To New York City

Από τη Βοστόνη της εκπαίδευσης και της γνώσης

στην Μητρόπολη του κόσμου.

Η Νέα Υόρκη κάποτε ήταν η ελπίδα των μεταναστών.

Σήμερα είναι απλά η πόλη που τα έχει όλα, μα όλα...
σε υπερθετικό βαθμό!!!

Με άλλα λόγια μια ενδιαφέρουσα και μαγευτική πόλη!

Η λιμουζίνα της περιήγησης,

ίσως μια υπερβολή για καιρούς ύφεσης,

αλλά εδώ έτοιμη μας περιμένει

... για τον χειμωνιάτικο περίπατο στο Central Park

... αλλά και για τις λεωφόρους της λάμψης

Νέα Υόρκη δίχως Μανχάτταν θα ήταν κάτι

σαν την Αθήνα χωρίς τον Παρθενώνα...

Ε, να μην το απαθανατίσουμε;

Και το σκηνικό πίσω για την ιστορία και τις αναμνήσεις...

.

Και στη συνέχεια για την Αστόρια,

μας περιμένουν καλοί φίλοι και γεύση Ελλάδας!!!

.

Μηθυμναίος

Εξομολόγηση, Ευχές και... Κάλαντα

Αυτά τα Χριστούγεννα μας δόθηκε η ευκαιρία να τα περάσουμε διαφορετικά. Βρεθήκαμε κοντά στο γιο μας, στη μακρινή κι απίστευτα όμορφη (παρ’ όλη την παγωνιά) Βοστόνη. Βρεθήκαμε κοντά του για να γευτούμε το «μαζί», τη ζεστή επαφή και τα τόσα κοινά που μας δένουν. Να μιλήσουμε, να ακούσουμε τους στόχους του, τι τον απασχολεί, πως τα περνάει και τι σκέφτεται. Τα σχέδιά του για το μέλλον! Να περάσουμε αυτές τις γιορτές με την αγάπη του και την αγάπη μας και με την ομορφιά της κάθε στιγμής.

Τα όνειρά του, μέχρι τώρα (και κατά κάποιον τρόπο και βαθμό) έγιναν πραγματικότητα. Πέτυχε! Τώρα μπροστά του έχει μια πραγματικότητα που θα πρέπει με υπομονή, επιμονή, στόχους και πειθαρχία αλλά και με τις σωστές επιλογές να την κάνει Όνειρο και νόημα ζωής.

.

Να μην χάσει την ελπίδα… τη θέληση και την πίστη. Και με την επίγνωση ότι τίποτα δεν χάνεται, όταν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να χαθεί, ευχή μας είναι να προχωρεί πάντα μπροστά.

.

Κι αν μου επιτρέψετε, αφού μοιράστηκα μαζί σας τα παραπάνω, να μην αφήσω παραπονεμένη την παράδοση, μέρα που ’ναι, να σας γράψω εδώ λίγους στίχους (έτσι σα δώρο από μένα) από τα κάλαντά μας:

Καλήν εσπέρα, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,

Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας.

Κάτω στα Ιεροσόλυμα, στης Βηθλεέμ την πόλη,

εκεί δεντρί δεν ήτανε, δεντρί ξεφανερώθη.

Κι ανάμεσα στους κλώνους του, αγγέλοι κι αρχαγγέλοι

κι ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ξεφτερουγά και λέει:
-Χριστέ, για δώσ’ μου τα κλειδιά

και τα χρυσά κλειδάκια

ν' ανοίξω τον παράδεισο,

να μπω σε περιβόλι,

να κόψω μήλο δροσερό,

να πιω νερό δροσάτο,

να γείρω ν' αποκοιμηθώ σε νεραντζιά ’πο κάτω.

.

Μηθυμναίος

απ’ το ταξίδι μας…

Αφήνοντας πίσω το Ελ. Βενιζέλος δε φανταζόμουν

πως το Charles de Gaulle

θα ήταν ένα τόσο δύσκολο και πολύπλοκο αεροδρόμιο.

Ευτυχώς που είχαμε αρκετό χρόνο

ώστε να πάμε από την πτέρυγα 2D

στην ανταπόκρισή μας στη 2E και στην έξοδο Ε61,

απ' όπου θα αναχωρούσαμε με προορισμό τη Βοστόνη.

Η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα εμφανής

Τα καταστήματα, όμως άδεια...

Ας όψεται η παγκόσμια κρίση που έπληξε ακόμα και το Παρίσι.

Να και το «θηρίο» 747 της AIR FRANCE έφθασε.

Έτοιμο!!!

Συντροφιά στους αιθέρες… τα σύννεφα.

Η πρώτη ματιά προς τα κάτω…

... κι ακόμα πιο κοντά

κι άλλο... Βοστόνη!

και η τέλεια ικανοποίηση!!!

Ο Στόχος!

Το Μάστερ!!!

Μηθυμναίος

Όλα έχουν ειπωθεί...

ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ του για τα όσα συμβαίνουν, όχι μόνον αυτές τις μέρες, αλλά τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, σκέψεις εκπεφρασμένες με αποφθέγματα, παραθέτει σήμερα στη στήλη ο αναγνώστης μας, κ. Νικόλαος Στυλιανού:

ΚΑΤ' ΑΡΧΑΣ ξεκαθαρίζουμε ότι «όλες οι γενικεύσεις είναι λαθεμένες, της παρούσης συμπεριλαμβανομένης» (Ζαν-Ζακ Ρουσό 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος). Θυμόμαστε ότι «το 80% των αποτελεσμάτων παράγεται από το 20% των αιτιών» (Vilfredo Pareto, 1848-1923, Ιταλός οικονομολόγος), αλλά και ότι «τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της» (Βίκτωρ Ουγκό, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας).

Ο ΣΟΦΟΣ πρόγονός μας (Αριστοτέλης) τόνιζε ταυτόχρονα πως «όσοι μελέτησαν την τέχνη της διοίκησης έχουν πεισθεί ότι η τύχη των κρατών εξαρτάται κυρίως από την εκπαίδευση των νέων», αλλά είναι βέβαιο, συνάμα, πως όταν λέμε «Παιδεία», δεν εννοούμε «οι συμβουλές των μεγάλων προς τους νέους να αποσκοπούν στο πώς να τους κάνουν να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν νέοι» (Francis De Croisset, 1877-1937, Βέλγος συγγραφέας).

ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ που οι νέοι αισθάνονται οργή και απογοήτευση, και που, όπως τώρα, γεύονται τη βία μες στο πετσί τους, το σύνθημα «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει» δεν μπορεί να είναι η λύση. «Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" είναι ότι θα καταλήξει να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό» (Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης).

ΕΔΩ συμπληρώνουμε εμείς ότι το αίσθημα που πλημμυρίζει και πνίγει σήμερα τους νέους, αλλά και όχι μόνον, ανθρώπους του τόπου μας είναι το συναίσθημα ότι ζεις σε ένα κράτος όπου είσαι αβοήθητος, αδύναμος. Έτσι νιώθεις, κυρίως όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν σ' ακούνε. Ότι έχεις πράγματα να πεις και σου αφαιρούν τον λόγο. Εικόνες να ζωγραφίσεις και σου παίρνουν τα χρώματα. Ιδέες να αναπτύξεις και σε αναγκάζουν μόνο να κόβεις και να ράβεις. Αβοήθητος. Κι αδύναμος. Όταν πέφτεις κάτω και δεν υπάρχει τρόπος να σηκωθείς. Όταν η αξία δεν είναι βασική προϋπόθεση για να προχωρήσεις, αλλά μάλλον τροχοπέδη. Όταν οι επιλογές σου, μέρα με τη μέρα, λιγοστεύουν.

Ο ΓΚΑΝΤΙ, σε τέτοιες περιπτώσεις, έλεγε: «Σήκω, μη λυγάς. Γίνε εσύ ο ίδιος πρώτα η αλλαγή που θα ήθελες να έρθει σε όλο τον κόσμο».

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ κάποιος να πει με σιγουριά ότι «τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν». Είναι σίγουρο όμως ότι «για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξουν» (Georg Lichtenberg, 1742-1799, Γερμανός γνωμικογράφος). Συμφωνούν ως προς αυτό όλοι οι πολιτισμοί. «Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα» (Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος). Και «όλα τα πράγματα είναι δύσκολα, προτού γίνουν εύκολα» (Thomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής).

ΑΛΛΑ, ποιοι θα φροντίσουν, άραγε, για όλα αυτά; Ποιοι θα θυσιάσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να προσφέρουν στους λαούς τους το πολυτιμότερο αγαθό που είναι η γνώση; «Ένας πολιτικάντης που σκέφτεται τις επόμενες εκλογές;» ή «ένας πολιτικός που σκέφτεται και νοιάζεται για τις επόμενες γενιές;» (Arthur Clarke, 1917-2008, Βρετανός συγγραφέας).

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ πολιτικός είναι εκείνος που έχει όραμα και θέτει στόχους. «Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι' αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει» (Γουλιέλμος Β' της Οράγγης, 1672-1702, κυβερνήτης Κάτω Χωρών, βασιλιάς της Αγγλίας). Είναι, επίσης, εκείνος που, κυρίως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά γι' αυτόν, γνωρίζει ότι «η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή» (Φρίντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος).

.

Από το αναγνωστικό ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

«Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν…»

Ψέματα λένε…

Οι παρακάτω στίχοι είναι από το τραγούδι:

«Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν…»

Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν…

Πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

Και πως σε θένε...

Eχε στο νου σου το παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί,

Ψέματα λένε…

Κάποτε θα ’ρθουν γνωστικοί

Λογάδες και γραμματικοί

Για να σε πείσουν…

Εχε το νου σου στο παιδί,

Κλείσε την πόρτα με κλειδί,

Θα σε πουλήσουν….

Και όταν θα έρθουν οι καιροί

Που θα έχει σβήσει το κερί στην καταιγίδα,

Υπερασπίσου το παιδί,

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα…

«Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους τώρα που δεν έχουν νόημα συγνώμες και ενοχικά βουρκωμένα μάτια. 'Aκουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη. Οι γροθιές διεκδίκησης οι ανάσες ζωογόνες οι δρόμοι φωτεινοί και κυρίως ανθρώπινοι. Και μη με συμπονέσεις. Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου κι εξαργύρωσε την πείρα μου στους αγώνες των αυριανών ημερών».

Γιώργος Δουατζής

Μηθυμναίος

Τα ψέματα εκείνων που μας διαφεντεύουν…

Απόσπασμα από τη δήλωση του Υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου

«Έχουμε Δημοκρατία. Λειτουργούμε σε καθεστώς Δημοκρατίας. Έχουμε τους μηχανισμούς εκείνους τους οποίους προστατεύουν τη Δημοκρατία. Θέλω να τονίσω ότι οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν με πρώτο γνώμονα την προστασία της αξίας και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Και αυτό θα πράξουμε. Αυτό το οποίο θέλω να πω είναι το εξής: Άλλο η εικόνα, άλλο η πραγματικότητα. Δεν αγνοώ αυτό το οποίο συμβαίνει. Είναι εκείνο το οποίο με θλίβει. Η Αστυνομία όχι μόνο είναι παρούσα, αλλά κάνει τα πάντα και η Αστυνομία και η Πυροσβεστική, για να αντιμετωπίσουν όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται με τον ποιο στυγερό τρόπο ένα θλιβερό γεγονός, τον θάνατο ενός νέου παιδιού. Κάνουν τα πάντα για να προστατέψουν τις περιουσίες των ανθρώπων και τις ζωές των ανθρώπων και βέβαια αν αντιληφθεί κανείς υπό ποιες συνθήκες και η Αστυνομία και η Πυροσβεστική και ο κρατικός μηχανισμός ενεργούν αυτή τη στιγμή. Θα το δείτε αύριο. Δεν μπορώ να προκαταλάβω αυτό το οποίο θα κάνει ο Πρωθυπουργός. Εκείνο που θέλω να τονίσω και το λέω προς όλους τους πολίτες αυτή τη στιγμή είναι ότι πρέπει όλοι να αναλογιστούμε ποιους σκοπούς εξυπηρετούν όλοι αυτοί οι οποίοι ανεξέλεγκτα σε διάφορες πόλεις, σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, βάζουν πυρκαγιές και συγκρούονται με τις Δυνάμεις της Αστυνομίας. Θέλω να τονίσω ότι οι Δυνάμεις τις Αστυνομίας είναι παρούσες, όπου είναι δυνατόν να είναι παρούσες».

.

Αν αυτό δεν είναι υποτίμηση της νοημοσύνης των Ελλήνων πολιτών, τότε τι μπορεί να είναι;

.

Δυστυχώς αυτοί μας διαφεντεύουν σ’ αυτή την κοινωνία ανήκουμε…

.

Κι ο Αλέξανδρος δεν ήταν ούτε 16 χρονών…

.

Άοπλος…

.

Οπλισμένος μόνο με όνειρα…

.

Υ.Γ. Διαβάστε και για Το Μικρό Αγόρι του ποιητή Γιώργου Δουατζή από την ιστοσελίδα του Κώστα Δουρίδα.

Μηθυμναίος

Αγωνία και Προβληματισμός

Εν τω μεταξύ, νεκρός άλλος ένας νέος από σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας. Σάββατο βράδυ στην περιοχή των Εξαρχείων. Αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ολονύκτιες συμπλοκές μεταξύ αστυνομικών και αντιεξουσιαστών. Μια έκρυθμη κατάσταση επικρατεί στην Αθήνα. Πρωτοφανή και βίαια επεισόδια και τεράστιες οι ζημιές που προκλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας.
Ανεξέλεγκτη και η κατάσταση σήμερα! Βαρβαρότητα και φωτιές στο διάβα της πορείας. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Φυσικά και είναι απόλυτα δημοκρατικό δικαίωμα καθενός πολίτη να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται όταν νιώθει να αδικείται. Το θέμα όμως είναι αν πετυχαίνουν το στόχο τους ή αν έχουν τον αντίκτυπο που θα έπρεπε. Κι ακόμα γιατί θα πρέπει να υπάρχουν νεκροί και καταστροφικές ζημιές σε περιουσίες πολιτών που καμιά σχέση έχουν μ’ όλα αυτά.
Γιατί;
Αν όλα, όπως το ευχόμαστε, αύριο ησυχάσουν, θα ακούσουμε και πάλι όλα αυτά που πάντα ακολουθούν. Λόγια, λόγια, μεγάλα λόγια. Τα ίδια όπως πάντα: Θα αποδοθούν ευθύνες! Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο… και η γνωστή παρέλαση στο γυάλινο κουτί για να εκφράσουν τη θλίψη και την οδύνη τους… για το χαμό του νέου. Αλλά και την αηδία και την αγωνία όλων μας για το τι μέλει γενέσθαι.
Αγωνία. Προβληματισμός…
Εποχή ανησυχίας, μελαγχολίας, βανδαλισμού!
Και μετά;

Πάλι το χάος…

Φοβερό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο

Βίντεο από την δολοφονία του Αλέξη (7/12/2008)

Μηθυμναίος

Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία

Στη ΜαριΝΕΤτα που έχει χαθεί...

.

(Πάνω σε τούτη τη φόρμα μπορείς να γράψεις΄μήνυμα και να το στείλεις

από εδώ, δυστυχώς, μόνο με λατινικούς χαρακτήρες )

.

Γυρίζω σπίτι μοναχός

άλλη μια νύχτα

μια καληνύχτα γυρεύω ο φτωχός

Ξεθεωμένος απ΄τα ψέματα

τα ζάρια και καπνούς

όλα τ' αδέσποτα ρωτώ

μήπως σε είδαν

Πού να σε βρω

.

Της αγάπης την ουσία

τη μετρώ στην απουσία

κι όλο γίνομαι κομμάτια

πράσινα γλυκά μου μάτια

.

Όσα κι αν ήξερα

τα ξέχασα κοντά σου

και τη ματιά σου εχω μόνο φυλαχτό

Μ' ενα χαμόγελο

τα σύννεφα σκορπίζεις

και με φωτίζεις μ'ενα φως αληθινό

Αληθινό

.

Μηθυμναίος

Καημένε Τεριάντ!

(ή όταν ένα μουσείο αποκτά στάνη με κατσίκες)

Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου, μια τέτοια συλλογή έργων τέχνης θα αντιμετωπιζόταν καταπώς της άξιζε. Μοναδικής αξίας θησαυροί, πρωτότυπα έργα και λιθογραφίες μεγάλων Ελλήνων και ξένων ζωγράφων - έργα «ιερών τεράτων» του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος ακόμα και ευρωπαϊκά μεσαιωνικά χειρόγραφα - θα αντιμετωπίζονταν ως εθνικός θησαυρός. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου. Αλλά όχι στην Ελλάδα και στη Μυτιλήνη. Το Μουσείο Τεριάντ στη Βαρειά, κόσμημα των ελληνικών μουσείων, αργοπεθαίνει στη μιζέρια που το καταδίκασε το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Πολιτισμού.

Μέρος του Μουσείου

Όσον αφορά στα έργα των μεγάλων ζωγράφων του 20ού αιώνα, αργοσβήνουν - αλλοιώνονται κρεμασμένα σε τοίχους χώρων χωρίς κλιματισμό, με τον ήλιο να τα «καίει», εκτός και αν κάποιοι από τους 4 - 5 ανεκπαίδευτους φύλακες που απέμειναν θυμηθούν να τραβήξουν κάποιες κουρτίνες, που έτσι, χωρίς πρόγραμμα, τοποθετήθηκαν κι αυτές πριν λίγα χρόνια. Όσον αφορά στα έργα που δεν είναι κρεμασμένα σε τοίχους, αυτά σαπίζουν σε κάποια υπόγεια αίθουσα, σκεπασμένα με ένα κομμάτι πλαστικού με μια… ποντικοπαγίδα να τα προστατεύει από το να γίνουν μεζές ποντικιών. Όσα βέβαια δεν έγιναν ήδη!

Η υπόγεια αποθήκη έργων τέχνης και η πλαστικούρα

.

Το Μουσείο-Βιβλιοθήκη Στρατή Ελευθεριάδη - Teriade, άνοιξε τις αίθουσές του στο κοινό τον Αύγουστο του 1979. Τότε χαρακτηρίσθηκε ως μοναδικό μουσείο στο είδος του, ένα «ανοικτό βιβλίο» που «επεφύλασσε στον επισκέπτη του», είπε στα εγκαίνιά του ο Οδυσσέας Ελύτης, «περιπλανήσεις και πνευματικά ταξίδια». Στις αίθουσές του εκτέθηκε το σύνολο του εκδοτικού έργου τού εμπνευσμένου, μοναδικού αυτού ανθρώπου και καλλιτέχνη, του Στρατή Ελευθεριάδη - Teriade, που αποφάσισε να δωρίσει τα έργα του στην πόλη όπου γεννήθηκε, τη Μυτιλήνη. Στις αίθουσές του λιθογραφίες των Σαγκάλ, Τζιακομέτι, Ματίς, Πικάσο, Λεζέ, Μιρό και άλλων μεγάλων, αλλά και έργα των Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, Τσαρούχη, Κανέλλη και άλλων πολλών.

.

Του Στρατή Μπαλάσκα (Εφημ. ΕΜΠΡΟΣ)

ΦΥΛΛΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό, ν’ αναμοχλεύσουν θαμπές εικόνες, ν’ αγγίξουν γλυκά ανομολόγητα μυστικά, αφελών ερώτων αγνοώντας τη δύναμη του χρόνου και των συνεπειών.
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναζωντανέψω το παρελθόν, αλλά αν πρέπει...
Η κομμένη σελίδα απ’ το ημερολόγιό της, κιτρινισμένη πια απ’ τον καιρό, διπλωμένη σα φυλακτό τόσα χρόνια, έγραφε τούτα:

«Τον τελευταίο καιρό είναι αλλαγμένος. Τον κοιτάζω στα μάτια μήπως έτσι καταλάβω, μα χώνομαι περισσότερο στο άγνωστο. Είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις από τα μάτια εκείνους που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Εκείνος πιστεύει σε κάτι που το νιώθω ωραίο μα τρέμω να τ’ ομολογήσω. Ω! Θεέ μου! Μονάχα εσύ ξέρεις πόσο θα ήθελα να του συμπαρασταθώ.»
»Είναι πολύ βαριά η καρδιά μου. Θέλω να κλάψω, θέλω να ξεσπάσω σε μια τρελή παραφορά... Θεέ μου. Βοήθησέ με να είμαι λογική. Αν είναι η αγάπη αυτό που νιώθω, αν είναι η αληθινή αγάπη, βρήκες Θεέ μου, το πιο σκληρό υλικό να την πλάσεις. Έκανες την καρδιά μας όμως από την πιο τρυφερή ζύμη. Μα η αγάπη είναι σκληρή. Όταν κάποτε θα θέλω να φωνάξω με το όνομά του αυτόν που αγαπώ ποιος θα με βοηθήσει να τον εύρω; Ποιος θα πάρει τη φωνή μου να την φέρει ως εκείνον;»

Διαβάζω σιγανά τις γραμμές που έγραφε τότε, η Σ. κι ανακαλύπτω πόσο αληθινή γινόταν τις ώρες που ξαλάφρωνε. Σε στιγμές μιας αφανέρωτης αγωνίας... Τότε που η θέλησή της λυγούσε στον πόθο. Που το κορμί ζητούσε να χορτάσει την πείνα του. Κι αφηνόταν. Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ’ αυτή την αλήθεια του κορμιού. Κι όμως στην πιο ιερή του ώρα, οι άνθρωποι, του κόλλησαν τη ρετσινιά της αμαρτίας...

Το πιο σημαντικό στη συνέχεια ήταν πως, πάνω από τις τσαλακωμένες σελίδες της ψυχής της, ξεσπούσαν χιλιάδες δάκρυα... κι έτσι εκείνη που συντρόφευε τα όνειρά μου στις μοναχικές νύχτες, έγινε μια αρτηρία της καρδιάς μου...

Πάντα έχουμε ένα χαμένο τόπο μέσα στη μνήμη μας και μια επιθυμία επιστροφής. Κι αυτός ο χαμένος τόπος συνδέεται με κάτι το οποίο είναι αμαρτωλό και πρέπει να κρατηθεί μυστικό. Μα... η νοσταλγία είναι ευπρόσδεκτη, οι αναβιώσεις επίσης. Είναι σαν εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν ούτε καν θέλουμε να κλείσουν, κι ας είναι πληγές, κι ας το ξέρουμε. Δεν είναι πια μυστικό. Έπαψε να 'ναι. Συγχώρεσέ με...

«Δεν το ’θελα ποτέ / σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω.
Μα είναι νύχτες, / κάποιες ατέλειωτες, / που από τα πέλαγα /
όλως ακούραστα / τα παλαιά μου οράματα / τα φέρνω πίσω». *

Μηθυμναίος

* Οι στίχοι είναι της Κικής Δημουλά από το ποίημα "Κάποιες Νύχτες"

Εσείς τα υπέροχα «κομματάκια» μου!

Ομολογώ πως η τελευταία μου ανάρτηση, εκείνη της συνεύρεσης με φίλους, η σύντομη (ευτυχώς) γρίπη, η γιορτή μου, τα θερμά και ειλικρινά σας σχόλια, τα δεκάδες τηλεφωνήματα με ευχές, ήταν όλα αυτά που μ’ έβαλαν να συλλογιστώ, και σκέφτηκα πως ναι, αυτό που είπε ο Δημόκριτος ότι «από κανένα δεν θα αγαπηθεί αυτός που δεν αγαπάει κανένα» είναι ό,τι αληθινό. Το πιστεύω! Απλά γιατί εγώ... σας αγαπώ!

Οι φιλίες, φτιάχνονται από κάτι μικρά «κομματάκια»! Κομμάτια της ζωής μας. Του χρόνου που ζούμε, που ξοδεύουμε με κάθε άνθρωπο. Δεν έχει σημασία το «πόσο» της διάρκειας του χρόνου αλλά η ποιότητά του. Πέντε λεπτά μπορούν να έχουν περισσότερη αξία απ’ όσο μια ολόκληρη ημέρα.
Έχουμε χιλίων ειδών φιλίες. Αυτές από τα παιδικά μας χρόνια, από γνωριμίες στη ζωή μας, από συναντήσεις... άλλες πάλι «φτιαγμένες» από τη «μοιρασιά» της χαράς και της λύπης -στηρίγματα κάποιας στιγμής- αλλά και κάποιες που γεννιούνται απρόσμενα, δίχως να υπάρχει ένα «γιατί»! Ίσως από αμοιβαία -δίχως εξηγήσεις- συμπάθεια...
Μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε τους φίλους δίχως να τους κρίνουμε από την εικόνα τους, από την εμφάνισή τους, ούτε απ’ αυτό που θέλουν να δείχνουν πίσω από έναν τίτλο, αλλά απ’ αυτό που είναι στ’ αλήθεια, από αυτό που καταθέτουν, απ’ αυτό που εκπέμπουν. Από τις αλήθειες τους...
Σήμερα, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, πολλές φιλίες φτιάχνονται μέσα από μηνύματα (e-mails) blogs και σχόλια, που κι αυτές δεν παύουν να είναι πολύ σημαντικές. Διαφορετικές μπορεί. Όχι όμως λιγότερο σημαντικές! Υπάρχουν μεταξύ μας, και θα συμφωνείτε, βαθιές φιλίες που άρχισαν και φτιάχτηκαν μέσα από τούτο το μέσον...
Ο Antoine de Saint-Exupery κάπου λέει: «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει να είναι τόσο σημαντικό».
Κι εγώ λέω: πως ο χρόνος που «χάνουμε» με κάθε φίλο, κάνει ακριβώς αυτόν το φίλο σημαντικό και τη φιλία ενδιαφέρουσα! Κι αυτό γιατί ο χρόνος με τους φίλους δεν είναι χαμένος παρά κερδισμένος χρόνος, ωφέλιμος και χρήσιμος
Ένας φίλος γίνεται σημαντικός για μας –κι εμείς για ’κείνον- όταν τα συναισθήματά μας είναι αληθινά. Αισθανόμαστε τη νοσταλγία σε στιγμές που επιθυμούμε να τον έχουμε κοντά μας. Πολύ κοντά μας.

Σημασία έχει για μένα, να επωφελούμαι τα μέγιστα από αυτές τις στιγμές που μοιραζόμαστε, αυτές εγώ τις αποθηκεύω στο κουτί των αναμνήσεών μου, ώστε να έχω τη δυνατότητα και τη χαρά να τις έχω δίπλα μου, όποτε τις χρειαστώ, να σας έχω κοντά μου, όσο μακριά κι αν βρίσκεστε.
Κι ας αλλάζουν πολλά. Κι ας αλλάζουν τα πάντα και κατά συνέπεια και εμείς. Κι ας τραβάμε ξεχωριστούς δρόμους, όλα αυτά τα «κομματάκια», λοιπόν, είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και μ’ αγαπούν, οι φίλοι μου, τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Είναι ο θησαυρός μου!

Σας ευχαριστώ όλους για τα υπέροχα «κομματάκια» που, κάθε τόσο, μου χαρίζετε!

Μηθυμναίος

Σπάνιες στιγμές ουζοκατάνυξης...

Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να παρευρεθώ με φίλους συμπατριώτες μου σε ουζερί του κέντρου της Αθήνας κι ανέλπιστα, θα έλεγα, πήρα μαθήματα μιας ιδιαίτερης διάθεσης αυτής που επικρατεί όταν η καλή παρέα συνοδεύεται από το δικό μας «σήμα κατατεθέν» όπως είναι το ούζο!

Ανοίχτηκαν αμέσως τα πρώτα καραφάκια και μια απίστευτη ποικιλία από λεσβιακές μυρωδιές γέμισαν τα δυο τραπεζάκια που είχαμε ήδη ενώσει. Και δεν είχα παρά να επιβεβαιώσω πως όντως η κουλτούρα του ούζου και των συνοδευτικών του, δηλαδή των μεζέδων και της παρέας αποτελεί μια ιεροτελεστία που μπορεί να οδηγήσει σε σπάνιες στιγμές «ουζοκατάνυξης»! Κι ήταν αυτό ακριβώς που έγινε, πράγματι, σ’ αυτή την ανεπανάληπτη συνεύρεση.

.

Η συζήτηση, αλλά και οι ιδέες είναι, λένε, παιδιά πολλών ανθρώπων και όπως ξέρουμε προκύπτουν μέσα από ερεθίσματα που ενίοτε ξεπροβάλλουν μετά το δεύτερο ποτηράκι ούζου, πόσω μάλλον όταν αυτό είναι και μυτιληνιό!

Και για να είμαι ειλικρινής στο νησί έχω τύχει σε πολλές «ουζοπαρέες», όμως τούτη εδώ ήταν διαφορετική, είχε ζωντάνια πνεύματος, ευφορία ψυχής κι αυτό το σπάνιο προσόν που διαθέτουν αυτοί οι γνήσιοι νησιώτες που ξέρουν με το χιούμορ και τα ευτράπελα καμώματά τους να διασκεδάζουν και όχι μόνο. Οι Μυτιληνιοί, (δεν θυμάμαι αν ήταν λόγια του Κώστα Μίσσιου) έχουν τη σάτιρα μέσα τους. Είναι τρόπος ζωής γι’ αυτούς. Με χιούμορ αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον δίχως να γίνονται πικροί. Αυτό που τους διακρίνει, ιδίως, είναι ο αυτοσαρκασμός! Όταν αρχίζουν να... αυτοσχολιάζονται, η ευρηματικότητά τους σπάει κόκαλα. Κι αν ανάμεσά τους βρίσκονται κι αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται σωστά τη μυτιληνιά διάλεκτο, τότε δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ τούτο το συναπάντημα...

«Ούζο όταν πιεις γίνεσαι ευθύς / βασιλιάς δικτάτορας,

Θεός και κοσμοκράτορας

σαν το καλοπιείς / βρε θα ευφρανθείς /

κι όλα πια στο κόσμο ρόδινα θε να τα δεις».

Έτσι λέει και το τραγούδι της Χαρούλας που μπορείτε ν’ ακούσετε εδώ:

Όμως, το πολύ γέλιο, η θαυμάσια διάθεση, η έξω καρδιά κατάσταση, φαίνεται πως συνέβαλαν να με «κυριεύσει», δυο μέρες μετά, μια ασυνήθιστη γρίπη που μ’ έχει καθηλώσει και γι’ αυτό η ελάχιστη κι ανόρεχτη διαδικτυακή μου παρουσία τούτες τις μέρες.

Μηθυμναίος

Η Ασυμβίβαστη Μούσα

Στο βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (Πανεπιστημίου 17)
την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου στις 7:00 μ.μ.
οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

θα παρουσιάσουν το βιβλίο της Ιρένας Καραφύλλη

«Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ»

.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο δημοσιογράφος Χρήστος Σιάφκος,

ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Κίττυ Αρσένη.

Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα σε μια κοινωνία που απαξιώνει το φύλο της; Όταν η αδάμαστη ψυχή της έρχεται αντιμέτωπη με κοινωνικές συμβάσεις και πιστεύω που διαιωνίζουν τη γυναικεία κατωτερότητα, ενδύοντάς την με τα φορέματα της «πίστης», της «παράδοσης» και της «ρίζας»;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει η Καλλιόπη Αδάμ, μια Ελληνίδα που γεννιέται στη Λέσβο στις αρχές του ταραγμένου 20ου αιώνα.

Κόρη του διευθυντή του σχολείου στο Μόλυβο, μορφώνεται με τη βοήθεια του πατέρα της κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και γίνεται δασκάλα, προκαλώντας τα πικρόχολα σχόλια των συγχωριανών της και των συναδέλφων της για τις εκπαιδευτικές μεθόδους της. Ο πόλεμος του ’40, η γερμανική Κατοχή, ο Εμφύλιος και η ανελέητη δικτατορία θα την παρασύρουν στη δίνη τους και θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή της. Ο πρώτος έρωτας, ενσαρκωμένος στο πρόσωπο ενός ωραίου Γερμανού αξιωματικού, θα τη σημαδέψει ανεξίτηλα.

Με φόντο το πανέμορφο χωριό του Μόλυβου, παρακολουθούμε την ταραχώδη ζωή της Καλλιόπης Αδάμ, η οποία θα εξελιχθεί σε πρωτοπόρα και ακούραστη αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. μέσα από τις σελίδες της Ασυμβίβαστης Μούσας, η Καλλιόπη αναδύεται σαν ένα σύμβολο ιδεαλισμού, ανεξαρτησίας και θάρρους.

Μια συναρπαστική κοινωνική τοιχογραφία εποχής που πραγματεύεται τον έρωτα, τον πόλεμο και την επανάσταση μιας δυναμικής γυναίκας ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις.
.
Η Ιρένα Καραφύλλη έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία και δημιουργική γραφή. Ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ όπου εργάζεται ως συγγραφέας και δημοσιογράφος. Τα διηγήματά της έχουν τιμηθεί με τρία λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το National Magazine Award και το Literary Award. Οι ιστορίες και τα άρθρα της έχουν μεταδοθεί στο ραδιόφωνο και έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες όπως οι New York Times και η International Herald Tribune. Έχει εκδώσει τρία βιβλία: NIGHT CRIES, ASHES AND MIRACLES και THE STRANGER IN THE PLUMED HAT που ήταν υποψήφιο γιa το Writers´Trust Prize και το Torgi Award.

Συγγραφέας: Ιρένα Καραφύλλη, Καναδάς
Μετάφραση: Βασιλική Κοκκίνου
Σειρά: Ξένοι Λογοτέχνες
Πρώτη έκδοση: Οκτώβριος 2008
Σελ.: 552 - Τιμή: 19,90 € - ISBN: 978-960-453-428-9

Δυο μεγάλοι συγγραφείς που σχολίασαν το βιβλίο της Ιρένα Καραφύλλη

Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει για την Ελλάδα από το ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ και μετά. Η Ιρένα Καραφύλλη γνωρίζει πολύ καλά το χαρακτήρα του Έλληνα. Η γραφή της θυμίζει Στρατή Μυριβήλη και Νίκο Καζαντζάκη, αλλά είναι ποτισμένη με μια γυναικεία ευαισθησία που συμπληρώνει και δίνει άλλη διάσταση στην περιγραφή της ζωής σ’ ένα ελληνικό νησί κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ είναι ένα εντυπωσιακό έργο και ελπίζω να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει.

Νίκολας Γκέιτζ, συγγραφέας του βιβλίου ΕΛΕΝΗ.

Το βιβλίο είναι σκέτη απόλαυση, αληθινό επίτευγμα. Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά το θέμα της, τη ζωή σ’ ένα ελληνικό χωριό. Η Καλλιόπη είναι το είδος του κοριτσιού που μου αρέσει. Και αυτό είναι το ιδιαίτερα σημαντικό: να κάνεις τους αναγνώστες να ερωτευτούν τους χαρακτήρες σου.

Λουί ντε Μπερνιέρ,συγγραφέας του μπεστ σέλερ ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ

Μηθυμναίος

Κυκλάμινα του βουνού για... το «Κυκλάμινο του βουνού»

.

Χτες περπατώντας στις πλαγιές του Υμηττού συνάντησα στο διάβα μου χιλιάδες μωβ πινελιές να ξεπηδάνε γύρω μου. Κυκλάμινα, αναφώνησα! Κι αμέσως μου ήρθε στο νου το δικό μας «Κυκλάμινο του βουνού».
Γύρισα σπίτι πήρα την φωτογραφική μηχανή και έβγαλα μερικές να τις χαρίσω σ’ εκείνη αλλά και σε σας αγαπημένοι μου φίλοι.

.

* Το μουσικό κομμάτι που ακούτε, αφιερωμένο εξαιρετικά στη... Mareld

Κυκλάμινο-κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις;

Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα στάλα

μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει

κι αν το τηράξεις δυο και τρεις θ' αρχίσεις το τραγούδι.

Αυτό εκεί παρέα να κάνει με κορμούς κάρβουνα...

Μηθυμναίος

Αναζητώντας τον

Federico García Lorca

«Και με ψάχνανε στα καφενεία,
στα μαγαζιά, στις υπόγειες στοές

παντού με ψάχναν.

Δε με βρήκαν.
Δε με βρήκαν ποτέ;

Όχι, ποτέ δε με βρήκαν.»

Πόσο προφητικοί ήταν τούτοι οι στίχοι του Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα. Δεν τον βρήκαν ποτέ. Μα τώρα ψάχνουν στην Ισπανία να βρουν και να ανοίξουν έναν ομαδικό τάφο όπου υποθέτουν να βρίσκεται θαμμένος ο ποιητής.

.

«Σαν πεθάνω, αφήστε το παράθυρο ανοιχτό, να βλέπω... να ακούω...»

Η επιθυμία του Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Η τάφρος του Βιθνάρ στη Γρανάδα –εκεί όπου εικάζεται ότι βρίσκεται ο ομαδικός τάφος στον οποίο οι φαλαγγίτες έριξαν το πτώμα του- είναι ένας τόπος κλειστός, με παράθυρα ερμητικά αμπαρωμένα.

Όμως, 72 χρόνια μετά την εκτέλεση του μεγάλου ισπανού ποιητή, ένα μικρό παράθυρο φαίνεται να ανοίγει, επιχειρώντας να ξεδιαλύνει τον θολό μύθο που τυλίγει το χαμό του και τον τόπο όπου μυστικά τον έθαψαν οι φασίστες, για να σβήσουν κάθε ίχνος εκείνης της 19ης Αυγούστου του 1936. Τότε που –αφού εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον τροβαδούρο της Γρανάδας, μαζί με τον κουτσό «κόκκινο δάσκαλο» Διόσκουρο Γαλίντο και δυο αναρχικούς που πρωταγωνιστούσαν στον συνδικαλισμό αλλά και στις ταυρομαχίες τον Φρανσίσκο Γαλδί και τον Χοακίν Αρκόγιας- τους πέταξαν σε έναν λάκκο.

Είναι, όντως, ο ομαδικός τάφος στη Γρανάδα το μέρος όπου βρίσκεται θαμμένος ο Λόρκα; Για το αν θα δοθεί απάντηση ή όχι σ’ ένα μυστήριο 72 ετών καλείται να αποφασίσει η ισπανική δικαιοσύνη, ύστερα από κατάθεση αίτησης ανοίγματος του κοινοταφίου. Εν αναμονή της ετυμηγορίας, στη χώρα ξέσπασε ένας μικρός εμφύλιος...

Η τοποθεσία όπου είναι πιθανόν να βρίσκεται ο τάφος του.

Οι αντιρρήσεις της οικογένειας του Λόρκα για το άνοιγμα του τάφου συμπυκνώνονται στη δήλωση της ανιψιάς του Λάουρα: "Η εκταφή δεν έχει τίποτα να προσφέρει στη βιογραφία του. Ας αναοαύεται, σαν ένας ακόμη από τους πολλούς που χάθηκαν, εκεί όπου βρίσκεται".

Ωστόσο, ανακοίνωσε ότι δεν θα αντιταχθεί σε μια ενδεχόμενη θετική δικαστική απόφαση.

Μηθυμναίος

Πηγή: ΕΨΙΛΟΝ

Φθινοπωρινές περπατησιές!

Το καλοκαίρι ξεθυμαίνει…

Φέτος έχουμε την τύχη να βιώνουμε την ευεργεσία

μιας εποχής που είχε σχεδόν χαθεί.

Του φθινόπωρου!

Το αληθινό φθινόπωρο

με τις πρωινές και νυχτερινές υγρασίες,

το σταδιακό αραίωμα

και το κιτρίνισμα των φύλλων στα δέντρα.

Προσωρινά κίτρινο...

.

Προσωρινά... κλειστό

Στα φθινοπωρινά ξέφωτα περισυλλέγω
τα θραύσματα της σιωπής μου...

Η γλύκα της μελαγχολίας για σένα

η πίκρα της απελπισίας για μένα...

.

Περιμένει καρτερικά την επόμενη άνοιξη.

Περιμένω, του φθινοπώρου
οι πρώτες σταγόνες
να ξεκαθαρίζουν το τοπίο.
Θα δεις...

Ανάμεσα στα καφετιά φύλλα
εμείναν οι καταλήξεις
των αποξηραμένων ονείρων μας.
Θυμάσαι;

Μηθυμναίος