο γράψιμο, σπουδαγμένοι κι ασπούδαστοι, σημαντικές μορφές που έδωσαν μια καλλιτεχνική ζωτικότητα σ’ ολόκληρο το νησί που την ονόμασαν «Λεσβιακή Άνοιξη». Και « ...δεν μπορούσες να ανήκεις στη Λεσβιακή Άνοιξη χωρίς να είσαι Μυτιληνιός, μηδέ να είσαι Μυτιληνιός χωρίς να είσαι σπουδαίος » έλεγε ακόμα ο Ασημάκης Πανσέληνος.
Μια ατελείωτη Άνοιξη που ανθοφόρησε τότε και συνεχίζει «εν διαρκή καρποφορία». Κίνητρο δυνατό, αναμφίβολα, το Γυμνάσιο της Μυτιλήνης με καθηγητές άξιους και με υψηλή προσωπικότητα που προσπαθούσαν να συμβάλλουν στην ανάταση της ψυχής, να δώσουν περιεχόμενο στη ζωή της νεολαίας, να δημιουργήσουν ένα πνεύμα ανεξαρτησίας και να τεθούν τα θεμέλια σ’ ένα κίνημα πνευματικής αναγέννησης.
Αποκορύφωμα, σίγουρα, η πνευματική κίνηση των χρόνων μετά την Μικρασιατική καταστροφή, γύρω στο 1925 όταν εμφανίζεται η κατά τα άλλα παλαβοπαραία γνωστή σαν η «Ορδή των Βασιβουζούκων». Τι τίτλος κι αυτός! Έδρα τους τα ουζάδικα της Μυτιλήνης. Τι άνθρωποι κι αυτοί που μπροστά τους όλη η Ελλάδα γονάτισε με σεβασμό. «Με μια αιολική πνευματική λεβεντιά, που πάει αντάμα με την υπεροψία της ράτσας και το πάθος για την τέχνη». Αναμφίβολα κατέχουν, μια ζηλευτή θέση, στην πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Στράτης Μυριβήλης, Θείελπις Λεφκίας, Φώτης Κόντογλου, Ασημάκης Πανσέληνος, Στρατής Παπανικόλας, Αντώνης Πρωτοπάτσης, Στρατής Ελευθεριάδης, Στρατής Παρασκευαϊδης, Στρατής Βαρελτζίδης, Γιώργος Βαλέτας, Παναγιώτης Κεφάλας, Δημήτρης Βερναρδάκης, Νίκος Σαραντάκος, Στρατής Αναστασέλλης, Τέρπαντρος Αναστασιάδης, Τάκης Κόντος, Ασημάκης Βεϊνόγλου, Φοίβος Ανατολέας, Κώστας Φριλίγγος, Ηλίας Βενέζης και τόσοι άλλοι.
Ο θεωρητικός της παρέας Αντώνης Πρωτοπάτσης υποστήριζε περήφανα πως: «ο κόσμος κατεβαίνει ένα σκαλί όταν ξανοιχτείς ένα μίλι γύρω από το νησί, πως οι Μυτιληνιοί έπρεπε να μην εργάζονται και να τους θρέφει ο υπόλοιπος κόσμος» κι αυτό συγκινούσε ιδιαίτερα τον ισόβιο αρχηγό της «ορδής» τον Μυριβήλη.
Αυτά κι άλλα πολλά εξαπέλυαν οι βασιβουζούκοι τότε, όχι πως σήμερα οι νεότεροι δεν λένε τα δικά τους: «Εμείς οι Μυτιληνιοί νιώθουμε ότι ανήκουμε σ’ ένα είδος Αρίας φυλής. Εσείς, βέβαια, κ. Πρόεδρε δεν είστε Μυτιληνιός αλλά στο κάτω κάτω κανείς δεν είναι τέλειος». Αυτό τόλμησε να πει οαξέχαστος Φρέντυ Γερμανός (άλλος Μυτιληνιός κι αυτός) στον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο σε μια επίσκεψη του προέδρου στο Μόλυβο πριν χρόνια, για να πάρει, αμέσως, μ’ ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και αρκετό χιούμορ την απάντηση: «Μα γι αυτό ακριβώς ήρθα στη Μυτιλήνη – για να τελειοποιηθώ».
Λίγα άνθη όλα αυτά, απ’ το περιβόλι της Λεσβιακής Άνοιξης που και σήμερα, ακόμα δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να υπερασπίζεται το ότι «όσο υπάρχει Μυτιλήνη θα υπάρχει «ορδή των βασιβουζούκων». Κι όσο υπάρχουν «βασιβουζούκοι» θα υπάρχει ρακί και τέχνη».Κι όπως έλεγε ο Στράτης Μυριβήλης, το πρώτο χελιδόνι της Λεσβιακής Άνοιξης: «Ένας λαός που μπορεί να κρατά την ευθυμία του μέσα στις πιο δύσκολες περιστάσεις... Ένας λαός ολοζώντανος, έξυπνος, είρων, εργατικός και φιλόμουσος» όπως ο λαός της Λέσβου δεν μπορεί παρά να την κρατά, αυτή την Άνοιξη σε αδιάκοπη ανάταση και ανθοφορία για πολλές, ίσως, ακόμα γενιές.


Mithymnaios