Εξομολόγηση, Ευχές και... Κάλαντα

Αυτά τα Χριστούγεννα μας δόθηκε η ευκαιρία να τα περάσουμε διαφορετικά. Βρεθήκαμε κοντά στο γιο μας, στη μακρινή κι απίστευτα όμορφη (παρ’ όλη την παγωνιά) Βοστόνη. Βρεθήκαμε κοντά του για να γευτούμε το «μαζί», τη ζεστή επαφή και τα τόσα κοινά που μας δένουν. Να μιλήσουμε, να ακούσουμε τους στόχους του, τι τον απασχολεί, πως τα περνάει και τι σκέφτεται. Τα σχέδιά του για το μέλλον! Να περάσουμε αυτές τις γιορτές με την αγάπη του και την αγάπη μας και με την ομορφιά της κάθε στιγμής.

Τα όνειρά του, μέχρι τώρα (και κατά κάποιον τρόπο και βαθμό) έγιναν πραγματικότητα. Πέτυχε! Τώρα μπροστά του έχει μια πραγματικότητα που θα πρέπει με υπομονή, επιμονή, στόχους και πειθαρχία αλλά και με τις σωστές επιλογές να την κάνει Όνειρο και νόημα ζωής.

.

Να μην χάσει την ελπίδα… τη θέληση και την πίστη. Και με την επίγνωση ότι τίποτα δεν χάνεται, όταν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να χαθεί, ευχή μας είναι να προχωρεί πάντα μπροστά.

.

Κι αν μου επιτρέψετε, αφού μοιράστηκα μαζί σας τα παραπάνω, να μην αφήσω παραπονεμένη την παράδοση, μέρα που ’ναι, να σας γράψω εδώ λίγους στίχους (έτσι σα δώρο από μένα) από τα κάλαντά μας:

Καλήν εσπέρα, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,

Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας.

Κάτω στα Ιεροσόλυμα, στης Βηθλεέμ την πόλη,

εκεί δεντρί δεν ήτανε, δεντρί ξεφανερώθη.

Κι ανάμεσα στους κλώνους του, αγγέλοι κι αρχαγγέλοι

κι ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ξεφτερουγά και λέει:
-Χριστέ, για δώσ’ μου τα κλειδιά

και τα χρυσά κλειδάκια

ν' ανοίξω τον παράδεισο,

να μπω σε περιβόλι,

να κόψω μήλο δροσερό,

να πιω νερό δροσάτο,

να γείρω ν' αποκοιμηθώ σε νεραντζιά ’πο κάτω.

.

Μηθυμναίος